แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 717

ซ่งฉงปิงได้ยินเสียงยินดีนั้น หันหน้าอย่างสงสัย

แต่ทว่า เพิ่งหันหน้า ก็เห็นฝูงคนเข้ามาในห้องนอนของนางในชุดมงคล

จากนั้น ประดับแขวนเครื่องตกแต่งสีแดง ทั้งแขวนทั้งวาง แล้วมีแม่สื่อสองคนเดินเข้ามา เข้าไปโดยตรงแล้วพูดว่า “องค์หญิงใหญ่ ตอนนี้ข้าน้อยช่วยองค์หญิงแต่งหน้า”

แต่งหน้า?

แต่งหน้าอะไร?

ซ่งฉงปิงยังตอบสนองไม่ทัน คนทั้งคนยังคงอึ้งอยู่

ไม่ว่าเป็นใครตื่นมาเห็นสถานการณ์แบบนี้ ก็ยากที่จะตอบสนองทัน

จนกระทั่ง ผมถูกหวีเรียบร้อยแล้ว มองดูปิ่นหงส์บนหัว บวกกับ ข้าวของตรงหน้าทั้งกองต่างก็มีตัวหนังสือยินดีสีแดงตัวใหญ่ๆ ถึงจะยากที่จะเชื่อแค่ไหน ในใจของซ่งฉงปิงก็คาดเดาออกมาได้บ้าง

แต่ว่า คาดเดายังไม่พอ ยังต้องพิสูจน์เสียหน่อย

ดังนั้น ซ่งฉงปิงจึงถาม “วันนี้เป็นวันอะไร?”

เสียงของซ่งฉงปิงออกมา ภายในห้องนอนเงียบสงบไปชั่วขณะ

ผ่านกระจกอันเลือนราง ซ่งฉงปิงเห็นกระทั่งรอยยิ้มบนใบหน้าของแม่นมที่ช่วยตัวเองหวีผมอยู่ข้างหลังเกร็งไปทีหนึ่ง

เห็นได้ชัด คนเหล่านี้ก็ไม่รู้ว่าซ่งฉงปิงยังไม่รู้

พวกเขาได้รับเพียงคำสั่ง บอกว่าวันนี้ไม่ให้รบกวนการนอนขององค์หญิงใหญ่ ต้องรอจนองค์หญิงใหญ่นอนพอแล้ว ถึงเข้ามาช่วยองค์หญิงใหญ่จัดการจนเรียบร้อยอย่างรวดเร็ว

แต่ ไม่มีคนบอกพวกเขา องค์หญิงใหญ่แม้แต่วันนี้เป็นวันอะไรยังไม่รู้เลย

แต่ว่า เงียบสงบไปชั่วครู่ แม่สื่อที่อยู่ด้านข้างก็พูดตามความจริง “วันนี้เป็นวันมงคลเป็นพิธีแต่งงานขององค์หญิงใหญ่ท่าน”

ซ่งฉงปิง “.......” อย่างที่คิด ตัวเองคาดเดาไม่ผิด

เพียงแต่ว่า ตัวเองแต่งงานวันนี้ ตัวเองกลับเป็นคนสุดท้ายที่รู้

นี่......

คิดถึงสภาพของคนตระกูลเว่ยในระยะนี้ แล้วก็คนในครอบครัวระยะนี้ไม่เห็นเงาเลย แล้วก็การมาของจางเฉินซื่อผัวเมีย ถึงแม้ว่าตอนแรกซ่งฉงปิงทั้งโมโหทั้งตลก แต่ว่าขอบตาของซ่งฉงปิง ค่อยๆแดงขึ้นมา

ซาบซึ้งเล็กน้อย

ทั้งหมดนี้ ล้วนเป็นเรื่องยินดีที่คนในครอบครัว รวมถึงฉีเทียนเห้าให้กับนาง

ซ่งฉงปิงไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่ให้คนเหล่านั้นช่วยตัวเองแต่งตัว ช่วยตัวเองเปลี่ยนเสื้อ

ในใจ ก็ค่อยๆมีความตื่นเต้นและความคาดหวังขึ้นมา

ถึงแม้ว่า ซ่งฉงปิงเคยแต่งงานที่หมู่บ้านต้าซิงแล้ว

แต่ว่า ครั้งนี้ไม่ว่าในความหมาย หรือว่าด้านอื่นๆ ล้วนไม่เหมือนกับหมู่บ้านต้าซิง

อย่างไรเสีย ตัวเองเป็นองค์หญิงใหญ่ แน่นอนว่าพิธีการแต่งงานนั้นหมู่บ้านต้าซิงไม่สามารถเทียบได้ มิหนำซ้ำ ตอนอยู่หมู่บ้านต้าซิง นางไม่มีญาติมากมายอย่างวันนี้

สำหรับซ่งฉงปิง แต่งงานท่ามกลางความยินดีและเป็นพยานต่อหน้าครอบครัว ตัวเองในชาติที่แล้วก็ไม่เคยคิดมาก่อน

แต่ว่า เรื่องที่ไม่เคยแม้แต่จะคิด ชาตินี้ นางล้วนได้มาหมดแล้ว

วินาทีนี้ นางมีความสุข

ต่างพูดกันว่า คนมากพลังมหาศาล

เรื่องในวันนี้ก็สามารถพิสูจน์ได้อย่างเพียงพอแล้ว

องค์หญิงแต่งงาน การแต่งหน้าทำผมนั้นยุ่งยากมาก ขั้นตอนก็ซับซ้อนเป็นอย่างมาก

แต่ว่า ซ่งฉงปิงใช้เวลาเพียงแค่ครึ่งชั่วยามก็ทำเสร็จแล้ว

ซ่งฉงปิงหน้าตาดีอยู่แล้ว บวกกับความชุ่มชื้นของน้ำแร่วิญญาณ ผิวของซ่งฉงปิงยิ่งขาวนุ่มนวล เมื่อยืนกับหญิงสาวอายุสิบหกสิบเจ็ด ต้องไม่ดูแปลกอย่างแน่นอน

ส่วนซ่งฉงปิงหลังจากการแต่งกายอย่างประณีตแล้ว บุคลิกอันเรียบง่ายอย่างเมื่อก่อนก็น้อยลง ความสง่าสวยงามเพิ่มมากขึ้น

แต่งหน้าแบบบางเบา เพียงแค่ปากทาได้แดงกว่าเมื่อก่อนเล็กน้อย บวกกับชุดแต่งงานผ้าทออันสวยงามนั้น ซ่งฉงปิงคนทั้งคนก็ดูสง่าสวยงามหยดย้อย แม้แต่ข้ารับใช้แม่นมทั้งหลายดูแล้ว ทันใดนั้นก็ไม่อาจเลื่อนสายตาได้ ต่างก็ชื่นชมว่าในโลกนี้กลับมีคนงามอย่างองค์หญิงใหญ่เช่นนี้

โดยเฉพาะ องค์หญิงใหญ่ยังให้กำเนิดลูกสองคนแล้ว แต่บนตัวนางกลับไม่มีร่องรอยของการเคยคลอดลูกเลย

“องค์หญิงใหญ่ช่างงามดุจนางฟ้า หากอ๋องเซ่อเจิ้งได้เห็น ต้องไม่อาจละสายตาแน่นอน”

“อ๋องเซ่อเจิ้งช่างมีบุญเหลือเกิน”

“.......”

พิธีมงคลวันนี้ คำพูดของคนในห้อง ต่างก็พูดออกไปเหมือนดั่งไม่ต้องใช้เงิน ทำให้ซ่งฉงปิงฟังแล้วก็รู้สึกเขินเล็กน้อย

คำพูดที่ดี คำพูดยินดี ใครจะไม่อยากได้ยินในวันมงคลเช่นนี้ล่ะ?

ซ่งฉงปิงไม่รู้เลยว่าวันนี้มีการจัดการอย่างไร เพราะว่านางไม่ได้เตรียมตัวเลยแม้แต่น้อย

พิธีอะไรพวกนี้ ตามหลักแล้วน่าจะยุ่งยากมาก แต่.......นางไม่รู้อะไรเลย

ตอนที่ซ่งฉงปิงกำลังคิด ก็มีเสียงของไป๋เสาดังขึ้น “องค์หญิง กินอะไรสักหน่อยเถิด”

ซ่งฉงปิงเรียกสติกลับมา เงยหน้าดู ข้ารับใช้หลายคนไม่รู้เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ในมือของทุกคนล้วนมีถาดหนึ่งใบ บนนั้นมีของกินมากมาย

แต่ว่า ตามหลักแล้ว เจ้าสาวในยุคนี้ก่อนแต่งงานไม่สามารถกินอะไรได้เลย

ทำไมนางถึงได้ยกเว้นหรือ?

เสมือนดูความสงสัยในใจของซ่งฉงปิงออก ไป๋เสาพูดอธิบาย “อ๋องเซ่อเจิ้งพูดว่า ระเบียบเหล่านั้นคือทรมานคน บอกให้พวกเราไม่ต้องสนใจ ควรกินก็กิน ควรดื่มก็ดื่ม ห้ามไม่ให้ลำบากองค์หญิงเด็ดขาด”

เมื่อได้ยินว่ามาถึงประตูวังแล้ว ซ่งฉงปิงก็ตกตะลึง

ทำไมนางถึงคิดไม่ถึง ว่าหลังจากเดินขบวนตามถนนหนึ่งรอบแล้ว จุดหมายก็คือพระราชวัง ไม่ควรเป็นจวนอ๋องเซ่อเจิ้งหรือ?

ท่ามกลางความสงสัย ซ่งฉงปิงถูกนำนาง มาถึงห้องโถงแห่งหนึ่ง

ห้องโถงนี้ แน่นอนว่าไม่ได้ใช้เจรจาเรื่องงาน แต่ใช้เป็นการจัดเลี้ยง

เมื่อถึงห้องโถงแล้ว ซ่งฉงปิงก็ถูกนำไปไหว้ฟ้าดินกับฉีเทียนเห้า

จากนั้น กลับเป็นการเปิดผ้าคลุมหัวต่อหน้าผู้คน

ตอนนี้ซ่งฉงปิงถึงพบว่า ห้องโถงแห่งนี้ ช่างเหมือนกับท้องทะเลสีแดงแห่งหนึ่งเลย

ส่วนในห้องโถง คนในครอบครัวทั้งหมดของนางอยู่ครบ ต่างก็มองตัวเองด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม รวมถึงพวกจางเอ้อหลางก็อยู่ในนั้น

วินาทีนี้ พวกจางเอ้อหลางถึงแม้เห็นได้ชัดว่าค่อนข้างระมัดระวัง แต่ว่าแต่งกายผ้าไหมทั้งตัว ก็ไม่ดูว่าเข้ากันไม่ได้เป็นพิเศษเลย

มิหนำซ้ำ ในนี้ ไม่ได้มีคนไม่เกี่ยวข้องอะไรเลย

เพราะว่า ฉีเทียนเห้าแอบบอกนางข้างหู จวนอ๋องเซ่อเจิ้ง ยังมีงานเลี้ยง เชิญเหล่าขุนนางในราชสำนัก

ในวัง ต่อหน้าคนคุ้นเคยของตัวเอง ซ่งฉงปิงดีใจมาก งานแต่งงานก็ดำเนินไปอย่างราบรื่น

แต่ว่า หลังออกจากวังแล้ว กลับไปถึงจวนอ๋องเซ่อเจิ้ง ฉีเทียนเห้าก็ให้ซ่งฉงปิงเข้าไปพักผ่อนในห้องนอนโดยตรง แขกล้วนไม่ต้องต้อนรับโดยนาง ซ่งฉงปิงก็ดีใจได้ผ่อนคลาย

ก่อนหน้านี้มัวแต่ดีใจ ซ่งฉงปิงก็ไม่ได้รู้สึกอะไร

เมื่อกลับมาถึงห้องหอแล้ว ซ่งฉงปิงถึงรู้สึกว่า ใส่ชุดเจ้าสาวทั้งตัวนี้ ก็เหนื่อยจริงๆ

จากการช่วยเหลือของสาวใช้หลายคน ซ่งฉงปิงเปลี่ยนชุดลำลองสีแดงทั้งตัว คนทั้งคนถึงผ่อนคลายอย่างมาก

ค่ำคืนค่อยๆมืดลง

ฉีเทียนเห้ากลับมาด้วยกลิ่นเหล้าทั้งตัว ไล่ทุกคนออกไปแล้ว ฉีเทียนเห้าก็กอดซ่งฉงปิงเข้ามากลางอก

“คราวนี้ ไม่มีใครสามารถแย่งเจ้าไปจากข้างกายข้าได้อีกแล้ว” ฉีเทียนเห้าพูดไป ใบหน้าทั้งใบก็ถูไถอยู่บนตัวของซ่งฉงปิง

ซ่งฉงปิงรู้ ฉีเทียนเห้าในวันนี้ อาจจะเมาบ้างแล้ว

แต่ว่าอย่างรวดเร็ว ซ่งฉงปิงก็อยากเก็บคำพูดตัวเองคืน

เพราะว่า ตอนอยู่บนเตียง ฉีเทียนเห้าไม่มีสภาพของการเมาเลยแม้แต่น้อย ช่าง......เหมือนดั่งหมาป่า

คืนหนึ่ง แสงเทียนสั่นไหว คนในมุ้งอิ่มใจ

แต่ทว่า เช้าวันรุ่งขึ้น ก็เกิดเรื่องแล้ว.......