แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 543

ไป๋เสาใช้วิธีที่ดั้งเดิมที่สุด ทั้งหมัดทั้งถีบต่อซ่งหลิงหลาง

ซ่งหลิงหลางเจ็บจนร้อง “โอดโอย”

“ซ่งฉงปิง เจ้าจะให้คนทำร้ายข้าไม่ได้”

“ซ่งฉงปิง ข้าเป็นจวิ้นจู่เหมือนเจ้า เจ้าไม่มีสิทธิ์ทำร้ายข้า อ้าก——”

“ซ่งฉงปิง ข้าเป็นพระชายาอ๋องเซ่อเจิ้ง เจ้าทำร้ายข้า อ๋องเช่อเจิ้งไม่มีทางปล่อยเจ้าแน่——อ้าก——”

ตะโกนอย่างเจ็บปวดไปด้วย ซ่งหลิงหลางก็ไม่ลืมที่จะพูดเอะอะไปด้วย จนกระทั่ง เมื่อซ่งหลิงหลางเจ็บจนร้องไปออก ซ่งฉงปิงถึงให้ไป๋เสาหยุด

ซ่งฉงปิงมองไปที่ซ่งหลิงหลาง “เจ้าอยากให้อ๋องเซ่อเจิ้งไม่ปล่อยข้า?”

ซ่งหลิงหลางจ้องซ่งฉงปิงอย่างโหดร้าย สายตาอธิบายทั้งหมด

ซ่งฉงปิงหัวเราะเบา “ก็ต้องรอเจ้าสามารถได้แต่งงานกับเขาสำเร็จ ตอนนี้เจ้ามาได้ใจต่อหน้าข้ามันจะเร็วไปหน่อยหรือไม่?”

ตอนนี้ในที่สุดซ่งหลิงหลางก็คิดได้ว่าปกติฉีเทียนเห้ามีทัศนคติอย่างไรต่อตัวเอง ทันใดนั้นอดตัวสั่นไม่ได้

แต่ว่าเร็วมาก ความหวาดกลัวแบบนี้ก็ถูกซ่งหลิงหลางมองข้ามไป

ทนต่อความเจ็บปวด ซ่งหลิงหลางกัดฟัน “ซ่งฉงปิง นี่เจ้าอิจฉาข้า”

ซ่งฉงปิง “อิจฉาเจ้า? เช่นนั้นเจ้าต้องมีความสามารถนี้”

พูดไป ซ่งฉงปิงเดินมาถึงตรงหน้าซ่งหลิงหลาง มองซ่งหลิงหลางจากที่สูงลงที่ตำ สายตาเย็นชาเล็กน้อย “ซ่งหลิงหลาง เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมวันนี้ข้าต้องตบเจ้า?”

ซ่งหลิงหลางได้ยินก็อึ้ง ถามด้วยจิตใต้สำนึก “ทำไม?”

ซ่งฉงปิง “เพราะว่า ข้าเกลียดแมลงวัน ปกติแล้ว พอข้าเห็นแมลงวันแล้วก็อดที่จะตบไม่ได้ เพราะฉะนั้น——”

ซ่งฉงปิงชะงัก มองดูสายตาของซ่งหลิงหลางเหมือนดั่งชุบด้วยน้ำแข็ง “ทางที่ดีที่สุดเจ้าอย่ามากระโดดโลดเต้นต่อหน้าข้าอีก มิเช่นนั้น ครั้งต่อไปก็ไม่ใช่แค่ตบง่ายๆแบบนี้แล้ว”

นางหมดความอดทนที่จะจัดการกับคนอย่างซ่งหลิงหลางครั้งแล้วครั้งเล่า ตบครั้งเดียวให้กลัวจะได้สงบไปสักพัก

มิเช่นนั้น นางไม่รู้จริงๆว่าตัวเองจะทนไม่ไหวที่จะลงมือฆ่าซ่งหลิงหลางไหม

ซ่งหลิงหลางฟังคำพูดของซ่งฉงปิง จิตใต้สำนึกทำให้คิดถึงภาพเหตุการณ์ที่ตัวเองถูกวางยาพิษ

ตอนนั้น ซินแสมากมายต่างก็ช่วยเหลือนางไม่ได้ แต่ภายหลังแพทย์หลวงมาแล้ว ตอนแรกก็ทำอะไรไม่ได้ ภายหลังกลับรักษาหายอย่างแปลกประหลาด

พอคิดถึงวินาทีอันสิ้นหวังที่ไร้หนทางรักษา ซ่งหลิงหลางก็อดที่จะหนาวสั่นไม่ได้

แต่ทว่า ซ่งฉงปิงกลับไม่เตรียมที่จะให้เวลาซ่งหลิงหลางค่อยๆคิดถึงอดีต แค่สั่งไป๋เสาอย่างเรียบเฉย “โยนออกไป”

เก็บไว้ที่นี่ ก็ขวางหูขวางตา

ถึงแม้นางจะปล่อยซ่งหลิงหลางไป ก็ไม่ใช่แม่พระจริงๆ

ทั้งหมดนี้ ก็เพียงแค่เพื่อ.......

ซ่งฉงปิงนวดระหว่างคิ้ว มองดูไป๋เสาลากตัวซ่งหลิงหลางออกไปด้วยสายตาเย็นชา

ซ่งหลิงหลางก็ถูกโยนอยู่หน้าประตูสวนซูยู่ของซ่งฉงปิง

จากนั้น สาวใช้ชุ่ยจู้ก็ถูกโยนอยู่ข้างซ่งหลิงหลาง

ทันใดนั้น นายบ่าวทั้งสองใครก็ลุกไม่ขึ้น จากนั้นคนที่เดินผ่านรอบด้านก็มองภาพนี้ ต่างก็พากันว่านายบ่าวซ่งหลิงหลางทั้งสอง

“ไอ้ขี้ข้า ยังไม่รีบพยุงข้าขึ้นมาอีก?” ซ่งหลิงหลางด่าอย่างโมโห

ชุ่ยจู้ถูกถีบไปทีหนึ่งไม่เบา ตอนนี้ร่างกายปวดจนทนไม่ไหว แต่เจ้านายที่นางรับใช้เป็นคนอย่างไร ชุ่ยจู้รู้ดี นางไม่อยากกลายเป็นสภาพเหมือนอย่างชุ่ยอี้ว ดังนั้นจึงทนเจ็บลุกขึ้นจากพื้น ไปพยุงตัวซ่งหลิงหลาง

แต่ว่าเรี่ยวแรงของชุ่ยจู้ตอนนี้มีจำกัด ตอนที่พยุงตัวซ่งหลิงหลางยื่นไม่นิ่ง ทั้งสองคนก็ล้มลงกับพื้นอีกครั้ง

เดิมทีบนตัวซ่งหลิงหลางก็เจ็บจนทนไม่ไหวแล้ว นี่ต้องล้มอีกครั้ง ยิ่งปวดจนน้ำตาไหล

สภาพจนตรอกเช่นนี้ ซ่งหลิงหลางก็ไม่ลืมที่จะใช้มือหยิกเนื้อของชุ่ยจู้ “ไอ้ขี้ข้า เจ้าอยากให้ข้าล้มจนตายหรือไง?”

ชุ่ยจู้รับส่ายหน้า “ข้าน้อยไม่กล้า ครั้งนี้ข้าน้อยต้องระวังแน่นอน จวิ้นจู่ไว้ชีวิตด้วย!”

ชุ่ยจู้ขอไว้ชีวิตไปด้วย พยุงตัวซ่งหลิงหลางขึ้นมาอย่างลำบาก

ในที่สุดทั้งสองคนก็ยืนมั่นคงแล้ว ยืนหอบอยู่กับที่

ซ่งหลิงหลางมองไปทางสวนซูยู่ ในสายตาเต็มไปด้วยความชั่วร้าย ซ่งฉงปิง การเหยียดหยามวันนี้ ข้าต้องให้เจ้าชดใช้หลับมาเป็นเท่าตัวแน่นอน

คือนางที่ถูกรังเจ้า!

“หวินอาน ให้ข้ารู้อีกว่าเจ้ามาที่ปิงเอ๋อร์ เจ้าก็ย้ายออกจากจวนไป” หยุดสักพัก ซ่งหยุนดาพูดเสริม “แม้แต่หูหยานเฉียนก็เอาเจ้าอยู่ไม่ได้”

ความจริง เมื่อรู้ว่าซ่งหลิงหลางไม่ใช่ลูกสาวของตัวเองแล้ว เขาก็เตรียมส่งนางออกไป อย่างมากก็ให้บ้านหลังหนึ่งกับนาง ให้ชีวิตปั้นปลายของนางไม่ลำบาก

นี่ก็ถือว่าเป็นความสัมพันธ์พ่อลูกอันน้อยนิดมานานหลายปี

แต่ ไม่รู้ว่าซ่งหลิงหลางได้รับข่าวสารล่วงหน้าหรือไม่ ก็ย้ายไปที่หูหยายเฉียนก่อน

หลายปีขนาดนี้ ทางด้านหูหยานเฉียนเขาไม่เคยสนไม่เคยถาม แบ่งแยกกันอย่างชัดเจน

เพราะฉะนั้น เขาถึงปล่อยให้ซ่งหลิงหลางอยู่ในจวนอ๋องอี้วต่อ

แต่ หากล้ำเส้นของเขาอีก เขาก็ไม่เห็นเจ้า่ความสัมพันธ์ใดๆอีกแล้ว

“ท่านพ่อ ข้าก็เป็นลูกของท่านนะ——” ซ่งหลิงหลางรู้สึกไม่เป็นธรรม อยากใช้ความสัมพันธ์

แต่ในใจของซ่งหลิงหลางบิดเบือนแล้ว นางคิดว่า จากนี้ไปขอแค่นางมีความสามารถ นางต้องทำให้จวนอ๋องอี้วทั้งหมดไม่มีทางฟื้นฟูตลอดไป

แต่ว่า ซ่งหยุนดาไม่ใช่คนที่จะถูกใช้ตความสัมพันธ์อย่างง่ายดายคนหนึ่ง

อย่างน้อย ความอ่อนโยนทั้งหมดที่ซ่งหยุนดามีต่อลูกสาว ทุกวันนี้มีให้เพียงซ่งฉงปิงคนเดียว

เพราะฉะนั้น เผชิญต่อคำพูดของซ่งหลิงหลาง ซ่งหยุนดาทำเพียงเสียงเย็นชา “ลูกสาวของข้ามีเพียงปิงเอ๋อร์เท่านั้น”

นี่คือลืมซ่งจินจือไปหมดแล้ว

หลังพูดจบ ซ่งหยุนดากับเว่ยหวินฉีก็เพราะกังวลซ่งฉงปิงถูกทำร้าย เพราะฉะนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปในสวนซูยู่

ซ่งหลิงหลางถูกมองข้ามไปสิ้นเชิง ถึงแม้นางจะสภาพจนตรอกขนาดไหนก็ไม่มีคนเห็น โมโหจนซ่งหลิงหลางเกือบกัดฟันเงินคนแตก

จากนั้น แน่นอนว่าซ่งฉงปิงก็ถูกท่านพ่อท่านแม่เป็นห่วงเป็นใย เมื่อรู้ว่าซ่งฉงปิงไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย ทั้งสองคนถึงได้โล่งใจ

ส่วนหลังจากจัดการซ่งหลิงหลางแล้ว ซ่งฉงปิงไม่ได้รับความสงบเลย

เพราะว่า วันนี้ ในเมืองหลวงเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นเรื่องหนึ่ง......