แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 658

หลิวจิ้งเซียนอยู่ในคุกใต้ดินไม่นาน อย่างมากก็ครึ่งชั่วยาม

ไม่มีใครรู้ว่านางพูดอะไรกับอ๋องคัง เพียงแค่ ตอนที่นางเดินออกมา เห็นฮันจิ้นยืนอยู่ที่ประตูด้วยสีหน้าเป็นห่วง หลิวจิ้งเซียนยิ้มแล้ว

ครั้งแรก ที่ยิ้มอย่างผ่อนคลายต่อฮันจิ้น

ฮันจิ้นอึ้ง จากนั้นก็เดินเข้าไป

ตอนแรกอยากพูดคำพูดที่ห่วงใย คำพูดถึงปากแล้ว “ไปเถิด ข้ากลับเป็นเพื่อนท่าน”

หลิวจิ้งเซียนพยักหน้า ไม่ได้พูด

แสงแดดสาดส่องอยู่บนตัวทั้งสอง กลับมีความรู้สึกช่วงเวลาที่ดี

ส่วนในเวลานี้ ซ่งหงซีในห้องขังที่ขยับได้แค่ตาเท่านั้น ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ ในนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ

แต่ ไม่มีคนสนใจเขา

ส่วนอีกฝั่งหนึ่ง ซ่งฉงปิงและฉีเทียนเห้ากลับมาถึงจวนอ๋อง

แน่นอน บินกำแพงออกไป ก็ต้องบินกำแพงเข้าไป

แต่ทว่า เพิ่งเข้าไป ซ่งฉงปิงก็เห็นซ่งหยุนดาที่นั่งรออยู่ในสวน

รู้สึกใจฝ่ออย่างบอกไม่ถูก

“ท่านพ่อ——”

ซ่งหยุนดามองฉีเทียนเห้าอย่างเรียบเฉย จากนั้นสายตาก็หยุดที่ตัวของลูกสาวซ่งฉงปิง

“เมื่อวาน เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือไม่?” ซ่งหยุนดาสีหน้าเรียบเฉย ดูอารมณ์อะไรไม่ออก

ความคิดแรกของซ่งฉงปิงคือท่านพ่อรู้อะไรแล้วใช่หรือไม่ แต่คิดถึงสภาพที่ฉีเทียนเห้าสั่งสอนตัวเอง ก็ปฏิเสธโดยสัญชาตญาณ “ไม่มีหรอก ท่านพ่อ จะไปเกิดอะไรขึ้นได้?”

ซ่งฉงปิงสีหน้าผ่อนคลาย ทำเหมือนท่าทางของคนที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

อย่างไรเสีย ก็เป็นคนที่เคยแสดงละคร การแสดงแค่นี้ก็พอมีอยู่

ซ่งหยุนดาได้ยิน สายตาเคร่งขรึมอย่างเห็นได้ชัด

“แม้แต่พ่อก็ปิดปัง โตแล้วจริงๆ”

คำพูดนี้ ไม่เหมือนกับต่อว่า แต่ยิ่งเหมือนถอนใจ

ซ่งฉงปิงตอบเองในใจ ไม่ใช่แค่เพียงโตแล้ว? นางไม่ตื่นเต้นจนโต ลูกก็ยังโตแล้วด้วย

เพิ่งคิดเช่นนี้ ก็ได้ยินซ่งหยุนดาพูด “ฮองเฮาส่งคนมาแล้ว ให้เจ้าเข้าวัง”

พอซ่งฉงปิงฟังแล้ว บนหน้าก็ไม่ได้มีความตกใจมากนัก

ฮองเฮาจะมาหา ก็อยู่ในการคาดการณ์ของนาง

แต่ว่า ดูสีหน้าของท่านพ่อ ก็น่าจะรู้อะไรแล้ว

“ท่านพ่อ——” ซ่งฉงปิงรู้สึกใจฝ่อเล็กน้อย “เมื่อวาน.......”

ซ่งหยุนดายกมือ ให้ซ่งฉงปิงไม่ต้องพูดต่อ “พ่อรู้เรื่องหมดแล้ว เพียงแค่อ๋องคังเขา.......”

“ตอนนี้ยังไม่ตาย” ซ่งฉงปิงตอบตามตรง จากนั้นก็พูดว่า “แต่ว่า ก็เป็นเรื่องวันยังค่ำ”

ซ่งหยุนดาฟังแล้ว ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ไม่คิดที่จะปล่อยเขาไปแล้ว?”

ซ่งฉงปิง “ไม่มีวันปล่อย”

ในสายตา มีความเกลียดชังอย่างชัดเจน

ซ่งหยุนดาเห็นเช่นนี้ ตะลึงเล็กน้อย แต่ว่าก็ไม่ได้พูดอะไรมาก “หากมีอะไรต้องการให้พ่อช่วย ก็พูดได้เลย”

ซ่งฉงปิงฟังแล้ว ก็ยิ้ม “ท่านพ่อ ข้ารู้แล้ว”

ซ่งหยุนดาถอนใจ

ลูกสาวโตแล้ว มีความคิดเป็นของตัวเองแล้ว เขาเปลี่ยนแปลงไม่ได้ ก็ตัดสินใจยุ่งน้อยหน่อย

คิดถึงจุดนี้ ซ่งหยุนดาพูดต่อ “ทางด้านฮองเฮา พ่อเข้าวังพร้อมเจ้า?”

ซ่งฉงปิงส่ายหน้า “ไม่ต้อง หากท่านพ่อไปแล้ว เกรงว่าจะสร้างความสงสัยได้ง่าย”

ซ่งหยุนดาคิดไปคิดมา ก็รู้สึกว่าใช่

เพราะว่าฮองเฮาเรียกตัวก็ไม่ได้พูดว่าทำอะไร หากตัวเองไปแล้ว ก็มีข้อสงสัยที่ไม่พูดก็ยอมรับเอง

สำหรับหวินซี นางไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน มิหนำซ้ำนางเข้าวังตอนนี้ ก็ไม่ใช่เรื่องดีอะไร เขาไม่วางใจ

ขณะที่ซ่งหยุนดากำลังกังวล ฉีเทียนเห้าที่อยู่ด้านข้างก็พูดแล้ว

“ข้าไปเป็นเพื่อนนาง”

ซ่งหยุนดากับซ่งฉงปิงได้ยิน ก็มองไปที่ฉีเทียนเห้าพร้อมกัน

“เจ้า?” ซ่งหยุนดาขมวดคิ้ว

ฮองเฮามองดูซ่งฉงปิงไม่ได้หลบสายตาเลย ก็อดสงสัยการคาดเดาของตัวเองไม่ได้

หรือว่า เรื่องจองอ๋องคัง ไม่เกี่ยวข้องกับซ่งฉงปิงจริง?

เมื่อวานอ๋องคังต้องเคยไปหาซ่งฉงปิงแน่นอน เพราะฉะนั้นอ๋องคังหายตัวไป ต้องมีความเกี่ยวข้องกับซ่งฉงปิงแน่นอน

คิดถึงจุดนี้ ฮองเฮาขมวดคิ้ว “ข้าได้ยินมาว่าอ๋องคังไปหาเจ้าเมื่อวาน”

พอซ่งฉงปิงฟังแล้ว ก็พยักหน้าอย่างเด็ดขาด “เคยหาจริง”

พอฮองเฮาฟัง ดวงตาก็หด “เช่นนั้นเจ้า.......”

“ฮองเฮา เรื่องที่อ๋องคังไปหาข้าที่จวนอ๋องอวี้เมื่อวานน่าจะมีคนรู้ไม่น้อย แต่ว่าก็น่าจะมีคนไม่น้อยที่รู้ว่าข้าไม่ได้ออกมา” ซ่งฉงปิงจ้องฮองเฮาโดยตรง

ฮองเฮาบีบมือแน่น

สิ่งที่ซ่งฉงปิงพูด นางก็หาคนไปสืบแล้ว

แม้กระทั่ง คนของนางยังสืบได้ว่าอ๋องคังนัดซ่งฉงปิงไปที่หอปิงเยว่

แต่ว่า หอปิงเยว่ไม่ได้มีร่องรอยการไปของอ๋องคังเลย ส่วนซ่งฉงปิงเมื่อวานก็เคยไปพบนัดที่หอปิงเยว่ และถามถึงอ๋องคังจริง เรื่องพวกนี้ต่างก็สืบแล้ว

แต่ ไม่ว่าจะพูดอย่างไร อ๋องคังก็ขายตัวไประหว่างทางที่ไปหาซ่งฉงปิง นางไม่เชื่อว่าไม่เกี่ยวข้องกับซ่งฉงปิง

“ซ่งฉงปิง หากเจ้าพูดเรื่องเบาะแสของอ๋องคังออกมา วันนี้ข้าก็จะปล่อยเจ้าไป หากเจ้าไม่พูด วันนี้ข้าก็ทำได้เพียงให้เจ้าอยู่ในวัง” ฮองเฮาพูด

คำพูดนี้ ก่อนหน้านี้นางเคยพูดกับซ่งฉงปิงแล้ว

แต่ว่า ไม่เป็นผล

ติดอยู่ที่อ๋องอวี้

แต่ว่าครั้งนี้นางห่วงอะไรมากมายพวกนี้ไม่ได้แล้ว

อ๋องคัง เป็นความคาดหวังเดียวของนาง

ถ้าหาก อ๋องคังไม่อยู่แล้ว นางยังสามารถคาดหวังอะไรได้? ยังต้องกลัวอะไร?

คิดถึงตรงนี้ ฮองเฮาจับป้ายเผาดำนั้นใต้แขนเสื้อไว้แน่น

วินาทีนี้ ฮองเฮากระทั่งเชื่อแล้วว่าศพเผาไหม้นั้นก็คืออ๋องคัง

ส่วนซ่งฉงปิง ก็คือคนร้ายที่ลอบทำร้ายยอ๋องคัง

ดวงตาของฮองเฮาค่อนข้างแดง มีความบ้าคลั่งอย่างทำลายล้าง........