แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 507

ได้ยินเช่นนี้ ซ่งฉงปิงก็เพียงแค่มองซ่งเฮงอย่างนิ่งๆ แล้วกล่าวว่า "ตามใจ"

นางที่เป็นผู้ใหญ่คนหนึ่ง จะมาเถียงกับเด็กคนหนึ่งได้อย่างไร?

แล้วอีกอย่าง ซ่งเฮงผู้นี้ก็มีอายุมากกว่าอานอานและเล่อเล่อเพียงสองปีกว่าก็เท่านั้น ในสายตาของนาง ก็เหมือนกับลูกของนางคนหนึ่ง

อีกอย่าง นางก็ถือเป็นผู้มาทีหลัง คนอื่นจะแบ่งแยกพี่สาวคนนั้นที่อยู่ตรงหน้าก็ไม่เป็นไร และนางก็ไม่ใช่ตั๋วเงิน เป็นธรรมดาที่จะไม่สามารถทำให้ทุกคนชอบตนเองได้

ซ่งเฮงชะงักงัน คล้ายกับคาดไม่ถึงว่าซ่งฉงปิงจะมีท่าทีโต้ตอบแบบนี้

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ภายในใจของเขาจึงรู้สึกไม่มีสีสันเล็กน้อย

แต่ไม่นาน ซ่งเฮงก็นึกถึงน้ำตาของพี่หลิงหลาง ในแววตาที่มองซ่งฉงปิงจึงเต็มไปด้วยความโกรธเดือดดาลอีกครั้ง

แต่เมื่อควบคุมอารมณ์ดีแล้ว จึงมองไปยังซ่งฉงปิงด้วยท่าทีที่เย็นชา เขาไม่รู้ว่าตนเองจะต้องพูดอะไรโดยสิ้นเชิง

ชั่วเวลาหนึ่ง ซ่งเฮงก็จ้องมองซ่งฉงปิงราวกับคนเซ่อ พอซ่งเฮงตอบสนองกลับมาว่าตนเองกำลังทำอะไรอยู่ ใบหน้าน้อยๆ ก็ดำคร่ำเครียด

"หึ——"

ส่งเสียงหึด้วยความโมโหหนึ่งที แล้วซ่งเฮงก็เดินจากไป

สำหรับการมาของซ่งเฮง หรือสำหรับการจากไปของซ่งเฮง บนใบหน้าของซ่งฉงปิงล้วนไม่มีความรู้สึกใดๆ แม้แต่น้อย

หลังจากที่ซ่งเฮงออกจากลานบ้านของซ่งฉงปิง ภายในใจก็หงุดหงิดเป็นที่สุด แล้วก็ลืมเรื่องที่ซ่งหลิงหลางให้เขาไปหานางตอนเย็น จึงวิ่งกลับบ้านของตนเองโดยตรง

"ซื่อจื่อ ท่านเจอคุณหนูรองแล้วหรือยัง? ได้ยินมาว่าคุณหนูรองสวยเหมือนกับพระชายา รูปร่างหน้าตาเหมือนกับพระชายาจริงๆ หรือไม่?" เมื่อซ่งดาเด็กรับใช้ของซ่งเฮงเห็นว่าซ่งเฮงกลับมา จึงกล่าวถามด้วยสีหน้าที่เฝ้ารอ

ในตอนกลางวันเขากับซื่อจื่ออยู่ด้วยกันในโรงเรียน ฉะนั้นจึงไม่เคยเห็นคุณหนูรองที่เพิ่งมาใหม่ แต่ได้ยินเด็กรับใช้คนอื่นๆ บอกว่า คุณหนูรองผู้นี้ราวกับแกะออกมาจากพิมพ์เดียวกับพระชายาเลย เหมือนกันอย่างมาก

เขาอยากรู้อยากเห็นอย่างมาก แต่เมื่อครู่นี้ซื่อจื่อไม่ยินยอมพาเขาเข้าไปด้วย

ซ่งเฮงได้ยินเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงใบหน้านั้นของซ่งฉงปิง รูปร่างหน้าตาช่างคล้ายกับเสด็จแม่อย่างมากจริงๆ กระทั่งแววตานั้นที่มองคน........

รู้สึกถึงว่าตนเองกำลังคิดอะไรอยู่ ซ่งเฮงก็จ้องมองซ่งดาด้วยความโมโห "อย่ามารบกวนข้า"

พูดพลาง ไม่สนใจว่าซ่งดาจะแสดงออกอย่างไร ก็ปิดประตูห้อง จากนั้นตนเองก็เอนตัวลงบนเตียง นอนคับแค้นใจอยู่ใต้ผ้าห่ม

และอีกด้านหนึ่ง ซ่งหลิงหลางรอแล้วรอเล่าซ่งเฮงก็ไม่มา สีหน้าก็ดำคล้ำจนแทบจะเป็นน้ำหมึก

"น้องหลิงหลางยังไม่เข้าใจอีกหรือ? พวกเขาเป็นครอบครัวเดียวกัน เจ้าเป็นเพียงแค่คนนอกคนหนึ่งก็เท่านั้น บัดนี้พวกเขากลับมาพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง จะไปคิดถึงเจ้าได้อย่างไรล่ะ?"

ในขณะที่ซ่งหลิงหลางกำลังร้อนใจ เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นมาจากด้านหลังของซ่งหลิงหลาง

คือซ่งจินจือ

ถึงแม้ว่าซ่งจินจือจะแต่งงานแล้ว แต่บัดนี้ก็มีสถานะเป็นแม่หม้าย

แต่ซ่งจินจือไม่ได้แต่งตัวเป็นแม่หม้าย แต่สวมชุดสีแดงฉูดฉาดทั้งตัว แต่งตัวเหมือนกับคนที่ยังไม่ได้แต่งงาน

นางเป็นบุตรีของจวนอ๋อง จึงไม่มีคนสงสัยในการแต่งตัวแบบนี้ของนาง

สีแดงฉูดฉาดเหมาะกับซ่งจินจืออย่างมาก มันยิ่งเพิ่มความสดใสประทับใจให้กับซ่งจินจือ

เพียงแต่ภายใต้ดวงตาของซ่งจินจือ กลับเต็มไปด้วยแผนการ

ได้ยินคำพูดของซ่งจินจือ สีหน้าของซ่งหลิงหลางก็ยิ่งไม่น่าดู

แต่ก่อน ซ่งจินจือล้วนเรียกตนเองว่าน้องสาว แต่บัดนี้เรียกตนเองว่าน้องหลิงหลาง เหมือนกับว่ากำลังเตือนสติว่านางไม่ใช่สายเลือดของจวนอ๋อง

ความไม่ยินยอมและโกรธเคืองในดวงตาของซ่งหลิงหลาง ถูกซ่งจินจือจับเอาไว้ในดววตาทั้งหมด ซ่งจินจือจึงอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มมุมปาก "เจ้ามามองข้าแบบนี้จะมีประโยชน์อะไรเล่า? ไม่ใช่ว่าข้าทำให้เจ้าต้องเผชิญหน้ากับสภาพที่น่าอับอายเช่นนี้หรอกนะ"

ซ่งหลิงหลางหลุบตาลง ไม่ได้พูดจา

แต่ซ่งหลิงหลางบุ้ยปาก "แต่ข้าไม่ได้เป็นแม้กระทั่งจวิ้นจู่........"

หูหยานเฉียนชำเลืองมองซ่งจินจือ แล้วไม่ได้พูดอะไรอีก

บุตรสาวของตนเอง นางเข้าใจเป็นที่สุด เพราะว่านางไม่สามารถเป็นจวิ้นจู่ได้จึงกระวนกระวายใจมานานหลายปี

เพียงแต่ จวิ้นจู่ แต่ไหนแต่ไรก็ไม่ใช่เป้าหมายของนาง

บุตรที่นางให้กำเนิด ในที่สุดจะต้องการเป็นคนเหนือคนเท่านั้น.......

วันต่อมา

ซ่งฉงปิงตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่ เหตุเพราะว่านางไม่เคยชินกับจวนอ๋องนี้ ฉะนั้นจึงหลับไม่ค่อยสนิท

เพียงแต่ ถึงนางจะตื่นเช้ามาก แต่ก็มีคนที่ตื่นเช้ากว่านาง

เพราะว่านางนั่งนิ่งๆ อยู่ในห้อง นอกห้องจึงมีเสียงเบาๆ ดังเข้ามา

คือเว่ยหวินซีเข้ามา

เพียงแต่เว่ยหวินซีคิดว่าซ่งฉงปิงยังหลับอยู่ ฉะนั้นจึงมีการเคลื่อนไหวที่เบาอย่างมาก กระทั่งเตรียมที่จะรออยู่แค่ในลานบ้าน

ด้วยเหตุนี้ซ่งฉงปิงจึงเดินออกไป "เสด็จแม่ทำไมถึงตื่นเช้าขนาดนี้หรือ?"

นางเพิ่งจะตื่น แต่เสด็จแม่เข้ามาอย่างจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้ว แสดงให้เห็นว่าค่อนข้างตื่นเช้ากว่า

แต่ทว่า เพียงได้ยินเสียงของซ่งหลิงหลาง เว่ยหวินซีก็ตื่นตระหนกเล็กน้อย "ปิงเอ๋อร์ เสด็จแม่ทำเสียงเอะอะจนเจ้าตื่นใช่หรือไม่?"

เห็นท่าทีนี้ของเว่ยหวินซีแล้ว ซ่งฉงปิงจึงรีบกว่าปลอบโยนว่า "ไม่หรอก ข้าตื่นขึ้นมาเอง"

เว่ยหวินซีได้ยินเช่นนี้ จึงโล่งอก "เสด็จแม่เพียงแค่ตื่นเต้นดีใจเกินไปหน่อยน่ะ"