แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 595

โม่เวิ่นเพิ่งออกมาจากห้องขัง ก็รู้สึกได้ถึงอำนาจการบีบบังคับเข้ามาโจมตีตนเอง

โม่เวิ่นไม่ได้หลบซ่อน แต่เผชิญหน้าตอบโต้

ภาพเงาทั้งสองประมือกันอย่างไร้เสียง แต่กลับแฝงไปด้วยคลื่นลมที่พลิกไปมา

คนทั้งสองไม่ได้ใช้แรงอย่างสุดกำลัง และแต่ละคนก็ไม่ได้หยั่งลึกถึงขอบเขตของอีกฝ่าย

โม่เวิ่นละมือก่อน และถอยออกไปหลายฟุต

"เจ้าเป็นใคร?" โม่เวิ่นถามคนที่มา

คนที่มาสวมชุดดำ ผ้าคลุมหน้าสีดำ ทำให้คนมองไม่เห็นโฉมหน้า

แต่ทว่า การโต้ตอบโม่เวิ่นคือการโจมตีที่แข็งแกร่งกว่า

โม่เวิ่นรู้สึกได้ถึงความอันตราย จึงไม่มีความคิดที่จะสู้รบด้วย จึงหันตัวกลับแล้ววิ่ง

เงาดำไม่ได้ขยับ มองแค่ภาพเงาของโม่เวิ่นที่ไปไกลแล้ว ด้วยสายตาที่เยือกเย็น

"ตามไป——"

เสียงที่เคร่งขรึมเสียงหนึ่งดังขึ้น

จากนั้น เงาดำทั้งสองก็ไล่ตามไปยังทิศทางของโม่เวิ่นด้วยความรวดเร็วอย่างมาก

เวลานี้ ในห้องขัง ซ่งฉงปิงรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง จึงลืมตาขึ้น

เหมือนกับที่นางคิด โม่เวิ่นออกไปแล้ว

แต่ที่หน้าประตูห้องขัง กลับมีอีกคนหนึ่ง

เริ่มแรก ใบหน้าของซ่งฉงปิงยังค่อนข้างสงบสุข

แต่เมื่อเห็นรูปร่างของคนที่มา และเห็นคนที่มาค่อยๆ ถอดผ้าคลุมหน้าออกต่อหน้านาง ในดวงตาของซ่งฉงปิงจึงเต็มไปด้วยความตื่นเต้น "เจ้า——"

……

เจียเล่อจวิ้นจู่ถูกตัดสินจำคุก

อุตสาหกรรมของเจียเล่อจวิ้นจู่ถูกปิด

เจียเล่อจวิ้นจู่จะต้องถูกตัดหัว

ข่าวเหล่านี้ ได้แพร่กระจายออกไปในเมืองหลวง

หลังจากนั้น ก็เกิดเสียงเอะอะโวยวายไปทั่ว

ประชาชนจำนวนไม่น้อยไปที่กรมราชทัณฑ์ ไปที่ศาลต้าหลี่ และไปที่หน้าประตูพระราชวังเพื่อร่วมกันยื่นคำร้องทุกข์

ถึงแม้ว่า โรงหมอของซ่งฉงปิงเพิ่งจะเปิดได้ไม่นาน แต่ประชาชนก็ได้รับประโยชน์ไม่น้อย

ส่วนประชาชนเหล่านั้นที่ไม่ได้รับประโยชน์ แต่ต่อไปพวกเขาก็อยากที่จะได้รับประโยชน์ แน่นอนว่ามาอาจทนดูเจียเล่อจวิ้นจู่ถูกตัดศีรษะอย่างหน้าตาเฉยได้

เมื่อฮ่องเต้ได้รู้ข่าวนี้ ก็ยิ่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

"สมควรตาย สมควรตาย! สมควรตาย!"

ซ่งหยุนจางพูดคำว่า'สมควรตาย'สามคำติดต่อกัน จะเห็นได้ว่าความโกรธภายในของซ่งหยุนจางในเวลานี้ลึกซึ้งเพียงใด

"แต่ละคนมาขอชีวิตเพื่อนาง ในสายตาของพวกเขายังมีฮ่องเต้คนนี้อยู่หรือไม่?"

"ตรงกันข้าม ตรงกันข้ามจริงๆ"

ขันทีที่ยืนอยู่ข้างๆ ตกใจจนคุกเข่าลงตามๆ กัน ไม่มีใครกล้าพูดอะไร ไม่กล้าแม้กระทั่งจะหายใจแรง

เวลานี้ ได้มีคนเข้ามารายงานให้ทราบ

"ฝ่าบาท ต้าหลี่ซื่อชิงมาขอเข้าพบพ่ะย่ะค่ะ"

เพียงซ่งหยุนจางได้ฟัง ก็ขมวดคิ้ว ไม่พบ"

คนที่ไม่อยากเจอที่สุดก็คือจ้งฉาง ผู้ซึ่งมีความคิดเห็นที่แตกต่างกับเขาอยู่เสมอ

ถ้าหากเห็นไม่จงรักภักดีจริงๆ ละก็ เขาก็อยากจะกำจัดทิ้งไปนานแล้ว เห็นเขาแล้วรู้สึกกลัดกลุ้มใจ

แต่ทว่า คนในพระราชวังที่มารายงานไม่ได้ถอยออกไปทันที แต่กล่าวว่า "ฝ่าบาท ต้าหลี่ซื่อชิงมาเพื่อคดีของเจียเล่อจวิ้นจู่ กล่าวว่าหากฝ่าบาทไม่ทรงให้เหตุผล เกรงว่ายากที่ทุกคนจะยอมรับได้"

เพียงซ่งหยุนจางได้ฟัง ก็ขมวดคิ้ว

ทุกคนยอมรับทุกคนยอมรับ

หากว่าเขาต้องการ ให้ประชาชนทุกคนยอมรับ แล้วการที่เขาเป็นฮ่องเต้นี้จะไปมีความหมายอะไรเล่า?

"ไม่พบ"

ซ่งหยุนจางไม่เปลี่ยนคำพูด

หลังจากนั้น ซ่งหยุนจางก็รู้สึกเพียงว่าภายในใจอึดอัดจนสับสนอลหม่าน จึงไปที่พระตำหนักของฮองเฮา

ในเวลานั้น จักรพรรดิคนก่อนยังไม่สวรรคต ตอนที่อ๋องอี้วเป็นราชาสงครามผู้น่าเกรงขาม

เมื่อจักรพรรดิคนก่อนประชวรหนักจนใกล้จะสวรรคต ได้เอ่ยต่อหน้าทุกคนว่า ต้องการจะรอราชาสงครามกลับมา

บอกว่าเมื่อราชาสงครามกลับมาแล้ว ก็จะประกาศพระราชโองการให้รู้อย่างเป็นทางการ

แต่วันนั้นราชาสงครามไม่ได้กลับมา และจักรพรรดิองค์ก่อนก็ได้สวรรคตไป

เวลานั้นองค์รัชทายาทของจักรพรรดิ ก็รับตำแหน่งไปตามเหตุผล

แต่พระราชโองการจากปากของจักรพรรดิองค์ก่อน จนถึงบัดนี้ก็ไม่มีใครได้เห็น

บัดนี้จู่ๆ ฝ่าบาทก็พูดคำนี้ออกมา หรือว่า——

เวลานี้ ฮองเฮารู้สึกเพียงว่าตนเองได้รู้ความลับอันน่าตกใจ หัวใจคล้ายกับว่าถูกอะไรบางอย่างบีบเอาไว้แน่น ทำให้นางแทบจะหายใจไม่ออก

เวลานี้ ซ่งหยุนจางเห็นว่าฮองเฮาไม่พูดจาเป็นเวลานาน จึงยื่นมือไปเชยคางฮองเฮาขึ้น

ฮองเฮาจึงเก็บความรู้สึกบนใบหน้าของตนเองอย่างรวดเร็ว "ฝ่าบาท——"

"เจ้าก็รู้สึกเช่นนั้นเหมือนกัน ใช่หรือไม่?" ซ่งหยุนจางถาม น้ำเสียงเยือกเย็น ในดวงตาโหดเหี้ยมอำมหิต

ฮองเฮารู้ว่าซ่งหยุนจางเป็นคนขี้ระแวงอย่างมากคนหนึ่ง เวลานี้ถ้าหากนางไม่ตอบกลับให้ดี ก็อาจจะไม่มีทางที่จะฟื้นคืนได้อีกตลอดไป

ยิ่งตึงเครียด ฮองเฮาก็ยิ่งพยายามทำให้ตนเองสงบลงมา

ด้วยเหตุนี้ ฮองเฮาจึงฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย "คำพูดนี้ของฝ่าบาท จะให้หม่อมฉันอดทนต่อความรู้สึกนี้ได้หรือ? หม่อมฉันเป็นฮองเฮาของฝ่าบาท จะสามารถเห็นคนอื่นดีกว่าได้หรือ?"

เมื่อฮองเฮาพูดคำนี้ออกมา ซ่งหยุนจางจึงได้สติขึ้นมา

ในขณะที่มองฮองเฮา ในสายตาของซ่งหยุนจางจึงปรากฏความละอายใจเล็กน้อย

เพียงแต่ด้วยสถานะที่เป็นจักรพรรดิ ซ่งหยุนจางจึงไม่สามารถกล่าวขอโทษได้

ฮองเฮาก็ไม่กล้าพูดมาก ถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นฮ่องเต้ ด้วยเหตุนี้จึงคิดๆ แล้วกล่าวถามว่า "ฝ่าบาท ได้ยินมาว่าเจียเล่อจวิ้นจู่ถูกท่านสั่งคุมขัง ไม่ทราบว่าทำผิดเรื่องอะไรหรือ? แล้วฝ่าบาทเตรียมการลงโทษอย่างไรหรือเพคะ?"

ถึงแม้ว่าซ่งฉงปิงจะถูกจำคุก และภายในใจของนางจะมีความสุข

แต่ถ้าหากอาการป่วยขององค์ชายไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยหมอซุน ก็จะมีความหวังเพียงแค่นางเท่านั้น

ฉะนั้นฮองเฮาจึงไม่คาดหวังให้ซ่งฉงปิงเกิดเรื่องโดยสิ้นเชิง นางเพียงแค่หวังให้ซ่งฉงปิงได้รับบทเรียนสักเล็กน้อย

แต่ทว่า เมื่อฮองเฮาพูดจบ แววตาของซ่งหยุนจางก็เยือกเย็น และเอ่ยปากออกมาอย่างช้าๆ ว่า: "สมรู้ร่วมคิดกับข้าศึกเพื่อขายชาติ——"