แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 703

ได้ยินคำพูดของเถ้าแก่ สีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า: "เป็นเรื่องของแม่นางฉิน——"

ซ่งฉงปิงได้ยินเช่นนี้ ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เรื่องของฉินซานเอ๋อร์หรือ?

เรื่องอะไรของฉินซานเอ๋อร์?

"คือเช่นนี้ ท่านพ่อของแม่นางฉินมาซื้อเสื้อผ้า เมื่อเห็นแม่นางฉิน ก็ต้องการจะพาแม่นางฉินไป....."

……

เมื่อซ่งฉงปิงมาถึงหอปิงอวี้ ฉินซานเอ๋อร์ก็กำลังจ้องอย่างโกรธเคืองไปที่ชายวัยกลางคนโหงวเฮ้งดีที่มีพุงใหญ่และเอวกลม

คนคนนี้ ตั้งแต่หัวจรดเท้า มองไม่เห็นถึงความคล้ายคลึงกับฉินซานเอ๋อร์แม้แต่น้อย

และเมื่อเทียบกับความโกรธเคืองบนใบหน้าของฉินซานเอ๋อร์แล้ว บนใบหน้าของชายวัยกลางคนก็สงบนิ่งอย่างชัดเจน

คนทั้งสองเป็นเช่นนี้ ต่างฝ่ายต่างยืนกรานอยู่อย่างนั้น ไม่มีใครพูดจา

จนกระทั่ง ซ่งฉงปิงเข้ามา

การมาถึงของซ่งฉงปิง ดึงดูดความสนใจของสองพ่อลูกในทันที

เมื่อฉินซานเอ๋อร์เห็นซ่งฉงปิง ก็อ้าปากจะพูด แต่ในที่สุดก็ไม่ได้พูดอะไร

ในเวลานี้นางก็ไม่รู้ว่าควรจะเปิดเผยสถานะขององค์หญิงต่อหน้าพ่อของนางหรือไม่

แต่ทว่า ยังไม่รอให้ฉินซานเอ๋อร์คิดออก ฉินโย่วก็พุ่งเข้าไปคุกเข่ากับซ่งฉงปิงโดยตรง "ข้าน้อยขอคารวะองค์หญิงใหญ่"

ฉินซานเอ๋อร์: "......" พ่อของนางรู้ว่าเป็นองค์หญิงใหญ่ได้อย่างไร?

เมื่อฉินโย่วแสดงการกระทำเช่นนี้ ฉินซานเอ๋อร์และแขกในร้านพนักงานรวมทั้งจางซิ่งฮวา ก็ทำได้เพียงคุกเข่าตามกัน

"ข้าน้อยขอคารวะองค์หญิงใหญ่"

ซ่งฉงปิงกวาดสายตามองทุกคน แล้วกล่าวอย่างนิ่งๆ ว่า: "ทุกคนลุกขึ้นเถิด"

ซ่งฉงปิงพูดพลาง กวาดสายตามองไปยังสองพี่ลูก "พวกเจ้าตามข้ามา"

ซ่งฉงปิงพูดพลาง พาไป๋เสาเข้าไปด้านหลังร้าน

ทุกๆ ครั้งนางไม่เคยชินกับการจัดการปัญหาต่อหน้าทุกคน

ฉินซานเอ๋อร์และฉินโย่วเห็นเช่นนี้ จึงตามไป

จางซิ่งฮวามองดู ลังเลใจเล็กน้อย และกล่าวกับเถ้าแก่ว่า "ท่านดูร้านไปก่อนนะ ข้าจะเข้าไปดูสักหน่อย"

เป็นธรรมดาที่เถ้าแก่จะไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี จึงพยักหน้าตอบรับ

และในเวลานี้ ด้านหน้าประตูหอปิงอวี้ที่เดิมทีมีคนมารายล้อมอยู่เล็กน้อย หลังจากซ่งฉงปิงมา คนก็ยิ่งมารวมตัวมากขึ้นเรื่อยๆ เดิมทีพวกเขาเตรียมที่จะดูการแสดง

แต่เมื่อองค์หญิงใหญ่และคู่กรณีต่างก็เข้าไปหลังร้าน พวกเขาจึงมองไม่เห็นอะไร ชั่วพริบตาสีหน้าของแต่ละคนก็เต็มไปด้วยความผิดหวัง

ช่วงเวลาต่อมา ทุกคนต่างก็รู้ชัดเจนว่า การแสดงเกี่ยวข้องกับองค์หญิงใหญ่ เช่นนั้นก็จะต้องน่าชมอย่างแน่นอน ต่อให้คู่กรณีจะไม่ใช่องค์หญิงใหญ่ก็ตาม

เพียงแต่ หลังจากผิดหวังแล้ว คนที่มีเงินเหลืออยู่บ้างก็เดินเข้าไปในหอปิงอวี้ ทำท่าทางเลือกเสื้อผ้าอย่าง'จริงจัง'

ถึงแม้จะดูเหมือนจริงจัง แต่สายตาก็มองไปยังด้านหลังอยู่บ่อยๆ การเลือกชุดช้าอย่างมาก ใจลอยอย่างมาก ความคิดที่ซ่อนไว้ของบางคนเป็นที่รู้กันดีจนเหมือนไม่ได้ซ่อนไว้

เถ้าแก่ก็จนใจอย่างมาก เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้แล้ว ก็ทำได้เพียงปิดตาข้างหนึ่งลืมตาข้างหนึ่ง

ถึงอย่างไรเรื่องราวแบบนี้ นับตั้งแต่สถานะของเถ้าแก่ถูกเปิดเผย ก็มักจะเกิดขึ้นอยู่เสมอ

ในทุกๆ วันแต่ละคนอยากจะพบเจอกับองค์หญิงใหญ่ นี่ก็ยังขึ้นอยู่กับว่าองค์หญิงใหญ่จะมีโอกาสที่ได้พบเจอกับพวกเขาโดยบังเอิญหรือไม่

จริงๆ ไม่เข้าใจ มองไม่ออกเลย

เถ้าแก่ส่ายหน้า และนั่งลงหลังตู้สินค้าอย่างสบายใจ เฝ้ารออย่างเงียบๆ

และด้านหลังร้าน ซ่งฉงปิงเพิ่งจะนั่งลง ฉินโย่วก็คุกเข่าลงอีกครั้ง

"นี่จะทำอะไรกัน?" ซ่งฉงปิงมองไปยังฉินโย่ว น้ำเสียงสงบนิ่ง

ฉะนั้น ซ่งฉงปิงจึงตัดสินใจว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เรื่องนี้นางก็จะต้องนั่งดูการแสดงอย่างเงียบๆ

ไม่ใช่การเสียเวลาไปเปล่าๆ หรือ?

และที่ซ่งฉงปิงคิดก็ไม่ผิด จางซิ่งฮว่าเป็นคนไปตามจางเอ้อหลางมาจริงๆ

จางซิ่งฮวาเห็นว่าฉินซานเอ๋อร์และพี่รองของตนเองไม่มีความคืบหน้าแม้แต่น้อย ภายในใจจึงร้อนรนจริงๆ

เมื่อเทียบกับจางลี่เหนียงแล้ว จางซิ่งฮวาก็คาดหวังให้ฉินซานเอ๋อร์เป็นพี่สะใภ้รองของตนเองจริงๆ

แน่นอนว่า บางครั้งจางซิ่งฮวาก็รู้สึกว่า พี่รองของตนเองเทียบไม่ได้กับฉินซานเอ๋อร์

พี่รองของตนเองเป็นเพียงแค่คนยากจนคนหนึ่งเท่านั้น แต่ฉินซานเอ๋อร์ ถึงแม้จะเคยได้รับความลำบาก แต่นางก็มีบุคลิกที่เป็นคุณหนู ชัดเจนว่า สภาพแวดล้อมของคนทั้งสองแตกต่างกัน

เดิมทีก็สามารถมองดูคนทั้งสองค่อยๆ พัฒนาอย่างช้าๆ และไม่เข้าไปรบกวนได้ แต่ใครจะรู้ว่าพ่อของฉินซานเอ๋อร์จะมาปรากฏตัวอย่างกะทันหัน?

ถ้าหากพ่อของฉินซานเอ๋อร์พาฉินซานเอ๋อร์กลับไป แล้วจะสามารถไปหาพี่สะใภ้รองของนางได้ที่ไหนอีก?

ฉะนั้น เมื่อเห็นสถานการณ์ไม่สู้ดี และเห็นหลางซิงเหอผ่านมาหน้าประตู ในสมองก็รีบร้อน จางซิ่งฮวาจึงขอร้องให้พาไปหาพี่รองของตนเองโดยเร็ว

ส่วนพี่รองของตนเองจะมาได้หรือไม่นั้น จางซิ่งฮวาก็ไม่ได้มีความคิดนี้แม้แต่น้อย

เพียงแต่โชคดีที่ จางเอ้อหลางมา

พอจางเอ้อหลางมาถึง ก็ได้ยินฉินโย่วบอกว่าต้องการจะพาฉินซานเอ๋อร์กลับไป ทันใดภายในใจก็ตึงเครียด เพราะความรีบร้อนมากเกินไป ฉะนั้นจางเอ้อหลางจึงไม่ทันได้คิดและพูดออกไปโดยตรง

ถึงแม้ในเวลานี้ เพราะความรีบร้อนเข้ามา จางเอ้อหลางจึงหน้าแดงไปทั้งหน้า หายใจหอบเหนื่อย เหงื่อเต็มหน้าสีหน้าแสดงความลำบากใจ แต่ก็ยังรีบเดินมายังตรงหน้าของฉินซานเอ๋อร์

การกระทำเร็วกว่าสมอง จางเอ้อหลางไม่หันหน้ากลับ คว้ามือของฉินซานเอ๋อร์เอาไว้ และเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงรีบร้อนว่า "เจ้า.....เจ้าไปไม่ได้นะ"

กระทั่งจางเอ้อหลางเองก็ไม่สังเกตเห็นว่า เมื่อเขาพูดประโยคนี้ออกมา น้ำเสียงแฝงก็ไปด้วยความสั่นสะท้าน

เมื่อซ่งฉงปิงและจางซิ่งฮวาเห็นเช่นนี้ คนทั้งสองก็มองหน้ากัน ภายในใจกำลังคิดว่า: นี่คือการเปิดใจ

ส่วนฉินโย่ว เวลานี้ก็เดือดเป็นฟืนเป็นไฟจริงๆ