แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 675

"ฝ่าบาทเพคะ วันนี้หม่อมฉันได้ข่าวว่าซีเอ๋อร์กลับถึงจวนอ๋องแล้ว ก็เลยสั่งคนไปหาซีเอ๋อร์ เตรียมจะทำความเข้าใจสถานการณ์ช่วงนี้ของซีเอ๋อร์ แต่......"

เมื่อพูดถึงที่นี่ ฮองเฮาเสียใจยิ่งนัก

"ตอนที่หม่อมฉันสั่งคนไปหา จวนอ๋องคังก็เกิดไฟไหม้ ซีเอ๋อร์และเซียนเอ๋อร์ถูกเผาตายในจวนอ๋องคัง หม่อมฉันได้ข่าวว่าเจียเล่อเป็นคนกระทำ......ฝ่าบาท ท่านต้องตัดสินความเป็นธรรมให้พวกเขาเพคะ"

ซ่งหยุนจางได้ยินเช่นนี้ก็ขมวดคิ้ว สายตาที่มองฮองเฮาลึกซึ้งและแหลมคม

ฮองเฮาดูจนใจสั่น เกือบจะลืมร้องไห้ แต่ก็พยายามแสดงต่อไป

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ในตอนที่ฮองเฮาจะแสดงไม่ไหวแล้ว ในที่สุดซ่งหยุนจางก็อ้าปาก

"สั่งทหารไปจับตัวเจียเล่อสิ"

ซ่งหยุนจางพูดเช่นนี้ออกมา ฮองเฮาก็โล่งใจลง สายตาที่มองลงได้ปรากฏความโหดเหี้ยม

ในเมื่อซ่งฉงปิงไม่ยอมรักษาซีเอ๋อร์ และก็ไม่ยอมบอกว่าซีเอ๋อร์อยู่ไหน งั้นก็สู้กันจนตายละกัน

ฮองเฮาในตอนนี้ สายตาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง

เห็นได้ชัดว่า ฮองเฮาสูญเสียสติไปแล้ว

หากไม่ใช่เช่นนี้ ฮองเฮาก็ไม่คิดวิธีที่โง่แบบนี้หรอก

เพราะถ้าเป็นเช่นนี้ นางก็ต้องสูญเสียลูกชายเพียงผู้เดียวของตัวเองแล้วสิ?

ฮองเฮาหลงใหลในโลกที่โหดร้ายของตัวเอง แต่กลับไม่รู้ว่าซ่งหยุนจางกำลังมองนางอยู่ สายตาของเขาไม่อาจบรรยายได้

ซ่งหยุนจางเชื่อคำพูดของฮองเฮาหรือเปล่า?

คำตอบคือไม่เชื่อหรอก

ถึงแม้เขาจะโง่ขนาดไหน ก็ไม่เชื่อทุกคำพูดของฮองเฮาหรอก

แถมช่วงเวลานี้อ๋องคังหายตัวไป หาไม่เจอเลย เป็นไปได้อย่างไรที่ถูกเผาตายในจวนอ๋องคังอย่างกะทันหันเช่นนี้ล่ะ?

คำพูดของฮองเฮามีช่องโหว่มากมาย

แต่สิ่งนี้ไม่สำคัญ

สิ่งที่สำคัญคือ เขาทนมาหลายปีแล้ว ตอนนี้ถือว่าทนไม่ไหวกับจวนอ๋องอวี้แล้ว

และฮองเฮามาแบบทันท่วงที ทำให้เขามีเหตุผลที่เพียงพอในการลงมือต่อจวนอ๋องอวี้

ถ้าหากสำเร็จ เขาจะสามารถกำจัดศัตรูได้

หากล้มเหลว ฮองเฮาจะเป็นผู้รับผิด

เรื่องนี้ฮองเฮาเป็นคนเสนอออกมา ไม่ใช่หรือ?

ดังนั้นซ่งหยุนจางจะไม่โทษฮองเฮาหรอก นางนำโอกาสที่ดีเช่นนี้มาให้เขา

ไม่เพียงแต่ไม่โทษ ซ่งหยุนจางยังสั่งคนประคองฮองเฮากลับไป แถมยังกลัวว่าฮองเฮาจะรับไม่ไหวแล้วเกิดอะไรขึ้นมา จึงสั่งหมอหลวงไปรักษาฮองเฮา

ฮองเฮาไม่ทราบความคิดของซ่งหยุนจางเลย

นางหลงใหลในความสุขที่ซ่งฉงปิงจะซวยในไม่นานนี้

ซ่งหยุนจางรวดเร็วมาก

แถมยังเร็วกว่าความเร็วในการป้องกันศัตรูจากภายนอก

ไม่นาน ก็รวบรวมทีมหลายทีม ล้อมรอบจวนอ๋องอวี้จากทุกทิศทาง

เหล่าประชาชนเห็นทีมทหารที่ใส่เกราะนั้นมีความจริงจังยิ่งนัก แถมยังถืออาวุธในมือด้วย ทีแรกนึกว่าศัตรูโจมตีเข้ามา บางคนรู้สึกกังวลใจ

แต่ไม่นาน ทุกคนก็พบว่า คนเหล่านั้นได้ไปที่จวนอ๋องอวี้

และไม่นานจวนอ๋องอวี้ก็ถูกล้อมรอบ

ถึงแม้ประชาชนกลัวสถานการณ์ที่เอาจริงเอาจังแบบนี้

แต่อย่างที่ว่า ความสงสัยทำให้แมวต้องตาย

ถึงแม้กลัว ก็ยังมีคนกลุ่มหนึ่งดูสนุกในที่ไกล

"คนข้างในฟังเอาไว้"ในเวลานี้ แม่ทัพคนหนึ่งพูด

เหล่าประชาชนได้ยินเช่นนี้ ต่างตั้งใจฟัง

"เจียเล่อจวิ้นจู่สั่งคนไปลอบสังหารอ๋องคัง แถมยังไปเผาจวนอ๋องคังด้วย ทำให้อ๋องคังและคังหวังเฟยตายเพราะเช่นนี้ พวกข้าได้รับคำสั่งจากฮ่องเต้ มาจับตัวเจียเล่อจวิ้นจู่ คนข้างในรีบๆส่งมอบเจียเล่อจวิ้นจู่ออกมาสิ"

คำพูดของแม่ทัพคนนี้ ทำให้สถานการณ์เงียบขรึมไปเลย

เพราะทุกคนล้วนนึกว่าทหารเหล่านี้มาเพื่อจะขู่ให้เจียเล่อจวิ้นจู่ไปแต่งงานผูกสัมพันธ์ไมตรี

ฉีเทียนเห้าอยู่ด้วย พวกเขาล้วนไว้ใจมาก

และในเมื่อจะให้ฉีเทียนเห้าไปด้วย งั้นเป้าหมายของซ่งฉงปิงก็ชัดเจนเลย

แต่ซ่งฉงปิงก็ไม่ใช่จะออกไปโดยไม่มีการเตรียมตัว

ก่อนจะออกไป ซ่งฉงปิงโบกมือใส่หนานซิง

หนานซิงเข้ามา ซ่งฉงปิงได้พูดข้างหูของเขา

"ขอรับ จวิ้นจู่"หนานซิงหน้าตาดูมีราศี

ในจวนอ๋องอวี้ ลูกน้องของฉีเทียนเห้า ล้วนเรียกซ่งฉงปิงว่าจวิ้นจู่ แต่ไม่ใช่พระชายา

ไม่นานหนานซิงก็จากไป ซ่งฉงปิงก็พาฉีเทียนเห้าเดินไปทางประตูของจวนอ๋อง

เว่ยหยุนซีรู้สึกเป็นห่วง นั่งอยู่กับที่ไม่ได้"ไม่งั้น เราเดินตามไปดูหน่อย?"

"นั่งดื่มชาไปเถอะ ถ้าเรื่องแค่นี้พวกเขายังจัดการไม่ได้ ก็ไม่คู่ควรที่จะอยู่ในน้ำวนนี้แล้ว"เว่ยหยวนหมิงใจเย็นมาก

สำหรับหลานสาวและหลานเขย เขามีความเชื่อมั่นต่อพวกเขา

เว่ยหยุนซีเห็นว่าพ่อยังพูดเช่นนี้เลย ก็เลยต้องเลิกคิดที่จะเดินตามขึ้นไป

โดยเฉพาะในเวลานี้ อานอานได้พูดเหมือนกับผู้ใหญ่"แม่เก่งมากขอรับ"

"ใช่เจ้าค่ะ ท่านยาย ท่านแม่กับท่านพ่อล้วนเก่งมากๆ คนร้ายทำร้ายพวกเขาไม่ได้หรอก"เล่อเล่อพูดต่อ จากนั้นมองไปทางน้าเล็กของตัวเองซ่งเฮง"น้าเล็ก เจ้าว่าใช่ไหม"

ซ่งเฮงได้ยินเช่นนี้ ก็พยักหน้า"ใช่ พี่สาวและพี่เขยล้วนเก่งมาก"

คนอื่นๆของตระกูลเว่ย ไม่รีบร้อนแม้แต่นิดเลย

เห็นเช่นนี้ เว่ยหยุนซีรู้สึกทั้งโกรธและน่าขำ"อย่าพูดนะว่ามีแค่ข้าคนเดียวที่เป็นห่วง"

ระหว่างที่พูด เว่ยหยุนซีก็นั่งตรงๆขึ้นมา

ในเมื่อทุกคนล้วนไม่เป็นห่วง งั้นนางก็ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงหรอก

และฝนเวลานี้ ฉีเทียนเห้าและซ่งฉงปิงสองคนเดินจับมือกันถึงหน้าประตู

ในเวลานี้ ซ่งฉงปิงได้หยิบหน้ากากออกมาจากแขนเสื้อ ยื่นให้ฉีเทียนเห้า ขำและพูดว่า"เจ้าใส่ก่อนเถอะ ข้ากลัวว่าพวกเขาเห็นหน้าของเจ้าแล้วรู้สึกกลัว"