แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 561

"อานอาน เล่อเล่อ แม่อยากจะรับพวกเจ้ากลับจวนอ๋องอี้"ซ่งฉงปิงพูดการตัดสินใจของตัวเอง

อานอานและเล่อเล่อได้ยินเช่นนี้ ก็มีความแปลกใจพาดผ่านในสายตา

หากแม่รับพวกเขากลับจวนอ๋องอี้ งั้นก็หมายความว่าพวกเขาสามารถเห็นแม่ทุกวันแล้วสิ

แต่หลังจากดีใจเสร็จ อานอานก็สังเกตเห็นความผิดปกติก่อน เลยเก็บอารมณ์ที่ดีใจกลับ และมองซ่งฉงปิงด้วยสีหน้าที่จริงจัง"ท่านแม่ขอรับ แล้วถ้าคนอื่นรู้ความสัมพันธ์ของพวกเราทำอย่างไรดีล่ะ?"

เนื่องจากซ่งฉงปิงคิดเข้าใจแล้ว ดังนั้นได้ยินเช่นนี้ก็แค่พูดอย่างไม่แยแส"รู้ก็รู้สิ พวกเจ้าเป็นลูกของแม่ แม่ไม่เคยกลัวคนอื่นจะรู้สิ่งนี้เลย เพราะว่าพวกเจ้าเป็นความภูมิใจของแม่ตลอด"

ถึงแม้นางไม่ได้คลอดเด็กสองคนนี้ แต่มีความสัมพันธ์แม่ลูกมานานเช่นนี้ นางมองเด็กสองคนนี้เป็นลูกแท้ๆตั้งนานแล้ว

สำหรับนาง เด็กไม่เคยเป็นความกดดันหรือภาระของนางเลย

พวกเขาเป็นแรงกระตุ้นที่ทำให้ตัวเองพยายาม

ก่อนหน้านี้ นางและฉีเทียนเห้าล้วนรู้สึกว่าให้เด็กอยู่ที่ตระกูลเว่ยปลอดภัยกว่า

แต่ใครจะรู้ล่ะว่าตัวตนของเด็กๆจะปิดบังได้อีกนานแค่ไหน?หากตัวตนของเด็กถูกเปิดเผย ตัวเองก็ไม่อยู่ข้างๆเด็กๆ เด็กๆก็ยิ่งอันตรายสิ?

หากในที่สุดตัวตนของเด็กถูกเปิดเผย ฮ่องเต้สามารถนำมาคุกคามฉีเทียนเห้าได้

แต่นางในฐานะที่เป็นแม่ ก็ไม่สามารถให้เด็กๆแยกกับตัวเองตลอดเพราะความกลัว

สิ่งที่นางต้องทำ คือแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ กลายเป็นเบื้องหลังของเด็กสองคน ให้คนที่อยากจะทำร้ายพวกเขาไม่กล้าลงมือต่อเด็กสองคน ถึงแม้จะลงมือก็ต้องพิจารณาให้ดี

การหลบหลีกไม่ใช่วิธีแก้ไขปัญหาที่ดีที่สุดเลย

พอได้ยินแม่บอกว่าพวกเขาเป็นความภูมิใจของแม่ อานอานและเล่อเล่อก็ดีใจมาก

พวกเขาจำได้ตลอดว่า เมื่อก่อนคนในหมู่บ้านด่าพวกเขาว่าเป็นลูกนอกสมรส และยังคงจำได้ว่าแม่ในเมื่อก่อนถูกคนในหมู่บ้านดูถูก

ตอนนี้พ่อไม่อยู่ข้างแม่ พวกเขาก็กลัวว่าการปรากฏตัวของพวกเขา จะทำให้คนอื่นนินทาแม่

แต่แม่บอกว่าพวกเขาเป็นความภูมิใจของนาง

เป็นความภูมิใจนะเนี่ย

อานอานและเล่อเล่อดีใจมาก

จากนั้นเด็กสองคนก็มองหน้ากัน ต่างเห็นถึงการตัดสินใจในสายตาของฝั่งตรงข้าม

จากนั้นเด็กสองคนมองไปทางซ่งฉงปิงพร้อมกัน ส่ายหน้าอย่างยืนหยัด"ท่านแม่ พวกเราไม่ไปจวนอ๋องอี้"

ซ่งฉงปิงเห็นถึงความดีใจในสายตาของเด็กสองคน นึกว่าเด็กสองคนจะยอมรับ ไม่เคยคิดเลยว่าเด็กจะปฏิเสธเงื่อนไขของตัวเอง เลยอึ้งไปเลย"เพราะเหตุใด?"

อานอานและเล่อเล่อมองหน้ากัน จากนั้นอานอานพูดว่า"ท่านแม่ขอรับ ท่านน้า ท่านน้าสะใภ้ล้วนดีมากขอรับ พวกเราชอบที่นี่มาก และแม่ก็ไม่ต้องห่วงเลย ข้าและน้องสาวล้วนรู้ว่าแม่ให้พวกเราอยู่ที่นี่ก็เพื่อที่จะปกป้องพวกเรา พวกเราไม่รู้สึกน้อยใจขอรับ"

เห็นได้ชัดว่า อานอานรู้ว่าซ่งฉงปิงจะเป็นห่วงว่าพวกเขาจะน้อยใจ

ถึงแม้ไม่สามารถอยู่กับแม่ พวกเขามีความผิดหวังเล็กน้อย แต่พวกเขาไม่น้อยใจเลย

เพราะพวกเขารู้ว่าพ่อและแม่จะพยายามทำให้คนในครอบครัวอยู่ด้วยกันแน่นอน

เล่อเล่อได้ยินเช่นนี้ ก็พยักหน้าตาม"ท่านแม่ ยังไม่ต้องรีบเปิดเผยตัวตนของข้าและพี่ชายเจ้าค่ะ รอพ่อทำสงครามสำเร็จ ตอนที่ครอบครัวเรารวมตัวกัน ก็เป็นเวลาที่ตบหน้าคนเหล่านั้น เล่อเล่อจะตั้งตารอคอยเวลานั้น!"

คำว่า'ตบหน้า'คือคำที่เล่อเล่อเรียนจากซ่งฉงปิง

สรุปคือ ถึงแม้อานอานและเล่อเล่อไม่รู้ว่าทำไมแม่ถึงเปลี่ยนแปลงความคิดให้พวกเขากลับจวนอ๋องอี้ แต่ในเมื่อพวกเขารู้ว่าอยู่ต่อในตระกูลเว่ยเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด งั้นพวกเขาก็จะไม่จากไปในเวลานี้

แถมที่จวนอ๋องอี้มีคนร้าย แม่จัดการคนร้ายก็เหนื่อยมากแล้ว ถ้าพวกเขาไป อาจจะทำให้แม่ขาดสมาธิ

หรือว่า......ปิงเอ๋อร์ของเขา......

ซ่งหยุนดารู้สึกตกใจมาก

แต่ไม่ว่าคิดอะไรในใจ ในที่สุดซ่งหยุนดาก็ไม่ได้ปรากฏตัวต่อหน้าแม่ลูกสามคนนี้

หลังจากออกไปจากตระกูลเว่ย วันที่สอง ซ่งฉงปิงก็พาไป๋เสาและไป๋ซู่และองครักษ์หลายคนที่ซ่งหยุนดาให้มา มาถึงหมู่บ้านนอกเมือง

ซ่งฉงปิงไม่ได้ไปดูพืชผลในหมู่บ้าน แต่กลับไปที่บ้านของชาวบ้านในหมู่บ้านนั้น

ชาวบ้านเหล่านี้ล้วนเซ็นสัญญาขายตัวให้กับจวนอ๋องอี้ ไม่ใช่ชาวนาธรรมดา

ตอนแรกทุกคนได้ยินว่าจวิ้นจู่มา ล้วนตื่นเต้นมาก ไม่มีใครกล้าไปที่นาหรือที่อื่น ล้วนรวมตัวกันรออยู่ตรงกลางของที่โล่ง

ตอนที่ซ่งฉงปิงมาถึง ก็ได้เห็นฉากที่ทุกคนล้วนตื่นเต้นกันมาก รู้ว่าคนเหล่านี้กังวลใจ ซ่งฉงปิงก็พูดว่า"วันนี้ข้ามาเพื่อจะเข้าใจเรื่องบางอย่าง พวกเจ้าไม่ต้องกังวลเกินไป"

แต่ถึงแม้ซ่งฉงปิงจะพูดเช่นนี้ ผลก็ไม่มาก

ซ่งฉงปิงเห็นเช่นนี้ก็ยิ้ม"พวกเจ้าไม่ต้องกังวลจริง หรือว่าพวกเจ้าไม่รู้หรือว่าก่อนหน้านี้ข้าทำอะไร?"

เหล่าชาวบ้านได้ยินเช่นนี้ อดไม่ได้ที่จะมองหน้ากัน จากนั้นถึงกล้ามองไปทางซ่งฉงปิง

ก่อนหน้านี้พวกเขาได้ยินมานานแล้วว่าจวิ้นจู่ของจวนอ๋องอี้มาจากชนบท แต่ดูจากความสูงส่งรอบร่างกาย ไม่ได้เหมือนกับพวกเขาเลย

หลังจากมองไปเสร็จ ก็มีหลายคนก้มลง ไม่กล้ามองอีก

แต่คนที่กล้าหาญหน่อยสังเกตเห็นว่า จวิ้นจู่คนนี้ต่างกับแม่นางคนอื่นๆ ดูใจดีอยู่

การกระทำเล็กๆน้อยๆของเหล่าชาวบ้านล้วนอยู่ในสายตาของซ่งฉงปิง ซ่งฉงปิงยิ้มเล็กน้อย น้ำเสียงเบาบางลงหน่อย"ข้าถามแค่ไม่กี่คำถามเอง ใครสามารถตอบได้ก็ตอบมา ได้ไหม?"