แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 648

"จางเอ้อหลาง เจ้าจะรับผิดชอบ เพื่อรับผิดแทนนางจริงๆ หรือ?" ซ่งฉงปิงมองจางเอ้อหลาง และเอ่ยถามออกมา

นี่เป็นครั้งแรกที่จางเอ้อหลางเห็นแววตาที่เคร่งขรึมเช่นนี้ของซ่งฉงปิง จึงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อเห็นท่าทีที่น่าสงสารของจางลี่เหนียง ก็รู้สึกใจอ่อนทันที

จางเอ้อหลางกัดฟัน และพยักหน้า "ใช่แล้ว ข้าจะยอมรับผิดแทนนางเอง"

ซ่งฉงปิงมองจางเอ้อหลาง แต่ก็ไม่ได้รู้สึกผิดหวัง

พูดได้เพียงว่า จางเอ้อหลางคนนี้เป็นคนที่ให้ความสำคัญต่อความรู้สึกที่มีต่อกัน เพียงแต่คนที่เพิ่งมีความรัก มุมมองจะไม่ค่อยดีนัก

แต่ไม่เป็นไร ตอนนี้ยังพอแก้ไขได้ทัน

นึกถึงตรงนี้แล้ว ซ่งฉงปิงก็กล่าวอย่างเย็นชาว่า "ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าก็กลับไปเมืองซีเหอเถอะ ในอนาคตเรื่องทางด้านนี้ของข้าไม่ต้องการเจ้าอีกต่อไปแล้ว

ซ่งฉงปิงกล่าวคำพูดนี้ออกมา จางซิ่งฮวากับฉินซานเอ๋อร์ต่างมองไปที่ซ่งฉงปิงด้วยสีหน้าตกตะลึง

จางซิ่งฮวายังดี นางเชื่อถือซ่งฉงปิงแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว ถึงแม้ว่าจะตกใจที่ซ่งฉงปิงตัดสินใจอย่างนี้ก็ตาม แต่ก็ไม่อยากจะพูดอะไร เพราะในความคิดเห็นของนางนั้น ไม่ว่าพี่เสี่ยวปิงจะตัดสินใจอย่างไรก็ล้วนมีเหตุผลของนาง

แต่ฉินซานเอ๋อร์ไม่รู้

ฉินซานเอ๋อร์ได้ยินว่าจางเอ้อหลางจะตกงานเพราะผู้หญิง ก็ร้อนรนใจทันที และเตรียมที่จะขอความเมตตา

อย่างไรก็ตาม ฉินซานเอ๋อร์ยังไม่ทันได้เอ่ยปากก็ถูกซ่งฉงปิงห้ามปรามด้วยสายตา

สุดท้าย ฉินซานเอ๋อร์ก็ทำได้เพียงกัดฟัน ทำเหมือนว่าตนเองไม่ได้เห็นอะไร

เพียงแต่ว่ามือในแขนเสื้อถูกกำแน่นจนกลายเป็นหมัด

สำหรับคู่กรณีอย่างจางเอ้อหลาง เขาก็ไม่คิดว่าเรื่องจะร้ายแรงถึงเพียงนี้เช่นกัน

ก่อนที่จะมาที่เมืองหลวง จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความทะเยอทะยานและอุดมการณ์ ต้องการทำกิจการที่ยิ่งใหญ่ในเมืองหลวง

แต่ตอนนี้เขาเพิ่งจะมา เสี่ยวปิงก็จะให้เขากลับไปแล้วหรือ......

ถึงแม้ในใจจะไม่เต็มใจ แต่จางเอ้อหลางไม่พูดอะไร และเตรียมที่จะตอบรับ

"ข้า......"

"เดี๋ยว——" จางลี่เหนียงมีสีหน้าหวาดกลัว และห้ามปรามการตอบรับของจางเอ้อหลาง

จางลี่เหนียงมองไปทางซ่งฉงปิง "จวิ้นจู่......ไม่ได้นะ......ไม่ใช่อย่างนี้ ข้าไม่ได้......"

จางลี่เหนียงภายใต้การจ้องเขม็งของซ่งฉงปิง จึงพูดจาสะเปะสะปะเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม นี่เป็นครั้งแรกที่ได้พบเจอกับผู้สูงศักดิ์ นางจะไม่กลัวมันเป็นไปไม่ได้

เมื่อก่อนนี้ ซ่งฉงปิงไม่ได้ปลดปล่อยรัศมีอันทรงพลังนั้นออกมาเลย จางลี่เหนียงก็ไม่ได้รู้จักถึงตัวตนของซ่งฉงปิง แน่นอนว่าผลกระทบต่อจางลี่เหนียงนั้นค่อนข้างน้อย

ตอนนี้ จางลี่เหนียงไม่สามารถควบคุมร่างกายของตนเองที่สั่นเทาได้

นางไม่เคยคิดเลยว่า เถ้าแก่ของจางซิ่งฮวากับเถ้าแก่ของจางเอ้อหลางจะเป็นคนคนเดียวกัน ยิ่งไปกว่านั้นยังคาดไม่ถึงเลยว่าซ่งฉงปิงจะเป็นจวิ้นจู่อีกด้วย

หากรู้ก่อนหน้านี้......

"เจ้าไม่ได้อะไรหรือ?" ซ่งฉงปิงพูดตัดบทจางลี่เหนียง "เจ้าอยากจะพูดว่าเจ้าไม่ได้ผิดใจกับจวิ้นจู่ใช่หรือไม่?"

จางลี่เหนียงอยากจะพยักหน้า แต่ภายใต้สายตาที่จ้องเขม็งของซ่งฉงปิง นางจึงไม่กล้าพยักหน้า

ในเวลานี้ จางลี่เหนียงตระหนักได้ถึงอะไรที่เรียกว่าทุกข์ใจแต่ยากที่จะพูดได้อย่างแท้จริง

เมื่อครู่นี้ นางกำลังคิดกลอุบายอยู่

เพราะนางคิดว่าซ่งฉงปิงก็เป็นผู้หญิงที่ชอบจางเอ้อหลางเช่นกัน ดังนั้นจึงจงใจคุกเข่าขอความเมตตาต่อนาง จุดประสงค์ก็เพื่อให้จางเอ้อหลางเห็นใบหน้าที่แท้จริงของนาง ทำให้จางเอ้อหลางคิดว่าผู้หญิงคนนี้ใช้อำนาจมาข่มเหงรังแก

แต่ใครเลยจะรู้ว่า นางจะเป็นถึงจวิ้นจู่?

และใครเลยจะรู้ว่า จางเอ้อหลางครอบครัวชาวนาธรรมดาๆ คนหนึ่งคาดไม่ถึงว่าจะยังสนิทสนมกับจวิ้นจู่ด้วย

ตอนนี้นางทุกข์ใจแต่ยากที่จะพูดได้จริงๆ

และรู้สึกเสียใจเป็นที่สุด

ก็เหมือนกันกับ ในตอนนั้นที่อยู่ทางตอนใต้ได้ช่วยจางลี่เหนียงที่เกือบจะถูกถ่วงน้ำเอาไว้ได้ ทั้งสองคนจึงได้อยู่ด้วยกัน

อย่างไรก็ตาม เรื่องเกี่ยวกับเสบียงอาหาร จางเอ้อหลางไม่เคยเปิดเผยกับจางลี่เหนียงเลย

ต่อมาจางเอ้อหลางได้ไปส่งเสบียงอาหารที่ชายแดนตะวันตก ก็ไม่เคยบอกกับจางลี่เหนียงเกี่ยวกับเรื่องทางด้านนี้เลย เพียงแค่บอกจางลี่เหนียงว่าตนเองมีเรื่องต้องไปทำที่ชายแดนตะวันตกเท่านั้น

เดิมทีเมื่อส่งเสบียงอาหารเสร็จแล้ว จางเอ้อหลางเตรียมที่จะกลับไปทางตอนใต้ แต่กลับได้รับจดหมายจากซ่งฉงปิง ให้เขากลับมาที่เมืองหลวง

ในตอนแรก จางเอ้อหลางคิดที่ตะกลับไปยังหมู่บ้านต้าซิง และไปรับจางลี่เหนียงที่ทางตอนใต้ แต่ไม่คิดเลยว่า จางลี่เหนียงจะมาถึงเมืองซีเหอด้วยตนเอง

ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะอยู่ด้วยกันมาก่อน แต่ก็ต่างคนต่างอยู่ แต่อันที่จริงก็ไม่ได้เปิดเผยความรู้สึกออกมา

ตอนที่จางเอ้อหลางอยู่ที่เมืองซีเหอก็ได้เห็นถึงความตกที่นั่งลำบากของจางลี่เหนียง และจางเอ้อหลางก็แอบสาบานในใจว่า จะต้องปฏิบัติดีต่อจางลี่เหนียงไปจนชั่วชีวิตนี้

เพราะว่าเป็นเช่นนี้ จึงมีการต่อต้านของคนในครอบครัวเกี่ยวกับเรื่องการแต่งงานกับจางลี่เหนียง

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นเช่นนี้ จางเอ้อหลางก็ไม่ได้นำฐานะของซ่งฉงปิงบอกกล่าวกับจางลี่เหนียง เพียงแค่บอกว่าเถ้าแก่ของตนเองอยู่ที่เมืองหลวง จะให้เขาช่วยหางานที่เมืองหลวงให้

เพราะในสายตาของจางเอ้อหลางนั้น ซ่งฉงปิงเป็นคนในครอบครัวที่สำคัญอย่างยิ่งของตนเอง

ครอบครัวของตนเองสามารถมีชีวิตที่เจริญรุ่งเรืองได้ในวันนี้ ล้วนเป็นเพราะซ่งฉงปิง จากใจจริง จางเอ้อหลางไม่อยากจะพัวพันกับซ่งฉงปิงอีกแล้ว

ตอนนี้จางเอ้อหลางได้เปิดหูเปิดตาแล้ว ในใจก็ยิ่งเข้าใจชัดเจน ว่าฐานะยิ่งสูงเท่าไหร่ พื้นที่ที่อยู่ก็ยิ่งอันตรายมากขึ้น แล้วก็ยิ่งไม่เต็มใจที่จะเอาฐานะของซ่งฉงปิงมาหาข้อได้เปรียบอีกด้วย

หากไม่ได้เป็นเช่นนั้น ก็คงไม่มีเรื่องที่จางลี่เหนียงไม่รู้จักฐานะของซ่งฉงปิงเกิดขึ้นหรอก

ก็เพราะเป็นเช่นนี้ เมื่อจางลี่เหนียงให้จางเอ้อหลางขอร้องซ่งฉงปิงว่าไม่อยากจากไป จางเอ้อหลางจึงปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด

เห็นจางเอ้อหลางปฏิเสธตนเอง จางลี่เหนียงจึงรู้สึกโกรธเล็กน้อย

แต่ว่า ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะระเบิดออกมา นางจะต้องหาวิธีอยู่ต่อให้ได้ อย่างไรเสียนี่เป็นโอกาสเดียวที่จะสามารถเขาหาผู้มีอิทธิพลอย่างจวิ้นจู่ได้

ด้วยเหตุนี้ จึงได้ยินเสียงดัง'โครม' จางลี่เหนียงคุกเข่าลง