แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 503

"แม่เจ้าคะ ท่านตาท่านยายจะไม่ชอบพวกข้าหรือเปล่าเจ้าคะ?"เล่อเล่อถาม

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเช่นนี้ รู้สึกพูดไม่ออก

จะชอบพวกเขาหรือเปล่านางรับประกันไม่ได้เลย เพราะนางยังไม่รู้เลยว่าตัวเองจะถูกต้อนรับแบบจริงใจหรือเปล่า

ราชวงศ์กับตระกูลเว่ยไม่เหมือนกันอยู่แล้ว

แต่เห็นสีหน้าที่คาดหวังของเด็กสองคน ลั่วเสี่ยวปิงไม่อยากพูดความจริง เลยไม่รู้จะตอบเด็กสองคนยังไงดี

อานอานเหมือนมองความลำบากใจของแม่ตัวเองออก เลยพูดว่า"ไม่เป็นไรหรอกแม่ ไม่ต้องหลอกพวกข้า ข้ากับเล่อเล่อไม่ใช่เด็กแล้ว"

อายุแค่หกขวบเอง กลับพูดว่าตัวเองไม่ใช่เด็กน้อยแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่อารมณ์ของลั่วเสี่ยวปิงก็สลบลงเยอะเพราะคำพูดของอานอาน

ลั่วเสี่ยวปิงคิดสักครู่หนึ่ง แล้วถึงพูดว่า"แม่ก็ไม่รู้ว่าท่านตาท่านยายของพวกเจ้าจะชอบพวกเจ้าหรือเปล่า วันนี้ก็ไม่สามารถให้พวกเจ้าเจอหน้ากับพวกเขาอย่างเป็นทางการ แม่รู้สึกผิดมาก ต้องกล่าวขอโทษกับพวกเจ้าก่อน"

เด็กทั้งสองคนได้ยินถึงจุดนี้ ส่ายหน้าพร้อมกัน

อานอานพูดด้วยสีหน้าจริงจัง"ท่านแม่ไม่ต้องกล่าวขอโทษขอรับ พวกข้ารู้ว่าฮ่องเต้ไม่ชอบท่านพ่อ ท่านแม่เพื่อความปลอดภัยของข้าและน้องสาวถึงไม่ให้พวกข้าปรากฏต่อหน้าคนอื่น ข้าและเล่อเล่อไม่โทษแม่ขอรับ"

เล่อเล่อได้ยินเช่นนี้ก็พยักหน้า"เจ้าค่ะท่านแม่ พวกข้าไม่โทษท่านแม่เจ้าค่ะ รอท่านพ่อกลับมาก็ดีแล้วใช่ไหมเจ้าคะ?'

ลั่วเสี่ยวปิงนวดศีรษะของเด็กสองคน และพยักหน้า"ใช้แล้ว รอพ่อของพวกเจ้ากลับมา พวกเจ้าก็สามารถดำรงชีวิตด้วยฐานะที่แท้จริงได้เลย"

ตอนนี้อานอานปรากฏตัวในฐานะลูกศิษย์ของนายท่าน ส่วนเล่อเล่อ เป็นแค่น้องสาวของลูกศิษย์ อยู่พักในตระกูลเว่ยชั่วคราว มาเปิดโลกกว้างที่เมืองหลวง

การวางแผนพวกนี้ไม่เพื่ออย่างอื่น เพราะเป็นห่วงว่าฮ่องเต้จะลงมือต่อเด็กสองคนนี้เพราะฉีเทียนเห้า

ก่อนที่จะมาเมืองหลวง ฉีเทียนเห้าได้วางแผนกับประวัติของเด็กสองคน สามารถยืนยันได้ว่าฮ่องเต้จะไม่สามารถตรวจข้อมูลของพวกเขาได้แม้แต่นิด

มีแต่เช่นนี้เด็กสองคนถึงจะปลอดภัย

และเพราะสิ่งนี้ ลั่วเสี่ยวปิงถึงได้พูดสิ่งเหล่านี้กับเด็กสองคนตั้งนาน เด็กสองคนก็ยอมรับได้

แต่ถึงแม้เป็นเช่นนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็ยังคงรู้สึกผิดต่อลูก เป็นเพราะว่านางในฐานะที่เป็นแม่ยังแข็งแกร่งไม่พอ ถึงให้เด็กสองคนไม่สามารถมีตัวตนที่แท้จริงได้

แต่ความคิดนี้ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้แสดงออกมา และจะไม่ให้เด็กสองคนค้นพบหรอก นางจะทำให้ตัวเองเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำให้ตัวเองมีฐานะในเมืองหลวงที่มั่นคงก่อน ถึงสามารถสนับสนุนเด็กสองคนได้

ดังนั้นลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้พูดหัวข้อนี้ต่อ แต่กลับตอบข้อสงสัยในก่อนหน้านี้ของเด็กสองคน"ถึงแม้แม่ไม่รู้ว่าท่านตาท่านยายของพวกเจ้าจะชอบพวกเจ้าหรือเปล่า แต่ทวดของพวกเจ้า และน้าของพาเจ้าพวกเขาล้วนชอบพวกเจ้ามาก......มีญาติเยอะขนาดนั้นชอบเราแล้ว ถึงแม้มีบางคนไม่ชอบเรา ก็ไม่เป็นอะไรมาก พวกเจ้าว่าถูกไหม?"

คำพูดนี้พูดให้กับเด็กสองคน แต่ก็พูดกับตัวเองด้วย เมื่อเทียบกับชาติก่อน มีแค่คุณปู่คุณย่าสนใจตัวเองเท่านั้น ชาตินี้ดีกว่าเยอะเลย

ตอนเพิ่งมานางยังนึกว่าตัวเองไม่มีโชคชะตาด้านญาติพี่น้อง ดังนั้นถึงเจอคนในตระกูลลั่วพวกที่เหี้ยขนาดนั้น แต่ตอนนี้นางไม่คิดแบบนี้แล้ว เพราะนางมีญาติพี่น้องที่เป็นห่วงตัวเองแล้ว

ดังนั้นถึงแม้คนในจวนอ๋องไม่ต้อนรับตัวเอง นางก็ไม่รู้สึกมีอะไรหรอก

เดิมทีนางกลับมาก็ไม่ใช่เป็นเพราะพวกเขา แต่เป็นเพราะว่าท่านตาอยากให้พวกเขากลับมา ส่วนนางก็ต้องแก้แค้นของตัวเองด้วย

แถมฉีเทียนเห้าเป็นอ๋องเซ่อเจิ้ง นางในฐานะที่เป็นผู้หญิงของอ๋องเซ่อเจิ้ง ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว ก็ต้องมาที่เมืองหลวงอยู่แล้ว

พอคิดอยู่แบบนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ

อานอานและเล่อเล่อได้ยินก็มองหน้าเข้าหากัน จากนั้นพยักหน้าพร้อมกัน"ท่านแม่ พวกข้ารู้แล้ว นี่ก็เหมือนกับว่าคนเราไม่สามารถโลภเกินไป พวกน้าเป็นห่วงพวกเจ้าก็ถือว่าดีแล้ว"

เด็กสองคนก็รู้เรื่องรู้ราวมาก ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกปลื้มใจยิ่งนัก

จริงๆแล้วอ๋องอี้วตกใจมาก

หวินซีบอกอยู่ตลอดว่าลูกโดนเปลี่ยนไป ถึงแม้เขาเชื่อหวินซี แต่ในใจก็ยังมีความสงสัยอยู่

เพราะถ้าลูกถูกเปลี่ยนไป เหตุใดหลายปีนี้เขาถึงตรวจสอบอะไรไม่ได้เลยล่ะ?

แต่ตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงยืนอยู่ต่อหน้าเขา เขาถึงรู้ว่าหลายปีนี้เขายังเชื่อหวินซีไม่พอ

เด็กคนนี้ไม่ว่าใครดูก็รู้ว่าเป็นลูกของเขา

แต่เขายังเชื่อหวินซีไม่เท่าคนในตระกูลเว่ยอีก ไม่ได้หาต่อ จนกระทั่งทำให้ลูกของตัวเองต้องลำบากอยู่ข้างนอึมาหลายปีนี้

มองหน้าตาที่คล้ายกับหวินซีของเด็กคนนี้ สายตาของหวินซีก็รู้สึกผิดมากขึ้นเรื่อยๆ

เด็กคนนี้เดิมทีควรเติบโตภายใต้การโปรดปราน

ทันใดนั้น ทั้งสองฝั่งมองสังเกตกัน ไม่มีใครขยับทั้งสิ้น และก็ไม่มีใครได้พูดอะไร ยิ่งไม่มีใครจะมารบกวนพวกเขา

ซ่งหลิงหลางที่ยืนอยู่ในที่ไม่ไกลนั้นได้เห็นฉากนี้ มีความอิจฉาพาดผ่านในดวงตา

เสด็จแม่ยังไม่เคยได้ปรากฏสีหน้าแบบนั้นต่อนางเลย ทำไมหญิงชนบทคนหนึ่งที่ยังไม่ค่อยเข้ากันกับเสด็จแม่นั้นถึงสามารถได้รับความรักใคร่ทั้งหมดจากเสด็จแม่ล่ะ?

สายเลือดสำคัญขนาดนี้หรือ?

นางอยู่เคียงข้างมาหลายปีขนาดนี้ยังสู้ไม่ได้หรือ?