แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 605

ภายในรถม้า ครอบครัวทั้งสี่คนรักใครมีความสุข

เมื่อซ่งฉงปิงลงรถม้าที่หน้าประตูตระกูลเว่ย ในรถม้าไม่มีคนตั้งนานแล้ว

.......

ค่ำคืน มาถึงอย่างเงียบงัน

จวนอ๋องอี้ว สวนหวู่

หูหยานเฉียนโมโหอย่างเกรี้ยวกราด

เมื่อนางกลับถึงจวนอย่างเหนื่อยล้า ทั้งจวนอ๋องว่างเปล่า เสมือนมีเพียงนางเพียงคนเดียวเท่านั้น

ส่วนกลับมาถึงสวนหวู่ มองเห็นข้ารับใช้ทั้งสลบเต็มพื้นและองครักษ์ที่ล้มตายทั้งหมด หูหยานเฉียนก็เลือดลมสูบฉีด จากนั้นก็ระบายอารมณ์ความโมโห

เมื่อความโมโหของหูหยานเฉียนลดลงบ้างแล้ว คนรับใช้ที่ตื่นแล้วมารายงาน “พระชายารอง จวิ้นจู่หายตัวไปแล้ว”

จวิ้นจู่ของสวนหวู่ แน่นอนว่าคือซ่งหลิงหลาง

หูหยานเฉียนฟังแล้ว ก็แค่สีหน้าแย่ ไม่ได้โมโหเพราะสิ่งนี้

แค่สะบัดมือ ให้คนรับใช้ที่มารายงานออกไป และกำชับไม่ให้คนมารบกวน

สำหรับหูหยานเฉียนแล้ว ซ่งหลิงหลางเป็นเพียงคนไร้ประโยชน์คนหนึ่งเท่านั้น คนที่เขาให้เป็นเครื่องมือจัดการพวกเขาเท่านั้น ไม่มีแล้วก็ไม่แล้ว

แต่ว่า——

หูหยานเฉียนเป่าจี้หยกในมือดัง

ไม่นาน ก็มีเงาคนโผล่มาจากกำแพงจวนอ๋องอี้ว

คนคนนั้นท่าทางรวดเร็ว และเบามาก มาถึงห้องของหูหยานเฉียนอย่างรวดเร็ว

หูหยานเฉียนเห็นคนที่มา ในสายตามีความน่าสงสาร และมีความตื่นเต้นเล็กน้อย สุดท้ายก็เกร็งสายตาไว้

“เรื่องในวันนี้ เจ้าน่าจะรู้หมดแล้ว” หูหยานเฉียนเปิดปากพูด

“อืม” คนมาพยักหน้า

มองจากพลังที่เขาแปร่งออกมาก็รู้ว่า ขณะนี้ อารมณ์ของเขาไม่ดี

สายตาของหูหยานเฉียนมีความตื่นเต้นเล็กน้อย “เรื่องของเฉียนเอ๋อร์ จะทำอย่างไร?”

คำพูดของหูหยานเฉียนเพิ่งพูดจบ ผู้ชายก็มองไปที่หูหยานเฉียนด้วยสายตาเย็นชา “ปัญหาเล็กแค่นี้ไม่ต้องถามข้า ถ้าหากปัญหาเล็กแค่นี้เจ้ายังจัดการไม่ได้.......หูหยานเฉียน ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ไม่จำเป็นที่จะอยู่ต้าชิ่งต่อแล้ว”

น้ำเสียงเย็นชา ไม่มีความรู้สึกแม้แต่น้อย

หูหยานเฉียนได้ยิน มือใต้แขนเสื้อกำไว้แน่น ก้มตาเล็กน้อย คนทั้งคนดูแล้วทั้งหดหู่ทั้งเสียใจ

“ข้ารู้ ว่าเรื่องถูกข้าทำพังแล้ว” ขณะที่หูหยานเฉียนกำลังพูด เงยหน้าขึ้น

เป่ยอันจวิ้นจู่ พระชายารองอ๋องอี้วที่ปกติแล้วยโสโอหัง ไร้คนในสายตา ตอนเงยหน้า ตาแดงเล็กน้อย น้ำตาคลอ คู่กับใบหน้าสวยงามของนาง ก็ดูมีเสน่ห์อยู่บ้าง

แต่เห็นได้ชัดว่า ผู้ชายไม่รู้จักชื่นชม

“การวางแผนของพวกเรามานานขนาดนี้ แต่กลับล้มเหลวไปกว่าครึ่งเพราะความประมาทของข้า ท่านจะทำอย่างไรต่อข้า ล้วนสมควรทั้งนั้น ข้าขอโทษ”

หูหยานเฉียนสีหน้ารู้สึกผิด

วันนี้ ต่อหน้าผู้ชายคนนี้นางเสียใจแค่ไหน ในใจก็โมโหเท่านั้น

จากเดิมคิดว่า ชัยชนะก็อยู่ตรงหน้าแล้ว

แต่ หลับล้มเหลวในวันเดียว ยังสูญเสียไพ่ของนางไปสองใบ

ในใจหูหยานเฉียนโมโหที่สุด ตอนที่กำลังอดกลั้นเต็มหน้าเต็มตา ผู้ชายคนนั้นก็พูดกะทันหัน

“การสูญเสียในครั้งนี้ ก็ไม่ได้ใหญ่โตอย่างที่เจ้าคิด.......”

หูหยานเฉียนได้ยิน ก็เงยหน้าอย่างสงสัย มองไปที่ผู้ชายด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ

ผู้ชายโก่งริมฝีปากยิ้มอย่างเย็นชา “ตระกูลฮัวกับตระกูลเจียง ใช้การไม่ได้ตั้งนานได้นานแล้ว เก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์”

เวลาพูด ผู้ชายเงยหน้ามองไปที่หูหยานเฉียน แววตาเคร่งขรึม สายตามีแผนการคิดร้าย “แต่ว่า ความสูญเสียก็มีอยู่ ถ้าหากเจ้าสามารถทำเรื่องทดแทนความสูญเสียในครั้งนี้กลับมาได้ เรื่องในครั้งนี้ ข้าก็จะถือว่าเรื่องที่แล้วก็แล้วกันไป มิเช่นนั้น.......”

ผู้ชายมองไปในสายตาของหูหยานเฉียน สื่อความหมายของการข่มขู่

หูหยานเฉียนเสมือนมองเห็นสิ่งที่นางกลัวในสายตาของผู้ชาย ตัวสั่นไปทีหนึ่ง อดพูดไม่ได้ “ท่านทำไม่ได้ เขาก็เป็น......”

ขณะนี้ ซ่งฉงปิงกำลังอยู่ในห้องของอานอาน เล่านิทานก่อนนอนให้ลูกทั้งสองฟังแล้ว ทำให้ลูกทั้งสองนอนหลับไป

จากนั้น ตอนที่ซ่งฉงปิงเตรียมจะอุ้มเล่อเล่อไปห้องนอนตัวเอง ด้านหลังก็มีเสียงอันคุ้นเคยขึ้นกะทันหัน “ให้ข้ามา”

ซ่งฉงปิงถอยหลัง ให้ฉีเทียนเห้าอุ้มเล่อเล่อขึ้นมา

เมื่อเล่อเล่อถูกอุ้มขึ้นมา ซ่งฉงปิงช่วยอานอานดึงผ้าห่มอย่างระวัง

เมื่อดึงผ้าห่มเสร็จแล้ว ซ่งฉงปิงถึงเดินตามหลังฉีเทียนเห้า เดินไปทางด้านประตู

เมื่อวางเล่อเล่อบนเตียงนางแล้ว หลังจากช่วยนางห่มผ้าห่มแล้ว ฉีเทียนเห้าถึงตามซ่งฉงปิงไปที่ห้องของนาง

“ลูกทั้งสองคนช่วงนี้น่าจะเป็นห่วงข้ามาก” ซ่งฉงปิงถอนหายใจ

ถึงแม้ว่าลูกทั้งสองจะเป็นเด็กที่รู้เรื่อง ไม่ได้แสดงออกอะไร แต่ว่าความไม่สบายใจเล็กน้อยแบบนั้น กับการติดนางแน่นแฟ้นในคืนนี้ แต่กลับทำให้นางรู้อย่างชัดเจน ลูกในหลายวันนี้ ขาดความรู้สึกปลอดภัย

ฉีเทียนเห้าได้ยิน กอดซ่งฉงปิงไปนั่งลงที่ขอบเตียง “เจ้าพูดแค่ลูก ทำไมไม่พูดถึงข้า?”

ซ่งฉงปิงได้ยินอึ้งเล็กน้อย มองไปที่ฉีเทียนเห้า

แต่ทว่า ฉีเทียนเห้ากลับจูบปากของซ่งฉงปิงไว้

เมื่อจูบนี้สิ้นสุดลง ซ่งฉงปิงแค่รู้สึกว่าตัวเองเกือบจะขาดลมหายใจแล้ว

ฉีเทียนเห้าปล่อยตัวซ่งฉงปิง ริมฝีปากโก่งเป็นรูป “เดี๋ยวข้าค่อยๆชดเชยให้”

“ชดเชย” สองตัวนี้ ฉีเทียนเห้าจงใจลากเสียงยาว แค่ฟังก็รู้ว่าสื่อความหมายอื่น ทำให้ซ่งฉงปิงอดหน้าแดงเล็กน้อยไม่ได้

นี่ก็เป็นสามีภรรยากันเก่าแก่แล้ว แต่กลับถูกยั่วยวนทุกครั้ง ช่าง.......

“พอแล้ว พูดเรื่องจริงจัง”

ฉีเทียนเห้าเห็นซ่งฉงปิงหน้าแดง แค่รู้สึกเพียงความเร่าร้อนระอุขึ้นมา แค่อยากเปลี่ยนเรื่อง

จะไม่ใช่หรือไร คำพูดยังพูดไม่จบ ตัวเองก็ถูกทนไม่ไหวผลักคนลงไปแล้ว

เห็นฉีเทียนเห้าจริงจังขึ้นมา ซ่งฉงปิงสีหน้าก็จริงจังขึ้นมา “เป็นอะไร?”

สภาพฉีเทียนเห้าเช่นนี้ ต้องเกิดเรื่องแน่นอน