แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 568

เนื่องจากเฮยเฟิงกลัวว่าตัวตนจะถูกเปิดเผย เพราะหน้าตาของเฮยเฟิงดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนดี ดังนั้นในที่สุดลั่วเสี่ยวจู๋และลูกพี่สามของค่ายเป็นตัวแทนไปหาฉีเทียนเห้าเจรจาในครั้งนี้

ตอนที่ฉีเทียนเห้าได้รับจดหมายนัดหมายของค่ายเฮยเฟิง ก็บังเอิญได้รับจดหมายฉบับหนึ่งที่ส่งมาจากเมืองหลวง

ในซองจดหมายไม่ได้ระบุชื่อ ไม่รู้ว่าใครเป็นคนส่งมา ฉีเทียนเห้ายังไม่ทันได้แกะซองจดหมาย ฝั่งค่ายเฮยเฟิงก็ส่งข่าวคราวมา

ฉีเทียนเห้าเลยต้องเก็บจดหมายในอ้อมอก แล้วมาถึงภัตตาคารที่กล่าวในจดหมาย

ตอนนี้ลั่วเสี่ยวจู๋ที่อยู่ในภัตตาคารนั้นตื่นเต้นมาก ตื่นเต้นเพราะใกล้จะเจอฉีเทียนเห้าแล้ว

ถึงแม้ตอนนี้ นางก็ยังไม่ได้เลิกใจกับฉีเทียนเห้า

แม้ชาติก่อนไม่มีเรื่องของฉีเทียนเห้า แต่ฉีเทียนเห้าเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตเพราะการเกิดใหม่ของตัวเอง งั้นฉีเทียนเห้าก็มีโอกาสเป็นอ๋องเซ่อเจิ้งที่มีอำนาจมหาศาลตลอด

ในเมื่อเป็นอ๋องเซ่อเจิ้ง งั้นฉีเทียนเห้าก็จะเป็นเป้าหมายที่ดีที่สุดของตัวเอง

และฉีเทียนเห้าได้เปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตเพราะตัวเอง ก็สมควรที่จะเป็นคนกันเองไม่ใช่หรือ?

ลั่วเสี่ยวจู๋คิดอยู่แบบนี้ ในใจจินตนาการถึงตอนที่โน้มน้าวใจฉีเทียนเห้าให้ตัวเองอยู่ข้างๆของเขา

"ลั่วกุนซือ ท่านรู้จักอ๋องเซ่อเจิ้งจริงหรือ?"ลูกพี่สามของค่ายรู้สึกสงสัยมาก

สาเหตุที่ลั่วเสี่ยวจู๋ตามมาได้ ก็เป็นเพราะว่าใช้ข้ออ้างว่านางรู้จักอ๋องเซ่อเจิ้ง มีความสัมพันธ์หน่อยนึงกับอ๋องเซ่อเจิ้ง น่าจะช่วยพูดให้ได้

แต่เขามักจะรู้สึกว่าตรงไหนผิดปกติ กังวลใจมาก

การจินตนาการของลั่วเสี่ยวจู๋ถูกลูกพี่สามทำลาย ทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจ สายตาที่มองไปทางลูกพี่สามค่อนข้างจะเย็นชา"เจ้ารู้สึกว่าข้าพูดโกหกหรือ?"

ลูกพี่สามได้เห็นสายตานั้นของลั่วเสี่ยวจู๋ ก็ไม่กล้าพูดอะไร เพราะถ้าครั้งนี้ทำสำเร็จ ลั่วเสี่ยวจู๋เป็นเป็นผู้ที่ทุ่มเทมากที่สุด

ตอนนี้เขายังขัดใจนางไม่ได้

ดังนั้นลูกพี่สามเลยยิ้มมุมปาก"ไม่แน่นอนขอรับ ต่อไปล้วนก็ต้องพึ่งลั่วกุนซือแล้วขอรับ"

ลั่วเสี่ยวจู๋พยักหน้า ยืนหยัดว่าตัวเองจะเจรจาสำเร็จแน่นอน

แต่นางต้องได้ผลประโยชน์มากที่สุด

ตอนที่ลั่วเสี่ยวจู๋กำลังคิดแบบนี้อยู่ ฉีเทียนเห้าก็เดินเข้ามา

ตอนนี้รอยแผลบนใบหน้าของฉีเทียนเห้าก็เอาออกแล้ว ปรากฏให้เห็นใบหน้าที่แท้จริง

ดังนั้น ตอนที่ฉีเทียนเห้าเดินเข้ามา ลั่วเสี่ยวจู๋ดูจนอึ้งไปเลย สายตาย้ายออกจากฉีเทียนเห้าไม่ได้เลย

รอฉีเทียนเห้านั่งลง ลั่วเสี่ยวจู๋ก็เข้าใกล้ทันที"อ๋อง......"

ลั่วเสี่ยวจู๋เพิ่งพูดคำหนึ่งออกมา สายตาของฉีเทียนเห้าก็เกิดความเกลียดชังขึ้นมา สะบัดมือ จากนั้นลั่วเสี่ยวจู๋ก็ถูกลมกำลังภายในผลักจนกระเด็นออกไป

เสียง"ปัง"ดังขึ้นมา ประตูถูกทุบจนกลายเป็นเศษชิ้นส่วน

ลั่วเสี่ยวจู๋นอนคว่ำอยู่บนชิ้นส่วน ลุกขึ้นมาไม่ไหวเป็นเวลานาน

พนักงานขายได้ยินการเคลื่อนไหวก็วิ่งขึ้นมา เมื่อเห็นฉากต่อหน้านี้ก็เหม่อลอย ไม่รู้ควรพูดอะไร มีแต่ต้องยืนอยู่ตอนนั้นอย่างอึ้ง

ตอนนี้ฉีเทียนเห้าได้ลุกขึ้นมาแล้ว มองความยุ่งเหยิงบนพื้นด้วยสายตาที่เย็นชา"ข้าไม่ชอบให้ผู้หญิงเข้าใกล้"

นึกว่าเขาคุยง่าย ใครๆก็เข้าใกล้ได้หรือ?

ลั่วเสี่ยวจู๋ถูกทุบลงพื้น รู้สึกแต่ว่าอวัยวะภายในจะเคลื่อนที่ไปหมด เจ็บจนนางรู้สึกว่าสมองว่างเปล่าไปช่วงหนึ่ง

ตอนที่ได้ยินคำพูดที่เย็นชาของฉีเทียนเห้า และเชื่อมโยงกับฉีเทียนเห้าที่อยู่ข้างลั่วเสี่ยวปิง ลั่วเสี่ยวจู๋ยังนึกว่าคนที่อยู่ต่อหน้านี้เป็นอ๋องเซ่อเจิ้งตัวปลอม

อยู่ต่อหน้าลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้เย็นชาขนาดนี้เลยนะ เหตุใดถึงใจร้ายกับตัวเองเช่นนี้?

และลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้เข้าใกล้เขาหรือ?

ทำไมนางถึงไม่สามารถ?

ลั่วเสี่ยวจู๋ลุกขึ้นมาด้วยความสงสัยและไม่ยอม

แต่นางได้รับบาดเจ็บไม่เบาเลย มุมปากของลั่วเสี่ยวจู๋มีเลือดไหลออกมา แม้กระทั่งนางยังยืนไม่สนิทเลย

"ข้า พี่เขย ข้าคือลั่วเสี่ยวจู๋ไง"ลั่วเสี่ยวจู๋ตัดสินใจที่จะเปิดเผยตัวตนของตัวเอง

เดิมทีลูกพี่สามของค่าย กลัวจนไม่กล้าเคลื่อนไหว

ได้ข่าวว่าอ๋องเซ่อเจิ้งน่ากลัว แต่ไม่เคยเห็นมาก่อน

แต่ตอนที่เห็นจริงๆ ถึงรู้ว่าอ๋องเซ่อเจิ้งใช้คำว่าน่ากลัวบรรยายไม่ได้เลย

เพียงแค่อำนาจบารมีในตัวเขา ก็ทำให้อวัยวะภายในของเขาเหมือนจะเคลื่อนที่ไปซะแล้ว

หากตกอยู่ในมือของอ๋องเซ่อเจิ้งจริงๆ งั้นเขาก็......

ถึงแม้เขาจำหน้านางไม่ค่อยได้ แต่คนที่ชื่อว่า'ลั่วเสี่ยวจู๋'เขารู้อยู่

ไม่อย่างงั้น วันนี้เขาจะมาเสียเวลาที่นี่ได้อย่างไร?

ลั่วเสี่ยวจู๋ไม่ได้สังเกตถึงฆาตกรรม แต่กลับรู้สึกว่าหวาดกลัวมาก

เพราะสายตาของฉีเทียนเห้าน่ากลัวเหลือเกิน

แต่นางจะไม่ปล่อยโอกาสในการเข้าใกล้ฉีเทียนเห้า ดังนั้นลั่วเสี่ยวจู๋พยายามตั้งสติ แล้วพูดว่า"พวกเรามีเสบียงอาหาร เพียงพอสำหรับทหารในชายแดนตะวันตก แต่ข้าอยากจะคุยกับเจ้าส่วนตัว"

"แม่นางลั่ว"ลูกพี่สามออกเสียงเตือน

ตอนที่มานางไม่ได้บอกเลยว่านางจะคุยกับอ๋องเซ่อเจิ้งส่วนตัว

และตอนนี้เขาไม่เชื่อลั่วเสี่ยวจู๋เป็นอย่างยิ่ง

หากลั่วเสี่ยวจู๋คนนี้เป็นพวกเดียวกับอ๋องเซ่อเจิ้ง งั้นพวกเขาก็......

เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้บางอย่างของคนในค่าย ลูกพี่สามก็กังวลใจมาก สายตาที่มองลั่วเสี่ยวจู๋เต็มไปด้วยความเฉียบแหลม

ลั่วเสี่ยวจู๋ถูกขัดจังหวะ ไม่พอใจยิ่งนัก

แต่ตอนที่เผชิญสายตาของลูกพี่สาม ลั่วเสี่ยวจู๋ถึงสังเกตได้ว่าตัวเองกำลังเผชิญกับอะไรอยู่ ทันใดนั้นสีหน้าของลั่วเสี่ยวจู๋ก็ค่อนข้างแย่

แต่ในเวลานี้นางรู้ว่าตัวเองลนลานไม่ได้

ดังนั้นพยายามตั้งสติ แล้วมองลูกพี่สามอย่างใจเย็น"เรื่องนี้เดี๋ยวกลับไปข้าจะอธิบายเอง ตอนนี้เจ้าออกไปก่อน!"

น้ำเสียงที่เป็นการสั่งนั้น ทำให้ลูกพี่สามไม่สบายใจยิ่งนัก

ลั่วเสี่ยวจู๋พูดต่อ"อยากจะสมหวังก็หังข้าก่อน ผลทุกอย่างข้ารับผิดชอบเอง"

ถึงแม้พูดเช่นนี้ แต่มือในแขนเสื้อของลั่วเสี่ยวจู๋กลับกำอย่างแน่น รู้สึกตื่นเต้นมาก

ลูกพี่สามเห็นลั่วเสี่ยวจู๋เป็นเช่นนี้ แล้วมองฉีเทียนเห้าอีกครั้งหนึ่ง ในที่สุดก็เหยียบเศษประตูแล้วเดินออกไป

หลังจากเดินออกไปแล้ว ยังพาพนักงานออกไปด้วย

แต่ตอนที่ในห้องเหลือเพียงสองคน ลั่วเสี่ยวจู๋ก็มองประตูที่กลายเป็นชิ้นส่วนเล็กๆกองหนึ่ง และพูดอย่างลำบากใจ"อ๋องเซ่อเจิ้ง เราจะเปลี่ยนห้องไหม?"