แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 634

เพียงได้ฟังคำพูดของเว่ยเจ๋อฉาว ซ่งฉงปิงก็นิ่งอึ้งไปเล็กน้อย

มีความรู้สึกที่ไม่ดีลุกลามไปทั่วทั้งหัวใจ "พี่รอง เกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่หรือไม่?"

เว่ยเจ๋อฉาวเห็นซ่งฉงปิง พยักหน้า

……

หลังจากซ่งฉงปิงถูกพามาถึงตระกูลเว่ย ก็ถูกพาไปยังลานบ้านของตระกูลเว่ยโดยตรง

ลานบ้านนี้ คือคนตระกูลเว่ยเก็บเอาไว้ให้ซ่งฉงปิงโดยเฉพาะ มันถูกใช้สำหรับซ่งฉงปิงและลูกๆ เมื่อมาอยู่ที่ตระกูลเว่ย

เวลานี้คนตระกูลเว่ยต่างก็อยู่ในลานบ้าน เมื่อเห็นซ่งฉงปิง ในสายตาก็แฝงไปด้วยความกังวลใจ แต่ไม่มีใครพูดจา

ซ่งฉงปิงเพียงแค่ชำเลืองมองพวกเขา และเปิดประตูห้อง ด้วยสีหน้าขึงตึง

เวลานี้ ภายในห้อง เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด

คนที่นอนอยู่บนเตียง ก็คือฉีเทียนเห้า

ฉีเทียนเห้าในเวลานี้ มีสีหน้าขาวซีด เสื้อผ้าบนตัวถูกถอดออก ผ้าพันแผลบนตัวก็ยังเปื้อนไปด้วยเลือด

ด้านข้าง มีหนานซิงและซุนมู่หยางอยู่ข้างๆ

ซุนมู่หยางไม่พูดอะไรทั้งสิ้น หยิบกล่องยาออกมา

การตำหนิของเขาได้จบสิ้นลงแล้ว

เมื่อหนานซิงเห็นซ่งฉงปิงปรากฏตัว ก็ตื่นเต้นจนแทบจะร้องไห้จริงๆ

"พระชายา นายท่านต้องการจะไปตามหาท่านจึง........" หนานซิงอยากจะติติง อยากจะอธิบาย

แต่ทว่า ซ่งฉงปิงเพียงแค่ชำเลืองมองหนานซิงอย่างเยือกเย็น "ออกไป"

หนานซิงถูกความเยือกเย็นในตาซ่งฉงปิงทำให้ตกใจ ไม่กล้าพูดอะไรอีก และรีบเผ่นออกไป และยังปิดประตูห้องอีกด้วย

เมื่อภายในห้องเหลือเพียงซ่งฉงปิงและฉีเทียนเห้าที่หมดสติอยู่ ซ่งฉงปิงจึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

หลังจากนั้น ก็เดินไปยังข้างเตียง แล้วเปิดผ้าพันแผลของฉีเทียนเห้าออกด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย

จากนั้น ซ่งฉงปิงก็ได้เห็นบาดแผลขนาดใหญ่บนหน้าอกของฉีเทียนเห้า

เพียงเห็นบาดแผลก็ดูเหมือนหลายวันแล้ว เดิมทีบาดแผลก็น่าจะหายเป็นปกติแล้ว แต่เห็นได้ชัดว่ามันได้รับผลกระทบจากแรงภายนอกมาสองสามวันบัดนี้จึงกลายเป็นเลือด

ซ่งฉงปิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อดกลั้นน้ำตาและความโกรธ

ไม่คิดอะไรทั้งนั้น แล้วหยิบสมุนไพรและเครื่องมือออกมาจากในสเพซอย่างใจเย็น

นางป้อนยาให้ฉีเทียนเห้าก่อน จากนั้นก็เริ่มล้างแผลให้ฉีเทียนเห้า

เพียงแต่ ยิ่งทำความสะอาดไปเรื่อยๆ ซ่งฉงปิงก็ยิ่งตื่นตกใจ

เพราะว่าด้านในบาดแผล คาดไม่ถึงว่าจะมีแผ่นเหล็กขนาดเล็กมากหนึ่งชิ้น

จะเห็นได้ว่า สาเหตุที่บาดแผลนั้นสะเปะสะปะไม่เป็นระเบียบ น่าจะเป็นเพราะตอนที่เอาแผ่นเหล็กออก คนทำให้เป็นเช่นนี้

ด้วยลักษณะเช่นนี้ ซ่งฉงปิงจึงยากที่จะจินตนาการว่าเริ่มแรกเป็นเหตุการณ์เช่นไร

ถ้าหากไม่มีซุนมู่หยาง ฉีเทียนเห้าก็คงจะ.......

ยิ่งคิด ซ่งฉงปิงก็ยิ่งรู้สึกว่าดวงตาร้อนผ่าว ในมองอดไม่ได้ที่จะมีฉากออกไปจากจวนอ๋องเซ่อเจิ้งลอยขึ้นมา

ในเวลานั้น นางสังเกตเห็นสีหน้าที่ขึงตึงของฉีเทียนเห้า แต่เพราะฉีเทียนเห้ามีลักษณะนิสัยที่เย็นชา จึงไม่ได้คิดมากอะไร

บัดนี้พอคิดแล้ว สีหน้าของฉีเทียนเห้าก็ค่อนข้างซีดจริงๆ

และตอนที่หลิวจิ้งเซียนเดินผ่านตนเอง ก็มีกลิ่นยาอย่างชัดเจน

บนตัวมีกลิ่นยา เว้นเสียแต่จะได้สัมผัสกับยาเป็นเวลานาน

หลิวจิ้งเซียนไม่ได้มีทักษะทางการแพทย์ ตนเองนำสมุนไพรมาให้นางก็ไม่อาจมีกลิ่นยาที่รุนแรงได้ เช่นนั้นมีเพียงอย่างเดียวที่จะเป็นไปได้——หลิวจิ้งเซียนรับผิดชอบต้มยา

หลังจากที่คิดได้แจ่มแจ้งแล้ว ความรู้สึกร้อนผ่าวในดวงตาของซ่งฉงปิงก็หายไปทันที และมีความโกรธปรากฏขึ้น จากนั้นก็ไม่สนใจ

ช่วงเวลาต่อจากนั้น ซ่งฉงปิงก็แสดงใบหน้าที่เย็นชา ค้นหาในบาดแผลของฉีเทียนเห้าอยู่ครู่ใหญ่ คาดไม่ถึงว่าจะหาแผ่นเหล็กหนึ่งชิ้นออกมาได้

ซ่งฉงปิงไม่รู้ว่า เป็นอาวุธชนิดใด คาดไม่ถึงว่าจะสามารถทำให้ในบาดแผลของฉีเทียนเห้ามีแผ่นเหล็กได้มากมายขนาดนี้

เพียงแต่ เพิ่งจะลุกขึ้น ซ่งฉงปิงก็รู้สึกว่าอาการวิงเวียนศีรษะเข้ามาจู่โจมตนเอง

ตึง!

พอซ่งฉงปิงมีความคิดนี้ คนก็หมดสติไป

โชคดีที่ว่า เมื่อซ่งฉงปิงล้มสลบไป ร่างกายก็ล้มลงไปบนเตียง และไม่ได้ไปกดทับบาดแผลของฉีเทียนเห้า

ภายในห้อง เวลานี้ ก็เงียบสงัดโดยสิ้นเชิง

ความเงียบสงัดภายในห้อง กลับทำให้คนด้านนอกห้องร้อนใจอย่างมาก

"ทำไมเนิ่นนานขนาดนี้แล้วยังไม่มีการเคลื่อนไหวอีก? คงไม่ได้เกิดเรื่องอะไรใช่หรือไม่?" ฉวี่ซื่อมีสีหน้าเป็นกังวลใจ

ฉินเมิ่งหยูน้าสะใภ้ใหญ่ของซ่งฉงปิงได้ยินเช่นนี้ จึงรีบกล่าวปลอบใจว่า "ท่านแม่ ทักษะทางการแพทย์ของปิงเอ๋อร์ท่านยังไม่เชื่อหรือ? จะต้องไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน"

ฉวี่ซื่อชำเลืองมองไปยังน้าสะใภ้ใหญ่ แล้วทอดถอนใจ "ข้าเป็นกังวลเรื่องทักษะทางการแพทย์ของปิงเอ๋อร์เสียที่ไหนกัน แต่นี่ข้าเป็นกังวลกับปิงเอ๋อร์ต่างหาก"

ถึงอย่างไร บาดแผลบนตัวของฉีเทียนเห้าก็สาหัสอย่างมากจริงๆ

ช่ายเมี่ยวอิงน้าสะใภ้รองของซ่งฉงปิงก็กล่าวปลอบใจว่า "ท่านแม่ ปิงเอ๋อร์เป็นเด็กฉลาด ท่านควรจะเป็นห่วงตัวเองเถิด ไม่เช่นนั้นหากปิงเอ๋อร์ออกมาแล้วเห็นท่านหน้าซีดเซียว จะไม่รู้สึกเจ็บปวดใจหรือ?"

คำพูดของช่ายเมี่ยวอิง พูดได้ตรงใจของฉวี่ซื่อ

ฉวี่ซื่อก็อายุไม่น้อยแล้ว บัดนี้สิ่งที่เกรงกลัวที่สุด ไม่ใช่การที่คนรุ่นหลังเจ็บปวดใจหรือ?

ฉะนั้น ฉวี่ซื่อจึงฟังคำโน้มน้าวและนั่งลง

เพียงแต่ ด้วยเวลาที่ผ่านไป ด้านในก็ยังคงไม่มีการเคลื่อนไหวอะไร ไม่ต้องพูดถึงฉวี่ซื่อแล้ว เว่ยหยวนหมิงคนที่ค่อนข้างใจเย็นรวมทั้งสองพี่น้องเว่ยเหลียงเฉิงและเว่ยเหลียงเช่ต่างก็นั่งไม่ติด

สุดท้าย เว่ยหยวนหมิงก็มองไปยังอวี้หนิงและเว่ยเจ๋อฉาว "พวกเจ้าสองคนเข้าไปดูหน่อยสิ"

อวี้หนิงและเว่ยเจ๋อฉาวสบตากัน และเดินไปยังหน้าประตูทันที

เพียงแต่เมื่อผลักประตูเปิด ก็เห็นซ่งฉงปิงที่เหนื่อยจนสลบและหลับอยู่บนเตียง

แต่ฉีเทียนเห้า ในเวลานี้ขมวดคิ้วแน่น สภาพเหมือนจะตื่นไม่ตื่น.........