แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 722

ซินแสวัยกลางคนเปิดตำรับยา แล้วก็ไปต้มเอง

ส่วนในห้อง ตอนนี้ชายเสื้อคลุมดำยืนอยู่ตรงนั้น มองดูซ่งฉงปิงด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

ด้านข้าง ผู้หญิงคนนั้นเคารพอยู่ ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางก้มตัว เงียบไม่ออกเสียง

หลังจากชายเสื้อคลุมดำเข้ามาแล้ว ซ่งฉงปิงก็ไม่ได้ยุ่งต่อในช่องว่างอวกาศของตัวเองแล้ว

เพราะว่า ความรู้สึกที่ชายเสื้อคลุมดำให้กับนางนั้นค่อนข้างอันตราย ในสถานการณ์แบบนี้ นางจำเป็นต้องระมัดระวังขึ้นเล็กน้อย

ความรู้สึกที่ถูกคนจ้องมอง ความจริงแล้วไม่ดีเลย หากไม่ระวังเรื่องที่ตัวเองแกล้งสลบก็อาจจะถูกเปิดโปง

พูดได้เพียงว่า ดีที่จิตใจนางแข็งแกร่ง มิเช่นนั้นทุกๆลมหายใจก็จะมีพิรุธได้

ในที่สุด ประตูห้องก็ถูกเปิดอีกครั้ง ซินแสวัยกลางคนยกถ้วยยาเข้ามา

เมื่อได้กลิ่นยาแล้ว ซ่งฉงปิงเกือบแกล้งต่อไปไม่ไหว อยากจะด่าแม่คนแล้ว

นี่มันซินแสหมาอะไรกัน?

นางยังคิดว่าเขาจะมีวิธีเด็ดอะไรเสียอีก แต่วิธีเด็ดไม่มา กลับมีอันตรายถึงการทำลายชีวิต

ยานั้น ไม่มีความเกี่ยวข้องเลยแม้แต่น้อย ยกเว้นยารักษาไข้เล็กน้อยแล้ว อย่างอื่นล้วนเป็นรากต้นกระเจี๊ยบทั้งหมดกระมัง?

ซินแสเถื่อน!

อยากให้นางขมจนตายใช่หรือไม่?

ซ่งฉงปิงเกือบจะอยากกระโดดขึ้นมาแล้ว

นางรู้สึกว่า หากตัวเองดื่มยานั้นแล้ว เกรงว่าคงจะขมจนสูญเสียความรู้สึกในการลิ้มรส

แต่ว่า ทำอย่างไรดี?

หากตื่นขึ้นมาในเวลานี้ จะไม่ถูกจับพิรุธแล้วหรือ?

ตอนที่กำลังคิดอยู่ ซ่งฉงปิงก็รู้สึกถึงความขมนั้นยิ่งอยู่ยิ่งเข้าใกล้ตัวเอง

เห็นนางกำลังจะถูกพยุงขึ้นมากรอกยาอีกครั้ง ซ่งฉงปิงลืมตาโดยตรง ลุกขึ้นนั่งจากเตียงกะทันหัน จากนั้นไม่แม้แต่จะคิด สะบัดมือก็ทุบถ้วยยาของฝ่ายตรงข้ามจนแตก

ทุบไม่แตก จะไม่รอให้นางกินยานั่นหรือ?

ทำเป็นล้อเล่น ของแบบนี้ ไม่ต้องแม้แต่จะคิด

“พวกเจ้าเป็นใคร? อยากทำอะไร?”

หลังจากทุบถ้วยยาแล้ว ซ่งฉงปิงก็มองดูคนข้างเตียงด้วยสีหน้าระมัดระวัง สภาพเหมือนเป็นเพราะว่าไข้ร้อนสูงทำให้สะลึมสะลือ สภาพระมัดระวังต่อสิ่งรอบด้านทั้งหมด

เวลานี้ เป็นเวลาทดสอบการแสดงแล้ว

หลังจากซ่งฉงปิงถามจบแล้ว ในที่สุดก็เพราะว่า “เหนื่อย” คนทั้งคนก็เกือบล้มนอนลงไปที่เตียง

จากนั้น ซ่งฉงปิงก็เงยหน้ามองอย่างเหน็ดเหนื่อย มองไปที่คนข้างเตียง ท่าทางนั้น เสมือนหนังตาของนางหนักเป็นพันชั่ง

ทำเป็นล้อเล่น การแสดงของนางไม่ใช่กระจอก ถึงเวลาที่ต้องแสดงฝีมือการแสดงแล้ว

เป็นดั่งเช่นนี้ ซ่งฉงปิงมองไปที่ชายเสื้อคลุมดำอย่างลำบาก

คนคนนี้ ซ่งฉงปิงสามารถแน่ใจได้ว่าเป็นบุคคลสำคัญ

พอเงยหน้า ซ่งฉงปิงก็สบตาสายตาคู่หนึ่งที่ดำเคร่งขรึม

ในสายตาคู่นี้มีความเฉียบแหลม และมีความทะเยอทะยาน ทำให้คนแค่มองก็รู้ คนนี้ไม่ธรรมดา

ส่วนเจ้าของสายตาคู่นี้ เป็นชายวัยกลางคนอายุประมาณสี่สิบ

แต่ว่าน่าจะเป็นเพราะดูแลได้ดี เพราะฉะนั้นบนหน้าของผู้ชายคนนี้ไม่มีร่องรอยของอายุเลย ยังคงสามารถมองเห็นความหนุ่มหล่อเหลามีชีวิตชีวา

คนคนนี้ เมื่อเทียบกับเสด็จพ่อแล้ว ก็ไม่แพ้กัน ทำให้ซ่งฉงปิงแค่มองครั้งแรกก็เดาฐานะของคนคนนี้ออก——ยี่ชินอ๋องแห่งเป่ยอัน หูหยานยี่

เพียงแค่ เวลาเดียวกันที่เดาฐานะของคนคนนี้ออก ในใจของซ่งฉงปิงก็ตะลึง

หูหยานยี่ ตอนนี้ไม่ควรอยู่ที่เป่ยอัน? กลับมาที่ต้าชิ่ง?

เพราะว่า จากข่าวกรอง เรื่องราวบางส่วนในเป่ยอัน ล้วนตัดสินโดยหูหยานยี่

โดยเฉพาะ การออกศึกก็ต้องตัดสินโดยหูหยานยี่

ซ่งฉงปิงได้ยิน แค่มองซินแสวัยกลางคนนั้นอย่างเรียบเฉย จากนั้นก็ล้มนอนลงไปบนเตียง

ความหมายชัดเจนมาก เจ้ารู้สึกว่ามีปัญหา ก็ช่างมันละกัน ถือว่าข้าไม่ได้พูด

ซินแสวัยกลางคนคิดไม่ถึงว่าซ่งฉงปิงไม่ได้โต้เถียงสักคำ ทันใดนั้นก็มองไปที่หูหยานยี่อย่างทำอะไรไม่ถูก

หูหยานยี่มองดูซ่งฉงปิง เสมือนอยากดูว่าซ่งฉงปิงจะใช้อุบายอะไรหรือไม่

อย่างไรเสีย ซ่งฉงปิงคนนี้ เขาสังเกตมานานแล้ว ไม่ได้จัดการง่ายขนาดนี้

สำหรับเขาแล้ว ซ่งฉงปิงผู้หญิงคนนี้เป็นจุดสำคัญ จะชะล่าใจไม่ได้เด็ดขาด

แน่นอนว่าซ่งฉงปิงรู้สึกการสังเกตของหูหยานยี่ แต่ว่าทำเป็นไม่รู้ ยังคงสภาพไม่สบาย ท่าทางเหมือนจะหลับไปได้ตลอดเวลา

ไม่พูดไม่ได้ สัมผัสคนป่วยเยอะแล้ว และเคยแสดงละครมาอย่างซ่งฉงปิง แกล้งทำเป็นคนป่วยหนักแบบนั้น ก็เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน มีความหลอกลวงอย่างมาก

สำหรับความรู้สึกตื่นเต้นที่จะปรากฏเมื่อถูกจ้องนาน?

ไม่มีอยู่เลย ถือว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นอากาศก็พอแล้ว

ซ่งฉงปิงคิดไปอย่างไม่มีความกังวลในใจแม้แต่น้อย

ในที่สุด หูหยานยี่เคลื่อนสายตาออก พูดกับซินแสวัยกลางคน “ไปจัดยา”

ยา แน่นอนว่าจัดไม่ครบในเวลาสั้นๆอย่างแน่นอน

ทำไม เพราะว่ายาสองอย่างนั้นหาซื้อยากมาก หนึ่งในนั้นเรียกว่าหญ้าผิงอิง ร้านยาในเมืองหลวงมีขาย

แต่ว่า ดอกซางอันกลับหายากมาก

ดอกซางอัน โดยหลักแล้วบานในช่วงฤดูร้อน และสามารถใช้ได้เพียงดอกซางอันสดใหม่ คุณค่าทางยาของดอกไม้แห้งอ่อนมาแล้ว ทั่วไปแล้วร้านยาจะไม่รับซื้อ

ฤดูหนาวก็มีดอกซางอัน แต่ว่าดอกซางอันในฤดูหนาวหายากมาก เพราะฉะนั้น ตำรับยานี้ แน่นอนว่าจัดไม่ครบ

ซินแสวัยกลางคนออกไปไม่นาน หูหยานยี่ไม่ได้พูดสักคำ ก็เดินออกไป

เมื่อเดินออกไปแล้ว หูหยานยี่ก็มองไปที่ซินแส “ตำรับยามีปัญหาหรือไม่?”