แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 690

ถูกขังนานขนาดนี้ คนที่เฝ้านางสวมชุดดำหมด ปกติก็ไม่เห็นตัว แต่หากนางย่างเท้าออกจากกระท่อมไม้ พวกเขาก็จะปรากฏตัวตรงหน้านางทันที

คนพวกนี้มีจุดที่เหมือนกันคือ ล้วนเป็นคนที่นางไม่รู้จัก

ดังนั้น ใครเป็นคนจับนาง นางเองก็ไม่รู้ คับอกคับใจมาตลอด

แต่นี่จู่ๆ กลับได้เห็นหนานซิง แล้วซ่งหลิงหลางจะไม่ตกใจได้อย่างไร

แต่ชั่วขณะ ซ่งหลิงหลางไม่ได้คิดในทางที่ตัวเองถูกฉีเทียนเห้าจับตัว เพราะวินาทีแรก นางคิดว่าฉีเทียนเห้าส่งคนมาช่วยนางอย่างยากจะเห็น

ดังนั้นจึงมองหนานซิงด้วยใบหน้าเปื้อนความดีใจ “พี่เทียนเห้า...”

“หวินอานจวิ้นจู่ นามของนายพวกเราไม่ใช่นามที่ท่านจะเรียกได้” หนานซิงขัดคำพูดนางด้วยความเย็นชา

นานซิงไม่รู้สึกดีกับผู้หญิงโหดเหี้ยมอย่างซ่งหลิงหลางสักเท่าไร

ใบหน้าซ่งหลิงหลางแข็งทื่อ แต่รู้สึกว่าในเมื่อพี่เทียนเห้าให้องครักษ์หนานซิงมาช่วยตน ก็หมายความว่าเขายังห่วงตนอยู่

และในเมื่อห่วงตน เช่นนั้นเอาไว้ให้นางออกไปแล้ว นางต้องให้พี่เทียนเห้าสั่งสอนองครักษ์ไร้มารยาทผู้นี้อย่างหนักแน่

ขณะที่ซ่งหลิงหลางกำลังคิดอย่างนี้ อารมณ์ก็คลายโทสะลงมาก

ซ่งหลิงหลางไม่ลืมว่าก่อนหน้านี้ฉีเทียนเห้ามีท่าทีอย่างไรต่อนาง แต่หลังจากผ่าน ‘วีรบุรุษช่วยโฉมตรู’ ครั้งนี้แล้ว ซ่งหลิงหลางก็รู้สึกว่าทุกอย่างในอดีตเป็นเพราะพี่เทียนเห้าไม่ตระหนักในหัวใจตนเท่านั้น

ที่มาช่วยนางในยามนี้ ก็เพราะอีกฝ่ายทราบความสำคัญของตนแล้ว

ต้องพูดเลยว่าซ่งหลิงหลางที่ตามจีบฉีเทียนเห้ามานานหลายปีขนาดนี้ สามารถฝันเฟื่องได้ถึงระดับแล้ว

แต่ก็ใช่ หากไม่เป็นเช่นนี้ แล้วจะยืนพยายามหลายปีเยี่ยงนี้ได้อย่างไร?

ซ่งหลิงหลางอารมณ์ดียิ่ง ด้วยเหตุนี้จึงเปลี่ยนคำพูดตามหนานซิง “อ๋องเซ่อเจิ้งมาช่วยข้าใช่หรือไม่?”

หนานซิงมองซ่งหลิงหลาง ท่าทางลำบากใจที่จะกล่าว

อะไรทำให้นางฝันได้ถึงเพียงนี้?

นายท่านจะมาช่วยนาง?

ฝันกลางวันอยู่หรือ?

“ข้ารับบัญชาจากฝ่าบาทให้ส่งหวินอานจวิ้นจู่ไปอภิเษกที่เป่ยอัน” หนานซิงตอบซ่งหลิงหลางด้วยความเย็นชา ทำความฝันของนาง

ซ่งหลิงหลาง “...จะเป็นไปได้อย่างไร? ไม่ ข้าไม่อยากไปแต่งงาน ข้าต้องการพบอ๋องเซ่อเจิ้ง...”

พี่เทียนเห้าต้องไม่ทิ้งนางแน่

“อ๋องเซ่อเจิ้งบ้านข้ากำลังยุ่งกับการอยู่เป็นเพื่อนพระชายา ไม่มีเวลาสนใจเจ้าหรอก”

ซ่งหลิงหลาง “...” เมื่อนึกถึงซ่งฉงปิง สีหน้าซ่งหลิงหลางก็กลายเป็นแย่

พร้อมกันนั้นก็นึกถึงท่าทีที่ฉีเทียนเห้าที่ต่างออกไปในการปฏิบัติตัวกับซ่งฉงปิง

ทันใดนั้นนางก็ตื่นจากความฝัน

เมื่อคิดว่าตนเองต้องไปแต่งงาน ซ่งหลิงหลางก็สูดลมหายใจเข้าลึก “ข้าไม่ไปแต่งงาน”

เรื่องแต่งงานไม่ดี ต่อให้โง่กว่านี้ก็ยังรู้

“นั่นไม่ขึ้นอยู่กับเจ้า” หนานซิงเย็นชา “เด็กๆ ส่งหวินอานจวิ้นจู่ออกเดินทาง”

เมื่อนั้นก็มีคนสองสามคนเดินเข้ามา

เป็นองครักษ์ชุดดำปลอดเหล่านั้นที่เฝ้าซ่งหลิงหลางในยามปกติ

เมื่อเห็นพวกเขาปรากฏตัว ซ่งหลิงหลางก็พลันเข้าใจอะไรขึ้นมา เบิกตาโตอย่างห้ามไม่อยู่

“พวก พวกเจ้า...”

ซ่งหลิงหลางส่ายหน้า อย่างไรก็ไม่กล้าเชื่อว่าคนที่จับตัวนางจะเป็น...

“ข้าต้องการพบเสด็จลุง ข้าต้องการพบเสด็จพ่อของข้า...” ซ่งหลิงหลางเรียกร้อง

นางยังนึกว่าจะพยายามได้อีกสักหน่อย

นางไม่อยากแต่งงานจริงๆ

แต่งงานมีอะไรดี?

ถึงตอนนั้นยังไม่แน่ว่าจะถูกส่งไปให้ตาแก่

เนื่องจากถูกขังมานาน ดังนั้นซ่งหลิงหลางในยามนี้จึงไม่รู้ความเปลี่ยนแปลงภายนอก และไม่รู้ด้วยว่าเสด็จพ่อที่นางเรียก บัดนี้กลายเป็นโอรสสวรรค์องค์ปัจจุบันไปแล้ว

ทว่าหนานซิงไม่สนใจ ชายชุดดำเหล่านั้นก็ไม่ได้หยุดใกล้กับฝีเท้านาง

เนื่องจากที่เป่ยอันเรียกร้องมาคือให้จวิ้นจู่จากจวนอ๋องอวี้ไปแต่งงาน

ตอนที่ซ่งฉงปิงถูกรับกลับเมืองหลวงในทีแรก ฮ่องเต้หย่งเฉิงจงใจไม่ลบชื่อของซ่งหลิงหลางออกจากจวนอ๋องอวี้ ตอนนี้ก็พอดีเลย

ซ่งหลิงหลางจะไปแต่งงาน ทุกคนจึงพากันโล่งอก เพราะพวกเขาไม่อยากทำสงคราม

ช่วงเวลาเดียวกับข่าวที่จะส่งซ่งหลิงหลางไปแต่งงาน ฮ่องเต้หย่งคังได้ตัดสินใจเรื่องทางแคว้นซีหรง นั่นคือทำสงครามต่อ

สำหรับผลลัพธ์นี้ ประชาชนกลับไม่รู้สึกอะไร

เพราะเดิมทีก็กำลังทำสงครามกับแคว้นซีหรงอยู่แล้ว ต่อให้ทำสงครามต่อพวกเขาก็ไม่รู้สึกอะไร

สำหรับประชาชน ที่พวกเขากลัวก็คือถูกสองแคว้นล้อมโจมตี

ทว่าในวันที่ขบวนแต่งงานออกเดินทาง จู่ๆ ก็มีทูตมาจากแคว้นซีหรง ตัดสินใจจะยุติสงคราม

ข้อเรียกร้องในการยุติสงครามคือ หวังว่าต้าชิ่งจะขายเสบียงให้แคว้นซีหรงแสนชั่ง ช่วยแคว้นซีหรงให้ผ่านฤดูหนาวไปได้

อันที่จริงสำหรับต้าชิ่งแล้ว เสบียงแสนชั่งไม่นับเป็นอะไร

อีกอย่าง ข้อเรียกร้องยุติสงครามของแคว้นซีหรงคือจะ ‘ซื้อ’ ไม่ใช่ ‘ขอ’ ดังนั้นย่อมไม่มีเหตุที่จะไม่รับปาก

และการค้าครั้งใหญ่นี้ ย่อมตกอยู่ในมือของซ่งฉงปิง

การค้าใหญ่ที่มาอย่างไม่คาดคิดนี้ สำหรับซ่งฉงปิงแล้วก็เป็นเรื่องน่ายินดีเรื่องหนึ่ง

เพียงแต่ซ่งหลิงหลางที่ถูกบังคับให้ไปแต่งงานกลับไม่โชคดีอย่างนั้น

ซ่งหลิงหลางเพิ่งออกจากเมืองหลวงไปทางเหนือได้สองวัน ขบวนแต่งงานก็ถูกสกัดไว้

คนที่สกัดขบวนแต่งงานต้องการสินทรัพย์เจ้าสาวของซ่งหลิงหลาง

แน่นอนว่าในฐานะที่เป็นจวิ้นจู่จะปราศจากสินทรัพย์เจ้าสาวไม่ได้

แต่ซ่งหลิงหลางคิดว่าสิ่งของเหล่านั้นคือสิ่งสำคัญที่จะทำให้ตนอยู่รอดปลอดภัยได้ ดังนั้นจึงไม่รับปากอยู่แล้ว ทั้งยังก่นด่าผู้ที่มาปล้นอีก

จากนั้น ซ่งหลิงหลางก็ถูกตัดลิ้น

รอจนองครักษ์ที่ไปส่งตัวรีบมาถึง ทุกอย่างก็สายไปเสียแล้ว

ทว่าซ่งหลิงหลางกลับไม่ทราบว่าความสังเวชของตนเพิ่งจะเริ่มต้น...