แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 508

บุตรสาวแท้ๆ ของตนเองที่คิดถึงมาตลอดหลายปีกลับมาเช่นนี้ นางยังมีความรู้สึกว่าไม่ใช่ความจริง เหมือนกับเป็นความฝัน ฉะนั้นจึงตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่ เพื่ออยากจะมาดู ว่าไม่ใช่ความฝันจริงๆ

ซ่งฉงปิงสามารถเข้าใจถึงความรู้สึกของเว่ยหวินซี จึงเดินไปยังเว่ยหวินซีอย่างยิ้มๆ แล้วกล่าวว่า "เสด็จแม่วางใจเถิด ข้ากลับมาแล้วจริงๆ"

เว่ยหวินซีพยักหน้า ในดวงตายังแฝงไปด้วยน้ำตา "ใช่แล้ว ปิงเอ๋อร์ของข้ากลับมาแล้ว กลับมาแล้วจริงๆ"

พูดพลาง เว่ยหวินซีนึกขึ้นได้ว่าซ่งฉงปิงยังไม่ได้กินอาหารเช้า จึงรีบกล่าวว่า "ปิงเอ๋อร์หิวแล้วใช่ไหม เสด็จแม่จะไปเตรียมอาหารเช้าให้เจ้า"

บุตรสาวเพิ่งจะกลับมา นางอยากจะลงครัวเพื่อนาง

เดิมทีซ่งฉงปิงก็อยากจะบอกว่าไม่ต้อง แต่เมื่อซ่งฉงปิงเห็นท่าทีที่ต้องการจะลงครัวเพื่อตนเองแล้ว ก็นึกถึงตนเองที่อยากจะทำของอร่อยๆ ให้อานอานกับเล่อเล่อกิน เมื่อคำพูดมาถึงปากจึงต้องกลืนลงคอไป

"ได้เพคะ ขอบคุณเสด็จแม่"

เว่ยหวินซีเดินจากไป ซ่งฉงปิงก็รออยู่ในลานบ้าน

มีคนรับใช้ถามอย่างเป็นกังวลว่าซ่งฉงปิงต้องการกินขนมรองท้องหรือไม่ แต่ซ่งฉงปิงกล่าวปฏิเสธ

คนรับใช้จึงถามซ่งฉงปิงอีกว่าดื่มหรือไม่ ต้องการให้ไปชงชาหรือไม่ ซ่งฉงปิงรู้สึกได้ถึงความกังวลของคนรับใช้ จึงกล่าวว่า "เจ้าไม่ต้องเป็นกังวลขนาดนี้หรอก ถ้าหากข้าต้องการ ข้าก็จะไปบอกกับพวกเจ้าโดยตรง"

คนรับใช้นิ่งอึ้งไปเล็กน้อย แล้วรีบกล่าวว่า "เจ้าค่ะ"

ที่ซ่งฉงปิงไม่รู้ เพราะคำพูดที่ธรรมดาอย่างมากนี้ ทำให้คนรับใช้มีความประทับใจต่อนางมากขึ้นไปอีก เพราะซ่งหลิงหลางในเมื่อก่อน ไม่เป็นมิตรต่อคนรับใช้ในจวนเลย ตลอดจนทุกล้วนหวาดกลัวซ่งหลิงหลางอย่างมาก

ฉะนั้น เมื่อเห็นว่าซ่งฉงปิงเข้ากันได้ง่ายเช่นนี้ คนรับใช้คนนี้จึงรู้สึกโชคดีอย่างมากที่มีซ่งฉงปิงเป็นเจ้านาย

ไม่นาน เว่ยหวินซีก็ยกอาหารเช้าที่ทำเสร็จแล้วเข้ามา

อาหารเช้าหลากหลายอย่างมาก โจ๊กไก่ เกี๊ยวกุ้ง ซาลาเปาไส้น้ำซุป ฯลฯ รวมทั้งของหวานอีกด้วย

ซ่งฉงปิงพยายามกินทุกอย่างให้มาก เว่ยหวินซีที่ได้เห็นก็รู้สึกปลื้มอกปลื้มใจอย่างมาก

หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ เว่ยหวินซีเอ่ยปากจะพาซ่งฉงปิงไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้ของจวนอ๋อง ก็ไม่ใช่เพราะเว่ยหวินซีชอบดอกไม้หรอก แต่เพราะเว่ยหวินซีต้องการติดตามซ่งฉงปิงไปหลายๆ ที่

ซ่งฉงปิงเข้าใจถึงความคิดของเว่ยหวินซี ฉะนั้นจึงไม่ได้ปฏิเสธ

มีเวลาเพียงสองวัน ที่ซ่งฉงปิงและเว่ยหวินซีจะได้อยู่ด้วยกัน ซ่งฉงปิงก็พยายามทำหน้าที่ของบุตรสาวให้ดีที่สุด อดทนอยู่เคียงข้างเว่ยหวินซี

จนกระทั่งวันที่สาม เว่ยหวินซีมีธุระที่จะต้องเข้าพระราชวัง

ก่อนที่จะเข้าพระราชวัง เว่ยหวินซีก็ยังเป็นห่วงซ่งฉงปิงอย่างมาก ซ่งฉงปิงจึงรับรองอีกครั้งว่าตนเองจะไม่เป็นอะไร เว่ยหวินซีจึงจากไปอย่างลังเลใจ

ไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนเว่ยหวินซีแล้ว ซ่งฉงปิงก็ไม่คิดที่จะพักอยู่ที่จวนอ๋อง

ในเมื่อบัดนี้มาถึงเมืองหลวงแล้ว แน่นอนว่านางจะต้องไปเยี่ยมชมอุตสาหกรรมในเมืองหลวงของตนเองสักหน่อย

แต่ทว่า เมื่อเดินไปถึงสวนดอกไม้ของจวนอ๋อง ซ่งฉงปิงก็ได้พบกับคนสอง

ดูจากการแต่งตัวของคนทั้งสอง รวมทั้งในแววตาของอีกฝ่ายที่มองมายังตนเอง ซ่งฉงปิงก็คาดเดาได้ว่าคนที่มาเป็นใคร

พระชายารองหูหยานเฉียนและซ่งจินจือบุตรสาวของนาง

มาจวนอ๋องตั้งหลายวันแล้ว พระชายารองและลูกสาวของนางไม่เคยเข้ามาทักทายกับนาง นางก็สังเกตเห็นอีกว่าสถานการณ์ของจวนอ๋องถูกแบ่งแยกอย่างชัดเจน

บัดนี้สองแม่ลูกปรากฏตัวที่สวนดอกไม้ อีกทั้งยังฉวยโอกาสมาปรากฏตัวตอนที่เสด็จแม่และเสด็จพ่อของนางไม่อยู่ในจวนอีก ทำให้ยากที่นางจะไม่คิดว่า อันที่จริงแล้วคนทั้งสองนี้กำลังรอตนเองอยู่

ซ่งฉงปิงคาดเดาไม่ผิด ที่หูหยานเฉียนและซ่งจินจือปรากฎตัวในสวนดอกไม้ ก็คือเพื่อรอซ่งฉงปิง

พูดพลาง หูหยานก็กล่าวกับซ่งจินจือว่า "จินจือ นี่คือน้องสาวของเจ้า เจ้าจะต้องดูและนางให้ดีๆ ล่ะ"

ซ่งจินจือได้ยินเช่นนี้ก็พยักหน้า แต่มองซ่งฉงปิงด้วยความเสียใจอย่างมาก "ทำไมน้องสาวผู้นี้พบพี่สาวอย่างข้าแต่ไม่รู้จักทำความเคารพล่ะ? หรือว่าสาวชนบทไม่มีคนสั่งสอนเรื่องมารยาท?"

คำพูดดูเหมือนไม่ตั้งใจ แต่เย้ยหยันอย่างมาก

ชนบท จะสอนมารยาทได้อย่างไร?

บอกว่าซ่งฉงปิงพบพี่สาวแล้วไม่ทำความเคารพ เห็นได้ชัดว่ากำลังเย้ยหยันว่าซ่งฉงปิงไม่มีมารยาท

นี่จะต้องกลายเป็นสาวบ้านนอกธรรมดาทั่วไป เกรงว่าจะต้องรู้สึกต้อยต่ำลงไปอีก

แต่ทว่า ซ่งฉงปิงไม่ใช่สาวบ้านนอกธรรมดาทั่วไป

หลังจากได้ฟังคำพูดของซ่งจินจือ แต่แสร้งทำเป็นมองซ่งจินจืออย่างไม่เข้าใจ "ข้ามาจากชนบท ไม่ค่อยเข้าใจกฎเกณฑ์ของเมืองหลวง ยังคิดว่ากฎเกณฑ์ของเมืองหลวงเหมือนกับในหมู่บ้านของพวกข้าเสียอีก คือจะแบ่งแยกภรรยาเอกอนุภรรยาตามสูงกว่าด้อยกว่า บุตรสาวอนุภรรยาควรจะเคารพบุตรสาวภรรยาเอกก่อน ไม่รู้เลยว่าในเมืองหลวง บุตรสาวภรรยาเอกจะต้องทำความเคารพบุตรสาวอนุภรรยา"

คำพูดนี้ของซ่งฉงปิง ทำให้การแสดงออกของสองแม่ลูกเปลี่ยนแปลงไปตามๆ กัน

คำพูดนี้ของซ่งฉงปิงชัดเจนว่ากำลังโต้ตอบพวกนาง บอกว่าพวกนางเทียบไม่ได้กระทั่งคนบ้านนอกคนหนึ่ง

คนทั้งสองไม่มีใครคาดคิดว่า ซ่งฉงปิงที่มาจากชนบทจะกล้าโต้ตอบ และสู้กลับพวกนาง

ที่สำคัญก็คือ คำพูดนี้ไม่มีผิดพลาดและตกหล่นแม้แต่น้อย ทำให้พวกนางน้ำท่วมปากพูดไม่ออก

ชั่วพริบตา สีหน้าของคนทั้งสองก็ไม่น่าดูอย่างมาก

พอดีในเวลานี้ ซ่งฉงปิงก็เห็นภาพเงาหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลเดินเข้ามาทางด้านนี้ คิดๆ แล้ว ก็คุกเข่าทำความเคารพต่อซ่งจินจือและหูหยานเฉียน "ข้ามาจากบ้านนอกไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราว เมื่อพบทั้งสองท่านจึงลืมที่จะทำความเคารพ ความผิดของข้า ท่านทั้งสองได้โปรดให้อภัยด้วยเถิด"