แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 633

โม่เวิ่นถอดเสื้อผ้าด้านนอกเสร็จอย่างรวดเร็ว เพียงแต่ในขณะที่กำลังจะถอดต่อ ก็รู้สึกลังเลใจเล็กน้อย

ในที่สุด ยืนอยู่ข้างเตียงเป็นเวลานาน โม่เวิ่นก็ไม่ได้ทำอะไรต่ออีก

โม่เวิ่นจ้องเขม็งมองซ่งฉงปิง บนใบหน้าแฝงไปด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย แต่ในสายตาเต็มไปด้วยความสับสน

"อยากจะเห็นปฏิกิริยาหลังจากที่เจ้าตื่นขึ้นมาจริงๆ" โม่เวิ่นกล่าว แล้วยื่นมือจะไปเปิดผ้าห่มของซ่งฉงปิง แต่ปากก็กล่าวต่อไปว่า "ก็ไม่รู้ว่า เมื่อถึงเวลานั้น เจ้าจะเลือกอย่างไร"

พูดพลาง มุมผ้าห่มก็ถูกโม่เวิ่นค่อยๆ เปิดออก

"หยุดนะ!"

ในเวลานี้ มีเสียงอันไพเราะดังมาจากทางหน้าต่าง

เวลาต่อมา เงาสีขาวเงาหนึ่งก็พุ่งเข้ามา กระบี่ยาวพุ่งทะลุอากาศและเข้ามายังโม่เวิ่น

"เจ้ามันพวกลามกไร้ยางอาย ต่ำช้าเลวทราม คาดไม่ถึงว่าจะกล้าทำร้ายน้องเสี่ยวปิงของข้า"

คนคนนี้ ก็คืออวี้หนิง

เวลานี้อวี้หนิงใส่ชุดสีขาวทั้งตัว เหมือนกับนิสัยที่สะอาดบริสุทธิ์ของนาง

แต่ในเวลานี้ใบหน้าของอวี้หนิงที่เดิมทีบริสุทธิ์ กลับเต็มไปด้วยความโกรธเคือง

นางมาถึงด้านนอกหน้าต่างก็เห็นโม่เวิ่นกำลังถอดเสื้อด้านนอกและเปิดมุมผ้าห่มของซ่งฉงปิง มองครั้งเดียวก็เข้าใจแล้วว่าคนคนนี้ต้องการจะทำอะไร

สัตว์นรกจริงๆ คาดไม่ถึงว่าจะกล้ารังแกน้องเสี่ยวปิง

ต้องรู้ว่าน้องเสี่ยวปิงเป็นคนที่พี่จื่อเฉียนให้ความสนใจ

โม่เวิ่นไม่ตอบสนองในชั่วพริบตา คล้ายกับคาดไม่ถึงว่าจะมีใครมาพบเขาที่นี่

เพียงแต่โม่เวิ่นก็ไม่ใช่คนที่ไม่เคยผ่านโลกมา ไม่นานก็สงบลง และเริ่มต่อสู้กับอวี้หนิง

ไม่พูดไม่ได้ว่า ฝีมือของอวี้หนิงไม่เลวเลยจริงๆ หลังจากผ่านไปสองสามรอบ คาดไม่ถึงว่าอวี้หนิงไม่ได้อ่อนแอแม้แต่น้อย นี่จึงทำให้โม่เวิ่นรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

แต่ทว่า เมื่อมีข้าศึกบุกเข้ามาโดยไม่ได้รับเชิญ ในที่สุดโม่เวิ่นก็ไม่ได้คิดมาก ต้องการจะจัดการอย่างรวดเร็ว

ถึงแม้ว่า คนคนนี้น่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับซ่งฉงปิง

คนที่ทำเรื่องไม่ดีกับเขา ไม่สามารถปล่อยเอาไว้ได้

สายตาของโม่เวิ่นแฝงไปด้วยเจตนาฆ่า

การโจมตีของโม่เวิ่นยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ อวี้หนิงลงจากเขามาไม่นาน จึงมีประสบการณ์การต่อสู้ไม่มากนัก

สำหรับคนที่ค่อนข้างห่างกับจนเองมาก อวี้หนิงก็เสียเปรียบไม่ได้แม้แต่น้อย

แต่สำหรับโม่เวิ่น ชัดเจนว่าต้านทานไม่ได้แม้แต่น้อย

"พี่จื่อเฉียน รีบมาช่วยข้าเร็วเข้า"

ต่อสู้กับโม่เวิ่นไปพลาง อวี้หนิงเอ่ยปากขอความช่วยเหลือไปพลาง ท่าทางแทบจะรับมือไม่ไหวแล้ว

ต่อจากนั้น ก็มีเงาสีขาวลอยเข้ามาอีกเงาหนึ่ง และต่อสู้กับโม่เวิ่นแทนอวี้หนิงทันที

"ไปดูน้องเสี่ยวปิง"

เว่ยเจ๋อฉาวสั่งอวี้หนิงไปพลาง รับมือกับโม่เวิ่นไปพลาง

เพียงอวี้หนิงได้ฟัง ก็รีบไปที่ข้างเตียง

พอจะประคองซ่งฉงปิงขึ้นมา ก็เห็นว่าซ่งฉงปิงลืมตา

อวี้หนิงจึงโล่งอก แล้วกล่าวอย่างแปลกใจว่า "น้องเสี่ยวปิงตื่นแล้วหรือ เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?"

อวี้หนิงพูดพลาง เข้าไปประคองซ่งฉงปิงขึ้นมา

เมื่อซ่งฉงปิงเห็นอวี้หนิงและเว่ยเจ๋อฉาว ในสายตาก็ปรากฏความผิดหวัง

ในความเป็นจริง นางไม่อาจดื่มแล้วเมาได้

ไม่ใช่ว่านางดื่มแล้วไม่เมา แต่เพราะว่านางเป็นหมอปรุงยา

สำหรับหมอปรุงยาอัจฉริยะแล้ว ปรุงยาที่ทำไม่ให้เมาสักพันถ้วยจะไปยากอะไร?

นางแกล้งเมา เพราะรู้ว่ามาเวิ่นมีแผนที่ ฉะนั้นจึงคิดที่จะซ้อนแผน

นางอยากดูโม่เวิ่นว่าแท้จริงแล้วคิดจะทำอะไรกันแน่?

อีกอย่าง ก่อนหน้านี้ฉีเทียนเห้าเคยพูดว่า โม่เวิ่นผู้นี้ค่อนข้างเจ้าเล่ห์ คนที่เป็นผู้ใต้บังคับบัญชายังสืบหาที่อยู่ของโม่เวิ่นได้ และตรวจสอบไม่พบสิ่งที่เกี่ยวข้องกับโม่เวิ่น

"นายท่าน......"

ลูกน้องคุกเข่าลง สีหน้าไม่สบายใจ

พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดปัญหาตรงไหน คาดไม่ถึงว่าจะปล่อยให้คนมาหาถึงที่นี่

โม่เวิ่นโบกมือ ไม่ให้ลูกน้องพูดต่อไป

ลูกน้องงุนงง ส่วนทางด้านโม่เวิ่นก็มองไปยังทิศทางที่ซ่งฉงปิงจากไป คล้ายกับกำลังอธิบายลูกน้อง แล้วก็คล้ายกับกำลังบ่นพึมพำกับตัวเอง

"ข้าประเมินนางต่ำเกินไปแล้ว......"

อีกด้านหนึ่ง เว่ยเจ๋อฉาวและอวี้หนิง ทั้งซ้ายทั้งขวา พาซ่งฉงปิงกระโดดไปบนหลังค้าบ้านอย่างรวดเร็ว

ซ่งฉงปิงในเวลานี้ถึงแม้ว่าจะมีวิชาตัวเบา แต่เมื่ออยู่ตรงหน้าคนที่แข็งแกร่งอย่างเว่ยเจ๋อฉาวและอวี้หนิง ซ่งฉงปิงก็ไม่ได้ใช้พละกำลังแม้แต่น้อย

เพียงแต่ไม่นาน ซ่งฉงปิงก็พบว่าเว่ยเจ๋อฉาวต้องการพาตนเองไปที่ตระกูลเว่ย

เมื่อนึกถึงท่านตาท่านยายของนาง ซ่งฉงปิงจึงต่อสู้ดิ้นรนเล็กน้อย

เมื่อรู้สึกได้ถึงการต่อสู้ดิ้นรนของซ่งฉงปิง เว่ยเจ๋อฉาวและอวี้หนิงก็หยุดลงพร้อมกัน

"เป็นอะไรไปหรือ?" เว่ยเจ๋อฉาวมองไปยังซ่งฉงปิง ในสายตาแฝงไปด้วยความงุนงงเล็กน้อย

"พี่รองพาข้ากลับจวนอ๋องอวี้เถิด ข้าเกรงว่าท่านตาท่านยายจะเป็นกังวลใน" ซ่งฉงปิงรู้สึกเกรงใจเล็กน้อย

ตนเองมีกลิ่นเหล้าทั้งตัว ครึ่งค่อนคืนยังต้องให้พี่รองและอวี้หนิงไปตามหานาง จึงรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกจริงๆ

เว่ยเจ๋อฉาวได้ยินเช่นนี้ จึงเงียบไม่พูดจาไปชั่วขณะ แล้วกล่าวทันทีว่า: "พวกเขารู้เรื่องแล้ว"

ซ่งฉงปิงยิ่งรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

รู้สึกเหมือนกับว่าครั้งนี้ได้ทำเรื่องที่ผิดแต่ถูกผู้อาวุโสในบ้านจับได้

"พี่รอง ข้า......." ยังไม่ไปได้อีกหรือ?

เมื่อนึกถึงฉากที่นางไปเผชิญมา นางก็ยิ่งรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เว่ยเจ๋อฉาวเห็นว่านางเอาแต่รู้สึกอึดอัดลำบากใจ จึงทอดถอนใจเล็กน้อย แล้วเอ่ยปากอย่างเอาจริงเอาจังว่า "ครั้งนี้ เกรงว่าเจ้าไม่ไปคงจะไม่ได้......"