แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 59

ลั่วเสี่ยวปิงได้มองหาตัวลั่วต้าฟู่ตั้งแต่หวังต้าอิงได้เอ่ยถึงเขา แต่ไม่พบอะไรเลย

เมื่อมองไปที่ถนนเข้าหมู่บ้าน ก็ได้เห็นเพียงร่างของลั่วต้าฟู่ที่หายไปจากสายตาของนาง

แต่จริงๆ แล้ว เมื่อลั่วต้าฟู่ได้ยินเสียงของจางเต๋อหวั่งซึ่งรู้ว่าแผนของวันนี้จะล้มเหลวแล้ว ดังนั้นในขณะที่ทุกคนไม่สนใจจึงได้แอบหนีไป

ไม่ต้องพูดถึง เวลาที่ลั่วต้าฟู่นี้หนีไปได้ถูกเวลาแล้ว ไม่อย่างนั้นถ้าเป็นเวลานี้จะต้องเผชิญกับจางเต๋อหวั่งจริงๆ นั้นคงไม่มีหน้าแล้ว

เมื่อเห็นว่าคนผิดไม่อยู่ ชาวบ้านเหล่านี้ถูกบังคับจริงๆ ถึงได้มีเหตุการณ์ในวันนี้ ใบหน้าของจางเต๋อหวั่งจึงได้ดีขึ้นเล็กน้อย แต่ในเวลานี้เขากลับไม่ได้เอ่ยปากขึ้น

“ผู้ใหญ่บ้าน ท่านดูสิ เรื่องวันนี้พวกเราไม่ได้ตั้งใจ ที่จะให้เสี่ยวปิงสอนเราให้รู้จักเมาโวโวกับเก็บต้นสนเถอะ......” หวังต้าอิงพูดอย่างโกรธจัด

ชาวบ้านคนอื่นๆ มีหนึ่งคนนับหนึ่งคน ทั้งหมดมองไปที่จางเต๋อหวั่ง และไม่มีใครอยากเสียโอกาสในการที่จะได้เงินมา

จางเต๋อหวั่งกลับแค่แค่นเสียงอย่างเย็นชา “เรื่องนี้ข้าเองตัดสินใจไม่ได้ พวกเจ้าสามารถถามเสี่ยวปิงเองได้”

เวลาในช่วงนี้ได้รีบร้อนแล้ว ก่อนที่จะบีบบังคับคนอื่นทำไมไม่ใช้สมองให้มาก?

เมื่อทุกคนได้ยินผู้ใหญ่บ้านพูดเช่นนี้ต่างหันไปมองลั่วเสี่ยวปิง แต่กลับไปปะกับใบหน้าที่เย็นชาของลั่วเสี่ยวปิงพอดี และในใจเกิดความหวาดกลัวขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล ขณะนี้ไม่มีใครกล้าพูดออกมาแม้แต่คนเดียว แล้วสถานที่ตรงนี้ก็หยุดชะงักไปเล็กน้อย

ท้ายที่สุดคือหวังต้าอิงที่ค่อนข้างหน้าหนา และพูดอย่างหน้าด้านว่า “เสี่ยวปิง เมื่อครู่ต้องขอโทษด้วย ป้าก็เลอะเลือนไปหน่อย เจ้าเป็นผู้ใหญ่มีใจเมตตาอย่าถือสาป้าเลยนะ?”

ดูเหมือนคำพูดของหวังต้าอิงจะได้เปิดช่องโหว่แล้ว คนอื่นๆ ก็ไม่อายอีกต่อไป จึงเอ่ยขอโทษลั่วเสี่ยวปิงไป

เมื่อเห็นแบบนี้ ลั่วเสี่ยวปิงถึงเอ่ยว่า “สอนพวกท่านให้รู้จักเมาโวโวกับรวบรวมผลสนของพวกท่านใช่ว่าจะไม่ได้ แต่ข้ามีข้อแม้”

ทั้งซ้ายขวานางต้องการใครสักคนมาช่วยนางทำสิ่งเหล่านี้ และพวกเขาถูกรังแกจริงๆ ดังนั้นก็ไม่ใช่ไม่สามารถที่จะให้โอกาสพวกเขา

แต่การให้โอกาสเป็นอีกเรื่องหนึ่ง อย่างไรนางก็ต้องพูดถึงกฎของนาง

เมื่อทุกคนได้ยินเสียงลั่วเสี่ยวปิงเอ่ยขึ้น ก็ไม่ได้สนใจว่าจะมีข้อแม้หรือไม่ ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความดีใจ

“เสี่ยวปิงเจ้าพาพวกเราหาเงิน มีข้อแม้ก็เหมาะสม พวกเราทุกคนรับปาก”

“อย่าเพิ่งรีบรับปาก ฟังคำขอของข้าก่อน” น้ำเสียงของลั่วเสี่ยวปิงยังคงเย็นชาเช่นเดิม

เมื่อทุกคนเห็นอย่างนี้ ก็เงียบไป และรอให้ลั่วเสี่ยวปิงได้พูดต่อไป

“พวกท่านก็ต่างรู้ดีว่า ในภูเขาลึกมีสัตว์ป่า และในป่าบนทางผ่านภูเขาผืนนี้มีสิ่งของอยู่ไม่น้อย หากพวกท่านเข้าไปในภูเขานั้นเพื่อเงินละก็ ข้าจะไม่รับผิดชอบต่อเรื่องที่เกิดขึ้น”

เหตุผลที่ผู้ใหญ่บ้านไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอของนางก่อนหน้านี้ เพราะกลัวว่าทุกคนจะพากันเข้าไปในภูเขาลึกเพื่อที่จะหารายได้ หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ คงจะเป็นการสูญเสียชีวิตแล้ว

นางสามารถไม่หาเงินนั้นได้ แต่ไม่สามารถเอาชีวิตคนไปแลกกับเงิน

แต่คำพูดนี้นางพูดไม่ได้ นางทำได้แค่เตือนคนพวกนี้เท่านั้น ถ้าเกิดความโลภขึ้น นางจะไม่รับผิดชอบ

ไม่เช่นนั้นทุกคนล้วนไปที่ภูเขาลึก นั่นจะไม่วุ่นวายเหรอ?

“นี่พวกเราช่วยเจ้าเก็บของพอเกิดเรื่องขึ้นเจ้าไม่รับผิดชอบ แล้วใครจะรับผิดชอบ?” ในขณะนี้ มีคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

ลั่วเสี่ยวปิงมองไป กลับเป็นแม่หม้ายหลี่

ในเวลานี้แม่หม้ายหลี่กำลังมองนางด้วยสีหน้าที่มุ่งร้าย

หลักฐานที่เป็นลายลักษณ์อักษรนี้เทียบเท่ากับหนังสือการปฏิเสธความรับผิดชอบ โดยระบุว่าใครก็ตามที่เข้าไปในเขาลึกแล้วเสียชีวิต หรือสัมผัสเมาโวโวที่มีพิษแล้วเกิดเรื่องขึ้น นางจะไม่รับผิดชอบอะไรทั้งสิ้น

หลังจากที่ทุกคนประทับลายนิ้วมือแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงจึงได้ตั้งราคาขึ้น

เห็ดนางรับอยู่ที่หนึ่งชั่งแปดเหวิน ผลสนรับห้าเหวินต่อหนึ่งชั่ง ซึ่งทั้งหมดถูกกว่าราคาที่ตระกูลจางให้เล็กน้อย

อย่างไรก็ตามหลังจากที่ลั่วเสี่ยวปิงกำหนดราคาแล้ว ก็แสดงว่าทุกวันนางจะต้องรับก่อนหมดเวลาเซิน และวันที่สองเมื่อรับของแล้วจะชำระเงินในวันถัดไป

เหตุผลที่ไม่จ่ายเงินในตอนนั้น เพราะไม่ต้องการให้พวกเขารู้ว่าในตัวนางยังมีเงินเหลืออยู่ และจะต้องแสร้งทำว่าขายออกไปก่อนถึงได้มีเงินมาจ่ายให้

ทุกคนได้ยินว่าเมาโวโวได้แค่แปดเหวิน และผลสนที่นำมาทำฟืนได้ห้าเหวิน ต่างก็เบิกตากว้าง

ก่อนหน้านั้นพวกเขาได้สิ้นเปลืองเงินของสิ่งของพวกนั้นไปเท่าไหร่แล้ว?

หลังจากที่ตะลึงไปแล้ว นั้นคงต้องดีใจ ถึงอย่างไรของพวกนี้นั้นยังทำเงินได้ นั้นไม่ได้บ่งบอกว่าพวกเขาล้วนสามารถหาเงินได้เยอะแล้วหรือ?

เพราะดีใจ ถึงแม้ลั่วเสี่ยวปิงบอกว่าวันที่สองถึงจะได้จ่ายเงินทำให้พวกเขาไม่พอใจ กลับไม่มีใครมาโต้ตอบ

“ของมาถึงข้า ข้าจะตรวจสอบอยู่ที่นี่ทันที อยู่กับข้าไม่อนุญาตให้มีเหตุการณ์การขโมยหรือการโกง หากมีคนทำแบบนี้ ครั้งต่อไปพวกเขานำมา ข้าจะไม่รับมันไว้ทั้งหมด” ลั่วเสี่ยวปิงได้เน้นในตอนท้าย

ลั่วเสี่ยวปิงพูดแบบนี้ แม้ว่าก่อนหน้าจะมีคนที่คิดจะลักไก่ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าแล้ว

“เสี่ยวปิง ในเมื่อเจ้ารับของพวกนี้แล้ว วันนี้ที่พวกเราเก็บมาเจ้ายังต้องการหรือไม่?” หวังต้าอิงถาม

คนเหล่านี้เพิ่งกลับมาจากเมือง ถึงแม้ว่าของขายไม่ออก แต่พวกเขากลับทำใจที่จะทิ้งของที่เก็บมาอย่างยากลำบากไม่ได้ ดังนั้นจึงได้แบกมันกลับมาด้วย