แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 723

ซินแสลังเล ถึงพูดว่า “ข้าน้อยไร้ความสามารถ ตำรับยานี้ข้าน้อยดูเข้าใจเพียงครึ่งเดียว”

หูหยานยี่ก็ไม่ได้พูดอะไร หากในมือตัวเองมีซินแสมากความสามารถอย่างซ่งฉงปิง....... หูหยานยี่ถอนหายใจ ไม่ได้คิดต่อไป คิดมากก็เหลือเพียงความอัดอั้นใจ

แค่มองซินแสวัยกลางคนนั้นอย่างเย็นชา น้ำเสียงเคร่งขรึม “อีกครึ่งหนึ่งมีปัญหาหรือไม่?”

ซินแสคิดไป ถึงพูดปัญหาของหญ้าผิงอิงและดอกซางอันออกมา

ถึงแม้ว่าหญ้าผิงอิงจะหาซื้อไม่ยาก แต่ว่าสถานที่ทั่วไปไม่มี

ถึงแม้ดอกซางอันจะพบเห็นไม่น้อย แต่ว่าสภาพแวดล้อมและลักษณะการเติบโตยากลำบาก ทำให้คนยากที่จะไม่สงสัยว่าตำรับยานี้มีปัญหา

ส่วนวิธีการใช้ยานี้ ซินแสคนนี้ไม่รู้เลยแม้แค่น้อย จึงรู้สึกว่าสมองคิดอะไรไม่ออก

ครุ่นคิดเล็กน้อย หูหยานยี่ถึงเอาตำรับยาให้ซินแส พูดเสียงเรียบ “ไปจัดยา”

ในน้ำเสียง มีความเด็ดขาดห้ามสงสัย

แต่ทว่า ซินแสคนนั้นยังคงลังเล

เห็นสถานการณ์ หูหยานยี่จึงพูดอย่างเย็นชา

“หญ้าผิงอิงให้คนไปซื้อที่เมืองหลวง ดอกซางอันไปถามในร้านยาเมืองหลวงก่อนว่ามีไหม ไม่มีก็เอาไว้ก่อน”

สำหรับฤทธิ์ยา ดูสถานการณ์ที่ซ่งฉงปิงดื่มแล้วค่อยว่ากัน

มีผลหรือไม่มีผล ถึงเวลาแค่ดูก็รู้

ส่วนตำรับยาเช่นนี้ ซ่งฉงปิงรอถึงกลางคืนถึงได้ดื่ม

เพื่อไม่ให้ถูกสงสัย ยาพวกนี้ ซ่งฉงปิงดื่มเข้าไปอย่างแท้จริง

สำหรับผลข้างเคียง รอดึกหน่อยตัวเองค่อยจัดยาถอนพิษสักหน่อยก็พอแล้ว

ส่วนในนั้นขาดดอกซางอัน แน่นอนว่าซ่งฉงปิงรู้ดี แต่กลับไม่ได้พูดอะไรเลย คิดแค่ว่าไม่สำคัญ

ส่วนกลางคืน ก็มีข่าวส่งไปถึงจวนอ๋องเซ่อเจิ้ง

“หญ้าผิงอิง？ดอกซางอัน？” ฉีเทียนเห้าขมวดคิ้ว พูดชื่อยานี้ซ้ำอีกครั้ง

ชัดเจนมาก ฉีเทียนเห้าไม่เข้าใจว่ายาสมุนไพรนี้มีปัญหาอะไร เพียงแค่มองดูซุนมู่หยางที่อยู่ตรงข้าม

ซุนมู่หยางเห็นสถานการณ์ ขอแค่กระดาษปากกา เขียนตำรับยาออกมาใบหนึ่ง

บนนั้น เขียนตำรับยาที่ซ่งฉงปิงให้กับซินแสวัยกลางคนก่อนหน้านี้

ฉีเทียนเห้าไม่รู้หลักการแพทย์ มองดูตำรับยานั้น ในสายตายังคงไม่เข้าใจ ไม่รู้แม้แต่น้อยว่าตำรับยานั้นมีความหมายพิเศษอะไร

ซุนมู่หยางวงสมุนไพรสองอย่างหญ้าผิงอิงและดอกซางอันไว้ ยาสมุนไพรที่เหลือ มีเพียงจิงเจี้ย จื่อซู เฉียนหู ชะเอม ขิงสด——พวกนี้ล้วนเป็นยาสมุนไพรที่เห็นได้ทั่วไป

ซุนมู่หยางถึงเงยหน้ามองไปที่ฉีเทียนเห้าพูดว่า “ตัดหญ้าผิงอิงและดอกซางอันออก ยาสมุนไพรพวกนี้รวมกัน เป็นตำรับยารักษาไข้หวัด คือองค์หญิงใหญ่เป็นคนบอกข้าน้อย”

ถึงแม้รู้ว่าซ่งฉงปิงมีความสามารถในการปกป้องตัวเอง แต่ว่าผ่านไปวันครึ่งแล้วยังคงสืบหาร่องรอยเบาะแสของปิงเอ๋อร์ไม่ได้ ยังคงทำให้เขากระวนกระวายเล็กน้อย

แม้กระทั่ง ให้ลูกน้องกระจายขอบเขตในการค้นหาตั้งนานแล้ว

เพียงแต่ว่า ไม่มีเบาะแสเลยแม้แต่น้อย

โดยเฉพาะหลังฝนตกหนัก ของมากมายก็ถูกสาดกระจายหมดแล้ว

ตอนนี้ รู้ว่ามีเบาะแสแล้ว สีหน้าของฉีเทียนเห้าถึงดีขึ้นบ้างเล็กน้อย ไม่พูดอะไรเลย เพียงแค่รอซุนมู่หยางพูดต่อไป

“หญ้าผิงอิงและดอกซางอันยาสมุนไพรสองชนิดนี้ ปกติแล้วมีคนน้อยมากที่ใช้ร่วมกัน เพราะว่าทั้งสองมีผลกระทบต่อกัน และไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลยแม้แต่น้อย แต่ว่าอยู่ในตำรับยารักษาไข้หวัด แต่กลับมีผลเพิ่มฤทธิ์ยา”

“เพียงแต่ว่า ในฤดูหนาวแบบนี้ใช้ตำรับยาที่มีดอกซางอัน มันไม่จำเป็นจริงๆ”

ก็ไม่ใช่ว่าหูหยานยี่ไม่รอบคอบ วิ่งมาซื้อยาที่เหรินยี่ถังของซ่งฉงปิง”

แต่ว่า หาดอกซางอันในฤดูหนาว ไม่ปกติอยู่แล้ว

เพราะว่าถึงแม้ฤดูหนาวจะมีดอกซางอัน แต่ว่ามันหายากมาก

พอดี ในเมืองหลวงมีซินแสคนหนึ่ง เป็นลูกศิษย์ของตระกูลซุน ร้านยาที่เขาอยู่ มีคนไปถามหาดอกซางอันพอดี

ซินแสคนนั้น เป็นนิสัยที่ไม่ขายที่จะถาม รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามเพื่อรักษาไข้หวัด น่าแปลกใจมาก ไม่รู้มีผลอะไร จึงไปถามซุนมู่หยาง

ส่วนอีกด้านของเมืองหลวง โม่เวิ่นมองดูลูกน้องชุดดำตรงหน้า ถามเสียงเคร่งขรึม “ยังไม่มีข่าวของนาง?”

ลูกน้องหวาดกลัวเล็กน้อย แต่กลับตอบตามตรง “ขอรับ.......”

กลิ่นอายบนตัวโม่เวิ่นยิ่งดูเคร่งขรึมขึ้นกว่าเดิม ไม่ได้พูดอยู่สักพัก นานมาก ถึงพูดเสียงเคร่งขรึม “ไป ไปจับตัวหูหยานเฉียนมา”

.......

หลังจากซ่งฉงปิงดื่มยาแล้ว อาการก็ “ดีขึ้น” มากแล้ว แต่กลับดูไม่มีความสุข ท่าทางไม่มีเรี่ยวแรง

หูหยานยี่รู้สึกว่า อาจจะเป็นเพราะสาเหตุที่ขาดยา อีกด้านหนึ่งก็ให้คนค้นหา อีกด้านหนึ่งก็ให้คนพาซ่งฉงปิงออกไปตากแดดมากๆ

หลังฝนตกหนัก อากาศเปลี่ยนเป็นดีมาก แสงแดดพอเพียง

ตอนนี้ซ่งฉงปิงอยู่ในอาการป่วย คนทั้งคนดูแล้วป่วยออดๆแอดๆ ทำให้คนไม่อาจวางใจนางได้

ไร้เรี่ยวแรง ถึงจะไม่สามารถหนีได้ ไม่ใช่เหรอ?

แน่นอน การป้องกันก็น้อยไม่ได้

นี่ไม่ใช่ ตอนที่ตากแดด ซ่งฉงปิงไม่ได้ถูกควบคุมการเคลื่นไหว แต่ข้างหลังมีผู้หญิงคนนั้นติดตามอยู่ตลอด

ซ่งฉงปิงสภาพไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย แค่เดินเคลื่อนไหวไปอย่างเรื่อยเปื่อย มองดูคนในหมู่บ้านนี้

ทุกคน ล้วนดูปกติอย่างมาก

ทุกครัวเรือน ล้วนมีคนชรามีเด็ก ล้วนยุ่งอยู่กับเรื่องในมือของตัวเอง

การมาถึงของซ่งฉงปิง ไม่สามารถดึงดูดความสนใจของชาวบ้านได้เลย เสมือนซ่งฉงปิงเป็นคนที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านอยู่แล้วแต่ไม่ใช่คนนอกเสียอย่างนั้น

สิ่งเดียวที่ไม่ปกติก็คือ เด็กเล็กที่นี่ น้อยมาก

ใช่แล้ว น้อยมาก ระยะไกลๆเห็นเพียงแค่เล็กน้อย

เพียงแค่ เมื่อซ่งฉงปิงเดินเข้าใกล้ ก็สังเกตเห็นถึงความผิดปกตินั้น

ในใจ ก็ยิ่งรู้สึกประหลาด