แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 626

เช้าวันรุ่งขึ้น ไป๋เสามาถึงสวนซูยู่อย่างรีบร้อน

"จวิ้นจู่ แย่แล้ว"

เมื่อวานซ่งฉงปิงพักผ่อนไม่ดี ถึงแม้ตอนนี้ตื่นขึ้นมา แต่สีหน้าก็ค่อนข้างจะแย่

ได้ยินคำพูดของไป๋เสา ใจของซ่งฉงปิงก็อดไม่ได้ที่จะเต้นแรงขึ้น"เป็นไร?"

ไป๋เสา"พระบรมราชโองการของฮ่องเต้ส่งไปยังจวนแม่ทัพแต่เช้าเลย ได้กำหนดวันแต่งงานของคุณหนูจีเจ้าค่ะ"

ไป๋เสารู้ความสัมพันธ์ระหว่างซ่งฉงปิงและจีเหวินจุน ดังนั้นพอได้ยินข่าวนี้จึงรีบมาแจ้ง

ซ่งฉงปิงได้ยินเช่นนี้ สีหน้ามืดมิด

ฮองเฮาไม่กล้าลงมืออะไรง่ายๆ ดังนั้นเลยทำแบบนี้เพื่อทำให้พวกเขาขยะแขยงหรือ?

นางเคยตรวจสอบมู่ต้าฮ่าวคนนั้น

ภายนอกเป็นสุภาพบุรุษ

หากบอกว่ามู่ไคเจี๋ยเป็นลูกหลานที่มีอนาคตที่สุดของตาะกูลมู่ งั้นมู่ต้าฮ่าวอยู่ลำดับสองแน่นอน

สรุปคือ ตระกูลมู่ให้ความสำคัญกับมู่ต้าฮ่าวมาก โดยเฉพาะหลังจากมู่ไคเจี๋ยขาหัก

แถมความรู้สึกที่ทุกคนมีต่อมู่ต้าฮ่าว ดีกว่ามู่ไคเจี๋ยมากมาย

ด้วยเหตุนี้ มู่ต้าฮ่าวก็ถึงว่าเป็นคนที่คุณหนูตระกูลต่างๆล้วนแย่งชิงกันเพื่อจะแต่งงานด้วย

แต่ดูจากที่เขามีเมียน้อยมากมาย แถมยังใช้ความรุนแรงกับเมีย ก็รู้ว่ามู่ต้าฮ่าวไม่ใช่คนดี

สามารถกล่าวได้ว่า ตระกูลมู่ไม่มีคนไหนดีเลย

เมื่อนึกถึงที่นี่ ซ่งฉงปิงถาม"งานแต่งกำหนดในวันไหน?"

ไป๋เสา"อีกหนึ่งเดือน"

รีบขนาดนี้!

ซ่งฉงปิงทำสีหน้าจริงจัง

และฮองเฮาเลื่อนวันแต่งงานเร็วขึ้น อาจเป็นเพราะไม่แน่ใจความสัมพันธ์ของตัวเองและเหวินจุน เลยเลื่อนวันแต่งงานเพื่อลองใจตัวเอง

หากตัวเองไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ฮองเฮาก็ไม่มีอะไรเสียหาย

แต่หากตัวเองมีปฏิกิริยา นางก็มีไม้เด็ดเพิ่มหนึ่งอย่าง

คาดว่านางน่าจะเป็นความคิดแบบนี้

"เจ้าไปเตรียมตัวหน่อย เดี๋ยวข้าจะไปตระกูลจีเที่ยวหนึ่ง"

ตอนนี้ รอบข้างของตระกูลจีจะต้องมีคนของฮองเฮาแน่นอน

ถ้าตัวเองจะไปตระกูลจี ต้องมีการเตรียมตัวแน่นอน

ไม่อย่างงั้น ถ้าไม่ระวัง ตระกูลจีหรือจีเหวินจุนก็จะกลายเป็นเป้าหมาย

ไม่ว่ายังไง นางล้วนไม่สามารถให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น

ไป๋เสาถอยลงไป ไปดำเนินเรื่อง

ณ ตระกูลจี จีเหวินจุนถือพระบรมราชโองการในมือ สีหน้ามึนงงมาก

จงเมิ่งจูมองลูกสาวตัวเอง นำลูกชายในมือยื่นให้แม่นม แล้วให้คนข้างๆถอยลงไปหมด รวมถึงคนที่ทางพระราชวังสั่งมา ก็ล้วนให้ถอยลงไปหมด

เนื่องจากเป็นการพูดคุยกันของแม่ลูก ก็ไม่มีอะไรต้องเฝ้าระวัง หญิงแก่คนนั้นก็ถอยลงตามคำสั่ง

รอในห้องเหลือแต่จีเหวินจุน จงเมิ่งจูเดินหน้าขึ้นไป กอดนางเข้าในอ้อมแขน

"ไม่ต้องห่วงนะ ต้องมีวิธีแน่นอน"

ถึงแม้ฐานะทางครอบครัวของตระกูลมู่ใช้ได้ ฐานะของมู่ต้าฮ่าวก็ถือว่าคู่ควรกับจุนเอ๋อร์

แต่ยังไงจุนเอ๋อร์ก็มีคนอื่นในใจ นางก็เคยผ่านมาจากการเป็นหญิงสาว ความลำบากในใจของจุนเอ๋อร์นางรู้อยู่

จีเหวินจุนมองจงเมิ่งจู เห็นลักษณะที่เป็นห่วงของนาง ปรากฏรอยยิ้มขึ้น"ท่านแม่ ไม่เป็นไรหรอก พี่เสี่ยวปิงบอกว่าขอให้ยังไม่แต่งงาน ถึงแม้ได้กำหนดวันแต่งงานไว้แล้วก็ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ"

"แต่ว่า......"

วันแต่งงานเร็วขนาดนี้ ไม่เป็นไรจริงหรือ?

จงเมิ่งจูยังเป็นห่วงมากๆ

จีเหวินจุนกลับมาปลอบใจจงเมิ่งจู"ท่านแม่ ไม่เป็นไรหรอก พี่เสี่ยวปิงเก่งขนาดนั้น นางจะไม่ปล่อยข้าหรอก"

ระหว่างพูด จีเหวินจุนก็ยื่นพระบรมราชโอการให้จงเมิ่งจู"ท่านแม่เจ้าคะ ฝากเก็บพระบรมราชโองการให้ด้วยเจ้าค่ะ ข้าไปพักผ่อนก่อน"

พูดเสร็จ จีเหวินจุนก็ยื่นพระบรมราชโองการให้จงเมิ่งจู แล้วหันตัวเดินจากไป

แต่หลังจากหันตัวไป รอยยิ้มของจีเหวินจุนก็หายไป ขอบตาออกแดงหน่อย

ใบหน้าดำมากเลย

จีเหวินจุนทำอะไรอยู่เนี่ย?

กำลังคิดท่าตายอยู่หรือ?

คิดอยู่ในใจแบบนี้ แต่ปากไม่ได้เอ่ยเสียงใดๆ

เพราะในเรือนยังมีคนอื่นอยู่

ดีที่จีเหวินจุนได้ยินการเคลื่อนไหวแล้วหันตัวไป จากนั้นวางมีดลง

จีเหวินจุนเดินออกมา มองไปทางหลายคนนั้น ในที่สุดสายตาตกอยู่ที่ซ่งฉงปิง ในสายตามีความประหลาดใจเล็กน้อย

แต่ว่าจีเหวินจุนไม่ได้พูดอะไร กลับพูดว่า"พอเถอะ พวกเจ้าเข้ามาตามข้าเถอะ"

พูดเสร็จจีเหวินจุนก็หันตัวไป คนใช้เหล่านั้นก็ไม่ได้ตามไป

หลังจากซ่งฉงปิงและผู้ดูแลของหอปิงเยว่เข้าไปแล้ว ผู้ดูแลคนนั้นก็รออยู่หน้าประตูอย่างเคารพ ส่วนซ่งฉงปิงมองจีเหวินจุนอย่างจริงจังทีหนึ่ง จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องข้างใน

ท่าทางคุ้นเคยมาก เหมือนกับเป็นบ้านของตัวเอง

ส่วนจีเหวินจุนได้ยินเช่นนี้ เดินตามหลังซ่งฉงปิงโดยความรู้สึกผิดที่ไม่อาจบรรยายได้

พอมาถึงห้องใน เห็นว่าไม่มีคนได้ยินแล้ว ซ่งฉงปิงถึงมองไปทางจีเหวินจุน"ยังไง?กำหนดงานแต่งแล้วก็คิดจะฆ่าตัวตายหรือ?"

สายตาที่ซ่งฉงปิงจ้องจีเหวินจุนนั้นมีความโหดเหี้ยม เหมือนกับว่าถ้าจีเหวินจุนกล้าพยักหน้า นางก็กล้าโมโหขึ้นมา

จีเหวินจุนเห็นซ่งฉงปิงเป็นเช่นนี้ ก็มีความกลัว ไม่มีเวลาไปคำนึงถึงการแต่งกายของซ่งฉงปิง

"คือพี่เสี่ยวปิง ข้าไม่ได้คิดจะฆ่าตัวตายเลย......"

เห็นซ่งฉงปิงไม่เอ่ยเสียง จีเหวินจุนลังเลเล็กน้อย จากนั้นถึงพูดความคิดที่แท้จริงออกมา"ข้า......ก่อนหน้านี้เคยได้ยินเรื่องของพี่เสี่ยวปิง ก็อยากจะเลียนแบบพี่เสี่ยวปิง......ข้าคิดอยู่ว่าถ้าข้าเสียโฉม ก็สามารถหลีกเลี่ยงการแต่งงานแล้วใช่ไหม......"

ซ่งฉงปิง"......"ไม่ ไม่ใช่นาง

แต่ตอนนี้ไม่สามารถเถียงได้

แล้วสิ่งดีๆไม่เลียนแบบ เลียนแบบสิ่งที่ไม่ดี?

มีปัญหาไม่คิดจะแก้ไขปัญหา กลับคิดอยู่ว่าจะทำร้ายตัวเองยังไงเพื่อหลบหลีกความจริง?

คนเหล่านี้มีข้อบกพร่องพวกนี้จากไหนมาเนี่ย?