แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 563

ถึงแม้ซ่งฉงปิงพูดเช่นนี้ แต่ความกลัวของชาวบ้านก็ไม่ได้หายไปเพราะคำพูดนี้ของซ่งฉงปิง

พวกเขาไม่มีใครเชื่อว่าตัวเองเข้าใจผิด แม้กระทั่งจางกุ้ยก็ไม่เชื่อ

ซ่งฉงปิงเห็นเช่นนี้ก็รู้ว่าพวกเขาถูกงู'กัดครั้งเดียว กลัวเชือกไป10ปี'เลยไม่ได้อธิบายอะไรมาก ให้ผู้จัดการของหมู่บ้านเอาโต๊ะเก้าอี้และพู่กันมาให้

ซ่งฉงปิงนั่งลง ภายใต้อารมณ์ที่กังวลของเหล่าชาวบ้าน แล้วฝนหมึกทันที เริ่มเขียนสัญญา

เหล่าชาวบ้านไม่กล้าพูดอะไร กล้าแต่เงยหน้าไปมอง แต่ก็ส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง

ตอนที่พวกเขายังเป็นชาวบ้านของหมู่บ้านชิงเหอ อาจยังสามารถดิ้นรนได้

แต่ตอนนี้พวกเขาเป็นแค่เนื้อบนเขียง ไม่มีสิทธิ์ดิ้นรนด้วยซ้ำไป ดังนั้นพวกเขามีแต่ต้องยืนอยู่อย่างสิ้นหมด และเงียบขรึมเอาไว้

ไม่นาน ซ่งฉงปิงก็เขียนเสร็จ เป่าหมึกที่ยังไม่แห้ง แล้วจึงเงยหน้ามองไปทางจางกุ้ย"เจ้าอ่านออกใช่ไหม?"

จางกุ้ยพยักหน้าด้วยสีหน้าที่ซีดขาว

ซ่งฉงปิงก็ไม่ได้อธิบายมาก เพียงพูดว่า"เจ้ามาเอาไปอ่านก่อน"

จางกุ้ยลังเล ไม่ได้ขึ้นไปทันที

ซ่งฉงปิงก็ไม่รีบ เพียงนั่งรออยู่ตรงนั้น ไม่ได้จะเร่งเขา

เรื่องทุกอย่างล้วนมีกระบวนการ เรื่องบางอย่างรีบร้อนไม่ได้

นานมากจางกุ้ยที่ทำใจได้แล้ว ถึงเดินไปไปหยิบสัญญาแผ่นนั้นด้วยความกล้าหาญ

เดิมทีจางกุ้ยนึกว่าจะเห็นข้อตกลงที่ไม่ยุติธรรมที่จะทำให้เขายากที่จะยอมรับได้ เหมือนสิบกว่าปีก่อน

แต่เพิ่งได้ดูเท่านั้น จางกุ้ยก็รู้สึกตกใจมาก

ยิ่งดูจางกุ้ยก็ยิ่งรู้สึกตกใจ แถมยังอดไม่ได้ที่จะมองไปทางซ่งฉงปิง

"เนื้อหาที่เขียนบนนี้เป็นจริงหรือเปล่า?"จางกุ้ยถาม เหมือนต้องการคำตอบอย่างเร่งด่วน

ซ่งฉงปิงพยักหน้า จากนั้นถามว่า"สัญญาชุดนี้พวกเจ้ายอมเซ็นหรือเปล่า?"

"ยอมๆ!"แม้กระทั่งจางกุ้ยยังไม่ทันอธิบายให้เหล่าชาวบ้าน ก็พยักหน้าอย่างร้อนอกร้อนใจ

เหล่าชาวบ้านได้ยินเช่นนี้ก็รีบร้อนขึ้นทันที

"จางกุ้ย เจ้า"

เหล่าชาวบ้านนึกว่าจางกุ้ยทรยศพวกเขา

แต่จางกุ้ยกลับหันมาด้วยความตื่นเต้นและดีใจ พูดกับเหล่าชาวบ้านว่า"เรื่องดี เป็นเรื่องดีนะเนี่ย"

เหล่าชาวบ้านมองหน้าเข้าหากัน ทำหน้าแบบไม่เข้าใจ

จางกุ้ยถูกอะไรกระตุ้นจนสมองเสื่อมหรือเปล่า?ไม่อย่างนั้นเหตุใดเซ็นสัญญาถึงกลายเป็นเรื่องดีล่ะ?

จางกุ้ยถึงรู้สึกตัวมาได้ ตอนนี้เนื้อหาในสัญญามีแค่ตัวเองรู้ เหล่าชาวบ้านยังไม่รู้

ดังนั้นจางกุ้ยก็หยิบหนังสือสัญญาด้วยมือข้างหนึ่งที่สั่นอยู่ ส่วนมืออีกข้างหนึ่งชี้ไปที่หนังสือสัญญา ปากเปิดๆปิดๆ ตั้งนานก็พูดออกมาไม่ได้

เหล่าชาวบ้านเห็นลักษณะของจางกุ้ย ก็ยิ่งรีบร้อนขึ้น

"ตกลงเกิดอะไรขึ้น จางกุ้ยเจ้ารีบว่ามาสิ"มีบางคนทนความทรมานไม่ได้จริงๆ ลืมไปแล้วว่าจวิ้นจู่ยังอยู่ อดไม่ได้ที่จะออกเสียงเร่ง

แต่หลังจากเร่งแล้ว ก็มองไปทางซ่งฉงปิงอย่างระมัดระวัง กลัวจะถูกลงโทษ

พวกเขาต่ำต้อยขนาดนี้อยู่แล้ว

จางกุ้ยหายใจเข้าลึกๆ ระงับความตื่นเต้นที่บ้าคลั่งในใจลง และอธิบายว่า"ในหนังสือสัญญาบอกว่า จวิ้นจู่เตรียมจะปลูกยาในหมู่บ้านชิงเหอ นางจะเป็นคนให้เมล็ดและสอนวิธีปลูกให้ ถ้าเราทำได้ดี ทำตามหน้าที่ของตนเอง อีกห้าปี อีกห้าปี"

พอพูดถึงจุดที่ตื่นเต้นจางกุ้ยก็ติดขัดไปอีก

"อีกห้าปีอะไรกัน จางกุ้ยเจ้าพูดชัดเจนสิ"เหล่าชาวบ้านรีบร้อนมาก

"ที่เขาพูดนั้นเป็นจริงทั้งหมด พวกเจ้าเชื่อได้เลย"ซ่งฉงปิงพูด"แน่นอนแล้วว่าถ้าพวกเจ้าไม่เชื่อ ใครที่อ่านหนังสือได้ ก็เอาไปดูได้เลย"

ระหว่างที่ซ่งฉงปิงพูด ก็มีชายแก่คนหนึ่งยืนออกมาจริงๆ

ชายแก่คนนั้นเคยเรียนหนังสือไม่กี่ปีในตอนวัยหนุ่ม แต่ยังไม่ทันได้สอบต่อก็ทำนาต่อ แต่ก็อ่านตัวหนังสือได้หน่อยนึง

ชายแก่คนนั้นรับหนังสือสัญญาในมือของจางกุ้ยมาด้วยมือที่สั่น แต่ก็เต็มไปด้วยความคาดหวัง จากนั้นก็เริ่มอ่านอย่างระมัดระวัง

ถึงแม้หลายปีไม่ได้อ่านหนังสือแล้ว ทำให้เขาลืมตัวหนังสือบางตัวไปแล้ว แต่เนื้อหาคร่าวๆเขายังดูรู้เรื่องอยู่

มี่เขาอ่านนั้นเหมือนกับที่จางกุ้ยพูดทุกประการ

เป็นเรื่องจริงด้วย!

ชายแก่ตื่นเต้นมาก

เดิมทีที่ได้เป็นทาสเขาก็สิ้นหวังไปหมด

แต่คิดไม่ถึงว่า ถึงตอนแก่ยังมีความหวังอีก

ชายแก่ยื่นหนังสือสัญญาให้จางกุ้ยอย่างระมัดระวัง กลัวจะทำลายความหวังของเหล่าชาวบ้าน

หลังจากยื่นหนังสือสัญญาให้แล้ว ชายแก่ถึงคุกเข่าไปทางซ่งฉงปิง"บ่าวขอบพระทัยเจียเล่อจวิ้นจู่ ขอบพระทัยเจียเล่อจวิ้นจู่ขอรับ"

นับบัดนี้ นอกจากคำขอบคุณแล้ว ชายแก่ก็ไม่รู้จะแสดงความรู้สึกยังไง

ถึงแม้ต้องใช้เวลาห้าปีถึงอิสระได้ แต่ชีวิตที่มีความหวังดีกว่าชีวิตที่ไม่มีความหวังอยู่แล้ว

เขาหวังว่าตอนที่ตัวเองเสียชีวิต ไม่ใช่ทาส แบบนี้ถึงมีหน้ามีตาไปเจอบรรพบุรุษ

เหล่าชาวบ้านเห็นว่าชายแก่เป็นเช่นนี้ ถึงแม้ยังไม่ค่อยมั่นใจ แต่ก็มีบางคนเริ่มหวั่นไหว อดไม่ได้ที่จะเชื่อ

แต่ในเวลานี้ ซ่งฉงปิงกลับได้พูดคำพูดที่ทำให้ชาวบ้านทั้งหมดรู้สึกตื่นเต้นและเหลือเชื่อ