แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 733

เสียง'สิ่ว'นั้น เป็นเสียงนกหวีดยาวชนิดหนึ่งที่ออกแบบโดยเฉพาะ ใช้ในการติดต่อคน

ที่แท้แล้ว ในบรรดาคนที่เฝ้าภูเขา มีคนที่รอดพ้นได้

ถึงแม้ไม่นานก็ถูกคนของฉีเทียนเห้าจับได้แล้วจัดการเสร็จสิ้น

แต่กลับส่งปัญหาให้การถอยตัวของครั้งนี้

ญาติของเหล่าขุนนางล้วนเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอ แต่ละคนล้วนถูกตามใจมาทุกอย่าง การที่พาพวกนางลงจากภูเขาก็เป็นเรื่องที่ยากมากแล้ว

ตอนนี้ร่องรอยถูกเปิดเผย คนที่มาช่วยน่าจะใกล้ถึงแล้ว การที่จะพาคนเหล่านี้ไป เกรงว่าน่าจะลำบากขึ้น

ทันใดนั้น ใบหน้าของซ่งฉงปิงและฉีเทียนเห้า ล้วนเต็มไปด้วยความจริงจัง

ความผิดพลาดเล็กน้อยนี้ อาจนำพาให้ทุกคนต้องตายหมด

อยู่ๆฉีเทียนเห้าก็จับข้อมือของซ่งฉงปิงเอาไว้

ซ่งฉงปิงเงยหน้า เผชิญกับสายตาของฉีเทียนเห้า สายตาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ

"ไปกับข้า"ฉีเทียนเห้าพูดเพียงสามพยางค์นี้

ซ่งฉงปิงอึ้งไปเลย พูดด้วยจิตสำนึก"แล้วพวกนางล่ะ?"

ตัวเองไปไม่ยาดเลย แต่จะให้ทิ้งคนเหล่านี้ไว้หรือ?

หากเป็นเช่นนี้จริงๆ งั้นครั้งต่อไปอยากจะหาเจอพวกนางก็ยากมากๆเลย

หรือว่า หลังจากถูกเปิดเผยครั้งนี้ คนพวกเป่ยอัน จะฆ่าฮูหยินและคุณหนูเหล่านี้

ปัญหาที่เกี่ยวข้องกับชีวิต นางก็ไม่สามารถทอดทิ้งพวกนาง

ฉีเทียนเห้าได้ยินเช่นนี้ ไม่ได้มองฮูหยินและคุณหนูเหล่านั้นแม้แต่ตาเดียว เพียงพูดอย่างเย็นชา"ปล่อยไปตามยถากรรม"

น้ำเสียงนี้ ถือว่าโหดร้ายมาก

แต่คำพูดนี้กลับทำให้เหล่าฮูหยินและคุณหนูรู้สึกตัวสั่น

เกือบจะในเวลานี้ ทุกคนถึงรู้สึกตัวมาได้ว่า อ๋องเซ่อเจิ้ง เป็นคนโหดร้ายมาโดยตลอด

แต่หลังจากอยู่กับองค์หญิงใหญ่แล้ว อ๋องเซ่อเจิ้งถึงมีการเปลี่ยนแปลง

อ๋องเซ่อเจิ้ง มีโอกาสที่จะทอดทิ้งพวกนาง

ทันใดนั้น ทุกคนล้วนรีบร้อนขึ้นมา

ซ่งฉงปิงไม่รู้สึกแปลกใจกับคำตอบของฉีเทียนเห้า

แต่หลังจากได้ยินคำพูดของฉีเทียนเห้าแล้ว ซ่งฉงปิงกลับใจเย็นลง สมองก็เริ่มครุ่นคิด

จากนั้น ภายใต้สายตาที่คาดหวังของทุกคน ซ่งฉงปิงก็ได้พูดออกมา

"ข้าว่าวิธีของเจ้าใช้ได้......"

คำพูดของซ่งฉงปิง ทำให้ฮูหยินและคุณหนูในนี้ล้วนตกใจไปหมด

"องค์หญิงใหญ่ ท่าน......"มีคนไม่ยอม

"กลั้นหายใจ!"

ซ่งฉงปิงไม่ได้รอให้คนที่พูดๆเสร็จ ก็ขัดจังหวะพูดของคนนั้น

ทุกคนล้วนอึ้งไปเลย

จากนั้น กลิ่นหอมที่แปลกๆเข้ามาในจมูก

ไม่นานก็มีคนพบว่าตัวเองขยับไม่ได้ แถมยังพูดไม่ได้แล้วด้วย

แม้กระทั่งการหายใจแรงๆยังลำบากเลย

ทันใดนั้น สายตาของทุกคนล้วนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ไม่นานกลิ่นหอมก็กระจายออกไป

ซ่งฉงปิงเก็บขวดที่ปล่อยความหอมเข้าไป

นอกจากคนที่กลั้นหายใจตามคำสั่งของซ่งฉงปิง คนอื่นล้วนขยับไม่ได้ ลมหายใจก็อ่อนลง

ส่วนคนที่ฟังตามคำสั่งของซ่งฉงปิงนั้น ล้วนเป็นคนที่ปฏิกิริยาค่อนข้างเร็ว

นอกจากองครักษ์ที่ฉีเทียนเห้าพามาแล้ว ยังมีอีกคนหนึ่ง นั่นก็คือซูเสี่ยวเสี่ยว

ซูเสี่ยวเสี่ยวสังเกตคนที่ขยับไม่ได้อยู่ข้างๆ ค่อนข้างจะสงสัย

เพราะเรื่องนี้ก็ควรที่จะจบสิ้นแล้ว

แน่นอนว่าคนที่วิ่งแทนคือหนานเฉิน......

ส่วนอีกฝั่งหนึ่ง

เสียงนกหวีดยาวไม่ดัง แน่นอนว่าทะลุผ่านทั้งป่าไม่ได้

แต่นี่ก็คือความพิเศษของนกหวีดยาวเหล่านั้น

สาเหตุที่มันนำมาใช้มาติดต่อคน ไม่ใช่ว่าใช้เสียงภายนอกมาส่งข้อมูล แต่ใช้คลื่นเสียงอย่างหนึ่งมาส่งเสียง ซึ่งคนที่ไม่มีกำลังภายในจะไม่ได้ยิน

หมายความว่า มีเพียงคนที่มีกำลังภายใน ถึงสามารถได้ยินเสียงที่นกหวีดยาวจะสื่อจริงๆ

คนในหมู่บ้านเป็นองครักษ์อยู่แล้ว ดังนั้นทุกคนล้วนมีกำลังภายใน

ถึงแม้เป็นคนที่หลับแล้ว ก็ลืมตาในเวลาแรก แล้วเดินไปทางนอกประตูอย่างรวดเร็ว

ไฟของหมู่บ้านไม่ได้สว่างขึ้น แต่ทุกบ้านล้วนมีเสียงเปิดประตูส่งมา จากนั้นทุกคนล้วนรวมตัวไปที่ทิศทางหนึ่ง

ไม่นาน ก็มีหลายคนรวมตัวกันที่ลานนวดข้าวภายใต้แสงจันทร์

ในคนเหล่านี้ ยังมีเด็กพวก'ฮวาฮวา'

นับนัดนี้ สีหน้าของทุกคนล้วนจริงจังมาก

ส่วนหูหยานยี่ ไม่นานก็ได้ปรากฏตัวบนลานนวดข้าว

"มีคนไปบนภูเขา ไปดูสิว่าเกิดอะไรขึ้น"หูหยานยี่สั่งด้วยเสียงทุ้ม

พูดเสร็จ ก็มีคนจากไปทันที

และในเวลานี้ 'ผู้ใหญ่บ้าน'ของหมู่บ้านก็เดินออกมา แจ้งด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดี"เจ้านายขอรับ เหล่าเฉินและหลี่ซื่อล้วนไม่ได้มาขอรับ"

เหล่าเฉินและหลี่ซื่อ ก็คือชื่อเรียกสามีภรรยาคู่นั้นที่ซ่งฉงปิงไป'ขอยืม'

อยู่ในหมู่บ้าน ชื่อเรียกของพวกเขาก็เหมือนคนในชนบท ทำให้คนไม่สามารถเชื่อมโยงพวกเขากับองครักษ์หรือสายลับได้เลย

หูหยานยี่ได้ยินเช่นนี้ ก็ขมวดคิ้ว

แต่ยังไม่ทันรอหูหยานยี่พูดอะไร องครักษ์ข้างๆของหูหยานยี่กลับเดินออกมาจากที่มืดอย่างกะทันหัน น้ำเสียงก็มีความรีบร้อน"เจ้านาย ฝั่งขององค์หญิงใหญ่อาจจะเกิดเหตุขึ้น"