แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 713

ไม่นาน หมอหลวงก็เดินเข้ามา

คนที่มาคือหยวนเจิ้ง

หยวนเจิ้งในขณะนี้ มีแซ่ลู่

การวางตัวสุภาพอ่อนโยน สีหน้ามีความชอบธรรม มองดูมีคุณธรรมบารมีสูงส่ง

"ซื่อจื่อกรุณายื่นมือออกมา" ลู่หยวนเจิ้งกล่าวกับหลัวเจิ้งหยาง

หลัวเจิ้งหยางยื่นมือออกมา ใบหน้าสงบนิ่ง คิดในใจว่าอีกสักครู่จะตบหน้าเขาอย่างไรดี

องค์หญิงใหญ่ไม่ใช่ไม่เชื่อใช่ไหมว่าผู้คุมลงมือกับตนเอง? รอหลังจากที่หมอหลวงวินิจฉัยแล้ว เขาจะสั่งสอนคนเหล่านั้นอย่างโหดเหี้ยมแน่นอน และอีกอย่างหนึ่ง เขายังจะบอกกับพวกเขาอีกด้วยว่า ทุกสิ่งทุกอย่างนี้เกิดจากองค์หญิงใหญ่ของพวกเขา

หลัวเจิ้งหยางคิดในใจไว้อย่างสวยงาม

หลังจากนั้น ลู่หยวนเจิ้งที่วางนิ้วอยู่บนชีพจรของหลัวเจิ้งหยางเป็นเวลานาน กลับขมวดคิ้วแน่น

ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ลู่หยวนเจิ้งยังคงกล่าวว่า "ซื่อจื่อกรุณาเปลี่ยนมืออีกข้างหนึ่ง"

ถึงแม้ว่าหลัวเจิ้งหยางจะหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ยังคงทำตาม

หลังจากเปลี่ยนมืออีกข้างหนึ่ง คิ้วของลู่หยวนเจิ้งก็ขมวดแน่นยิ่งกว่าเดิม

ท้ายที่สุด ลู่หยวนเจิ้งยังคงเอ่ยถามว่า "ไม่ทราบว่าซื่อจื่อได้รับบาดเจ็บอย่างไรหรือ?"

ลู่หยวนเจิ้งกล่าวคำพูดนี้ออกมา สีหน้าหลัวเจิ้งหยางก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม "เจ้าวินิจฉัยอาการบาดเจ็บของข้าไม่ออกหรืออย่างไร? ยังต้องให้ข้าบอกกล่าว เช่นนั้นเจ้าจะมีประโยชน์อะไรล่ะ?"

หรือว่า ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ จะให้เขาบอกกับหมอกำมะลอคนนี้ว่าตนเองถูกผู้คุมทุบตีอย่างนั้นหรือ?

หรือว่าถูกโจมตีแบบไหน?

ถึงแม้ว่านี่จะเป็นความจริง เขาจะไม่พูดมันออกมาด้วยตนเองอย่างแน่นอน

น่าอับอายขายหน้ายิ่งนัก!

สีหน้าของลู่หยวนเจิ้งไม่สู้ดีนัก แต่ยังอดทนกล่าวว่า : "หลัวซื่อจื่อ โปรดอภัยให้ข้าน้อยด้วย ข้าน้อยตรวจดูชีพจรของซื่อจื่อแล้ว ไม่เห็นถึงความผิดปกติใดๆ ของหลัวซื่อจื่อเลย"

หลัวเจิ้งหยางได้ยินเช่นนั้น ก็ตกตะลึง และโกรธเคืองอย่างทันที "ไอ้หมอกำมะลอ!"

หลังจากที่พูดออกมา ดูเหมือนว่าหลัวเจิ้งหยางจะเข้าใจอะไรได้ และถลึงตาใส่ซ่งฉงปิงทันที "เป็นเจ้า เจ้าจงใจใช่หรือไม่?"

เวลานี้หลัวเจิ้งหยางคิดอย่างง่ายๆ ว่าเป็นซ่งฉงปิงจงใจหาหมอหลวงมา บอกว่าเขาไม่เป็นไร และขัดขวางไม่ให้ตนเองลงมือกับผู้คุมเหล่านั้น

หลัวเจิ้งหยางนึกถึงจุดนี้แล้ว หลัวหงไม่สามารถคาดไม่ถึง

เวลานี้สีหน้าของหลัวหง ก็ไม่ได้ดีไปกว่าหลัวเจิ้งหยางมากนัก

องค์หญิงใหญ่จะอวดดีเกินไปหน่อยแล้ว วันนี้หากให้หยางเอ๋อร์ระบายความโกรธแค้นก็จบสิ้นแล้ว แต่อุบายที่เลวทรามนี้ก็เพื่อขัดขวางหยางเอ๋อร์ในการจัดการกับผู้คุมเหล่านั้น หรือว่าซื่อจื่อผู้สง่าผ่าเผย จะเทียบไม่ได้แม้กระทั่งผู้คุมเลยหรือ? จะรังเจ้ากันเกินไปแล้ว

ในขณะที่สองพ่อลูกมีความคิดเป็นเอกฉันท์ ซ่งฉงปิงจึงกล่าวว่า

"โหวเย๋กับซื่อจื่ออย่าได้คิดว่าข้าขัดขวางเลยนะ" ซ่งฉงปิงเอ่ยปากอย่างเย็นชา "เดิมทีแล้วข้าเชิญหยวนเจิ้งมาดูอาการซื่อจื่อด้วยความหวังดี กลัวว่าซื่อจื่อจะไม่ชินกับการอยู่ในเรือนจำแล้วทิ้งโรคเรื้อรังเอาไว้......เพียงแต่ ในเมื่อโหวเย๋กับซื่อจื่อไม่เชื่อข้า โหวเย๋ก็ไปเชิญหมอมาด้วยตนเองเถอะ"

กล่าวจบ ยังเสริมอีกว่า "เชิญทำตามแต่ประสงค์เถอะ และหากมีอะไรผิดปกติต่อหลัวซื่อจื่อ ผู้คุมเหล่านี้จะถูกส่งให้พวกเจ้าลงโทษทั้งหมด ข้าจะไม่เอ่ยถามคำถามใดๆ ทั้งสิ้น"

"พวกเจ้าอย่าคิดว่าข้าวางกับดักเลย ผู้คุมไม่กี่คน ข้าไม่จำเป็นจะต้องทำแบบนี้ ข้าปฏิบัติตามเหตุผล หากว่ามีเหตุ แน่นอนว่าข้าไม่สามารถขัดขวางผลได้"

ความหมายของซ่งฉงปิงนั้นเข้าใจดี ก็คือว่าพวกเขาไปหาหมอมาดูอาการของหลัวเจิ้งหยางได้ตามสบาย ถ้าหลัวเจิ้งหยางมีปัญหาอะไร หลัวเจิ้งหยางจะจัดการผู้คุมอย่างไร ซ่งฉงปิงจะไม่ว่าเลย

แต่ถ้าไม่มีปัญหาอะไร หลัวเจิ้งหยางก็ไม่สามารถลงมือกับผู้คุมโดยไร้เหตุผล

ได้ฟังคำพูดของซ่งฉงปิง หลัวหงก็ขมวดคิ้วโดยจิตใต้สำนึก อดไม่ได้ที่จะมองไปยังหลัวเจิ้งหยาง ในแววตามีความสงสัย

หลัวเจิ้งหยางไม่รู้ว่า หลังจากได้ยินคำพูดของซ่งฉงปิง ก็มองไปที่ท่านพ่อของตนเอง และกล่าวเร่งเร้าว่า "ท่านพ่อ ท่านรีบให้คนไปหาหมอมาหน่อยสิ"

ตอนนี้ร่างกายของเขามีความเจ็บปวดอยู่ เขาไม่เชื่อว่าซ่งฉงปิงจะติดสินบนหยวนเจิ้งได้ และยังจะสามารถติดสินบนหมอได้ทั้งเมืองหลวงอีกด้วย

หลัวหงไม่ได้เคลื่อนไหวทันที แต่มองไปที่ซ่งฉงปิงโดยจิตใต้สำนึก กลับเห็นว่าซ่งฉงปิงกำลังเม้มปากยิ้มมองมาที่ตนเอง

ในชั่วพริบตา หลัวหงก็ยิ่งไม่แน่ใจ

เมื่อรู้สึกลังเลใจ หลัวหงก็ดึงหลัวเจิ้งหยางมาข้างๆ ทันที ใช้สายตาอันลึกซึ้งมองไปยังหลัวเจิ้งหยาง "มีบาดแผลจริงๆ หรือ?"

เมื่อครู่นี้ที่เปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะแสงที่ค่อนข้างมืด หลัวหงจึงมองไม่เห็นว่าบนร่างกายของหลัวเจิ้งหยางมีบาดแผล

ถึงแม้ว่าเวลานี้หลัวหงตั้งใจที่จะให้หลัวเจิ้งหยางเปลื้องผ้าออกเพื่อตรวจสอบในที่นี้เลย แต่ก็รู้ว่ามันไม่ถูกกาลเทศะ

และบางที ในความเห็นของหลัวหง สิ่งของชั้นต่ำเหล่านั้น ไม่คู่ควรที่จะให้บุตรชายของตนเองเปลื้องผ้าต่อหน้าสาธารณชน

หลัวเจิ้งหยางตกตะลึงเล็กน้อย และไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับต่อความหมายของท่านพ่อของตนไปชั่วขณะหนึ่ง

แต่ว่าไม่นาน หลัวเจิ้งหยางก็เข้าใจ "ท่านพ่อ ท่านไม่ได้คิดว่าข้าโกหกใช่หรือไม่?"

"ก็ไม่ต้องเปลืองแรงหรอก แค่หลัวซื่อจื่อเปลื้องผ้าออกมาโดยตรง หากมีรอยฟกช้ำบนร่างกายของหลัวซื่อจื่อสักหนึ่งจุด ข้าก็เชื่อคำพูดของหลัวซื่อจื่อแล้ว"

เมื่อซ่งฉงปิงเอ่ยข้อเสนอนี้ออกมา ก็รู้สึกได้ว่าฉีเทียนเห้าที่อยู่ข้างๆ แผ่ซ่านความเย็นชาออกมา และในเวลาเดียวกัน มือของซ่งฉงปิงก็ถูกจับเอาไว้แน่น

ซ่งฉงปิง : "......" ผู้ชายคนนี้ ไม่ได้กำลังหึงหวงอยู่ใช่หรือไม่?

แค่เปลื้องผ้าก็เท่านั้น......

ซ่งฉงปิงคิดอยู่ในใจ ไม่กล้าพูดออกมา

เพราะนางรู้ดีว่า ถ้าพูดออกมา ผลลัพธ์ที่ตามมาจะร้ายแรงอย่างมาก

แต่เวลานี้หลัวเจิ้งหยางกลับขมวดคิ้วแน่น

เปลื้องผ้าต่อหน้าสาธารณชน ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นชาย แต่ถึงอย่างไรก็ยังน่าอับอายอยู่ดี

แต่ว่า หมอกำมะลอเหล่านี้บอกว่าเขาไม่เป็นอะไร หากเขาจะหาหมอมาอีกก็ไม่มีประโยชน์อันใด เปลื้องผ้าออกมาตรงๆ เลยจะดีเสียกว่า

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลัวเจิ้งหยางก็พยักหน้า "ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะเปลื้องผ้าเอง"

พูดจบ ก็ชี้ไปที่หมอเหล่านั้น "หมอกำมะลออย่างพวกเจ้า จงดูให้ละเอียดถี่ถ้วน หากวินิจฉัยข้าผิด อีกสักครู่จะจัดการพวกเจ้าให้น่าดูเลย"

พูดจบ หลัวเจิ้งหยางก็ดึงเข็มขัดออก

และในเวลาเดียวกันนั้น ตัวของซ่งฉงปิงได้หมุนกลับ และวินาทีต่อมา ใบหน้าก็ถูกฝังลงบนอกที่แข็งเจ้าร่ง

ซ่งฉงปิง : "......"

หมอเหล่านั้น อันที่จริงก็รู้สึกไม่แน่ใจ จึงเป็นกังวลอย่างมากว่าพวกเขาจะวินิจฉัยผิด

อย่างไรเสีย การบาดเจ็บภายนอกก็ยากอย่างมากที่จะจับชีพจรออกมาได้

หากพวกเขาวินิจฉัยโรคผิด จะไม่ถูกหลัวซื่อจื่อคนนี้เจ้า้แค้นหรอกหรือ?

ทันใดนั้น หมอทั้งหลายก็ตัวสั่นงันงก

หมอทั้งหลายหวาดกลัวมากแค่ไหน หลัวเจิ้งหยางก็ภาคภูมิใจมากเท่านั้น

ดูเหมือนว่า ขอเพียงแค่เขาเปลื้องเสื้อผ้าออก ก็สามารถตบหน้าพวกเขาได้เลย

หลัวเจิ้งหยางเปลื้องเสื้อผ้าออก หมอทั้งหลายก็เงยหน้าขึ้นอย่างตัวสั่นงันงก และทันทีหลังจากนั้น ก็ตกตะลึง......