แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 649

"จวิ้นจู่ ลี่เหนียงไม่ควรเป็นอย่างยิ่ง ลี่เหนียงไม่ควรเล่นลูกไม้ต่อหน้าท่าน ลี่เหนียงรู้แล้วว่าเมื่อครู่นี้ไม่ควรจะไปผิดใจกับท่าน ขอร้องท่านเถอะขอหนทางให้ลี่เหนียงได้มีชีวิตอยู่ อย่าไล่ลี่เหนียงไปเลยได้หรือไม่?"

จางลี่เหนียงคุกเข่าลงกับพื้นและพยายามอ้อนวอนอย่างเต็มที่

อย่างไรก็ตาม เมื่อเผชิญหน้ากับจางลี่เหนียงเช่นนี้ ซ่งฉงปิงเพียงแค่หัวเราะเยาะเท่านั้น

"เจ้าหมายความว่า เมื่อครู่นี้เจ้าคิดจะให้ร้ายข้าไม่ใช่หรือ?"

ความคิดของจางลี่เหนียง แน่นอนว่านางเข้าใจเป็นอย่างดี

ผู้หญิงเช่นนี้ ความสามารถไม่ได้ แต่ความทะเยอทะยานมีไม่น้อย คิดเสมอว่าจะสามารถใช้ความเฉลียวฉลาดในเรื่องหยุมหยิมของตนเองเพื่อทำให้บรรลุเป้าหมายได้

แต่น่าเสียดาย ที่มองคนอื่นต้อยต่ำ และให้ความสำคัญกับตนเองเกินไป

ลี่เหนียงส่ายหัว "ไม่ใช่......"

ถึงแม้ว่า ต้องการจะให้ร้ายซ่งฉงปิงจริงๆ แต่ด้วยความกล้าหาญของนาง นางก็ไม่กล้าที่จะยอมรับมัน

"อ๋อ เช่นนั้นเจ้าก็หมายความว่า ข้าต้องการจะไล่เจ้าไปมันเป็นการตัดหนทางชีวิตของเจ้าอย่างนั้นหรือ?' ซ่งฉงปิงเอ่ยถามต่อ

จางลี่เหนียงไม่พูดอะไร เพียงแค่เม้มปากเท่านั้น

ความหมายนี้ เป็นการบอกเป็นนัยๆ

จางซิ่งฮวาที่โกรธอยู่ ก็เกือบจะหัวเราะออกมาด้วยความโกรธ

นางไม่เข้าใจเลย ทำไมพี่รองถึงได้ตาบอดเช่นนี้ คาดไม่ถึงเลยว่าจะชอบของพรรค์นี้จริงๆ?

และจางเอ้อหลางที่เห็นจางลี่เหนียงทำเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแน่น

ซ่งฉงปิงเอ่ยถามต่อว่า "หรือจะบอกว่า เจ้าคิดว่าจางเอ้อหลางออกจากข้าไปแล้วก็จะไม่สามารถเลี้ยงดูเจ้าได้ มันคือทางตันอย่างนั้นหรือ?"

จางลี่เหนียงได้ฟังเช่นนั้น ยังคงเงียบไม่พูดจา

เห็นได้ชัดว่า ในใจของจางลี่เหนียง นี่คือความเป็นจริง

ซ่งฉงปิงมิงไปยังจางเอ้อหลาง กลับเห็นจางเอ้อหลางขมวดคิ้วแน่น

แต่ว่า ในการขมวดคิ้ว ในแววตาของจางเอ้อหลางไม่มีความผิดหวัง

ฉะนั้น ยังไม่พอ

ด้วยวิธีนี้ จางลี่เหนียงคิดอยากจะเปลี่ยนเป็นความประทับใจในใจของจางเอ้อหลาง เกรงว่าจะเป็นไปไม่ได้

ก็เท่านั้นเอง ถึงแม้ว่าจะโง่เขลาไปหน่อย แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ยังมีน้ำใจ จางลี่เหนียงไม่รู้จักตัวตนของตนเองจุดนี้ก็น่าจะมองออกได้ว่าจางเอ้อหลางคนนี้ใช้ได้

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ให้เวลาแก้ไขให้มากหน่อย

นึกถึงตรงนี้แล้ว สายตาของซ่งฉงปิงก็เคร่งขรึมลง

"ไม่ว่าเจ้าจะคิดอย่างไร แต่ข้าไม่มีความสมัครใจที่จะเก็บเจ้าไว้ที่นี่ หากเจ้าไม่เต็มใจที่จะเก็บสัมภาระ เช่นนั้นก็ไม่ต้องเก็บมันหรอก"

เมื่อจางลี่เหนียงได้ยินเช่นนั้น จึงเงยหน้าขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ เห็นว่าซ่งฉงปิงไม่ได้มีท่าทีล้อเล่น จึงตกตะลึงทันที

เมื่อนึกถึงสัมภาระของตนเองแล้ว จางลี่เหนียงก็ไม่กล้าล่าช้า ลุกขึ้นจากพื้นโดยตรง แล้วก็รีบไปเก็บข้าวของในห้องอย่างลนลาน

ผ่านไปครู่ใหญ่ จางลี่เหนียงก็เก็บสัมภาระหอบใหญ่เสร็จเรียบร้อย

ในระหว่างนั้น คนในลานบ้านไม่มีใครกล่าวอะไรเลย

จางเอ้อหลางนั่งยองๆ อยู่ที่นั่นไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ และไม่ได้มองซ่งฉงปิง

จนกระทั่ง จางลี่เหนียงออกมา จางเอ้อหลางก็ลุกขึ้นจากพื้น และไปช่วยถือสัมภาระของจางลี่เหนียงด้วยตนเอง

จางลี่เหนียงบิดไปบิดมาไม่อยากไป

นางกลัวว่า วันชื่นคืนสุขก็จะหมดไป

แต่ว่า จางเอ้อหลางกลับเด็ดเดี่ยวไม่หวั่นไหว "ลี่เหนียง——"

จางเอ้อหลางเร่งเร้าเล็กน้อย ถึงแม้ว่าจางลี่เหนียงไม่เต็มใจที่จะไปก็ทำได้เพียงตามจางเอ้อหลางไปเท่านั้น

"พี่รอง——"

เมื่อจางซิ่งฮวาเห็นจางเอ้อหลางเดินไปถึงประตูทางเข้า จึงร้องเรียกทันที

จุดนี้ จางซิ่งฮวาไม่เคยสงสัยเลย

และตอนนี้ ก็ไม่ได้สงสัยเพราะว่าอีกฝ่ายเป็นพี่ชายของตนเองด้วย

เมื่อเห็นจางซิ่งฮวาพูดแบบนี้ ฉินซานเอ๋อร์ก็ถอนหายใจ สุดท้ายก็ทำได้เพียงเก็บซ่อนความกังวลใจและความเจ็บปวดใจเอาไว้เท่านั้น

และในเวลานี้ จางลี่เหนียงที่เดินตามหลังจางเอ้อหลางมาท้ายที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา

จางเอ้อหลางได้ยินการเคลื่อนไหวจึงหันกลับไปมอง จึงเห็นจางลี่เหนียงร้องไห้ ก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง "ลี่เหนียง เจ้าเป็นอะไรไปหรือ?"

จางลี่เหนียงร้องไห้สะอึกสะอื้น มองจางเอ้อหลางอย่างน่าสงสาร "พี่เอ้อหลาง ตอนนี้เราควรจะทำอย่างไรกันดี?"

จางเอ้อหลางเห็นจางลี่เหนียงกังวลถึงเรื่องนี้ จึงรีบปลอบโยนอย่างรวดเร็ว "เจ้าอย่ากังวลใจไปเลย ยังมีข้าอยู่นะ"

ได้ยินจางเอ้อหลางพูดเช่นนี้ จางลี่เหนียงก็โกรธขึ้นมาอย่างฉับพลัน "เจ้าบอกให้ข้าอย่ากังวลใจ ข้าจะไม่กังวลใจได้อย่างไร ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า เราจะได้อาศัยอยู่ที่นั่นเป็นอย่างดี อีกทั้ง......" ยังพึ่งพออาศัยจวิ้นจู่ได้อีกด้วย

คำพูดที่เหลือ จางลี่เหนียงยังคงไม่ได้พูดออกมา

เวลานี้ นางเพียงแค่กัดฟัน มองไปที่จางเอ้อหลางด้วยแววตาสีหน้าเต็มไปด้วยความน้อยใจ ถึงแม้ว่าจะโกรธ แต่ก็ยังคงสวยสง่าอยู่

เดิมทีแล้วคำพูดของจางลี่เหนียงทำให้จางเอ้อหลางรู้สึกไม่สบายใจ แต่เมื่อเห็นท่าทีที่น่าสงสารนั้นของจางลี่เหนียงก็ใจอ่อนลง

จางเอ้อหลางก้าวไปข้างหน้า และกอดจางลี่เหนียงไว้ในอ้อมกอด "ลี่เหนียง เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะไม่ทำให้เจ้าต้องทุกข์อีก"

จางเอ้อหลางคิดว่า ที่จางเอ้อหลางเป็นเช่นนี้ ก็เพราะว่าตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่นี้

อย่างไรก็ตามลี่เหนียงมาหาตนเองจากทางตอนใต้เพียงลำพัง แล้วก็ไม่เคยพูดประโยคที่ทุกข์ทรมานใจเลย ติดตามตนเองเข้ามาในเมืองหลวงตลอดเส้นทาง ถึงแม้จะนอนกลางดินกินกลางทราย ก็ไม่เคยกล่าวความทุกข์ทรมานใจออกมา

ฉะนั้นตอนนี้ นางน่าจะตกใจจนหวาดกลัวจึงได้เป็นเช่นนี้

สามารถเข้าใจได้ อย่างไรเสียก็เป็นตัวเขาเอง เมื่อเห็นพี่เสี่ยวปิงแล้ว ก็ไม่สามารถสุขุมเยือกเย็นเหมือนเมื่อก่อนได้

จางลี่เหนียงไม่รู้ว่าจางเอ้อหลางคิดอะไรอยู่ อยู่ในอ้อมกอดของจางเอ้อหลาง จึงลองถามหยั่งเชิงดู "พี่เอ้อหลาง เจ้าจะไปขอร้องจวิ้นจู่ใช่หรือไม่? จวิ้นจู่จะไม่สามารถไม่สนใจพวกเราหรอกใช่หรือไม่?"

จางเอ้อหลางไม่พูดอะไรไปครู่หนึ่ง เป็นเวลานาน จึงกล่าวว่า "ลี่เหนียง เราจะกลับไปเมืองซีเหอ ข้าจะทำให้เจ้ามีชีวิตที่ดีเอง"

มือของจางลี่เหนียงกำแน่นจนกลายเป็นหมัด แต่กลับอิงอยู่ในอ้อมแขนของจางเอ้อหลางอย่างอ่อนโยน "ตกลง——"