แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 734

หูหยานยี่มาถึงบ้านชนบทที่ซ่งฉงปิงพักอยู่ แต่ไม่ได้เข้าใกล้

เพราะมีองครักษ์เตือนเขาไว้

หูหยานยี่ทำหน้าบึ้งตึง ให้ลูกน้องไป

จากนั้นก็เกิดสถานการณ์ที่แปลกประหลาดมาก

ลูกน้องที่เข้าใกล้ตรงนั้น ล้วนเกิดความรู้สึกมึนงงที่แยกแยะทิศทางไม่ได้ แถมยังเรียกไม่ตื่นด้วย

ส่วนองครักษ์ที่เฝ้าอยู่รอบข้าง ยิ่งไร้ประโยชน์เข้าไปใหญ่

ไม่ต้องเข้าไปพวกเขาก็รู้ว่า ซ่งฉงปิงไม่อยู่ในห้องแน่นอน

เลยไม่ได้เสียเวลาต่อในที่นี่

หูหยานยี่โบกมือ และพูดว่า"ไป ขึ้นภูเขา"

จากนั้น กลุ่มคนก็ไปบนภูเขา

ทุกอย่างล้วนเกิดขึ้นในเวลาไม่นาน ฝั่งของหูหยานยี่ก็ถือว่าว่องไวมาก

ตอนที่คนพวกหูหยานยี่ไปถึงกลางภูเขา คนที่ขึ้นไปบนภูเขาก่อนหน้านี้ก็มีคนหนึ่งลงมาจากภูเขา มารวมตัวกับพวกเขา

เห็นหูหยานยี่ คนนั้นคุกเข่าทันที"เจ้านายขอรับ คนถูกพาไปหมดแล้วขอรับ คนที่เฝ้าถ้ำสลบไปหมด มีพี่น้องตายไปคนหนึ่ง คนของเราไปไล่ตามแล้วขอรับ"

หูหยานยี่ได้ยินเช่นนี้ ขมวดคิ้วอย่างแน่น

ไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้น วิ่งไล่ไปทางที่ลูกน้องชี้

ในเมื่อหูหยานยี่ได้วางแผนคนในนี้ แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะมีเพียงคนบนภูเขาและคนในหมู่บ้านเท่านั้น

ในที่ๆลึกลับกว่าก็มีคนของหูหยานยี่ด้วย

เนื่องด้วยเหตุนี้ ตอนที่คนพวกซ่งฉงปิงจะลงภูเขา กลับถูกคนล้อมรอบไว้

คนของฝั่งตรงข้าม ไม่น้อยเลย

ทันใดนั้น คนทั้งสองฝ่ายล้วนยืนกรานอยู่แบบนั้น

และไม่นาน หูหยานยี่ที่ได้รับข่าวสารก็รีบวิ่งไป

ตอนที่ได้เห็นซ่งฉงปิง สีหน้าของหูหยานยี่ไม่ค่อยดี"ข้าดูถูกองค์หญิงใหญ่แล้วจริงๆ"

ตามความเป็นจริงแล้ว หูหยานยี่ไม่ได้ดูถูกซ่งฉงปิงแล้ว ในทางตรงข้าม หูหยานยี่มีความระมัดระวังต่อซ่งฉงปิงอยู่ตลอด

แต่ซ่งฉงปิงก็หนีออกมาได้ แถมยังเจอตัวประกันเหล่านั้น

"ต้องยอมรับว่า องค์หญิงใหญ่เป็นผู้หญิงที่เจ้าเล่ห์ที่สุดในโลกนี้จริงๆเลย"ระหว่างทาง แน่นอนว่าหูหยานยี่ก็คิดออกว่าตรงไหนเกิดปัญหา

อาจจะเป็นพ่อค้าหาบเร่นั้นผิดปกติ

ไม่อย่างงั้น ซ่งฉงปิงจะติดต่อคนของฉีเทียนเห้าได้อย่างไร?

หรือว่าไม่เพียงแต่พ่อค้าหาบเร่ ตั้งแต่ที่ซ่งฉงปิงแกล้งป่วย ก็มีปัญหามากนักแล้ว

ซ่งฉงปิงได้ยินเช่นนี้ เพียงพูดอย่างราบเรียบ"พอๆกัน"

คำว่าพอๆกัน ไม่ได้พูดผิดหรอก

เพราะหูหยานยี่คนนี้หากไม่เจ้าเล่ห์ จะวางแผนในต้าชิ่งหลายปีเช่นนี้อย่างไรได้?

สามารถกล่าวได้ว่า หูหยานยี่คนนี้ ไม่เพียงแต่เจ้าเล่ห์ ยังมีความทะเยอทะยานสูง

หูหยานยี่มองซ่งฉงปิงด้วยความโหดเหี้ยม จากนั้นมองไปที่ฉีเทียนเห้าด้วยความยั่วเย้า"อ๋องเซ่อเจิ้งมีภรรยาที่ดีจริงๆเลย"

ตอนที่พูดคำพูดนี้ สีหน้าของหูหยานยี่บึ้งตึงกว่าเดิม สายตาที่มองไปทางฉีเทียนเห้าก็มีความอาฆาตอยู่ด้วย

แต่ไม่นาน ความอาฆาตก็หายไปทันที

จากนั้นหูหยานยี่ก็ยิ้ม ยิ้มแบบบ้าคลั่งหน่อยนึง

หูหยานยี่มองซ่งฉงปิงด้วยรอยยิ้ม แล้วพูดว่า"องค์หญิงใหญ่นึกว่า ข้าจะวางแผนเพียงเท่านั้นหรือ?"

ตอนที่หูหยานยี่ยิ้ม ซ่งฉงปิงก็มีความรู้สึกที่ไม่ค่อยดี

พอได้ยินหูหยานยี่พูดเช่นนี้ ซ่งฉงปิงก็ยิ่งรู้สึกกังวลใจ มีความรู้สึกที่ไม่ค่อยดีส่งมา

แต่ซ่งฉงปิงระงับความรู้สึกแบบนี้ลง ยังคงมองหูหยานยี่อย่างใจเย็น

นางไม่รู้ว่าหูหยานยี่อยากจะทำอะไร

และก็ไม่รู้ว่าหูหยานยี่ทำอะไรไปแล้ว

แต่สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้ก็คือ แสดงความกลัวออกมาไม่ได้

แต่เหมือนกับว่าหูหยานยี่ตั้งใจจะแก้แค้นนางที่'ไม่เชื่อฟัง' ใช้สายตาที่แปลกประหลาดมองนาง แต่ไม่ได้พูดอะไรเลย

แต่พวกนางไม่ได้กลัวเพราะตัวเองโดนจับ แต่หลังจากได้เห็นว่าซ่งฉงปิงไม่มีอะไรมาก ก็โล่งใจลง

พวกนางเป็นญาติที่เป็นห่วงซ่งฉงปิงอย่างแท้จริง

ก็ใช่แล้ว ซ่งฉงปิงห่วงใยญาติพี่น้องอย่างแท้จริง

ดังนั้น ตอนที่เห็นญาติของตัวเองโดนจับ ไม่ว่าซ่งฉงปิงเป็นคนใจเย็นยังไง ก็ยากที่จะใจเย็นได้

"ยี่ชินอ๋อง ตกลงเจ้าคิดจะทำอะไร?"

ซ่งฉงปิงมองหูหยานยี่ด้วยสายตาที่เย็นชามาก

นางมีความรู้สึกว่า หูหยานยี่จับพี่สะใภ้และน้าสะใภ้มา คือจะมุ่งเป้ามาที่นาง

และความรู้สึกของซ่งฉงปิงก็ไม่ได้ผิด

และก็ได้ยินหูหยานยี่อ้าปาก"เจ้ามาแลกกับพวกนาง ข้าก็จะปล่อยพวกเจ้า องค์หญิงใหญ่ เจ้าว่าเป็นยังไงบ้าง?"

ซ่งฉงปิงยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาใดๆ ฉีเทียนเห้าก็จับมือซ่งฉงปิงไว้อย่างแน่น

ถึงแม้สองคนนั้นเป็นญาติที่ซ่งฉงปิงใส่ใจ แต่ฉีเทียนเห้าก็ไม่อยากให้ซ่งฉงปิงไปแลก

มือข้างหนึ่ง จับซ่งฉงปิงไว้อย่างแน่น มืออีกข้างหนึ่ง เตรียมตัวที่จะลงมือ

แต่ในเวลานี้ ไม่ทราบว่าหูหยานยี่รับรู้ถึงหรือยังไง ยิ้มมุมปากแล้วมองไปทางฉีเทียนเห้า"ถ้าข้าเป็นเจ้า ก็ไม่คิดจะลงมือ ไม่อย่างงั้นถ้าทำให้ตัวประกันได้รับบาดเจ็บ เกรงว่าองค์หญิงใหญ่จะโทษเจ้า"

มือที่เตรียมจะลงมือของฉีเทียนเห้าก็หยุดเอาไว้

จากนั้นค่อยๆกำแน่นเป็นหมัด

ใช่แล้ว

คนนั้นเป็นคนที่ปิงเอ๋อร์ใส่ใจ เขาก็ต้องคำนึงถึงพวกนางด้วย

มือของซ่งฉงปิงได้บีบมือของฉีเทียนเห้าเบาๆ เหมือนส่งข้อมูลอะไรให้ฉีเทียนเห้า

ส่วนสายตาของซ่งฉงปิง อยู่ฝั่งของหูหยานยี่ตลอด

"ข้า......"

"ปิงเอ๋อร์ ไม่ได้!"