แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 674

ครั้งนี้ ทุกคนล้วนมองเห็นลักษณะของคนที่พูด

เป็นชายวัยกลางคนที่ใส่ชุดทำจากผ้าสีเทา ดูสูงและผอม

ผู้ชายทำหน้าโกรธแค้นมาก"นางมีสิทธิ์อะไรอยู่ดีมีสุข แล้วให้พวกเราไปเผชิญกับสงคราม?"

"เจียเล่อจวิ้นจู่อยากจะอยู่ดีมีสุข แต่กลับให้พวกเราต้องลำบาก มันเป็นธรรมหรือ?"

คำพูดของผู้ชาย เป็นการปลุกปั่นอย่างเห็นได้ชัด

ภายใต้การปลุกปั่นของผู้ชายคนนี้ อารมณ์ของเหล่าประชาชนค่อยๆถูกนำพาขึ้นมา

เวลานี้ สมองของเหล่าประชาชน เหมือนได้จินตนาถึงภาพที่สงครามเริ่มขึ้นแล้วต้องสูญเสียบ้านเมืองไป

ความหวาดกลัวที่มีต่อสงคราม ทำให้พวกเขากล้าหาญขึ้น จึงเตรียมจะไปทุบประตู

แต่พวกเขายังเดินไม่ถึงหน้าประตูจวนอ๋อง อยู่ๆประตูของจวนอ๋องก็ถูกเปิดออกมาจากข้างใน

คนข้างหน้ารีบหยุดไว้ ส่วนคนข้างหลังถูกชนจนล้มลงไป

ทุกคนมองไป กลับเห็นว่าอ๋องอวี้เดินออกมา

อ๋องอวี้ในตอนนี้ ใส่ชุดสู้รบ มีกระบี่ยาวเล่มหนึ่งคาดอยู่บริเวณเอว ดูมีพลังและแข็งแกร่งยิ่งนัก

อ๋องอวี้แต่งตัวแบบนี้ ทำให้หลายคนที่อายุมากหน่อย นึกถึงลักษณะตอนที่อ๋องอวี้เป็นเทพสงคราม

อ๋องอวี้ในตอนนั้น ถือได้ว่าเป็นเทพสงครามที่ปกป้องบ้านเมือง

ปีนั้นกำลังทหารของต้าชิ่งยังแข็งแกร่งไม่พอ หากไม่มีเทพสงคราม ต้าชิ่งจะต้องล่มสลายแน่

แล้วตอนนี้พวกเขาทำอะไรอยู่ล่ะ?

บังคับให้ลูกสาวของเทพสงครามไปแต่งงานผูกสัมพันธ์ไมตรี?

ทันใดนั้น ประชาชนบางคนที่นึกถึงเรื่องเมื่อก่อน ล้วนรู้สึกผิด

และผู้ชายวัยกลางคนที่สูงและผอมคนนั้น ในขณะที่เห็นซ่งหยุนดาปรากฏตัว สายตาก็เกิดความลนลาน

แต่ตอนที่เขาพบว่าสายตาของประชาชนมีความหวั่นไหว ก็รู้สึกใจร้อนขึ้น

"ท่านอ๋องอวี้ เรื่องนี้เจ้าต้องให้คำอธิบายแก่พวกเรา"

เสียงนี้ ทำให้ซ่งหยุนดามองไปที่ชายวัยกลางคนคนนั้นอย่างแม่นยำ สายตาเย็นชามาก

ตอนที่อยู่ในจวนอ๋อง เขาก็ได้ยินเสียงปลุกปั่นของคนนี้

ดังนั้นซ่งหยุนดาหันไปหาคนนั้น แล้วค่อยๆเดินเข้าหาชายคนนั้น

เดินไปด้วย ถามกลับไปด้วย"แล้ว จะให้ข้าให้คำอธิบายแก่เจ้าอย่างไรล่ะ?"

ชายวัยกลางคนคนนั้นรู้สึกว่ามีความกดดันบางอย่างล้อมรอบตัวเอง คิดจะหนีด้วยจิตสำนึก แต่ขาคู่หนึ่งยืนนิ่งๆอยู่กับที่ขยับไม่ได้

พูดอย่างปากแข็ง"จวิ้นจู่จะมาเห็นแก่ตัวแบบนี้ไม่ได้ นางต้องไป......"

ตามด้วยเสียง"ปัง"

ยังไม่ทันรอคนนี้พูดจบ กระบี่ที่คาดอยู่บนเอวของซ่งหยุนดาก็ถูกดึงออกมา

จากนั้นก็วางอยู่บนคอของชายวัยกลางคนคนนั้นโดยตรง

ผู้ชายหยุดพูดทันที

"อ๋อง......อ๋องอวี้......"ขาของผู้ชายมีการสั่นเล็กน้อย

นับบัดนี้ เขารู้สึกถึงความตาย

"จำไว้ว่า ชาติหน้าต้องหาเจ้านายที่ดี อย่าไปหาเรื่องคนที่ไม่ควรไปหาเรื่องอีก"

พูดจบ ยังไม่ทันรอผู้ชายคนนั้นพูดอะไร กระบี่ในมือของซ่งหยุนดาก็ขยับทีหนึ่ง

เลือดพ่นออกมา

ผู้ชายยังไม่ทันกรีดร้องออกมา ก็ล้มลงไปกับพื้นโดยตรง

"อ๊ะ"มีคนกรีดร้องออกมา

"อ๋องอวี้ฆ่าคนแล้ว!"มีคนหวาดกลัวมาก

ส่วนซ่งหยุนดา ทำหน้าเย็นชาเอาไว้ ยืนอยู่หน้าประตูจวนอ๋องอวี้ มองประชาชนที่อยู่ข้างล่างด้วยความเย็นชา

"ไปบอกเจ้านายของพวกเจ้า ข้าไม่มีวันให้ลูกสาวของตัวเองไปแต่งงานผูกสัมพันธ์ไมตรี"

คำพูดนี้ทรงพลังมาก

และในเวลานี้ทุกคนถึงพบว่า อ๋องอวี้ไม่ใช่คนที่รังแกได้ง่ายๆ เขายังคงแข็งแกร่งและทรงพลังอย่างเช่นเคย

ส่วนประชาชนบางคนได้ยินคำพูดของอ๋องอวี้ กลับเกิดความรู้สึกตื่นเต้นที่ไม่อาจบรรยายได้

นี่เป็นความมั่นใจที่เขาสามารถให้กับทุกคน ทำให้คนลืมความหวาดกลัวในใจได้ในเวลาหนึ่ง

ขอให้ทั้งสองประเทศทำสงครามเมื่อไหร่ คนที่ไปแต่งงานผูกสัมพันธ์ไมตรีก็ต้องตายก่อน

และอ๋องอวี้ก็บอกแล้วว่า ส่งคนไปแต่งงานผูกสัมพันธ์ไมตรีก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีสงครามอีก

ดังนั้นคนนั้นเพิ่งพูดออกมา ก็มีคนคัดค้าน

"เจ้าไม่รักตัวกลัวตายหรือ?ถ้าเจ้าไม่รักตัวกลัวตายจะไปหาเรื่องผู้หญิงคนหนึ่งทำไมล่ะ?"

"ใช่ไง ตัวเองไม่มีความสามารถก็รู้แต่หาเรื่องผู้หญิงนี่แหละ ไม่ทราบว่าอยู่บ้านก็เกาะผู้หญิงกินหรือเปล่า"

คนนั้นไม่รู้ว่าร้อนตัวหรือยังไง ไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้น เดินจากไปอย่างโกรธแค้น

ในที่สุดคนที่ล้อมรอบอยู่จวนอ๋องอวี้ ก็ค่อยๆกระจายออกไป

ถึงแม้มีบางคนไม่ได้กระจายไป แต่ก็ไม่ส่งผลกระทบอะไร

ไม่นานเรื่องที่เกิดขึ้นหน้าประตูจวนอ๋องอวี้ ก็เข้าหูของฮ่องเต้ซ่งหยุนจาง

เมื่อได้ยินคำพูดนั้นขึ้นอ๋องอี้ ซ่งหยุนจางก็โกรธขรึมเกินปกติ

คำพูดของซ่งหยุนจาง หมายความว่าเขาในฐานะที่เป็นฮ่องเต้ช่างไร้ประโยชน์ยิ่งนัก?

เหลือทนจริงๆ เขาจะก่อกบฏหรือ!

"มาคนที"

ซ่งหยุนดาพูดอย่างโกรธขรึม

แต่ยังไม่ทันรอซ่งหยุนจางพูดออกมา ก็ได้ยินเสียงตะโกนที่เศร้าโศก"ฝ่าบาท"

คือเสียงของฮองเฮา

ซ่งหยุนจางขมวดคิ้ว

"ฝ่าบาทเพคะ โปรดรีบช่วยอ๋องคังเถอะ ช่วยซีเอ๋อร์เถอะ"

ซีเอ๋อร์?

เขาหายตัวไปยังหาไม่เจอไม่ใช่หรือ?

กำลังคิดแบบนี้อยู่ ก็เห็นฮองเฮาร้องไห้อย่างเสียใจ เดินแบบขวัญหนีดีฝ่อ แล้วชนประตูเข้ามา

เห็นฮองเฮาเป็นเช่นนี้ เดิมทีซ่งหยุนจางจะตำหนิ แต่ในที่สุดก็เปลี่ยนแปลงคำพูด"ซีเอ๋อร์เป็นไร?"