แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 603

“ข้า ฮัวหยงเฟิง ยอมรับว่าผิดต่อต้าชิ่ง ก่อนตายขอยอมรับผิด หวังเพียงตายแล้วจะได้ไปดี......”

ถูกต้อง หนังสือสารภาพผิดฮัวหยงเฟิงเป็นคนเขียน

ก็เพื่อยอมรับเรื่องร่วมมือกับศัตรูขายชาติ

ยอมรับได้อย่างละเอียด เปิดโปงทั้งตระกูลฮัวและตระกูลเจียง

หนังสือสารภาพอ่านต่อไป ตระกูลฮัวและตระกูลเจียง ไม่มีใครไม่เกลียดฮัวหยงเฟิง ทุกคนต่างก็อยากเฆี่ยนศพฮัวหยงเฟิง เสียดาย ตอนนี้พวกเขาอยู่ในคุก เคลื่อนไหวไม่ได้

เดิมที ตอนที่ได้ยินเรื่องพวกนี้ อารมณ์ของชาวบ้านก็ถึงจุดสุดขีดแล้ว สำหรับตระกูลฮัวและตระกูลเจียง ก็เกลียดเข้ากระดูกแล้ว

แต่ ต่อจากนั้น เนื้อหาที่หลางเจี้ยนจงอ่าน ยิ่งทำให้อารมณ์ของชาวบ้านตื่นเต้นกว่าเดิม

หลางเจี้ยนจงอ่าน “สำหรับเจียเล่อจวิ้นจู่ เนื่องจากความเค้นเดิม จึงใส่ร้าย......”

ตอนที่หลางเจี้ยนจงอ่านถึงตรงนี้ สีหน้าของฮ่องเต้ซ่งหยุนจางแย่จนไม่สามารถแย่กว่านี้ได้อีกแล้ว

เหตุการณ์สูญเสียการควบคุมก็เพียงพอที่จะทำให้เขาไม่พอใจแล้ว แต่ทำไมซ่งฉงปิงยังสามารถหลุดพ้นโทษได้?

นี่ไม่ใช่เสียเวลาโดยสูญเปล่าหรือ? การมาของเขาไม่กลายเป็นเรื่องตลกหรือ?

จากนั้น คำพูดประโยคหนึ่งของหลางเจี้ยนจง กลับทำให้สีหน้าของซ่งหยุนจางเคร่งเครียดถึงที่สุด “ข้ามีความเกี่ยวข้องกับลูกสาวของอ๋องอี้วจริง แต่คนที่มีความเกี่ยวข้องกับพวกเราคือคุณหนูจินจือ.......”

ฮวา——

ซ่งจินจือ

ชาวบ้านฮือฮาอีกครั้ง

ส่วนหูหยานเฉียนตะลึงไปทีหนึ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้นด้วยสีหน้าไม่ดี “เป็นไปไม่ได้!”

นี่ไม่ใช่จดหมายเลือดของฮัวหยงเฟิงแน่นอน

ตั้งแต่หลางเจี้ยนจงอ่านออกมา นางก็รู้สึกเช่นนี้

หลายปีมานี้ฮัวหยงเฟิงช่วยนางทำงานมาตลอด สัมผัสกับนางเยอะ เป็นคนอย่างไรนางรู้อย่างชัดเจน

ใครยอมรับผิดก็เป็นไปได้ มีเพียงหัวหยงเฟิงเป็นไปไม่ได้

แต่ทว่า ตอนแรกนางไม่สามารถยืนออกมากล่าวข้อสงสัย ตอนนี้ได้แล้ว

ด้วยจิตใต้สำนึก สายตาของหูหยานเฉียนมองไปที่ซ่งฉงปิง กลับเห็นสายตาของซ่งฉงปิงกำลังมองมาที่นาง สายตานั้น.......

หรือว่า คือนาง?

ไม่ เป็นไปไม่ได้!

คนจากบ้านนอกคนหนึ่ง จะไปมีความสามารถขนาดนี้ได้อย่างไร?

หูหยานเฉียนไม่อยากเชื่อ

แต่ว่า เมื่อสายตาของหูหยานเฉียนสบตากับซ่งฉงปิงอีกครั้ง สายตาของซ่งฉงปิงไม่ได้เลื่อนออก แต่นางเห็นริมฝีปากของซ่งฉงปิง

คาดไม่ถึง ตัวเองดูถูกนางเกินไปมาตลอดหรือ?

ก็ใช่ ถ้าไม่ใช่เช่นนี้ นางจะสามารถมีชีวิตมาถึงเมืองหลวงได้อย่างไร?

หากพูดว่า ทางมาเมืองหลวงคือคนตระกูลเว่ยช่วยเหลือ

แล้วก่อนหน้านั้นล่ะ?

ก่อนหน้านั้นคนตระกูลเว่ยหาซ่งฉงปิงไม่เจอ

พอคิดถึงตรงนี้ สีหน้าของหูหยานเฉียนก็ยิ่งแย่กว่าเดิม

นาง กลับทำผิดเรื่องมองศัตรูต่ำเกินไปมาโดยตลอด

แต่ว่า ตรงหน้าหูหยานเฉียนยังมีวิกฤษใหญ่ที่ต้องจัดการ “จินจือของบ้านเราใจดีอ่อนโยน ปกติก็ไม่ค่อยออกมา เรียนหนังสืออยู่บ้านตลอด จะไปทำเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร?”

หูหยานเฉียนพูดไป ก็มองไปที่ซ่งหยุนดา “ท่านอ๋อง จินจือเป็นลูกสาวของท่าน ท่านจะไม่สนใจไม่ได้นะ”

ซ่งหยุนดาแค่ขมวดคิ้ว กลับไม่ได้พูดอะไร

แม้แต่สายตาที่มองหูหยานเฉียนก็เย็นชาอย่างมาก

หูหยานเฉียนตะลึง เกลียดในใจ คุกเข่าไปทางซ่งหยุนจาง “ฮ่องเต้ ขอให้ท่านช่วยจินจือด้วย”

ตอนที่พูด สายตาของหูหยานเฉียนที่มองไปในตาของซ่งหยุนจาง มีความรู้สึกบางอย่างที่มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่รู้

เพียงแค่ ตอนนี้ซ่งหยุนจางมีความโมโหต่อหูหยานเฉียน

ก็เพราะหูหยานเฉียนจัดการเรื่องได้ไม่ดี ถึงให้เรื่องเลยเถิดมาถึงขั้นนี้อย่างตอนนี้

ทำเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ ซ่งฉงปิงกลับไม่เป็นไร ส่วนตระกูลเจียงกับตระกูลฮัวที่ส่งเงินมาให้เขากลับเกิดเรื่องแล้ว ช่างทำให้เขาโมโหนัก

ซ่งหยุนจางในตอนนี้ แม้กระทั่งยังไม่รู้สึกตัว หลักฐานพวกนี้อาจเป็นความจริงอย่างแน่แท้

หรืออาจจะ คิดถึงแล้ว แต่ให้ความสำคัญไม่พอ

อย่างไรเสีย ตัวเขาเองกำลังโมโหอยู่ เพราะฉะนั้นหูหยานเฉียน เขาไม่อยากสนใจ

ความผิดของซ่งจินจือถูกตัดสินโทษหรือไม่ ต้องรอสอบสวนภายหลัง

แต่ว่าตระกูลฮัวและตระกูลเจียง นั่นมือหลักฐานมัดตัวอย่างแน่ชัด พูดเท่าไหร่ก็สูญเปล่า

ถ้าหากเป็นโทษเล็กน้อย นั่นก็ต้องประหารหลังฤดูใบไม้ผลิ หรืออาจจะเลือกวันประหารภายหลัง

แต่ โทษของตระกูลฮัวและตระกูลเจียงใหญ่หลวงเกินไป สายตาอันโกรธเคืองทุกคู่ของประชาชน โทษของพวกเขา ล่าช้าไม่ได้เด็ดขาด

ดังนั้น ไม่มีวิธี ซ่งหยุนจางตัดสินประหารหลังจากห้าวัน

หลังจากตัดสินชะตาชีวิตของคนเหล่านี้แล้ว ซ่งหยุนจางก็เดินจากไปด้วยความคับอกคับใจท่ามกลางเสียงของประชาชนที่ตะโกนกันว่า “ฮ่องเต้ทรงปรีชาญาณ”

พอซ่งหยุนจางจากไป นักโทษพวกนั้นและซ่งจินจือล้วนถูกพาตัวไป

ส่วนซ่งหยุนดาและเว่ยหวินซี และคนบางส่วนของตระกูลเว่ย ล้วนเดินเข้ามาใกล้ซ่งฉงปิง

“น้องเล็ก เจ้าไม่เป็นไรนะ?”

“พี่ หลายวันนี้ลำบากพี่แล้ว”

“พี่สาว.......”

“ท่านแม่——”

คนทั้งครอบครัว ล้อมซ่งฉงปิงไว้ทั้งหมด ต่างก็แสดงความห่วงใย

ถึงแม้ ก่อนหน้านี้พวกเขาก็ได้รับจดหมายแล้ว รู้ว่าซ่งฉงปิงไม่เป็นไร แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้

ส่วนหูหยานเฉียน เป็นคนเดียวในเหตุการณ์ที่ “อ้างว้างโดดเดี่ยว” ในใจโมโหอย่างมาก

ทำไม?

ตอนนั้นตัวเองก็ไม่ได้แย่ไปกว่าซ่งหวินซี ปรากฏว่าซ่งหยุนดาก็เลือกซ่งหวินซี ไม่ได้เลือกนาง

ทุกวันนี้ นางวางแผนการใหญ่โตขนาดนี้ นึกว่าจะได้เห็นความเสียใจเจ็บปวด

แต่ว่า สุดท้ายถูกจับตัวไป เผชิญหน้าทดสอบกับความตาย กลับเป็นลูกสาวของตัวเอง?

ทำไมสวรรค์ถึงได้ดูแลซ่งหวินซีถึงเพียงนี้?

เพราะอะไร?

หูหยานเฉียนช่างอยากเข้าไปดึงคอเสื้อของเว่ยหวินซี ซักถามความไม่ยุติธรรมของสวรรค์

แต่ในเวลานี้ ซ่งฉงปิงเดินผ่านกลุ่มญาติมิตร มาทางหูหยานเฉียน