แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 718

ตอนเช้าซ่งฉงปิงท่ามกลางความสะลึมสะลือ ก็รู้สึกว่าฉีเทียนเห้าลุกขึ้นจากเตียงแล้ว

ความหนาวเย็น ทำให้ซ่งฉงปิงตื่นขึ้นมาชั่วขณะ

ลืมตาขึ้นมาท่ามกลางความสะลึมสะลือ ซ่งฉงปิงถาม “เป็นอะไร?”

มองดูแสงท้องฟ้า ยังคงมืดอยู่บ้าง พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นเลย

ปกติ ถึงแม้เทียนเห้าตื่นแล้ว ก็จะนัวเนียอยู่บนเตียงกับนาง

มิหนำซ้ำ เมื่อวาน ทั้งสองเพิ่งแต่งงาน

ฉีเทียนเห้าเห็นซ่งฉงปิงตื่นแล้ว ก็ก้มตัวจูบบนแก้มของซ่งฉงปิงทีหนึ่ง “ไม่มีอะไร เจ้านอนก่อน”

เมื่อคืนซ่งฉงปิงเหนื่อยมากแล้ว ตอนนี้ตื่นมาก็แค่พยายามฝืนไว้เท่านั้น

พอฟังฉีเทียนเห้าบอกไม่มีอะไร ซ่งฉงปิงก็ไม่ได้คิดมาก ปิดตาก็หลับเลย

มองดูสภาพหลับสนิทของซ่งฉงปิง สายตาของฉีเทียนเห้ายังคงอ่อนโยน

จูบลงที่หน้าผากของซ่งฉงปิงอีกครั้ง ฉีเทียนเห้าก็หมุนตัว

เพียงแค่ หลังจากหมุนตัวแล้ว แววตาของฉีเทียนเห้าก็ถูกปกคลุมด้วยความเย็นชา

เดินออกไปอย่างไร้เสียง หนานเฉินกำลังจะพูด ฉีเทียนเห้าก็ทำท่าห้ามพูด

รอจนเดินไปไกลบ้างแล้ว ฉีเทียนเห้าจึงถาม “เรื่องอะไร?”

........

ตอนที่ซ่งฉงปิงตื่นมา ท้องฟ้าก็เริ่มฝนตกแล้ว

ฝนในฤดูหนาว หนาวเป็นพิเศษ ทำให้ซ่งฉงปิงอยากนอนขี้เกียจอยู่บนเตียงเล็กน้อย

แต่ว่า อย่างรวดเร็ว ซ่งฉงปิงก็คิดถคงเรื่องที่ฉีเทียนเห้าออกไปตั้งแต่เช้า

เสมือน หลังจากฉีเทียนเห้าออกไปแล้ว ก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย

หรือว่า เกิดเรื่องแล้ว?

ตอนที่ซ่งฉงปิงกำลังคิดเช่นนี้ ไป๋เสากับไป๋ซู่พวกนางก็ยกน้ำเข้ามา

ซ่งฉงปิงไม่พูด ก็จะไม่เข้ามา

ตอนที่ล้างหน้า ซ่งฉงปิงก็ถามออกมา “ท่านอ๋องล่ะ?”

ไป๋เสากับไป๋ซู่ท่าทางชะงัก ซ่งฉงปิงก็ดูอะไรบางอย่างออกจากท่าทางนั้น มองไปที่ทั้งสองคน

สุดท้าย สายตาหยุดลงบนตัวของไป๋เสา

ไม่ต้องรอซ่งฉงปิงตอบสนอง ไป๋เสาก็พูด “เมื่อคืนเป่ยอันลงมือแล้ว”

เรื่องนี้ ท่านอ๋องไม่ได้พูดว่าจะปิดบังอ๋องหญิงใหญ่ เพราะฉะนั้นก็ไม่ใช่ไม่สามารถพูดได้

ซ่งฉงปิงได้ยินว่าเป่ยอันลงมือ ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

เพียงแค่ ให้พูดถึงสถานการณ์ที่แน่ชัด ไป๋เสากลับพูดไม่อะไรไม่ออก

หลังจากถามแล้ว รู้ว่าหนานซิงยังอยู่ในจวน ซ่งฉงปิงจึงให้ไป๋เสาไปเรียกหนานซิงมา

เมื่อซ่งฉงปิงล้างหน้าเสร็จแล้ว หนานซิงก็มา

จากปากของหนานซิง ซ่งฉงปิงก็รู้เรื่องราวของเมื่อคืน

ความจริงแล้ว เมื่อคืน เป่ยอันเตรียมการลงมือสองรูปแบบ

หนึ่งในนั้น ก็คือยกทหารเป่ยอันมาต้าชิ่งแล้ว

แน่นอนว่าเหตุผลก็คือคนที่ส่งมาแต่งงานไม่ถูก มาหาเรื่องแล้ว

แต่ว่า เหตุผลนี้ ความจริงเป่ยหันยืนไม่อยู่

เพราะอะไร?

เพราะว่าก่อนหน้านี้คนที่เป่ยอันสู่ขอคือจวิ้นจู่แห่งจวนอ๋องอี้ว คนที่พวกเขาส่งไปก็คือจวิ้นจู่แห่งจวนอ๋องอี้ว จุดนี้ ความจริงแล้วเป่ยอันก็พูดอะไรไม่ออก

แต่ว่า สิ่งที่เป่ยอันต้องการ ก็เพียงแค่เหตุผลหนึ่งเผื่อการออกศึก

อย่างไรเสีย เป่ยอันใกล้ภาคเหนือ พอถึงฤดูหนาว ก็หนาวเย็นจนทนไม่ไหว แต่ทรัพยากรสู้ต้าชิ่งไม่ได้ เป่ยอันก็จ้องจะเขมือบต้าชิ่งนานแล้ว

แต่อย่างไรเสีย เป่ยอันสำหรับต้าชิ่ง เป็นเพียงแคว้นเล็กๆ ก็ไม่สามารถลงมือได้

ก่อนหน้านี้บอกว่าจะร่วมแต่งงาน ก็คือความจริง

เพราะว่า ยี่ชินอ๋องแห่งเป่ยอันถูกใจซ่งฉงปิง——พูดอย่างถูกต้องแล้ว คือถูกใจความสามารถของซ่งฉงปิง

ยี่ชินอ๋องรู้สึกว่า หากซ่งฉงปิงแห่งมาแคว้นเป่ยอัน ต้องมีประโยชน์ต่อการพัฒนาของเป่ยอันแน่นอน

เพราะฉะนั้น หากแต่งงานกับซ่งฉงปิง ยี่ชินอ๋องอาจจะไม่ให้ทหารของทั้งสองฝั่งปะทะกัน อย่างน้อย ไม่ทำในระยะเวลาสั้นๆนี้

อย่างไรเสีย เท่าที่ยี่ชินอ๋องดูแล้ว ซ่งฉงปิงสามารถนำผลประโยชน์มาให้เขา

แต่ใครจะไปคิดถึง ต่างไปแค่คำเดียว กลับทำให้แผนการของเขาสูญเปล่า

วันนี้ ปะทะอาวุธกัน ยังคงกัดฟันพูดถึงเหตุผลนี้ไม่ปล่อย

ถึงแม้ว่า เขาจะลำเอียงต่อลูกสาว แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่เป็นห่วงลูกชาย

เมื่อซ่งฉงปิงรู้เรื่องนี้แล้ว ก็นั่งต่อไปไม่ไหวแล้ว เปลี่ยนเสื้อผ้า ก็เข้าไปในวัง

แต่ทว่า รถม้ามาถึงบนถนน กลับหยุดกะทันหัน

ต้องรู้ว่า ซ่งฉงปิงเพื่อที่จะรีบให้ไปถึงวังเร็วหน่อย เพราะฉะนั้นจึงให้องครักษ์ขับรถม้าเร็วหน่อย

บวกกับ วันนี้ฝนตก บนถนนไม่ได้มีคนเดินอะไรนัก เพราะฉะนั้นรถม้าก็วิ่งได้เร็วขึ้น

ตอนนี้กลับหยุดกะทันหัน ม้าจะได้รับการบาดเจ็บได้

สำหรับซ่งฉงปิง หากไม่ใช่มีวิชากังฟูติดตัว เกรงว่าคงถูกเหวี่ยงออกไปแล้ว

ในรถม้า นอกจากซ่งฉงปิงแล้ว ยังมีไป๋เสาและไป๋ซู่สองคน

ไป๋เสาเหมือนกับซ่งฉงปิง มีวิชากังฟู

ตอนที่รถม้าหยุดกะทันหัน ไป๋เสาก็ห่วงแต่พยุงซ่งฉงปิง ส่วนไป๋ซู่ที่ไม่รู้วิชากังฟู กลับกลิ้งออกจากรถม้าไปโดยตรง

อุบัติเหตุมาเร็วเกินไป เมื่อซ่งฉงปิงและไป๋เสาพยุงตัวคงที่แล้ว ในใจทั้งสองชัดเจนอย่างยิ่ง ต้องเกิดเรื่องแล้ว

ทั้งสองสบตากัน ก็เปิดม่านรถม้าออก

กลับเห็น องครักษ์ที่บังคับรถม้า ถูกธนูยิงเข้าที่หัวใจ ล้มอยู่บนพื้น

เห็นได้ชัดว่า เขาเกิดเรื่องแล้ว ใช้เรี่ยวแรงสุดท้ายให้รถม้าหยุดลง

สำหรับไป๋ซู่ที่กลิ้งออกจากรถม้า ตอนนี้ก็เลือดเต็มหน้าผาก กำลังถูกคนชุดดำสวมงอบหลายคนจับตัวไว้

เห็นภาพเหตุการณ์นี้ ซ่งฉงปิงกลับใจเย็นอย่างมาก

หยิบร่มที่อยู่ด้านข้าง ซ่งฉงปิงและไป๋เสาลงจากรถม้า

มองดูรอบด้าน คนชุดดำเยอะพอสมควร อย่างน้อยก็สิบยี่สิบคน

ส่วนนางออกมา ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่พาองครักษ์ลับมาด้วย แต่ว่าตอนนี้พวกเขาต่างก็ไม่ปรากฏตัว

เห็นได้ชัดว่า พวกเขาถูกขวางไว้แล้ว

ส่วนนางกับไป๋เสา ท่ามกลางคนสิบยี่สิบคนนี้ อยากจากไปอย่างปลอดภัย ยากมาก

โดยเฉพาะ ไป๋ซู่ยังอยู่ในมือพวกเขา

“พูดมา พวกเจ้าอยากทำอะไร” ซ่งฉงปิงมองดูคนที่จับตัวไป๋ซู่ไว้ ปากก็ถามไป แต่ในใจเดาออกตั้งนานแล้ว