แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 689

“อู้เจิน”

ซ่งฉงปิง “...”

นี่ถ้าหากตนกำลังดื่มน้ำอยู่ น่ากลัวว่าต้องพุ่งออกมาโดยตรงแน่

“อู้เจิน...ไม่ใช่หลวงจีนหรือ?” ซ่งฉงปิงอดถามขึ้นไม่ได้

ถึงจะบอกว่าอู้เจินสึกแล้ว แต่เป็นหลวงจีนนานหลายปีขนาดนั้น แพล็บเดียวจะกลายเป็นเจ้าครองแคว้นไปได้อย่างไร?

อีกอย่าง ท่าทางอู้เจินก็ธรรมมะธัมโม เหมือนอยู่เหนือโลกียะโดยสมบูรณ์...นางไม่สามารถเชื่อมโยงเขากับเจ้าครองแคว้นได้เลย

รู้สึกว่าต่อให้อู้เจินผมยาว ก็ยังต้องเป็นแบบที่เหมาะกับจีวรมากที่สุด

ฉีเทียนเห้าค่อยๆ นั่งขอบเตียงของซ่งฉงปิง เห็นซ่งฉงปิงยังไม่มีปฏิกิริยาจึงเอ่ย “อืม เขาเป็นโอรสของฮองเฮาแคว้นซีหรง ก่อนหน้านี้ระเหเร่ร่อนอยู่ข้างนอก”

ซ่งฉงปิง “...”

เป็นถึงโอรสของฮองเฮาแคว้นซีหรง แต่กลับกลายเป็นหลวงจีนระเหเร่ร่อนอยู่ข้างนอก หนำซ้ำยังเป็นหลวงจีนได้ไม่เลวอีก

นี่...ชีวิตช่างเป็นละครน้ำเน่าฉากโดยแท้

แต่ในเมื่ออู้เจินเป็นเจ้าครองแคว้นซีหรง ด้วยการพึ่งพาของซ่งหลิงหลิงต่ออู้เจิน คล้ายว่าการแลกซ่งหลิงหลิงกลับมาจะไม่มีประโยชน์อะไรมาก

“ถ้าอย่างนั้นการที่ซ่งหลิงหลางไปแต่งงานด้วย จะมีประโยชน์หรือ?” ซ่งฉงปิงถาม

เพราะที่แคว้นเป่ยอันต้องการไม่ใช่ซ่งหลิงหลาง ถ้าพบว่าคนที่ส่งไปคือซ่งหลิงหลางแล้วเกิดอีกฝ่ายต้องการเปลี่ยนตัวขึ้นมาล่ะ?

แน่นอน เป็นไปไม่ได้ที่ต้าชิ่งจะเปลี่ยนคน ถึงตอนนั้นแคว้นเป่ยอันเปิดศึก การแต่งงานของทางต้าชิ่งก็มิใช่เสียเปล่าหรือ?

ซ่งฉงปิงรู้สึกมีบางอย่างไม่ถูกต้อง อย่างน้อยฉีเทียนเห้าก็ไม่ใช่คนที่ยอมเสียแรงเปล่าประเภทนั้น

ฉีเทียนเห้าค่อยๆ หย่อนกายลง นอนลงอย่างหยั่งเชิงพร้อมอธิบาย “มีประโยชน์หรือไม่ไม่สำคัญ ถ้าพวกเราส่งจวิ้นจู่จากจวนอ๋องอวี้ไปแต่งงานตามความต้องการของพวกเขา แล้วพวกเขายังจะเปิดศึกอีก เช่นนั้นก็เป็นเรื่องของพวกเขาแล้ว อีกอย่าง...”

ฉีเทียนเห้าเลิกผ้าห่มมุมหนึ่งขึ้น แล้วค่อยๆ สอดมือและขาอย่างละข้างเข้าไปข้างใน “ต้าชิ่งไม่กลัวแคว้นเป่ยอัน แค่ตอนนี้ยังมีบางเรื่องที่จัดการไม่เรียบร้อย เอาไว้พร้อมสรรพ์แล้วก็ไม่แน่ว่าเป่ยอันจะได้ประโยชน์”

ซ่งฉงปิง “...” อย่างที่คิดเลย ชั่วร้ายและเจ้าเล่ห์ยิ่ง

อีกอย่าง นางกล้ารับรองเลย การที่ฉีเทียนเห้าวางแผนอย่างนี้ต้องมีอีกเหตุผลหนึ่งแน่ นั่นก็คือจัดการซ่งหลิงหลาง พร้อมกันเอาคืนแคว้นเป่ยอันทางนั้นที่เสนอเรื่องแต่งงาน

อิงจากความเข้าใจ เป่ยอันเป็นฝ่ายคิดเรื่องที่จะให้นางไปแต่งงานด้วยก่อน แต่ไม่รู้เพราะสาเหตุอะไรกลับถูกทางแคว้นซีหรงตัดหน้าไป

แต่ ในเมื่อทำให้เรียบร้อยได้ เช่นนั้นนางย่อมไม่มีความจำเป็นที่จะจัดการเรื่องเหล่านี้

นางไม่กังวลเรื่องนี้

เมื่อคิดถึงจุดนี้ ซ่งฉงปิงก็ช้อนตามองฉีเทียนเห้าแบบเตือน “ออกไป”

ฉีเทียนเห้า “...”

“หากข้าไม่อนุญาต ก็ห้ามขึ้นเตียงข้า” นึกว่านางไม่เห็นความซุกซนของเขาล่ะสิ?

นางไม่ได้ตาบอดนะ จะไม่เห็นได้อย่างไร?

ฉีเทียนเห้า “...”

“ออกไป!” ซ่งฉงปิงทวนอีกครั้ง ถลึงตาโตกว่าเดิม ท่าทางแบบถ้าอีกฝ่ายไม่เชื่อฟังจะโมโหให้ดู

ฉีเทียนเห้าลงจากเตียงทันที แผนการเมื่อครู่จึงเป็นอันล้มเหลวแบบขาดอีกเพียงนิดเดียว

“ปิงเอ๋อร์...” ฉีเทียนเห้าที่เมื่อครู่ยังวางแผนอยู่ในกระโจม นาทีนี้ราวกับเป็นภรรยาที่ถูกทอดทิ้ง

ส่วนซ่งฉงปิงที่เหน็ดเหนื่อยก็พลิกตัวหันหลังให้ฉีเทียนเห้าเสียเลย

บทจะไม่สนใจก็ไม่สนใจ ที่อยากฟังก็ฟังจบแล้ว เขาอยากจะไปที่ไหนก็ไปเถิด อย่ามากวนนางก็พอ

เมื่อฉีเทียนเห้าเห็นว่าทำซ่งฉงปิงโกรธจริงแล้ว จึงได้แต่ออกห้องไป

เพียงแต่ ฉีเทียนเห้าที่ออกจากห้องแล้ว มีความเย็นชาแผ่ซ่านออกจากตัวรอบทิศ

ชัดเจน นางถูกตีมาหลายครั้งแล้ว

ก็ใช่ ด้วยนิสัยขี้โมโหของซ่งหลิงหลาง สาวใช้ข้างกายจึงต้องรับเคราะห์หนักหนาสาหัส

ชุ่ยอวี้ก็อยู่ข้างกายนางมาตลอด ดังนั้นจึงถูกตีหนักกว่าเป็นธรรมดา

เพียงแต่ปกติซ่งหลิงหลางยังพอรู้จักหนักเบา ไม่ถึงขั้นตีให้ตาย เพราะนางเองก็รู้ดี ว่าเหลือชุ่ยอวี้รับใช้นางเพียงคนเดียวแล้ว

แต่ ซ่งหลิงหลางอัดอั้นตันใจยิ่งนัก

แต่ วันนี้ไม่รู้ทำไม ซ่งหลิงหลางอัดอั้นตันใจยิ่งนัก ดังนั้นจึงลงมือไม่ยั้ง

กระทั่งยังรู้สึกว่าตีให้ตายเสียเลยก็ดี

หลังจากมีความคิดนี้ ดวงตาซ่งหลิงหลางก็เพิ่มความบ้าคลั่งอีกเล็กน้อย

จากนั้นที่หางตาก็เหลือบเห็นไหดินเผาที่ปกติใช้บรรจุน้ำ กำลังเตรียมหยิบขึ้นมาแล้วทุ่มไปที่ศีรษะของชุ่ยอวี้

ซ่งหลิงหลางทุ่มไหดินเผาลงแล้ว ทว่ากลับไม่ได้ทุบศีรษะของชุ่ยอวี้ แต่ถูกคนเตะกระเด็นไป

“เพล้ง...” เสียงหนึ่ง ไหดินเผาแตกอยู่ด้านข้าง

ชุ่ยอวี้เงยหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจหวาดกลัว ความแค้นในดวงตาเพิ่มขึ้นอีกบางส่วน สองมือกำหมัดแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อก็ยังไม่รู้สึก

และผู้ที่เตะไหดินเผากระเด็นออกไปก็คือหนานซิง

หนานซิงมองซ่งหลิงหลาง ดวงตาพกพาความเกลียดชัง

ไม่เคยพบเคยเห็นคนที่โหดเหี้ยมเช่นนี้มาก่อน สาวใช้ข้างกายเพียงคนเดียวก็ยังจะทำให้ถึงที่ตาย

หนานซิงมองชุ่ยอวี้แวบหนึ่ง จู่ๆ ก็เกิดความคิดหนึ่งในสมอง

ส่วนซ่งหลิงหลาง ตอนแรกยังไม่พอใจที่ถูกคนขัดจังหวะ แต่เมื่อเห็นหนานซิง ซ่งหลิงหลางก็ชะงัก จากนั้นก็ตกใจหน้าถอดสี “หนานซิง ทำไมเป็นเจ้า?”