แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 716

ท่ามกลางสถานการณ์ปกติ ใครจะไปกล้าขวางรถม้าขององค์หญิงใหญ่

ที่แท้ คนที่ขวางรถม้านี้ คือคนรับใช้ของตระกูลเว่ยนั่นเอง

พอดี คนรับใช้คนนี้ ซ่งฉงปิงก็รู้จัก คือเว่ยเหลียนที่ปกติอยู่ข้างกายน้าใหญ่ตลอดเวลา

“ข้าน้อยคำนับองค์หญิงใหญ่” เว่ยเหลียนเห็นซ่งฉงปิงเปิดผ้าม่านรถม้ายื่นหัวออกมา ก็รีบคุกเข่าทันที คำนับด้วยสีหน้าที่เคารพ

ซ่งฉงปิงเห็นเว่ยเหลียน มีความสงสัยเล็กน้อย “เป็นเพราะอะไรเจ้าถึงขวางรถม้าของข้า?”

แน่นอน ในใจซ่งฉงปิงรู้อย่างชัดเจน คนของตระกูลเว่ยขวางรถม้าต้องมีเรื่องแน่นอน

เป็นดั่งที่คิด พอฟังซ่งฉงปิงถาม เว่ยเหลียนก็ตอบทันที “กราบเรียงองค์หญิงใหญ่ คุณชายสามของเรากลับมาแล้ว ฮูหยินใหญ่ให้ข้าน้อยมาดูว่าองค์หญิงมีเรื่องอะไรต้องทำหรือไม่ หากไม่มีเรื่อง วันนี้ไปกินข้าวที่ตระกูลเว่ยได้หรือไม่”

ซ่งฉงปิงได้ยินว่าพี่สามของตัวเองกลับมาแล้ว ทันใดนั้นก็ดีใจอย่างเต็มเปี่ยม

ตอนนี้กลายเป็นตระกูลเดียวกับตระกูลเว่ยแล้ว มีความรักใคร่เอ็นดูจากพี่ชายน้องชายหลายคน สำหรับพี่น้องตระกูลเว่ยแล้วซ่งฉงปิงเต็มไปด้วยความคาดหวัง

แต่ทว่า พอได้ยินว่าเว่ยเจ๋ออิงกลับมาแล้ว ซ่งฉงปิงก็หันรถม้ากลับไปอีกด้าน มุ่งสู่ตระกูลเว่ย

เว่ยเจ๋ออิงไม่ได้กลับบ้านนานแล้ว เพราะฉะนั้นกลับมาครั้งนี้ คนในครอบครัวต่างก็ตื่นเต้นอย่างมาก

หลังจากองค์จักรพรรดิใหม่ขึ้นครองราชย์ คนตระกูลเว่ยก็รวมตัวครบกันน้อยมาก วันนี้นอกจากอาจารย์เว่ย เว่ยหยวนหมิงแล้ว คนอื่นล้วนอยู่ครบ

ทันใดนั้น จวนเว่ยก็ครึกครื้นอย่างมาก

หลังจากการทักทายปราศรัยแล้ว เว่ยเจ๋ออิงก็มองไปที่ประตูบ่อยครั้งด้วยความคาดหวัง

ฉวี่ซื่อเห็นแล้ว ก็อดล้อไม่ได้ “น้องสาวของเจ้าคนนี้ถึงเวลาควรมาก็มาแล้ว ตอนนี้ดูจนประตูมีดอกไม้บานออกมาก็ไม่มีประโยชน์”

เว่ยเจ๋ออิงได้ยิน กลับไม่รู้สึกไม่เขินเลย พูดแค่ “ท่านย่าไม่ต้องล้อข้าเลย ข้าไม่เชื่อว่าตอนนั้นท่านย่าคาดหวังที่จะได้เจอน้องสาวไม่ใช่สภาพอย่างข้า เกรงว่าตอนนี้ท่านย่าได้เห็นน้องสาวบ่อยๆถึงไม่พิเศษแล้วกระมัง?”

ฉวี่ซื่อฟังแล้ว ก็อึ้งเล็กน้อย จากนั้นก็มองสะใภ้ใหญ่ฉินซื่อ “เจ้าดู เด็กคนนี้ไปค่ายทหารมารอบหนึ่ง ก็รู้จักต่อปากต่อคำกับย่าอย่างข้าแล้ว”

ถึงแม้จะพูดเช่นนี้ แต่บนใบหน้าของฉวี่ซื่อกลับสามารถมองเห็นความดีใจอย่างชัดเจน

อย่างไรเสียเท่าที่คนตระกูลเว่ยดูแล้ว เว่ยเจ๋ออิงในตอนนี้ถึงดูมีชีวิตชีวา เว่ยเจ๋ออิงในเมื่อก่อนดูแล้วไร้ชีวิตชีวาอย่างมาก ก็เหมือนกับคนเงียบกลัดกลุ้ม

ก็คือเวลานี้ คนตระกูลเว่ยรู้สึกว่า เว่ยเจ๋ออิงไปค่ายทหารครั้งนี้พูดได้ว่า เกิดใหม่ครึ่งหนึ่งอย่างหมดจด

เมื่อก่อนฉินซื่อเป็นห่วงลูกชายคนนี้มาก ปกติก็จะคิดว่าเขาจะสามารถมีชีวิตอยู่ถึงยี่สิบหรือไม่ ตอนนี้ลูกชายสามารถมีสภาพเช่นนี้ ฉินซื่อก็ซาบซึ้งอย่างมาก

เพราะฉะนั้น ก็ตอบอย่างยิ้มแย้ม “ลูกคนนี้ก็เพราะว่าคิดถึงท่านแล้วถึงได้ต่อปากต่อคำกับท่านเช่นนี้”

เว่ยเจ๋ออิงก็พูดคล้อยตามแม่ของตัวเอง “ใช่ หลานอยู่ในค่ายทหาร คิดถึงท่านย่าที่สุดเลย”

ฉวีซื่อถูกเอาใจจนดีใจอย่างมาก จึงพูดว่า “พอแล้ว เลิกพูดเป็นแต่คำพูดหยอกล้อให้ย่าดีใจอีกเลย ย่ารู้ว่าพวกเจ้าแต่ละคนต่างก็กตัญญูกันทั้งนั้น”

พูดไป ก็มองไปที่หลานแต่ละคนหนึ่งรอบ สายตาของฉวีซื่อก็มีแต่รอยยิ้ม

ชีวิตนี้ อยู่มาจนถึงอายุปูนนี้ ลูกหลานเต็มบ้าน ยังมีเหลน แต่ละคนล้วนมีความสามารถ และกตัญญูที่สุด เป็นเรื่องที่มีความสุขที่สุดแล้ว

ตอนที่ฉวี่ซื่อกำลังถอดถอนใจ นอกประตูก็มีความเคลื่อนไหว

เมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามาจากประตู เว่ยเจ๋ออิงก็ยืนตัวตรงโดยสัญชาตญาณ

และเป็นเช่นนี้ พอซ่งฉงปิงเข้ามา ก็มองเห็นเว่ยเจ๋ออิง

ไม่เหมือนเดิมกับที่พบกันก่อนหน้านี้ เว่ยเจ๋ออิงในตอนนี้ผิวดำขึ้นเล็กน้อย ร่างกายก็ดูแข็งแกร่งขึ้นมาก

ตอนที่พบกันก่อนหน้านี้ ทั้งสองคนยังไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างกัน ตอนพบกันต่างคนต่างรู้สึกคุ้นเคยและใกล้ชิด

แต่ตอนนี้ ทั้งสองคนพบกันใหม่ความสัมพันธ์คือพี่น้อง ความรู้สึกนั้นต้องไม่เหมือนกัน

ทั้งสองคนก็สบตากันอยู่ครู่หนึ่ง ซ่งฉงปิงก็ยิ้มแล้ว “ยินดีต้อนรับพี่สามกลับมา”

พอได้ยินคำว่าพี่สาม ก็ทำให้หัวใจของเว่ยเจ๋ออิงละลายแล้ว

ในสายตาของเว่ยเจ๋ออิง ตอนนี้ซ่งฉงปิงไม่ใช่องค์หญิงใหญ่อะไร แต่เป็นน้องสาวคนนั้นที่เคยช่วยตัวเองไว้

ผู้ชายในตระกูลเว่ย ไม่มีใครไม่คาดหวังที่จะมีลูกสาวมีน้องสาวคนหนึ่ง เว่ยเจ๋ออิงก็เป็นเช่นนี้

เพียงแค่ พอเว่ยเจ๋ออิงคิดถึงน้องสาวคนนี้ของตัวเองที่ได้กลับมาอย่างไม่ง่ายเลย ไม่นานก็จะแต่งงานแล้ว ในใจก็ดีใจไม่ขึ้นเลย

ถึงแม้ว่า คนคนนั้นจะเป็นอ๋องเซ่อเจิ้ง

ถึงแม้ว่า ความจริงน้องสาวจะเคยแต่งงานแล้ว มิหนำซ้ำยังมีลูกสองคนแล้ว

แต่ เว่ยเจ๋ออิงอยากบอกกับน้องสาวมากว่าอย่าแต่งงานเลย

แต่ คิดไปว่าซ่งฉงปิงยังไม่รู้เรื่องนี้ เว่ยเจ๋ออิงก็อดกลั้นไว้

เว่ยเจ๋ออิงหยิบของออกมาจากกลางอก ใช้ผ้าสีขาวห่อไว้

เปิดผ้าสีขาวนั้นออก ด้านในเป็นก้อนหินที่มีรูปทรงเหมือนดั่งกระจกก้อนหนึ่ง

“พี่สามไม่มีอะไรจะมอบให้เจ้า นี่คือหินเจียรที่ข้าซื้อมาจากมือพ่อค้า มอบให้น้องเป็นของขวัญสำหรับการพบหน้ากัน”

ถึงแม้ ก้อนหินก้อนนี้เว่ยเจ๋ออิงจะไม่รู้สึกว่ามีความพิเศษตรงไหน

แต่ว่า พ่อค้าบอกว่า ของชิ้นนี้พิเศษมาก และหญิงสาวก็ชอบของที่สว่างสดใสที่สุด เพราะฉะนั้นมอบให้น้องสาวก็ถือว่าดี

พี่น้องทั้งห้า เริ่มแย่งชิงกันต่างๆนานา จะเที่ยวเล่นเป็นเพื่อนกับซ่งฉงปิงให้ได้

แบบนี้วันละคน แต่ละคนวนอยู่สองรอบ สิบวันก็ผ่านไปเช่นนี้

หลายวันนี้ ถึงแม้ว่าซ่งฉงปิงจะรู้สึกว่ามีอะไรไม่ค่อยถูก แต่ว่าห้าพี่น้องนี้วนเวียนกับพาเที่ยวเล่น ซ่งฉงปิงมีประสบการณ์ต่างๆที่ไม่เหมือนกัน ก็ดีใจเป็นอย่างมาก

เห็นได้ว่า น้องชายน้องชายทั้งหลาย ก็ทุ่มเทกายใจอย่างมาก

สิ่งที่ซ่งฉงปิงไม่เข้าใจที่สุดก็คือ ฉีเทียนเห้ากลับไม่เคยปรากฏตัวในสิบวันนี้เลย

ดังนั้น วันนี้ ในวันที่ไม่ได้เที่ยวเล่นกับพวกพี่ชายน้องชาย ซ่งฉงปิงถามไป๋เสา “หลายวันนี้อ๋องเซ่อเจิ้งยุ่งอะไร?”

เพราะว่าหันหลังให้ไป๋เสา เพราะฉะนั้นซ่งฉงปิงไม่เห็นสีหน้าอันประหลาดของไป๋เสา มิเช่นนั้น ต้องดูอะไรบางอย่างออกแน่นอน

ขณะที่ซ่งฉงปิงสงสัยว่าทำไมไป๋เสาถึงไม่ตอบสนอง ไป๋เสาก็ออกเสียง “คงเป็นเรื่องของแคว้นเป่ยอันกระมัง”

ซ่งฉงปิงได้ยิน คิดไปคิดมา ก็เข้าใจแล้ว

แคว้นเป่ยอันช่วงนี้ เงียบสงบมาตลอด ไม่ได้มีข่าวอะไรเลย กลับเหมือนความเงียบสงบก่อนพายุโหนกระหน่ำ

หลายวันมานี้ฉีเทียนเห้าไม่ปรากฏตัวเลย คิดไปแล้วคงกำลังวางแผนการอยู่

คิดว่าฉีเทียนเห้าเหนื่อยขนาดนี้ ซ่งฉงปิงก็อยากทำอะไรอร่อยให้เขากิน ดังนั้นจึงถามว่า “เขาจะมีเวลาว่างเมื่อไหร่?”

ไป๋เสา “......คาดว่า ยังต้องอีกสองวัน”

พอซ่งฉงปิงได้ยินว่าเพียงแค่เวลาสองวัน ก็โล่งอก

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อีกสองวันนางก็เข้าครัวด้วยตัวเอง ทำอาหารอร่อยๆกับมือให้ฉีเทียนเห้า และเสด็จพ่อเสด็จแม่ด้วย

แค่พริบตา สองวันก็ผ่านไปแล้ว

วันนี้ซ่งฉงปิงตื่นแต่เช้า

เพียงแค่ ในเวลาปกติ พวกไป๋เสาก็รออยู่ข้างกายแล้ว

แต่วันนี้ ตอนที่ซ่งฉงปิงลืมตา ประตูห้องปิดแน่น ภายในห้องว่างเปล่า นอกห้องก็เงียบสงบ

ตอนแรกซ่งฉงปิงก็ไม่ได้คิดอะไรมาก คิดเพียงวันนี้จะเข้าครัวทำอาหารให้คนในครอบครัว จะเตรียมอาหารอะไรดี

ประตูห้องก็ถูกเปิดออก

ซ่งฉงปิงไม่ได้หันกลับไป คิดเพียงว่าเป็นพวกไป๋เสาที่เข้ามา

“ยินดีกับองค์หญิงใหญ่ ขอแสดงความยินดีต่อองค์หญิงใหญ่.......”