แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 604

มองดูซ่งฉงปิงเดินมาเข้าใกล้ตัวเอง หูหยานเฉียนใจบีบแน่น มือก็อดกำแน่นไม่ได้ แต่กลับอดกลั้นไว้ไม่พูด เพียงแค่มองซ่งฉงปิงอย่างเย็นชา

นางก็อยากรอดู ท่ามกลางผู้คนเช่นนี้ ซ่งฉงปิงจะมาทำอะไร

วางแผนคิดร้ายนางขนาดนี้ ยังมีหน้าพูดอะไร

มองดูสภาพกัดฟันอย่างเคียดแค้นของหูหยานเฉียน ซ่งฉงปิงโก่งริมฝีปากเล็กน้อย

หูหยานเฉียนในสมัยก่อนปกปิดได้ลึกมาก หูหยานเฉียนในวันนี้ สายตาที่นางมองนางสะเทือนไปหลายครั้ง

พูดตามตรง ความรู้สึกแบนนี้ก็ไม่เลว

แต่ว่า คนมากมายดูอยู่ ซ่งฉงปิงก็ไม่ได้แสดงความสะใจแบบนี้ออกมา แค่โก่งริมฝีปากเล็กน้อย พูดกับหูหยานเฉียน “ต้าชิ่งมีคำพูดประโยคหนึ่งว่าขโมยไก่ไม่ได้ ยังเสียข้าวสารเป็นกำมือ ไม่รู้ว่าคนเป่ยอันอย่างพระชายารองเรียนรู้ได้แล้วหรือยัง?”

พูดจบ ไม่รอหูหยานเฉียนตอบสนอง ซ่งฉงปิงก็หมุนตัวจากไป

คนรอบข้างมองแล้ว ซ่งฉงปิงกำลังปลอบใจหูหยานเฉียน แต่สวรรค์รู้ดี หูหยานเฉียนในตอนนี้โมโหอย่างที่สุด

แต่ ใครจะไปใส่ใจล่ะ?

ไม่มีคนใส่ใจ

หูหยานเฉียนทำได้เพียงมองซ่งฉงปิงทั้งครอบครัวเดินจากไป

มองดูซ่งฉงปิงถูกชาวบ้านขวางไว้ จากนั้นชาวบ้านไม่น้อยขอโทษต่อซ่งฉงปิง

เหล่านี้ ล้วนไม่ใช่สิ่งที่หูหยานเฉียนคาดเดาไว้ มิหนำซ้ำยังตรงข้ามกับที่นางคิดไว้

ส่วนซ่งฉงปิง มองดูชาวบ้านสารภาพผิด มองดูพวกเขาสีหน้ารู้สึกผิด บนใบหน้ารักษารอยยิ้มจางๆตลอดเวลา

ความจริงแล้ว สำหรับพฤติกรรมของชาวบ้านเหล่านี้ ในใจของนางไม่ได้หวั่นไหวแม้แต่น้อย

พวกเขาด่าทอหรือยกย่อง ล้วนขัดขวางการเดินหน้าอย่างเชื่อมั่นของตัวเองได้

จิตใจมุ่งมั่น ก้าวเดินไปข้างหน้าตามแสงอาทิตย์ คำพูดของคนรอบข้างบางทีอาจจะเพิ่มสีสันได้ แต่ไม่ใช่การตัดสิน

เพราะว่า พวกเขาไม่ใช่คนสำคัญของตัวเอง

นางต้องการให้พวกเขาเป็นประชาชนที่มีเจตนาร่วม แต่ไม่ฝืนความเชื่อใจของพวกเขา

พูดโดยตรง ก็คือใช้ผลประโยชน์ซึ่งกันและกัน

นางใช้สิ่งที่พวกเขามีในใจ ส่วนพวกเขา ต้องการเหรินยี่ถังของนาง

เพียงเท่านี้

มิเช่นนั้น ผิดก็คือผิด ชาวบ้านที่คอยดูความสนุกดูเรื่องชาวบ้านมีอยู่ตลอดทุกวัน จะมีใครสักกี่คนที่จะขอโทษต่อคนที่ถูกเข้าใจผิดจริงๆ?”

อาจจะ ไม่มีเลยสักคน

ความจริง ก็คือเช่นนี้

เมื่อผ่านพ้นชาวบ้านทั้งหลายแล้ว คนทั้งหมดก็มาถึงหน้ารถม้าหลายคัน

เว่ยหยวนหมิงเปิดปากพูด “ยายของเจ้ารอเจ้าอยู่ที่บ้าน พวกน้าสะใภ้ของเจ้าก็น่าจะเตรียมงานเลี้ยงให้เจ้าแล้ว กลับด้วยกันเถิด”

น้ำเสียงของเว่ยหยวนหมิงมีความคาดหวังอยู่ สายตาก็ยิ่งเป็นเช่นนี้

เว่ยเจ๋อฉี “พี่ พี่ไม่ได้กลับบ้านนานแล้ว”

เว่ยเจ๋อฉี “น้องเล็ก ไปเถิด”

พี่ชายคนอื่นๆต่างก็อยากพูด ซ่งฉงปิงรีบพูด “อาหารที่ยายและพวกน้าสะใภ้ทำต่างก็อร่อยทั้งนั้น ข้าโง่หรือถึงไม่ไป”

ได้ยิน ทุกคนต่างก็หัวเราะ

สำหรับเว่ยหวินซีแล้วก็ซ่งหยุนดาและซ่งเฮง แน่นอนว่าซ่งฉงปิงอยู่ไหน พวกเขาก็อยู่ที่นั่น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอานอานกับเล่อเล่อ

อานอานเล่อเล่อยิ่งเป็นแบบฉับที่ถือหลักการเลือกของแม่เป็นหลัก

เพียงแค่ ตอนที่ซ่งฉงปิงเตรียมตัวจะขึ้นรถม้า เงยหน้าก็เห็นรถม้าที่อยู่ไม่ไกลนัก ส่วนคนที่ยทนอยู่หน้ารถม้าก็คือไป๋เสา

เห็นเช่นนี้ ซ่งฉงปิงก็นึกถึงอะไรขึ้นมากะทันหัน ดึงตัวอานอานและเล่อเล่อที่เตรียมจะขึ้นรถม้า

เล่อเล่อที่จะเรียกออกเสียงก็เงียบทันที

จากนั้น เล่อเล่อก็ไปถึงอ้อมกอดฉีเทียนเห้า ให้ฉีเทียนเห้าอุ้มตัวเองไว้บนตัก ถามฉีเทียนเห้าเสียงเบา “ท่านพ่อ ทำไมท่านไม่ปรากฏตัว”

อานอานก็มองดูฉีเทียนเห้า ขมวดคิ้วเล็กน้อย

สำหรับลูกชายตัวเองนั้นฉีเทียนเห้าเข้าใจอย่างดี ไม่รออานอานตอบสนอง ก็อุ้มอานอานขึ้นมา วางเขาไว้บนตักอีกข้างของตัวเอง

เมื่อลูกทั้งสองนั่งอยู่บนตักคนละข้าง ฉีเทียนเห้าถึงมองอานอาน พูดอย่างระอา “ใช้สมองคือเรื่องดี แต่อย่าใช้สมองคิดพ่อของเจ้าไปทางที่ไม่ดี ชาตินี้พ่อของเจ้าผิดต่อใครก็ไม่มีวันผิดต่อแม่ของพวกเจ้า”

พูดไป ฉีเทียนเห้ามองไปที่ซ่งฉงปิง ในสายตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “แม่ของพวกเจ้าดีขนาดนี้ คนมากมายสนใจ ข้าจะไปกล้ารังแกได้อย่างไร?”

ตอนที่ฉีเทียนเห้าพูดประโยคนี้ บนใบหน้ามีความละอายเล็กน้อย

“ขอโทษ” ครั้งนี้ อานอานขอโทษอย่างเด็ดขาด

เขาไม่สมควรที่จะใช้ความคิดที่แย่ที่สุดไปมองพ่อของตัวเองทุกครั้ง

อานอานขอโทษ กลับทำให้ฉีเทียนเห้าอึ้ง

แต่ว่า ฉีเทียนเห้าหัวเราะอย่างร่าเริง “คำขอโทษนี้ พ่อรับไว้”

อานอานฟังแล้ว ก็ยิ้มเล็กน้อย

จากนั้น ฉีเทียนเห้าก็ควรตอบคำถามของพวกลูกๆแล้ว

เพียงแค่ ก่อนตอบคำถาม ฉีเทียนเห้ามองไปที่สายตาอันคับแค้นใจของซ่งฉงปิง “ครั้งนี้ก็ไม่ใช่ว่าพ่อไม่ยอดเปิดเผยฐานะ แต่เป็นแม่ของพวกเจ้าที่ให้พ่อรักษาความลึกลับ”

ได้ยิน ตัวเล็กทั้งสองคนมองไปที่ซ่งฉงปิงอย่างพร้อมเพรียงกัน

ซ่งฉงปิงเห็นสภาพแล้ว ไม่รู้สึกใจฝ่อแม้แต่น้อย ยิ้มให้ลูกทั้งสองคน

“อานอานเล่อเล่อ พวกเจ้าต้องรู้ ไพ่ใบสุดท้าย ก็เก็บจนท้ายสุด”

เปิดเผยไพ่ใบสุดท้ายเร็วเกินไป ก็ไม่มีอะไรสนุกแล้ว ไม่ใช่หรือ?