แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 726

พูดไป ซ่งฉงปิงก็มองป้าคนนั้นที่ชะงักไว้ด้วยรอยยิ้มบางๆและอ่อนเพลีย “ป้าคงไม่ได้จะห้ามข้าแม้แต่ความจริงใจแค่นี้หรอกนะ?”

ป้าคนนั้นได้ยิน ก็ไม่รู้ว่าจะห้ามซ่งฉงปิงอย่างไรจริง

คนเร่ขายของก็พูดอย่างสนิทสนม “แม่นางท่านนี้พูดถูก ซื้อลูกอมให้เด็กกินก็สมควร ลูกอมของข้านี้ก็ไม่แพง เงินสองตำลึงก็ซื้อได้แล้ว”

ป้าได้ยิน ก็ขมวดคิ้วมองไปที่คนขายของ แต่ว่า คำพูดของซ่งฉงปิงก็พูดถึงขั้นนี้แล้ว นางก็พูดอะไรไม่ได้อีก จึงยืนจ้องอยู่ตรงนั้นโดยตรงเลย

ซ่งฉงปิงเห็นสถานการณ์ ก็หยิบหยกออกมาจากตัว ยื่นให้คนขายของนั่น

คนขายของเห็นหยก ทันใดนั้นก็ชะงัก “แม่นางท่านนี้ ข้า.......สิ่งมีค่าเช่นนี้ ข้าน้อยไม่มีทอน”

พูดไป คนขายของก็สีหน้าลำบากใจ

ซ่งฉงปิงฟังแล้ว ก็ถาม “ถ้าเช่นนั้นเจ้ายังมีของอะไรอีก? ข้าซื้อไว้ก็พอ”

คนขายของได้ยิน ก็หยิบของในหาบเร่ของตัวเองออกมาจนหมดอย่างถนัด จัดเรียงอย่างดี แนะนำทีละอย่าง

เพียงแค่ ล้วนเป็นของธรรมดาทั่วไป คนที่ใช้ชีวิตในหมู่บ้านต้องการ แต่ว่าซ่งฉงปิงไม่มีความต้องการเลย

เพราะฉะนั้น มองไปทีหนึ่ง ซ่งฉงปิงผิดหวังเล็กน้อย คนทั้งคนยิ่งดูไร้เรี่ยวแรง สภาพเหมือนคนป่วยจนลืมตาไม่ขึ้น

มองดูซ่งฉงปิงไม่ชอบสินค้าของตัวเองเลย คนขายของร้อนรนแล้ว จึงพูดออกไปโดยตรง “ข้าเห็นแม่นางตอนนี้เหมือนจะไม่สบาย พอดีที่บ้านข้ามีโสมอยู่ต้นหนึ่งสามารถบำรุงร่างกายได้ แม่นางต้องการหรือไม่?”

เมื่อถามจบแล้ว คนขายคนพูดเสียงเบา “โสมนั้น ข้าขึ้นไปเก็บมาจากบนเขา มีโชคลาภด้วย”

ถึงแม้ว่า คำสนทนากับคนขายของนี้ ล้วนปกติอย่างมาก

แต่ว่า ซ่งฉงปิงฟังไปฟังมา กลับรู้สึกว่าคนขายของนี้เหมือนดั่งที่ตัวเองคิด คนขายของนี้ไม่ธรรมดา

ในเมื่อเช่นนี้ ก็ลองดูละกัน

ซ่งฉงปิงคิดไป ก็โก่งริมฝีปากยิ้มให้คนขายของ พูดว่า “ขึ้นไปเก็บบนเขา ข้าก็ขึ้นไปเก็บบนเขาได้”

พูดไป ซ่งฉงปิงชี้ไปที่ภูเขาที่อยู่ไม่ไกลนัก “ไม่แน่ข้าขึ้นไปหาสักหน่อย ก็สามารถสมหวังได้”

เมื่อคำพูดที่เสมือนคำล้อเล่นพูดจบแล้ว ซ่งฉงปิงก็มองไปที่ป้าคนนั้นที่ขมวดคิ้วอยู่ พูดอย่างยิ้มแย้ม “หรือไม่ป้ายืมเงินให้ข้าสองเหวิน ภายหลังหากข้ามีโอกาส ค่อยคืนให้ป้าได้หรือไม่?”

ป้าคนนั้นได้ยิน จะไปมีเหตุผลที่ไม่ยืมเงินที่ไหน? นางอยากที่จะรีบไล่คนขายของนี้ไปเร็วๆ

ยิ่งให้องค์หญิงใหญ่อยู่กับคนขายของนี้นาน ในใจของนางก็ยิ่งมีความรู้สึกกลัวขึ้นมา กลัวมีอะไรเกินขึ้น

ซ่งฉงปิงเอาเงินสองตำลึง เลือกลูกอมชิ้นหนึ่งที่ใช้ได้จากในกองลูกอม ให้คนขายของให้กระดาษห่อไว้ ยื่นให้กับฮวาฮวา

ฮวาฮวารับลูกอม ใบหน้ามีรอยยิ้ม แต่ในตากลับมีความเย็นชา

ส่วนป้า แน่นอนว่าซื้อของมากมาย ชาวบ้านคนอื่นก็ซื้อไปบ้างเหมือนกัน

เมื่อชาวบ้านกระจายกันไป หาบเร่ของคนขายของก็เบาลงมาก

คนขายของออกไปจากหมู่บ้านอย่างเต็มใจ สามารถดูออก ฝีเท้าของเขาก็เบาลงอย่างมาก

ซ่งฉงปิงนอนพิงอยู่บนเก้าอี้ยาว หรี่ตามองหลังของคนขายของ ในใจก็ครุ่นคิดไป

คนขายของคนนั้น ไม่รู้ว่าใช่คนที่มาค้นหาตัวเองหรือไม่

หากใช่ นั่นก็พูดได้เพียง คนนี้แสดงได้ดีมากจริงๆ แสดงบทคนขายของได้ทุกอิริยาบถอย่างไม่มีพิรุธ

ส่วนขณะนี้ ชาวบ้านทั้งหลายที่มาซื้อของกับคนเร่ขายของ ตอนนี้ก็รวมตัวกันอยู่ที่บ้านผู้ใหญ่บ้าน

ของทั้งหมด ล้วนกองอยู่บนพื้น ส่วนตรงหน้าของเหล่านั้น แน่นอนว่าคือหูหยานยี่ที่ยืนอยู่

สำหรับ “ชาวบ้าน” เหล่านั้น ตอนนี้ก็คุกเข่าอยู่บนพื้น

“เจ้านาย ต้องการให้พวกเราไปจัดการคนขายของนั้นหรือไม่.......

คนที่พูด คือผู้ชายคนหนึ่งที่ดูแล้วซื่อตรง ผิวดำ

ขณะนี้ คนขายของแบกหาบของตัวเอง เดินอยู่บนถนนอย่างผ่อนคลาย ไม่รู้เลยแม้แต่น้อยว่ามีคนตามอยู่ข้างหลัง และไม่รู้เลยแม้แต่น้อย ตัวเองเดินผ่านประตูผีมารอบหนึ่งแล้ว

ปากของคนขายของยังฮัมเพลงเบาๆ สภาพท่าทางก็เหมือนกับ “วันนี้ขายของได้ดี เพราะฉะนั้นดีใจมาก”

ในที่สุด ตอนที่พระอาทิตย์ตกดิน คนขายของเข้าไปในบ้านเล็กๆเก่าแก่หลังหนึ่ง

“สะใภ้ ข้ากลับมาแล้ว!” คนขายของตะโกนพูด

จากนั้น ในบ้านก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมา เห็นคนขายของ ก็ถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย “วันนี้ขายได้ยังไงบ้าง?”

พอคนขายของฟังแล้ว ก็พูดอย่างยิ้มแย้ม “แน่นอนว่าขายดีมาก เจ้าไปดูเอง ข้าเข้าไปพักผ่อนในบ้านก่อน วันนี้ข้าเหนื่อยแทบตายแล้ว”

พูดไป คนขายของก็เข้าไปในห้องของตัวเอง

ส่วนนอกห้องนอน ผู้หญิงคนนั้นก็เปิดหาบเร่ของคนขายของดู เห็นในหาบเร่เกือบจะเกลี้ยงแล้ว ผู้หญิงก็ยิ้มปากแทบปริ

“ท่านพี่ วันนี้พี่ลำบากแล้ว ข้าไปตุ๋นไข่ให้ท่านสองฟอง”

พูดไป ผู้หญิงก็เข้าไปในครัว จากนั้นควันก็ลอยขึ้นมา.......

เป็นภาพของชาวบ้านธรรมดาทั่วไป

“ชาวบ้าน” ที่สะกดรอยตามคนขายของมาถึงตรงนี้ ก็โล่งอก เห็นว่าไม่มีความเคลื่อนไหวอะไร ก็ซ่อนตัวจากไป

ส่วนขณะนี้ คนขายของกลับเข้าไปในห้องแล้ว สีหน้าก็เปลี่ยนไป

“คนขายของ” เดินไปข้างเตียง จากนั้นก้มตัว ยื่นมือเข้าไปคว้าที่ใต้เตียง

คนที่หน้าตากับคนขายของเหมือนเป็นพิมพ์เดียวกัน ก็ถูก “คนขายของ” คนนี้คว้าออกมาจากใต้เตียง

คนขายของคนนั้นลืมตาอยู่ ในสายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวมองคนตรงหน้าที่เหมือนกับตัวอย่างอย่างกับพิมพ์เดียวกัน เพียงแค่ เขาในตอนนี้ ไม่สามารถเปิดปากพูดได้