แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 625

หลังจากซ่งฉงปิงกลับถึงจวนอ๋องอวี้ เด็กสามคนล้วนรออยู่ที่นั่น ล้วนเป็นสีหน้าที่ห่วงใย

เห็นได้ชัดว่าสามคนล้วนรู้เรื่องเข้าวังของนาง

แต่สีหน้าของแต่ละคน ดูเหมือนกับว่านางได้ไปที่ลานประหาร

ไม่ได้พูดอะไร ซ่งฉงปิงนวดศีรษะของทั้งสามคน"พอแล้ว อย่าทำหน้าจริงจังแบบนี้ ไป ไปห้องครัวกับข้ากัน"

คำพูดของซ่งฉงปิงทำให้ใบหน้าของสามคนล้วนปรากฏความประหลาดใจ

ซ่งเฮง"วันนี้พี่สาวจะลงครัวหรือ?"

เล่อเล่อ"ท่านแม่ วันนี้เตรียมจะทำอาหารอร่อยๆอะไรเจ้าคะ?"

อานอานมองซ่งฉงปิงด้วยสีหน้าที่คาดหวังเช่นกัน

ตั้งแต่เข้าเมืองหลวงแล้ว ซ่งฉงปิงก็น้อยมากที่จะทำอาหารอร่อยๆ

แต่น้อยมากที่จะทำ ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่เคยทำ

อย่างน้อย ตอนนี้ซ่งเฮงก็ยอมรับในฝีมือการทำอาหารของซ่งฉงปิงแล้ว

ใช่แล้ว ใครจะสามารถต้านทานต่ออาหารอร่อยๆล่ะ?

"แค่กๆ"ในเวลานี้ มือของซ่งหยุนดากำเป็นหมัดแล้วทำท่าไอ"คือ เสด็จพ่ออยากกินเนื้อย่าง......แล้วก็ปีกย่าง ไม่ทราบว่าวันนี้ปิงเอ๋อร์ทำหรือเปล่า?"

ตอนที่พูด ซ่งหยุนดามองเว่ยหยุนซีทีหนึ่งอย่างเห็นได้ชัด

เห็นได้ชัดว่า เว่ยหยุนซีอยากกินปีกย่าง

ครั้งก่อนที่ทำปีกย่าง เว่ยหยุนซีได้กินไม่น้อยเลย

"พี่สาว ข้าอยากกินย่างมะเขือ ย่างมะเขืออร่อย"

อานอาน"ไก่ย่าง"

เล่อเล่อ"ข้าอยากกินเนื้อย่าง ปีกไก่ย่าง ไก่ย่าง ย่างมันฝรั่ง ย่างเห็ด"

เล่อเล่อพูดไปด้วย นับนิ้วไปด้วย จากนั้นก็มีความลำบากใจเล็กน้อย เลยพูดตรงๆว่า"ท่านแม่คะ ท่านแม่ทำบาร์บีคิวละกัน เล่อเล่ออยากกินบาร์บีคิว บาร์บีคิวที่แม่ทำนั้นอร่อยมากๆ อยากกินทุกอย่างเลยเจ้าค่ะ"

พูดเสร็จ ก็ทำหน้าอยากกินมาก

อานอานพยักหน้า

ซ่งเฮงพยักหน้า

ซ่งหยุนดาและเว่ยหยุนซีก็พยักหน้าตาม

ซ่งฉงปิงเห็นฉากนี้ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขำ

ดูเหมือนว่า บาร์บีคิวเหมือนกับสุกี้ ไม่ว่าจะอยู่ในสมัยไหน ล้วนเป็นสิ่งที่ผู้คนชื่นชอบ

ดังนั้น ซ่งฉงปิงก็พยักหน้า"ได้ ในเมื่อพวกเจ้าล้วนอยากกินบาร์บีคิว งั้นก็ทำ"

ตามความเป็นจริงแล้ว ตอนนี้ทางตัวตกของเมืองมีร้านบาร์บีคิว

แต่ซ่งหยุนซีเคยพาเว่ยหยุนซีไปกิน

จะว่ายังไงดีล่ะ

ฐานะอย่างพวกเขา ถ้ากินบาร์บีคิวข้างใน ช่างไม่สะดวกหรือเกิน จะทำให้ทุกคนล้วนกินไม่เพลิน

ไม่เหมือนสุกี้ยังมีห้องพิเศษด้วย ร้านบาร์บีคิวในตะวันตกของเมืองล้วนเป็นขนาดเล็ก ทุกคนล้วนนั่งอยู่ห้องเดียวกัน

ดังนั้นซ่งหยุนดาและเว่ยหยุนซีเคยกินบาร์บีคิวแค่สองครั้ง

ครั้งหนึ่งซ่งฉงปิงทำให้กินที่บ้าน กินได้เพลินเลย

อีกครั้งหนึ่งกินที่ตะวันตกของเมือง กินได้ไม่เพลิน

เมื่อเทียบกับซ่งหยุนดาและเว่ยหยุนซี ซ่งเฮงก็ค่อนข้างจะเศร้ากว่า

เขาเคยกินบาร์บีคิวแค่ครั้งเดียว

ดังนั้นพอนับแบบนี้ นอกจากซ่งฉงปิง ก็มีแค่อานอานและเล่อเล่อกินบาร์บีคิวได้มากที่สุด

ว่าจะทำก็ทำเลย

และเพื่อให้มีบรรยากาศ ซ่งฉงปิงเลยเตรียมจะให้ทุกคนลงมือทำด้วยกัน

แน่นอนว่า นางเป็นคนปรุงน้ำจิ้ม ล้างผักหั่นผักจะเป็นพวกคนใช้

หลังจากเตรียมของทุกอย่างเสร็จ ก็ล้วนถูกย้ายไปในสวนของจวนอ๋อง ตั้งเตาบาร์บีคิวกัน จากนั้นเด็กสองคนกับเว่ยหยุนซีและซ่งหยุนดาก็รับผิดชอบเสียบไม้ จากนั้นโยนไม้เสียบเข้าไปในชามเครื่องปรุง เพื่อให้รสชาติซึมเข้าไป ซ่งฉงปิงรับผิดชอบย่าง ข้างๆมีแค่คนใช้ใกล้ชิดของพวกเขาเท่านั้น

แต่ย่างได้ไม่นาน ซ่งหยุนดาก็รู้สึกว่าการย่างเหนื่อยเหลือเกิน เลยเสนอตัว รับผิดชอบย่างกับซ่งฝูที่เป็นคนใช้ใกล้ชิดของตัวเอง

จินจือของนางยังอยู่ในคุกเลย พวกเขามีสิทธิ์อะไรมารวมตัวกันอย่างมีความสุขเช่นนี้?

แต่ไม่นานหูหยานเฉียนก็ยิ้มมุมปากขึ้นมา

ใกล้แล้ว

พอถึงเวลานั้น พวกเขาจะต้องร้องไห้หนักแน่ๆ

หูหยานเฉียนยิ้มแบบไร้เสียงด้วยสีหน้าที่บิดเบี้ยว เหมือนนึกถึงตอนที่พวกเขาน่าสังเวช

มองดูอีกสักครู่หนึ่ง หูหยานเฉียนก็สะบัดเดินจากไป

แต่หลังจากหูหยานเฉียนเดินจากไปแล้ว ไม่ได้สังเกตเลยว่า สายตาของซ่งหยุนดารวมไปถึงซ่งฉงปิงล้วนมองไปที่ๆนางยืนในเมื่อกี้นี้ทีหนึ่ง

ซ่งฉงปิงและซ่งหยุนดาแลกเปลี่ยนสายตากัน สายตาของทั้งสองคนล้วนมีความจริงจังอยู่

หูหยานเฉียนจะลงมือครั้งใหญ่แน่ๆ

แต่สิ่งที่หูหยานเฉียนจะทำคืออะไรนั้น พวกเขายังไม่รู้เลย

ความรู้สึกแบบนี้ที่ไม่สามารถควบคุมได้นั้น แย่จริงๆเลย

แต่เพื่อไม่ส่งผลกระทบต่อบรรยากาศของวันนี้ ซ่งฉงปิงและซ่งหยุนดาต่างคิดเหมือนกัน ไม่ได้กล่าวถึงเรื่องนี้

วันนี้ฉีเทียนเห้าไม่ได้กลับมา

หลังจากฉีเทียนเห้ากลับเมืองหลวงแล้ว ยังไม่เคยเหมือนวันนี้เลยทีไม่ได้กลับทั้งคืน

หากแค่ไม่ได้กลับมา ซ่งฉงปิงอาจยังไม่ได้คิดมาก เพราะฉีเทียนเห้าก็ต้องมีเรื่องของตัวเองต้องทำ ไม่ได้มาทุกวันก็เป็นเรื่องสมควร

แต่ก่อนที่นางจะเข้านอน ลูกน้องของฉีเทียนเห้ายังมาบอกว่า หลายวันนี้เขาจะพักในจวนอ๋องเซ่อเจิ้ง

ถึงแม้ฐานะของฉีเทียนเห้ายังไม่ได้เปิดเผย แต่จวนอ๋องเซ่อเจิ้งป้องกันได้อย่างดีมาก คนข้างนอกเป็นไปไม่ได้ที่จะรู้สถานการณ์ในจวนอ๋องเซ่อเจิ้ง

แต่เวลานี้ ฉีเทียนเห้ากลับพักในจวนอ๋องเซ่อเจิ้ง......

ซ่งฉงปิงนึกถึงปิ่นผมในมือของหลิวจิ้งเซียน ขมวดคิ้ว

ถ้าให้นางอย่าคิดเพ้อเจ้อ ให้นางอย่าเชื่อมโยงทั้งสองอย่างไว้ด้วยกัน ค่อนข้างจะยากหน่อย

ซ่งฉงปิงมองดวงจันทร์นอกหน้าต่าง แล้วหายใจเข้าลึกๆ พึมพำในปาก : เทียนเห้า เจ้าอย่าทำให้ข้าต้องผิดหวัง......

มิฉะนั้น นางจะไม่ยอมง่ายๆแน่นอน......