แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 712

เมื่อวานเขาต้องทนรับความเจ็บปวดแสนสาหัส เขาอดกลั้นความโกรธเอาไว้ และคิดอยากจะเอาคืนอยู่ตลอด

ตอนนี้ ตนได้อิสรภาพคืนมาแล้ว ก็สามารถเจ้า้แค้นเพื่อตนเองได้แล้ว แต่กลับไม่พบเห็นคนที่ตนเองตามหา จะไม่โกรธแค้นได้อย่างไร?

ถึงแม้หัวหน้าเรือนจำจะมีสีหน้าวิตกกังวล แต่ยังคงกล่าวว่า "รายงานหลัวซื่อจื่อ นี่เป็นผู้คุมที่ดูแลเรือนจำอยู่ที่นี่ ไม่ขาดแม้แต่คนเดียว"

รวมหัวหน้าเรือนจำ ที่นี่มีผู้คุมทั้งหมด 13 คน

"เหลวไหล!" หลัวเจิ้งหยางระเบิดออกมา "เจ้าคิดว่าข้าตาบอดหรือสมองกลวงอย่างนั้นหรือ?"

ซ่งฉงปิงที่ยืนอยู่ในความมืด : "......" ไม่เลว พอมีสติปัญญาอยู่บ้าง ยังรู้จักคำว่าสมองกลวงสองคำนี้

มันเหมาะกับหลัวเจิ้งหยางเป็นอย่างยิ่ง

หัวหน้าเรือนจำก้มหน้า และยังคงมีสีหน้าที่เคารพ "หากหลัวซื่อจื่อไม่เชื่อ จะตรวจสอบดูก็ได้ เรือนจำแห่งนี้แต่ไหนแต่ไรมาก็มีคนอยู่เท่านี้ สิ่งเหล่ามีบันทึกไว้หมดแล้ว"

หลัวเจิ้งหยางได้ฟังเช่นนั้น สีหน้าก็ย่ำแย่ลง

ไม่ว่าจะโง่เขลาเพียงใด ก็รู้ดีว่าผู้คุมในเรือนจำมีการบันทึกข้อมูลเอาไว้

หัวหน้าเรือนจำพูดอย่างนี้ แน่นอนว่าไม่กลัวที่จะให้ตนเองตรวจสอบ

และนี่แสดงให้เห็นว่า คนที่ตนเองต้องการตามหา จะต้องหาไม่เจออย่างแน่นอน

เมื่อนึกถึงอย่างนี้ตนเองก็พูดไม่ออก สีหน้าของหลัวเจิ้งหยางเคร่งขรึมลงอย่างมาก สายตาเย็นชากวาดมองไปยังคนในที่เกิดเหตุ "ในเมื่อเป็นเช่นนี้ การบาดเจ็บที่ข้าได้รับ พวกเข้าจะต้องรับผิดชอบ"

บรรดาผู้คุมได้ยินเช่นนั้น ก็คุกเข่าลงทันที "ขอร้องซื่อจื่อได้โปรดไว้ชีวิตด้วย"

หัวหน้าเรือจำก็มีสีหน้าอ้อนวอนเช่นกัน "หลัวซื่อจื่อ พวกข้าน้อยไม่เคยทำร้ายซื่อจื่อเลยนะพ่ะย่ะค่ะ"

เมื่อพูดจบ ยังพูดต่ออีกว่า : "พวกข้าน้อยไม่ทราบเรื่องนี้เลย นี่อาจจะเกิดการเข้าใจผิดหรือไม่?"

แน่นอนว่าหลัวเจิ้งหยางทราบดีว่าเข้าใจผิด

แต่ว่า แล้วอย่างไรล่ะ?

ในเมื่อหาคนที่ทุบตีตนเองไม่เจอ อีกทั้งคนเหล่านี้ก็ล้วนเป็นผู้คุมทั้งสิ้น เช่นนั้นเขาก็สามารถใช้พวกเขามาระบายความอัดอั้นตันใจได้

เมื่อคิดอย่างนั้น หลัวเจิ้งหยางจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม "เข้ามา จัดการทุบตีพวกเขา ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย"

สถานการณ์นี้ คือจะทุบตีผู้คุมเหล่านี้ให้ตายเลยหรือ?

หลัวหงที่อยู่ข้างๆ ไม่ได้พูดอะไร

ในสายตาของเขา การที่บุตรชายของตนเองระบายอารมณ์ใส่ผู้คุมเหล่านั้นมันสมเหตุสมผลแล้ว

มันเป็นเพียงแค่คนชั้นต่ำเท่านั้น

ส่วนบุตรชายของตนเองได้รับบาดเจ็บอะไร หลัวหงไม่ได้สนใจ

ขอเพียงแค่คนยังแข็งแรงดี สิ่งอื่นก็ไม่สำคัญ

แต่ทว่า องครักษ์ของตระกูลหลัวกำลังจะลงมือ น้ำเสียงเย็นชาได้ดังทอดเข้ามา "ช้าก่อน"

ร่างกายของหลัวเจิ้งหยางแข็งทื่อ

น้ำเสียงนี้ ถึงแม้จะสลายกลายเป็นเถ้าถ่านเขาก็จำมันได้

"หลัวซื่อจื่อพูดเพียงแต่ว่าคนเหล่านี้จะต้องรับผิดชอบการบาดเจ็บทั้งหมดของหลัวซื่อจื่อ ไม่ทราบว่าหลัวซื่อจื่อบาดเจ็บตรงไหนหรือ?" ซ่งฉงปิงเดินออกมาจากมุมมืด และมองหลัวเจิ้งหยางด้วยสีหน้าเย็นชา

ถ้าจะบอกว่า ก่อนหน้านี้เพราะว่าหน้าตาของซ่งฉงปิง เขาก็ไม่สนใจไยดี

เช่นนั้นในตอนนี้ อย่าได้พูดถึงว่ามองเห็นใบหน้านั้นของซ่งฉงปิงเลย เพียงแค่ได้ยินเสียงของซ่งฉงปิง หลัวเจิ้งหยางก็รู้สึกไม่ค่อยดีไปทั้งเนื้อทั้งตัวเลย

อย่างไรเสีย เพราะว่าซ่งฉงปิง เขาเกือบจะเสียชีวิต

ส่วนหลัวหงนั้น สีหน้าไม่สู้ดีอย่างมาก

เมื่อหันกลับไป เห็นซ่งฉงปิงกับฉีเทียนเห้าเดินเข้ามา สีหน้าหลัวหงก็ย่ำแย่จนถึงขีดสุด

"องค์หญิงใหญ่กับอ๋องเซ่อเจิ้งนี่คือ?" หลัวหงยิ้มเจื่อนๆ

ซ่งฉงปิง : "ข้ามารับหลัวซื่อจื่อออกจากเรือนจำด้วยตนเอง"

พูดจบ น้ำเสียงก็เปลี่ยนไป ซ่งฉงปิงมองกวาดสายตาเย็นชามองไปยังผู้คุมเหล่านั้น และมองไปที่หลัวหงกับหลัวเจิ้งหยางด้วย "แต่เมื่อข้ามาถึง ก็ได้ยินหลัวซื่อจื่อจะทุบตีฆ่าเจ้างกัน ไม่ทราบว่าพวกผู้คุมเหล่านี้ทำให้หลัวซื่อจื่อไม่พอใจตรงไหนหรือ?"

หลัวเจิ้งหยางได้ยินเช่นนั้น จึงกล่าวทันทีว่า "แน่นอนว่าพวกเขาทำให้ข้าไม่พอใจ"

ซ่งฉงปิงพยักหน้า "ข้าต้องการคำชี้แจง"

หลัวเจิ้งหยาง : "พวกเขาทุบตีข้า หรือว่าข้าไม่สามารถทวงความยุติธรรมกลับคืนมาได้เลยหรือ?"

เห็นได้ชัดว่าคำพูดขอวซ่งฉงปิงไม่มีอะไรไม่ถูกต้อง

แต่ว่า เหตุใดมันถึงไม่น่าฟังเป็นอย่างยิ่ง?

พูดคำพูดดีๆ ไม่ได้หรือ? เพราะเหตุใดจะต้องเน้นว่าเขาถูกคุมขังจนเกือบถูกตัดศีรษะด้วย?

หลัวเจิ้งหยางได้ยินคำว่า'ตัดศีรษะ' ก็รู้สึกคอแห้งขึ้นมาเลย

ซ่งฉงปิงพูดจบ ผู้คุมทั้งหลายต่างขอความเมตตา "องค์หญิงเตี้ยนเซี่ยไว้ชีวิตด้วยเถอะพ่ะย่ะค่ะ พวกข้าน้อยไม่ทราบจริงๆ ว่าเกิดเรื่องขึ้นได้อย่างไร?"

ซ่งฉงปิงกลับมีสีหน้าไม่เชื่อ "หลัวซื่อจื่อเป็นซื่อจื่อฐานะสูงส่ง จะใส่ความพวกเจ้าได้อย่างไร?"

ผู้คุมทั้งหลายมีสีหน้าอมทุกข์ น้ำท่วมปากยากที่จะพูดออกมา

การตำหนิของซ่งฉงปิง ทำให้หลัวเจิ้งหยางรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก

ดูเหมือนว่า วันนี้ตนเองจะได้ระบายความโกรธเสียแล้ว

แต่ทว่า หลัวเจิ้งหยางกำลังคิดเช่นนี้ ซ่งฉงปิงกลับเปลี่ยนหัวข้อสนทนา : "จริงอยู่ที่ผู้คุมเหล่านี้บังอาจเป็นอย่างยิ่ง แต่ในเมื่อหลัวซื่อจื่อได้รับบาดเจ็บ ก็ไม่สามารถออกไปอย่างนี้ได้ พอดีกับว่าข้าพาหมอหลวงมาด้วย จะต้องวินิจฉัยหลัวซื่อจื่อสักเล็กน้อย เพื่อดูว่าหลัวซื่อจื่อบาดเจ็บตรงไหน ถึงเวลานั้นพวกเขาทำร้ายเจ้าอย่างไร จะได้ตอบแทนพวกเขาอย่างนั้น หลัวซื่อจื่อคิดว่าอย่างไรล่ะ?"

พาหมอหลวงมาด้วยหรือ?

หลัวเจิ้งหยางครุ่นคิดเล็กน้อย และพยักหน้า

"ได้!"

ตอนนี้ ร่างกายของเขายังเจ็บปวดอยู่

มีหมอหลวงช่วยวินิจฉัยก็ไม่เลวเลย

รอหมอหลวงมาตรวจและรักษา ซ่งฉงปิงก็ออกปากพูดแล้วว่า ตนเองบาดเจ็บเช่นไร ก็สามารถตอบแทนผู้คุมเหล่านี้ได้เช่นนั้น

ในเมื่อจะช้าหรือเร็วก็ต้องตอบแทน ช้าหรือเร็วก็จะต้องได้ระบายอารมณ์ เช่นนั้นจะเร็วหรือช้าก็ไม่ต่างกัน

หลัวเจิ้งหยางคิดอย่างนี้ก็รู้สึกสบายใจ รอให้หมอมาวินิจฉัยตนเอง จากนั้นก็รอให้ร่างกายของตนเองทุเลาความเจ็บปวดลงก็จะสามารถสอนบทเรียนให้ผู้คุมเหล่านั้นได้แล้ว

แต่ทว่า หลัวหงกลับขมวดคิ้วแน่น

รู้สึกว่าเรื่องราวต่างๆ จะไม่ง่ายดายขนาดนั้น......