แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 57

ความกังวลของจางเฉินซื่อเป็นจริงแล้ว

ก็ไม่ใช่ว่าเห็ดพวกนั้นคนกินตายจริงๆ แล้ว

ลั่วเสี่ยวปิงยื้อพวกจางเฉินซื่ออยู่ทานอาหารกลางวันที่บ้าน เดิมทีหลังอาหารเย็นลั่วเสี่ยวปิงต้องการให้จางเฉินซื่อเรียนวิธีการจัดการกับเมล็ดสนกับนาง

ทันใดนั้น มีการเคลื่อนไหวนอกประตู

“เสี่ยวปิง ลั่วเสี่ยวปิงเจ้าออกมา” มีคนตะโกนเรียก

จางเฉินซื่อมองไปที่ลั่วเสี่ยวปิง ด้วยสีหน้าที่ประหม่า “เสี่ยวปิง คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ ใช่ไหม?”

ลั่วเสี่ยวปิงก็ขมวดคิ้ว แต่ยังคงสงบมาก “ท่านอาไม่เป็นไร ข้าจะเปิดประตู”

ขณะที่พูดนั้น ลั่วเสี่ยวปิงบอกให้จางซิ่งฮวา ให้ช่วยดูแลลูกทั้งสองคน จากนั้นจึงเดินไปที่ประตูลานบ้าน

ผ่านช่องว่างที่ประตูกับเสียงเอะอะวุ่นวายข้างนอกรู้ได้ว่าข้างนอกมีคนมาไม่น้อย และคิดว่าทุกคนที่เข้าไปในเมืองได้กลับมาหมดแล้ว

ตามที่คาดการณ์ไว้ ทันทีที่ประตูเก่าๆ เปิดออก ลั่วเสี่ยวปิงได้เห็นกลุ่มคนที่ยืนอยู่ข้างนอกตั้งมากมาย และแต่ละคนล้วนมีท่าทีที่น่ากลัว

“เสี่ยวปิง เจ้าทำแบบนี้ได้อย่างไร? พวกเราทำงานหนักตลอดช่วงเช้า ขายอะไรไม่ออกไม่ว่า และยังถูกดุด่าโดยเปล่าประโยชน์”

ทันทีที่ประตูเปิดออก หวังต้าอิงซึ่งยืนอยู่ด้านหน้าได้กล่าวหาลั่วเสี่ยวปิง

ในเวลานี้หวังต้าอิงดูแย่มากเล็กน้อย ผมทั้งยุ่งเหยิงทั้งกระจัดกระจาย และใบหน้ายังถูกขีดข่วนอีก เห็นได้ชัดว่าได้ทะเลาะกับคนมา

เมื่อหวังต้าอิงเป็นผู้นำ คนอื่นๆ ก็ทำตามโดยธรรมชาติ

“ถูกต้อง ทุกคนเป็นคนบ้านเดียวกัน ทำไมเจ้าถึงได้ทำลายคนเช่นนี้? ในวันปกติถ้าไม่ได้ให้คนในหมู่บ้านของเราดูแลเจ้า พวกเจ้าสามคนแม่ลูกคงอดตายกันหมดแล้ว”

“เสี่ยวปิง เรื่องนี้คงไม่ปล่อยไปแค่นี้หรอก เวลาของทุกคนล้วนมีค่า ไม่อาจจะปล่อยไปอย่างเปล่าประโยชน์เช่นนี้ เจ้าจะต้องรับผิดชอบ......เอาแบบนี้ พวกเราเอาไม่เยอะ เจ้าชดใช้พวกเราครอบครัวละสิบเหวิน เรื่องนี้ก็ให้พอแค่นี้”

ทุกคนเจ้าพูดคำข้าพูดคำ ส่วนลั่วเสี่ยวปิงนั้นไม่มีเวลาพูดด้วยซ้ำ

และหลังจากจางเฉินซื่อที่ตามมาได้ยินคำพูดเหล่านี้ แทบจะโกรธจนเป็นลม

“มีครอบครัวที่ร่ำรวย สิ่งที่เจ้าพูดนั้นเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลจริงๆ” จางเฉินซื่อชี้ไปที่หญิงอ้วนและด่าทอ “เจ้าบอกว่าเจ้าดูแลพวกนางสามคนแม่ลูก เจ้าเคยให้เมล็ดข้าวแก่นางหรือว่าให้น้ำซุปแก่นางสักชามหรือไม่? คำพูดนี้เจ้าพูดมาโดยไม่ละอายเลยเหรอ?”

“แล้วก็เจ้า หลี่ซิ่วเอ๋อ หน้าเจ้าใหญ่มากงั้นรึ? เรื่องอะไรทำไมเสี่ยวปิงชดใช้สิบเหวินให้กับพวกเจ้าทุกคน? แม้ว่าหน้าเจ้าจะใหญ่กว่าก้นให้คนมามุงดูมันไม่คุ้มกับเงินสิบเหวิน”

จากนั้น จางเฉินซื่อชี้ไปที่กลุ่มคนที่ประตู “พวกเจ้าแต่ละคนจะพูดอะไรให้มันรู้จักผิดชอบชั่วดีด้วย เสี่ยวปิงไม่ได้ให้พวกเจ้าขึ้นไปบนภูเขา ยิ่งไม่ได้บอกให้พวกเจ้าเข้าเมืองไปขายของ และไม่รู้ว่าพวกเจ้าได้ยินมาจากไหนว่าสิ่งเหล่านั้นสามารถขายได้เงิน ตัวเองขายไม่ได้ยังจะมีหน้ามาให้เสี่ยวปิงรับผิดชอบอีก ข้าเห็นว่าพวกเจ้าแต่ละคนต่างเป็นพวกหน้าไม่อาย”

ไม่พูดไม่ได้ การต่อสู้ของจางเฉินซื่อมีพลังแข็งแกร่งจริงๆ และลั่วเสี่ยวปิงได้ฟังก็โล่งใจมาก

และพวกชาวบ้านก็ถูกด่าอยู่ชั่วขณะหนึ่ง และทั้งหมดคิดคำที่จะมาตอบโต้ไม่ได้

ในเวลานี้ มีคนในกลุ่มคนเอ่ยปากว่า “เราได้ยินมาจากไหน ถ้าไม่ใช่ได้รั่วไหลออกมาจากปากลูกสะใภ้ของเจ้าพวกเราถึงได้รู้”

ลั่วเสี่ยวปิงถามซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างทรงพลัง และทุกคนที่อยู่ในนั้นตกตะลึง

อันที่จริง นี่ไม่ใช่สิ่งที่ลั่วเสี่ยวปิงพูด แต่มาจากเมี่ยวชุ่ยหลานปากรั่วพูดต่อหน้าหวังจินเสีย หลังจากนั้นหวังจินเสียก็ได้แพร่กระจายออกไป

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้มีส่วนร่วมในกระบวนการดังกล่าวนี้ทั้งหมด

เมื่อเห็นว่าทุกคนเงียบ ลั่วเสี่ยวปิงก็มองดูลั่วต้าฟู่อีกครั้ง “ท่านลุงบอกว่าสันติภาพเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ต้องการซื้อความสงบสุขด้วยเงิน แล้วทำไมท่านลุงถึงไม่ซื้อความสงบสุขนี้เองล่ะ?”

ต้องการให้นางรับผิดชอบโดยไม่มีเหตุผล และให้นางจ่ายเงิน? เรื่องอะไร?

มีความสัมพันธ์กับนางเพียงเล็กน้อย? ไม่ใช่เลย!

คนอื่นจะโกรธไม่โกรธก็ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับนาง? นางไม่ได้พึ่งพาคนพวกนี้เพื่อความอยู่รอด พวกเขาให้รอยยิ้มมากขึ้นนางก็ไม่ได้กินข้าวมากขึ้น

ลั่วต้าฟู่ถูกลั่วเสี่ยวปิงตำหนิ สีหน้าถึงกับดูไม่ได้ “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับข้า ทำไมข้าจะต้องจ่ายเงินด้วย?”

“แล้วท่านลุง เรื่องนี้ ท่านคิดว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับข้า?” ลั่วเสี่ยวปิงถามกลับ “ข้าไม่รู้ว่าทำไม เรื่องนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับข้าเลยแล้วยังผลักมาใส่ตัวข้า”

“หรือว่าพวกเจ้าได้ยินว่าข้านั่งอยู่ที่บ้านก็มีเทพมาให้อาหาร พวกเจ้าได้แต่นั่งรอเทพอยู่ในบ้านโดยไม่ต้องทำอะไร หากแต่ว่าเทพไม่ได้มาให้พวกเจ้าหิวตาย พวกเจ้าทั้งหมดก็จะมาโทษข้าที่เรียกเทพมา?”

ลั่วเสี่ยวปิงดูทุกคนพร้อมกับยิ้มอย่างเย็นชา ไม่ว่าแววตาคู่นั้นจะมองไปที่ใคร ในใจของเขาล้วนสั่นเท้าอย่างบอกไม่ถูก และยังไม่กล้าที่จะสบตาด้วย

“วันนี้ข้าลั่วเสี่ยวปิงขอพูดไว้ตรงนี้เลยว่า ข้าลั่วเสี่ยวปิงไม่ใช่เป็นคนที่อยากถูกเอาเปรียบ ถ้าพวกเจ้าคิดอยากจะให้ข้าเอาเงินออกมาชดใช้ให้พวกเจ้านั่นเป็นไปไม่ได้ ไม่ได้จริงๆ พวกเราสามารถไปคุยกันที่ศาล หากเป็นนายอำเภอตัดสินให้ข้าต้องชดใช้ ข้าลั่วเสี่ยวปิงจะไม่พูดเป็นครั้งที่สอง”