แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 650

หลังจากที่ซ่งฉงปิงแยกจากจางซิ่งฮวามา ก็ได้ไปดื่มชาที่หอปิงเยว่

ในระหว่างนั้น ไป๋เสาได้ออกไป

หลังจากดื่มชาเสร็จแล้ว และซ่งฉงปิงก็กลับไปจวนอ๋องอวี้โดยตรง

วันต่อมา เดิมทีแล้วซ่งฉงปิงอยากจะไปที่ชนบทเพื่อจัดการงานเล็กน้อย อย่างไรเสียเรื่องของจางเอ้อหลางก็แก้ไขปัญหามาก่อนหน้านี้ เรื่องในชนบทก็ไม่สามารถส่งมอบให้จางเอ้อหลางไปทำได้ ดังนั้นในช่วงเวลานี้ นางจึงต้องเตรียมการอย่างอื่นด้วย

แต่ทว่า ซ่งฉงปิงยังไม่ทันได้เดินออกจากจวนอ๋องอวี้เลย คนของพระราชวังก็มาหาเสียก่อน

คนที่มาไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นขันทีคนข้างกายของฝ่าบาทนั่นเอง

ขันทีคนนี้แซ่หลี่ หรือที่เรียกกันว่าหลี่กงกง

ก่อนที่ซ่งฉงปิงจะมา อ๋องอวี้ซ่งหยุนดาก็ไปทักทายอยู่ก่อนแล้ว

"ไม่ทราบว่าหลี่กงกงมา มีเรื่องอะไรหรือ?" ซ่งหยุนดามีสีหน้าเคร่งขรึม

ถึงแม้ว่าหลี่กงกงจะเป็นคนข้างกายที่ฝ่าบาททรงไว้วางใจ แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่กล้าที่จะผิดใจกับอ๋องอวี้ จึงคำนับอ๋องอวี้ และหลี่กงกงก็กล่าวว่า "ข้าน้อยได้รับคำสั่งจากฝ่าบาท ให้มาเชิญเจียเล่อจวิ้นจู่พ่ะย่ะค่ะ"

กล่าวจบ ก็เปิดเผยออกมาอย่างระมัดระวัง "อาจจะเป็นเพราะทักษะทางการแพทย์ของเจียเล่อจวิ้นจู่"

ซ่งหยุนดาคิดไตร่ตรอง พยักหน้าเล็กน้อย "ขอบใจมาก"

หลี่กงกงรีบคำนับ ราวกับว่าไม่กล้ารับมัน "ท่านอ๋องให้เกียรติข้าน้อยเกินไปแล้ว"

ถึงแม้ว่าอ๋องอวี้ในตอนนี้จะไม่ได้มีอำนาจมากนัก แต่ท่านอ๋องที่สามารถกลายเป็นเทพสงครามได้ในตอนนั้น ตอนนี้ก็ไม่ได้แย่ลงเสียที่ไหนกัน? มิเช่นนั้นฝ่าบาทจะไม่สามารถหวาดกลัวเช่นนี้หรอก?

ฉะนั้นต่อหน้าอ๋องอวี้ เขาจึงไม่กล้าสะเพร่าได้

ซ่งหยุนดาเพียงแค่เหลือบมองกงกง แต่ไม่ได้กล่าวอะไร

รอให้ซ่งฉงปิงมาถึง และเว่ยหวินซีก็มาด้วยกันกับซ่งฉงปิง

หลี่กงกงคำนับซ่งฉงปิงกับเว่ยหวินซี และกล่าวกับซ่งฉงปิงว่า "จวิ้นจู่ ฝ่าบาทเชิญท่านเข้าพระราชวัง บางทีอาจจะให้ท่านช่วยดูอาการให้ใครสักคนพ่ะย่ะค่ะ"

เนื่องจากบอกกับอ๋องอวี้ไปแล้ว เวลานี้ก็ไม่ใช่จะไม่สามารถพูดได้อีก

ซ่งฉงปิงได้ยินเช่นนั้น ก็พยักหน้า "ข้าทราบแล้ว"

ส่วนจะดูอาการให้ใครนั้น นางก็คาดเดาเอาไว้ในใจแล้ว

มีตัวเลือกไม่กี่ตัวเลือกเท่านั้น

เพียงแต่ว่า เมื่อซ่งฉงปิงเตรียมจะออกเดินทาง เว่ยหวินซีก็คว้าแขนของซ่งฉิงปิงเอาไว้ "ปิงเอ๋อร์ แม่จะไปด้วยกันกับเจ้า"

พูดจบ เว่ยหวินซีก็มองไปที่หลี่กงกง "ข้าไปได้ใช่หรือไม่?"

หลี่กงกงมีอาการตื่นตระหนก

"อวี้หวังเฟยอยากจะไป ก็ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ"

อวี้หวังเฟยต้องการจะเข้าพระราชวัง ก็มีหลายวิธี และเขาที่เป็นขันทีไม่ใช่ว่าจะห้ามปรามได้

อีกทั้งตอนที่ออกมา ฝ่าบาทไม่ได้ตรัสว่ามีเพียงเจียเล่อจวิ้นจู่เท่านั้นที่เข้าพระราชวังได้

ซ่งฉงปิงมองเว่ยหวินซีอย่างแปลกใจ้ล็กน้อย "เสด็จแม่ ท่าน......"

ไม่รอให้ซ่งฉงปิงพูดจบ ซ่งหยุนดาก็กล่าวว่า : "ปิงเอ๋อร์ ให้แม่เจ้าไปด้วยเถอะ!"

เมื่อเห็นเสด็จพ่อกล่าวเช่นนั้น ซ่งฉงปิงก็ไม่ได้พูดอะไร

เมื่อเดินทางเข้าพระราชวังแล้ว ซ่งหยุนจางเห็นเว่ยหวินซีอยู่ข้างกายซ่งฉงปิง ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ทันใดนั้น ก็มองไปทางหลี่กงกงด้วยสีหน้าไม่พอใจ มันหมายถึงการตำหนิหลี่กงกงที่พาเว่ยหวินซีมาด้วย

หลี่กงกงก้มหน้าลงด้วยความหวาดกลัว มีสีหน้ากลัดกลุ้มใจ

ซ่งหยุนดาละสายตาออก และมองไปที่ซ่งฉงปิง "เจียเล่อ ข้าได้ยินมาว่าเจ้ามีความสนิทสนมกับจีเหวินจุนของจวนแม่ทัพ เป็นความจริงหรือไม่?"

ซ่งฉงปิงได้ยินเช่นนั้น ก็เข้าใจ

นี่หมายความว่าจะให้ตนเองรักษาอาการป่วยให้จีเหวินจุน

ซ่งฉงปิงไม่แข็งกร้าวไม่เย่อหยิ่ง "ข้ากับคุณหนูจีเพิ่งพบกันไม่กี่ครั้ง ไม่ได้สนิทสนมอะไรกันเพคะ"

ซ่งหยุนจางเข้าใจโดยธรรมชาติ ดวงตาที่ลึกซึ้งคู่นั้น จ้องมองไปยังเว่ยหวินซี

แต่ไหนแต่ไรมา เขารู้ดีว่า เว่ยหวินซีไม่ได้อ่อนแอเหมือนที่ปรากฏภายนอก บุตรสาวของตระกูลเว่ยแน่นอนว่าไม่ใช่คนที่จะบีบบังคับได้ง่ายๆ

ก็เพราะว่าทราบดี ดังนั้นซ่งหยุนจางจึงมีความรู้สึกซับซ้อนต่อสัมผัสที่ห้าของเว่ยหวินซีมาตลอด

และซ่งฉงปิงก็รู้สึกแปลกใจอย่างมาก

ในความเห็นของนาง เสด็จแม่เป็นคนที่ค่อนข้างอ่อนแอจำเป็นจะต้องมีคนปกป้อง วันนี้เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเสด็จแม่"แสดงออก"

พูดตามตรง ทั้งรู้สึกแปลกใจและประทับใจเลย

เพียงแต่พอคิดดูอีกที ซ่งฉงปิงก็รู้ถึงต้นเหตุของเรื่องราวแล้ว

จริงๆ แล้วเสด็จแม่ไม่ได้อ่อนแอจริงๆ และจำเป็นจะต้องถูกปกป้อง หากเป็นเช่นนี้จริงๆ เสด็จแม่ก็คงจะไม่ยืนกรานให้คนตระกูลเว่ยตามหาตนเองเป็นเวลาหลายปีขนาดนี้หรอก

เพียงแต่ว่า เสด็จพ่อปกป้องเสด็จแม่ดีเกินไป สิ่งนี้ทำให้นางถูกเข้าใจผิดว่าอ่อนแอ"เสด็จแม่จำเป็นจะต้องมีคนปกป้อง"

ใช่สิ เสด็จแม่เกิดที่ตระกูลเว่ย จะอ่อนแอจริงๆ ได้อย่างไร?

พูดตามความจริง ความรู้สึกที่ถูกเสด็จแม่ปกป้องมันก็ไม่เลวเลยทีเดียว

สิ่งนี้ ทำให้การปกป้องของคนอื่นๆ เทียบไม่ได้เลย

นี่คือพลังความรักที่แม่มีต่อลูกใช่หรือไม่?

ซ่งฉงปิงคิดๆ ดูแล้ว ก็ยกยิ้มปากขึ้นเล็กน้อย

นางยืนอยู่ข้างๆ ไม่เอ่ยกล่าวอะไร และรอให้เสด็จแม่ออกหน้าเพื่อตนเอง

ทันใดนั้น ซ่งหยุนจางก็ไม่ได้รับปาก แต่ยังคงใช้อำนาจบีบบังคับในฐานะที่ตนเองเป็นกษัตริย์อย่างไม่ยอมเลิกรา

แต่น่าเสียดาย ที่เขาเผชิญหน้าอยู่กับสองแม่ลูกเว่ยหวินซี

ทั้งสองคน ก้มหน้าลงเล็กน้อย ท่าทางดูเชื่อฟัง ทำให้คนไม่สามารถตำหนิได้