แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 502

"ขอบคุณน้าทั้งสองจริงๆเจ้าค่ะ"ลั่วเสี่ยวปิงพูดอย่างจริงจัง

จากนั้นมองไปที่ปู่กับหลานห้าคนนั้น"ท่านตาเจ้าคะ และลูกพี่ลูกน้องทุกคน ข้ารู้ว่าพวกเจ้าล้วนหวังดีต่อข้า แต่ข้าอยากจะแก้แค้นบางอย่างด้วยตัวเอง ทางบางทางข้าอยากเดินเอง พวกเจ้าไม่ต้องห่วง ข้าจะปกป้องตัวเองให้ดี หากมีสิ่งที่จำเป็น ข้าจะบอกพวกเจ้าแน่นอน"

ลั่วเสี่ยวปิงพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง

ญาติพี่น้องเหล่านี้ล้วนปฏิบัติต่อนางอย่างจริงใจ

ใช้ความจริงใจแลกกัน นางก็ปฏิบัติต่อพวกเขาเช่นกัน

ได้ยินเช่นนี้ ผู้ชายหลายคนของตระกูลเว่ยล้วนมองหน้าเข้าหากัน

ในที่สุด ท่านตาพูดว่า"ได้ แต่ต้องปกป้องตัวเองให้ดี"

เว่ยเจ๋อเหวิน"สอบราชการบุ๋นปีนี้ข้าจะเข้าร่วม ส่วนพี่สองของเจ้าก็จะร่วมสอบราชการบู๋ด้วย"

นั่นก็หมายความว่า เดิมทีตระกูลเว่ยไม่คิดจะเป็นข้าราชการเลย แต่เพื่อลั่วเสี่ยวปิง พวกเขาล้วนยอมไปวงราชการที่พวกเขาไม่ชอบ

เป็นเพราะว่าน้องสาวต้องการเบื้องหลังที่แข็งแกร่ง ไม่ว่าจะเป็นตอนนี้หรืออนาคต

คำพูดของเว่ยเจ๋อเหวิน ชั่วเสี่ยวปิงล้วนเข้าใจ ในขณะที่รู้สึกซาบซึ้งใจ ก็ยิ่งตัดสินใจว่าจะตอบแทนด้วย

เว่ยเจ๋อฉี"นี้ยังระหว่างทางอยู่เลย เพิ่งจัดการฆาตกรเหล่านี้ มีอะไรถึงเมืองหลวงค่อยว่ากันไม่ได้หรือ?"

คำพูดของเว่ยเจ๋อฉี ทำให้หลายคนมองบนใส่เขา แต่ทุกคนก็ไม่ได้พูดเรื่องนี้ต่อ

หลังจากผ่านการพักผ่อน ทุกคนก็เดินทางต่อ

แต่เนื่องจากเสียเวลาไปหน่อย วันนี้พวกเขาจึงเข้าเมืองก่อนฟ้ามืดไม่ทัน เลยต้องนอนกลางแจ้งอยู่ข้างนอกคืนหนึ่งก่อน

ดีที่ลั่วเสี่ยวปิงไม่ใช่คนอ่อนแอ และเด็กสองคนก็ยังไม่เคยนอนกลางแจ้ง ดังนั้นครั้งแรกที่นอนอยู่กลางแจ้งพวกเขาถือว่าตื่นเต้นมาก

พอถึงตินกลางคืน พวกเขาประสบกับลอบสังหารขนาดเล็ก การลอบสังหารแบบนี้จัดการง่ายมาก โดยทั่วไปแล้วลั่วเสี่ยวปิงใช้แค่ยาพิษไม่กี่ถุงก็จัดการได้เลย

วันรุ่งขึ้น พวกเขาก็ถึงเมืองหนึ่งของหยูโจว ได้เห็นหลายคนที่รออยู่อย่างรีบร้อน : น้าสะใภ้ใหญ่ฉินเมิ่งหยู น้าสะใภ้รองช่ายเมี่ยวอิง พี่สะใภ้ใหญ่ตู้ม่านเอ๋อร์ และหลานชายเว่ยเฉิงเหริน

เดิมทีหลังจากเหล่าผู้ชายของตระกูลเว่ยไปตั้งฐานที่เหลียงโจวแล้ว พวกเขาก็ควรตามไป แต่บังเอิญว่าตอนนั้นฉินเมิ่งหยูไม่สบาย เดินทางไกลไม่ได้ ตู้ม่านเอ๋อร์ในฐานะที่เป็นลูกสะใภ้ก็อยู่ดูแลแม่สามี

ส่วนช่ายเมี่ยวอิง เรื่องจากนางมีความสัมพันธ์ที่ดีกับฉินเมิ่งหยูมาโดยตลอด ดังนั้นฉินเมิ่งหยูป่วยนางกลัวว่าฉินเมิ่งหยูจะเหงา เลยอยู่ที่นี่ด้วย

แต่คิดไม่ถึงว่า ผู้ชายหลายคนนั้นจะหาเจอเด็กคนนั้นจริงด้วย

หลังจากมาถึงเมืองแล้ว หลายคนที่ได้รับข่าวตั้งนานนั้น ก็รออยู่อย่างตื่นเต้น

ตอนที่เห็นลั่วเสี่ยวปิง ทุกคนล้วนเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่และประหลาดใจ ต่างเอาของขวัญที่เตรียมให้ลั่วเสี่ยวปิงล่วงหน้าออกมา แม้กระทั่งเว่ยเฉิงเหรินที่อายุสี่ขวบก็เตรียมของขวัญให้คุณป้า เป็นรูปปั้นคนที่เขาปั้นเอง

ส่วนลั่วเสี่ยวปิงรู้ตั้งนานว่าจะเจอคนเหล่านี้ เลยเตรียมของขวัญไว้เช่นกัน

ของขวัญที่ให้น้าสะใภ้และพี่สะใภ้นั้น เป็นชุดผลิตภัณฑ์บำรุงผิว ไม่ว่าจะเป็นสมัยนั้น ผลิตภัณฑ์บำรุงผิวล้วนเป็นสิ่งที่ผู้หญิงชอบ

นอกจากนี้แล้ว ลั่วเสี่ยวปิงยังออกแบบกระเป๋าถือเล็กๆให้สามคนคนละใบ ถึงแม้ไปที่เมืองหลวง ก็สามารถนำพากระแสได้แน่นอน

ตามสำนวนที่ว่า กระเป๋าแก้ได้ทุกโรค

อย่างที่คิด ผู้หญิงสามคนมองของขวัญที่ลั่วเสี่ยวปิงเตรียมให้ ดีใจจนอ้าปากค้างอยู่นั่นแหละ

เว่ยเฉิงเหรินก็มีของขวัญด้วย ลั่วเสี่ยวปิงออกแบบเอง จากนั้นจ้างช่างไม้ทำท่อนไม้ที่รูปร่างคล้ายๆทรานฟอร์เมอร์ จากนั้นข้อมือข้อเท้าล้วนขยับได้

หลังจากมีการวางแผนใหม่แล้ว ระหว่างทางก็ปลอดภัยมาก ถึงเมืองหลวงเร็วกว่าทีมใหญ่สามวัน

สิ่งที่ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงคิดไม่ถึงคือ ตัวเองเพิ่งถึงเมืองหลวง หน้าประตูเมืองหลวงก็มีคนมาต้อนรับ

ลั่วเสี่ยวปิงนั่งอยู่บนรถม้า ทองจากที่ไกลก็เห็นหน้าประตูเมืองมีหญิงชายวัยกลางคนคู่หนึ่งที่ใส่ชุดหรูหราสีฟ้ายืนตั้งตารอคอยอยู่ตอนนั้น ซึ่งเป็นจุดเด่นมาก และรอบข้างของสองคนนั้น ยังมีชาวบ้านที่มาดูสนุกตามข่าว

ตอนที่รถม้าใกล้เข้ามา ลั่วเสี่ยวปิงก็วางผ้าม่านลงตั้งนานแล้ว ดังนั้นเลยไม่ได้เห็นหน้าตาของสองคนที่ยืนรออยู่ตรงนั้น แต่เดาฐานะของพวกเขาได้แล้ว

เมื่อวานท่านตาก็บอกนางแล้วว่า ได้แจ้งเสด็จพ่อเสด็จแม่ของนางว่านางจะถึงวันนี้ ดังนั้นสองคนที่รออยู่ตอนนั้น นั่นจะเป็นพวกเขานั่นแหละ

พูดตามตรงนะ อารมณ์ของลั่วเสี่ยวปิงค่อนข้างจะซับซ้อน

สำหรับสองคนนั้น จริงๆแล้วนางก็ไม่มีความคาดหวังอะไรมาก

เพราะถึงแม้ได้ให้กำเนิดเจ้าของร่างเดิม แต่กลับไม่ได้เลี้ยง ไม่เคยอยู่ด้วยกัน สนิทสนมกันไม่ได้ก็เป็นเรื่องธรรมชาติ

โดยเฉพาะ ชาติก่อนตัวเองก็ไม่ค่อยอยู่กับพ่อแม่

ในความทรงจำของนาง ตัวเองเป็นเด็กไม่มีพ่อแม่ และไม่มีประสบการณ์ในการเข้ากันกับพ่อแม่ด้วย

และยังมีสิ่งนี้ก็คือ นางเป็นห่วงว่า ถึงแม้ตัวเองเป็นลูกแท้ๆ แต่ยังไงแล้วซ่งหลิงหลางถึงเป็นคนที่พวกเขาเลี้ยงมาจนโต ระหว่างตัวเองกับซ่งหลิงหลาง พวกเขาน่าจะลำเอียงไปทางซ่งหลิงหลางมากกว่า

ดังนั้นตั้งแต่แรกเลยนางก็ไม่มีความคาดหวังใดๆต่อญวนอ๋อง

จะกลับจวนอ๋อง ก็เพราะพระชายารอง

แต่ในตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงสติลอยอยู่ อานอานและเล่อเล่อก็ดึงแขนเสื้อของลั่วเสี่ยวปิงด้วยความกังวล