แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 606

ฉีเทียนเห้าเล่าเรื่องสวนหวู่ไปหนึ่งรอบ สีหน้าเคร่งเครียดเล็กน้อย

ซ่งฉงปิงได้ยิน ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “คนนั้นเจ้ารู้หรือไม่ว่าเป็นใคร?”

ฉีเทียนเห้าพยักหน้า “ยี่ชินอ๋องของแคว้นเป่ยอัน”

ยี่ชินอ๋อง เป็นน้องชายของฮ่องเต้แคว้นเป่ยอัน ตลอดมาก็แสดงออกถึงความทะเยอทะยานอย่างมาก

พูดได้ว่า ฮ่องเต้ของแคว้นเป่ยอัน ก็อยู่เหมือนดั่งหุ่นเชิด

พูดแล้ว ฉีเทียนเห้าก็พูดต่อ “ถ้าหากเดาไม่ผิด น่าจะมีความเกี่ยวข้องกับหูหยานเฉียน”

ตอนที่พูดคำพูดนี้ สายตาของฉีเทียนเห้าประหลาดเล็กน้อย

ด้วยความประหลาด ซ่งฉงปิงเข้าใจทันที

เพียงแค่.......

“หูหยานเฉียนไม่ใช่จวิ้นจู่หรือ?” จวิ้นจู่กับท่านอ๋อง นี่ไม่ใช่มั่วไปเรื่อยหรือ?

ได้ยิน ฉีเทียนเห้าพูดอย่างเรียบเฉย “ถึงแม้หูหยานเฉียนกับยี่ชินอ๋องล้วนเป็นคนของตระกูลหูหยาน แต่ว่าหูหยานเฉียน แต่พ่อของหูหยานเฉียนเป็นญาตินอกเหนือระดับสามแล้ว ถือว่าเป็นเพียงญาติห่างๆของตระกูลหูหยาน เพราะว่าเป็นผลงานทหารถึงได้เป็นอ๋อง”

เช่นนี้แล้ว ถึงแม้เป็นแซ่เดียวกัน แต่ว่าความสัมพันธ์ทางสายเลือดกลับไม่ข้น ก็ถือว่ายังดี

แต่ทว่า ในเวลานี้ ฉีเทียนเห้าก็ทิ้งข่าวใหญ่ออกมาอีกข่าว

“หากไม่ผิด หูหยานเฉียนน่าจะยังมีความสัมพันธ์กับฮ่องเต้” ฉีเทียนเห้าพูด

พูดไปด้วย ยังสังเกตสีหน้าของซ่งฉงปิงไปด้วย

ซ่งฉงปิง “.......”

ค่อยๆลุกขึ้น เดินออกไปทางประตู

ฉีเทียนเห้าเห็นสถานการณ์ ดึงตัวนางไว้ “เจ้าทำอะไร?”

ซ่งฉงปิง “ข้าเอายาพิษซองหนึ่งวางยานางให้ตาย”

ชะงักครู่หนึ่ง ซ่งฉงปิงเสริม “ตอนนี้ข้าก็รู้สึกว่านางน่ารังเกียจเกินไป”

พูดยังไงเสีย หูหยานเฉียนนั่นก็ยังเป็นพระชายารองของท่านพ่อนาง ถึงแม้ท่านพ่อจะไม่ได้ชอบนาง แต่ว่านางหาผู้ชายมากขนาดนี้ แค่คิดก็น่าขยะแขยง

เก็บนางไว้ขยะแขยงตัวเอง สู้ให้นางตายก่อนไปเกิดใหม่ก่อน

ซ่งฉงปิงคิดอย่างประชด

ฉีเทียนเห้าได้ยิน สวมกอดซ่งฉงปิงไว้ในอ้อมกอดด้วยสีหน้าระอา “อย่าวู่วาม”

พูดไป ฉีเทียนเห้าอธิบาย “หากหูหยานเฉียนตายไปอย่างไม่ชัดเจนแบบนี้ เป่ยอันก็มีข้ออ้างโจมตีต้าชิ่งแล้ว ถึงเวลาจวนอ๋องอี้วก็จะกลายเป็นสถานที่ถูกประชาชนโจมตี”

พูดไปด้วย ฉีเทียนเห้าก็กอดไหล่ของซ่งฉงปิง พานางกลับไปนั่งลงที่เตียง

จากนั้น ฉีเทียนเห้าก็พูดต่อ “สายสืบมารายงาน ช่วงนี้เป่ยอันก็กำลังเคลื่อนไหวที่จะก่อการร้ายแล้ว”

นี่ก็คือสาเหตุที่เขากลับมาช้าขนาดนี้

พอซ่งฉงปิงฟังแล้ว ก็สงบสติลงมา

หรืออาจจะพูดว่า ความคิดที่จะใช้พิษฆ่าหูหยานเฉียน ก็เพราะวู่วามถึงมี หากไม่ใช่เช่นนี้ หูหยานเฉียนก็ไม่รู้ถูกตัวเองวางยาจนตายไปกี่รอบแล้ว

ต้าชิ่งในทุกวันนี้ พูดได้ว่ามีทั้งศึกภายในและศึกภายนอก

ทางด้านหนานเจียงก็ไม่สันติ แคว้นซีหรงกำลังทำสงคราม เป่ยอันก็กำลังเคลื่อนไหวอยู่ และฮ่องเต้กลับไม่ทำอะไรเลย

ซ่งฉงปิงยิ่งคิด ความคิดในใจก็ยิ่งมั่นใจขึ้นอีก

จากนั้น ซ่งฉงปิงมองไปที่ฉีเทียนเห้า สายตาเป็นประกาย มีความแน่วแน่ “เทียนเห้า ตอนนี้ข้ามีความคิดหนึ่ง”

ฉีเทียนเห้ามองซ่งฉงปิง

ถึงแม้ว่าตอนนี้ซ่งฉงปิงยังไม่ได้พูดอะไรเลย แต่ในสายตาของฉีเทียนเห้ากลับมีความเข้าใจ รู้ว่านางจะพูดอะไร

อย่างไรเสียสิ่งที่ปิงเอ๋อร์ทำในช่วงนี้ ลูกน้องก็ล้วนนำมารายงานกับเขาแล้ว

แต่ถึงแม้จะรู้ ฉีเทียนเห้าก็พูดอย่างยิ้มแย้ม “เจ้าพูด ข้ากำลังฟังอยู่”

ได้ยินแล้ว สายตาซ่งฉงปิงก็ยิ่งเป็นประกาย มีความกระตือรือร้นเล็กน้อย “หรือไม่ พวกเราให้ต้าชิ่งเปลี่ยนฮ่องเต้คนหนึ่”"

คำพูดเนรคุณเช่นนี้ กลับพูดออกมาจากปากของซ่งฉงปิงอย่างง่ายดาย

เรื่องราวในครั้งนี้ ถึงแม้ว่านางยังถือว่าวางแผนการควบคุมตลอด และคิดวิธีการเอาคืนไว้แล้ว แต่ว่าการกลับมาของฉีเทียนเห้า กลับช่วยเหลือนางให้สมบูรณ์ไปไม่น้อย และยังผลัดดันเรื่องราวไปราบรื่นยิ่งขึ้น

พูดได้ว่า ตั้งแต่กลับมา ฉีเทียนเห้าก็ช่วยตัวเองวิ่งเต้นอยู่ตลอด วันนี้ ก็จริงที่ควรจะชดเชยให้เขาดีๆแล้ว

ค่ำคืน มืดครึ้ม

ส่วนในห้องนอน ทั้งสองคนเต็มไปด้วยความรักหวานซึ้ง ......

เมื่อเล่อเล่ออานอานตื่นมาแล้ว ก็อยู่ในห้องของตัวเองแล้ว

คิดถึงเรื่องที่เกิดเมื่อวาน ทั้งสองคนไม่ได้นอนขี้เซา แต่อันดับแรกที่ตื่นขึ้นมา ก็วิ่งไปทางห้องนอนของแม่ตัวเอง

แต่ว่า พอถึงหน้าประตูห้องนอนแม่

ประตูห้องนอนแม่ถูกเปิดออก

คือฉีเทียนเห้า

เล่อเล่อวิ่งเข้าไป กระโดดขึ้นไปบนตัวของฉีเทียนเห้า “พ่อ ท่านมาได้ยังไง?”

เห็นได้ชัด เห็นพ่อตัวเองตั้งแต่เช้า เล่อเล่อดีใจมาก

อานอานก็เรียกพ่อไปคำหนึ่ง ในสายตาก็ดีใจ แต่ก็สำรวมกว่าเล่อเล่อมาก

ฉีเทียนเห้าไม่ได้ตอบคำถามของเล่อเล่อ แต่ปิดประตูห้องเบาๆ พูดว่า “แม่ของพวกเจ้าเหนื่อยมากยังนอนอยู่ พวกเราอย่ารบกวนนาง ดีไหม?”

ถ้าหากมีผู้ใหญ่อยู่นี่ แน่นอนว่าต้องหน้าแดงเพราะคำพูดของฉีเทียนเห้า แต่เด็กสองคนถึงแม้จะฉลาดแค่ไหน ก็ยังเป็นแค่เด็กสองคน ความคิดก็ค่อนข้างไร้เดียงสา เพราะฉะนั้นพอคำพูดของพ่อออกไป อานอานและเล่อเล่อก็คิดแค่ว่าช่วงนี้แม่ลำบาก เพราะฉะนั้นถึงได้เหนื่อย จึงเข้าใจไม่ไปรบกวน

สามพ่อลูก เข้ากันได้เป็นอย่างดี

สาวใช้ทั้งหมดของสวนซูยู่ นอกจากไป๋ซู่ไป๋เสา วันนี้ล้วนถูกกีดขวางไว้นอกตำหนัก เพราะฉะนั้นทั้งสามคนก็สบายอกสบายใจ

แน่นอน ไป๋ซู่สีหน้างุนงงตลอดเวลา ตอบสนองไม่ทันตลอดเหตุการณ์ ทำไมอ๋องเซ่อเจิ้งถึงปรากฏในตำหนักของจวิ้นจู่ตัวเอง

แต่ทว่า เวลายามเฉินกำลังจะผ่านไป ประตูสวนซูยู่ก็มีเสียงของเว่ยหวินซีดังขึ้นมากะทันหัน “ปิงเอ๋อร์——”

สามพ่อลูก มองไปทางประตูพร้อมกัน.......