แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 567

"เจ้านายพ่ะย่ะค่ะ ฝั่งค่ายเฮยเฟิงอดใจไม่ไหวแล้ว"

ฉีเทียนเห้าได้ยินเช่นนี้ สีหน้าเย็นชาลง"ตรวจได้หรือยังว่าใครกระทำอยู่เบื้องหลัง?"

หนานเฉินพยักหน้า"ลั่วเสี่ยวจู๋"

ฉีเทียนเห้าได้ยินเช่นนี้ก็ขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าจำลั่วเสี่ยวจู๋ไม่ได้แล้ว

หนานเฉินได้ยินเช่นนี้ ก็เลยเตือนว่า"เป็นคนของบ้านสี่ตระกูลลั่ว ถูกช่วยโดยพระชายาด้วยพ่ะย่ะค่ะ"

ฉีเทียนเห้าจำไม่ค่อยได้ มีแค่เงาที่เบลอๆ แต่ก็รู้ว่าคือใคร เพียงพูดอย่างใจเย็น"หากจับได้ ก็ส่งไปให้พระชายาจัดการเลย"

หนานเฉินพยักหน้า ฉีเทียนเห้าถึงพูดต่อว่า"ฝั่งราชวงศ์เป็นสถานการณ์ยังไง?"

"ฝ่าบาทปฏิเสธส่งเสบียงอาหารให้เหล่าทหารโดยใช้เหตุว่าห้องพระคลังมีไม่เพียงพอ"

ฉีเทียนเห้าพยักหน้า"ข้ารู้แล้ว"

จากนั้นฉีเทียนเห้าสั่งว่า"เผยแพร่การตัดสินของฝ่าบาทออกไปล่วงหน้า โดยเฉพาะต้องให้ฝั่งของค่ายเฮยเฟิงรู้"

จากนั้นหนานเฉินก็รับคำสั่งไป

พอหนานเฉินไป ฉีเทียนเห้าก็ยืนอยู่หน้าหน้าต่าง ความคิดในสายตายิ่งมากขึ้น

มีอีกสามวัน

รออีกสามวัน เรื่องก็จะมีความคืบหน้า รอจัดการเรื่องฝั่งนี้เสร็จ เขาก็สามารถกลับเมืองหลวงไปหาปิงเอ๋อร์

เขาไม่อยู่มานาน ไม่รู้เลยว่าคนโหดร้ายเหล่านั้นจะรังแกแม่ลูกสามคนยังไง

โดยเฉพาะซ่งหยุนจาง เขารนหาตายเอง ทางของเขาก็ควรสิ้นสุดแล้ว

ตอนนี้ไม่มีคนเห็นว่า ดวงตาของฉีเทียนเห้าเย็นชาดั่งน้ำแข็ง

ณ ค่ายเฮยเฟิง

ลั่วเสี่ยวจู๋ที่นั่งอยู่ถัดลงมาจากจอมโจรรู้สึกอยู่นิ่งไม่ได้ จนกว่าหน้าประตูมีการเคลื่อนไหวส่งมา

"จอมโจร จอมโจรขอรับ มีข่าวแล้วขอรับ"

โจรน้อยที่รับผิดชอบตรวจสอบข่าวคนหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างดีใจ

ลั่วเสี่ยวจู๋เห็นสีหน้าของโจรน้อยคนนั้น ก็โล่งใจลงมาหน่อย คนก็เลยผ่อนคลายลงมาตาม ดูมีความลึกซึ้งมาก ก็เหมาะกับคาแรคเตอร์ในช่วงนี้ของนาง

จอมโจรได้ยินเช่นนี้ก็รีบถามว่า"ตรวจสอบอะไรมาได้รีบว่ามาสิ"

โจรน้อยบอกว่า"ได้จากข่าวบางแหล่ง ฮ่องเต้ปฏิเสธส่งเสบียงอาหารให้ชายแดน ทหารชายแดนจะขาดเสบียงอาหารในอีกไม่นานแล้วขอรับ"

จอมโจรได้ยินเช่นนี้ก็ดีใจมาก

ก่อนหน้านี้ เห็นกับตาว่าชายแดนจะขาดเสบียงอาหาร แต่ไม่รู้ว่าอ๋องเซ่อเจิ้งได้เสบียงอาหารจากไหนมา จึงได้อดทนมาช่วงเวลาหนึ่ง

สำหรับคนในค่าย ช่วงเวลานี้ลำบากมาก หากทหารของชายแดนไม่ขาดเสบียงอาหาร งั้นเสบียงอาหารที่พวกเขาซื้อนั้นก็เสียประโยชน์แล้วสิ

ตอนนี้รู้ว่าฮ่องเต้ไม่ส่งเสบียงอาหารมาให้ ชายแดนก็ใกล้จะขาดเสบียงอาหารแล้ว จอมโจรจะไม่ดีใจได้อย่างไร?

ช่วงเวลานี้ ถึงแม้ทุกคนปฏิบัติต่อลั่วเสี่ยวจู๋ด้วยท่าทีที่ใช้ได้อยู่ แต่ยังไงก็เกิดความสงสัยด้วย

ตอนนี้พอได้รับคำตอบที่แน่วแน่ ท่าทีที่จอมโจรมีต่อลั่วเสี่ยวจู๋ก็เปลี่ยนแปลงทันที

"แม่นางขอรับ ตอนนี้เสบียงอาหารของเราหลุดมือได้ยังขอรับ?"

ลั่วเสี่ยวจู๋พยักหน้า"ถึงเวลาแล้ว หลุดมือได้แล้ว"

จอมโจรได้ยินเช่นนี้ก็รีบไปวางแผน

ในห้องเหลือเพียงลั่วเสี่ยวจู๋คนเดียว ลั่วเสี่ยวจู๋ก็เริ่มวางแผนอีกครั้งหนึ่ง

สิ่งที่นางอยากได้ไม่เพียงแต่เงินทอง ยังเอาอำนาจด้วย

ชาติก่อนนางต่ำต้อยราวกับเม็ดทราย ชาตินี้นายอยากจะอยู่เหลือกว่า

แต่เพื่อที่จะขายเสบียงอาหารออกอย่างรวดเร็ว เฮยเฟิงเลยขี่ม้าเร็ว ไม่ได้เตรียมรถม้าคันหนึ่ง

ถึงแม้ชาติที่แล้วลั่วเสี่ยวจู๋ได้เรียนรู้หลายๆอย่างจากตระกูลจู แต่ไม่ได้เรียนขี่ม้า

จนทำให้ต้องอยู่แต่ในหลังม้าของเฮยเฟิง โยกเยกจนดูน่าสังเวชมาก

มีหลายครั้งเฮยเฟิงยังคิดจะทิ้งลั่วเสี่ยวจู๋ลงไปแล้วส่งกลับไปในค่ายเฮยเฟิง แต่ลั่วเสี่ยวจู๋ไม่ยอมกลับ เฮยเฟิงก็เลยต้องช่างเถอะ

เดินทางมาสองวัน คนกลุ่มนี้ก็ได้ถึงที่ๆซ่อนเสบียงอาหาร

ที่หนึ่งไม่ไกลจากชายแดน ใช้รถม้าคุมส่งประมาณครึ่งวันก็ถึง

เพื่อความปลอดภัย พวกเขาไม่ได้ไปหาเสบียงอาหาร แต่ตั้งเต็นท์ในที่เดิม

เช้าวันรุ่งขึ้น ข่าวที่ราชวงศ์ไม่มีเสบียงนั้นก็ส่งเข้าไปในกองทัพอย่างทั่วถึง

อารมณ์ของเหล่าทหารได้รับผลกระทบมาก แต่คนที่ได้รับผลกระทบมากที่สุดไม่ใช่ทหารเหล่านั้น แต่เป็นจีซิงยี่

หากบอกว่าก่อนหน้านี้จีซิงยี่ยังมีความคาดหวังต่อซ่งหยุนจางหน่อยนึง งั้นครั้งนี้จีซิงยี่ก็คือตายใจอย่างสิ้นเชิง

หลังจากคุยกับพัลลภข้างๆเสร็จ จีซิงยี่ก็ออกจากกองทัพ ไปหาฉีเทียนเห้าโดยตรง

หลังจากได้เห็นฉีเทียนเห้า จีซิงยี่ก็คุกเข่าให้ฉีเทียนเห้าโดยตรง"อ๋องเซ่อเจิ้ง โปรดช่วยเหล่าทหารหน่อย ตอนนี้มีแต่เจ้าที่ช่วยพวกเขาได้พ่ะย่ะค่ะ"

หากไม่มีเสบียงอาหาร ถึงแม้เหล่าทหารจะไม่ตายในสงคราม ก็ต้องอดอยากตาย

ในฐานะที่เป็นทหาร วิธีตายแบบนี้มันอึดอัดมาก

ถึงแม้ทหารเหล่านี้ของชายแดนตะวันตกไม่ได้ติดตามเขาแต่แรก แต่ผู้ชายที่ใจกล้าเหล่านี้ล้วนเป็นประชาชนของต้าชิ่ง เขาจะปล่อยให้พวกเขาไปตายได้อย่างไรล่ะ?

"อ๋องเซ่อเจิ้ง เมื่อก่อนกระหม่อมโง่เอง เป็นกระผิดของกระหม่อม คำขอในวันนี้ของกระหม่อมบังคับคนไปหน่อย แต่กระหม่อมไม่สามารถที่จะปล่อยให้......"

คำพูดของจีซิงยี่ยังพูดไม่จบ ก็ถูกมือใหญ่ที่แข็งแรงคู่หนึ่งประคองขึ้นมา

จีซิงยี่อึ้งเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมาก็ได้เผชิญสายตากับฉีเทียนเห้า......