แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 737

ในตอนที่ความสนใจของหูหยานยี่ล้วนอยู่บนซ่งฉงปิง มือของซ่งฉงปิงอยู่ๆก็มีเข็มเงินอันหนึ่งเกิดขึ้น

ฉีเทียนเห้าเหลือบตาไปเห็น สีหน้ายังคงไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ พูดด้วยเสียงเย็นชา"ในเมื่อยี่ชิงอ๋องไม่คำนึงถึงซื่อจื่อ งั้นข้าก็มีแต่ต้องลงมือแล้ว"

ระหว่างที่พูด ฉีเทียนเห้าก็ส่งสายตาสะกิดลูกน้อง

ลูกน้องรับรู้ความหมาย เตรียมจะลงมือ

"รอก่อน"

ในเวลานี้ มีคนตะโกนขึ้นมา

ไม่มีใครคาดการณ์ได้ว่าจะเกิดเสียงนี้ขึ้น

เพราะคนที่ตะโกนนั้น คือหูหยานเฉียน

หูหยานเฉียนวิ่งออกมาจากที่มืดอย่างรีบร้อน"อย่าฆ่าเขา อ๋องเซ่อเจิ้งโปรดอย่าฆ่าเขา"

หูหยานเฉียนคนนี้ทำตัวอยู่เหนือตลอด แถมยังคำนึงถึงภาพลักษณ์ของตัวเองด้วย แต่ในตอนนี้นางดูซีดเผือดและตะลีตะลาน ในสายตาเต็มไปด้วยความกังวล แถมยังคุกเข่าไปทางฉีเทียนเห้าโดยตรง

ท่าทางนี้ของหูหยานเฉียนทำให้ทุกคนตกใจไปหมด

จากนั้นหูหยานเฉียนก็หันหน้ามองไปทางยี่ชิงอ๋องหูหยานยี่ ทำหน้ากล่าวโทษ"ยังไงฉีเอ๋อร์ก็เป็นลูกของเจ้า เจ้าจะใจร้ายขนาดนี้ได้อย่างไร?"

เห็นได้ชัดว่า หูหยานยี่คิดไม่ถึงว่าหูหยานเฉียนจะปรากฏตัวในเวลานี้

เมื่อเผชิญกับการกล่าวโทษของหูหยานเฉียน สีหน้าของหูหยานยี่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

และพอดีในเวลานี้ เข็มเงินในมือของซ่งฉงปิงแทงไปทางหูหยานยี่อย่างไร้ความเมตตา

ตอนนี้กำลังเป็นตอนที่หูหยานยี่มีความสนใจอยู่กับสิ่งอื่น และซ่งฉงปิงก็ถูกบีบคออยู่ตลอด หูหยานยี่คิดไม่ถึงว่าซ่งฉงปิงจะสามารถต่อต้านในเวลานี้ได้

ตอนที่เข็มเงินแทงไปที่ผิวหนังของตัวเอง มือของหูหยานยี่ก็คิดจะออกแรงด้วยจิตสำนึก

แต่ในเมื่อซ่งฉงปิงจะลงมือ ก็ไม่มีทางที่จะให้โอกาสนี้กับหูหยานยี่

สิ่งที่นางใช้แทงหูหยานยี่ สามารถทำให้ปราสาทชาสะเพร่าได้

ดังนั้นถึงแม้มือของหูหยานยี่จะใช้แรงมากขนาดนั้น ก็ทำไม่ได้

และซ่งฉงปิงก็ได้ฉวยโอกาสที่คนของหูหยานยี่ไม่ได้พบเห็นสถานการณ์ฝั่งนี้ รีบวิ่งไปทางฉีเทียนเห้า

แม้กระทั่งซ่งฉงปิงยังได้ใช้ทักษะตัวเบา

"รีบจับนางเอาไว้!"

หูหยานยี่ส่งคำเตือนอย่างทันท่วงที

ปฏิกิริยาของลูกน้องหูหยานยี่ไม่ช้าเลย แต่ในที่สุดก็ช้าไปก้าวหนึ่ง

ฉีเทียนเห้ากระโดดขึ้นไป และปกป้องซ่งฉงปิงอยู่ในอ้อมอก พร้อมตบคนของหูหยานยี่ที่มาจับซ่งฉงปิงจนกระเด็นออกไป

คราวนี้ ฝั่งของหูหยานยี่ไม่มีตัวประกัน แต่ฝั่งของฉีเทียนเห้ายังมีซื่อจื่ออยู่ในมือ

สถานการณ์เหมือนพลิกแพลงทันที

ถูกซ่งฉงปิงหนีออกไปได้ สีหน้าของหูหยานยี่แย่มาก ใช้สายตาจ้องซ่งฉงปิง เหมือนกับว่าจะจ้องทะลุซ่งฉงปิงให้ได้

ไม่พอใจ โกรธแค้นและเสียใจภายหลัง

เรื่องครั้งนี้ล้มเหลวลงจึงเกิดความไม่พอใจ

โกรธแค้นเพราะเรื่องล้มเหลวลง

เสียใจภายหลังที่ไม่ได้ลงมือต่อซ่งฉงปิงไปโดยตรงเลย

เพราะถึงแม้เขาไม่ได้นาง แต่ก็สามารถทำให้ต้าชิ่งก็ไม่ได้นางด้วย

แต่ไม่ว่าตอนนี้จะพูดอะไรก็ช้าไป

หูหยานเฉียนเห็นการเปลี่ยนแปลงที่กะทันหันเช่นนี้ ก็มีการสั่นสักครู่หนึ่ง

เมื่อกี้นางอยู่ที่มืด ได้มองทุกอย่างเข้าตา

แต่ตอนนั้นนางขยับไม่ได้ แล้วก็ออกเสียงไม่ได้ด้วย

ตอนนี้ซ่งฉงปิงหนีพ้นไปได้แล้ว งั้นท่านอ๋อง......

หูหยานเฉียนมองไปทางหูหยานยี่อย่างระมัดระวัง และได้เผชิญกับสายตาที่อาฆาตของหูหยานยี่

ยังไม่ทันรอให้หูหยานเฉียนมีปฏิกิริยามดๆ ก็ได้ยินหูหยานยี่พูดว่า"ถอย!"

จากนั้นคนของหูหยานยี่ก็พาหูหยานยี่หายไปในท่ามกลางแสงจันทร์

ไม่คิดจะสนใจหูหยานเฉียนและหูหยานฉีเลย

ฉีเทียนเห้าโบกมือ แล้วลูกน้องก็วิ่งตามไปทางที่คนพวกหูหยานยี่หนีไป

จากนั้นฉีเทียนเห้าก็จ้องซ่งฉงปิงด้วยสีหน้าที่ตึงเครียด

เห็นได้ชัดว่า เขาโมโหเพราะพฤติกรรมที่เสี่ยงของซ่งฉงปิง

สิ่งนี้ ฉีเทียนเห้าไม่ได้บอกนางเลย

และดูจากตอนนี้แล้ว นางยังคิดไม่ออกว่าหูหยานเฉียนปรากฏตัวที่นี่มีประโยชน์อะไร

แต่ซ่งฉงปิงกลับคิดไม่ถึงว่า พอฉีเทียนเห้าฟังแล้วกลับส่ายหน้า

ซ่งฉงปิง"......"

ฉีเทียนเห้าไม่ใช่คนที่พามา งั้นจะเป็นใครได้อีก?

ซ่งฉงปิงตกใจมาก

แต่ตอนที่ซ่งฉงปิงรู้สึกตกใจ อยู่ๆฉีเทียนเห้าก็เข้าใกล้มา พูดข้างหูซ่งฉงปิง

ซ่งฉงปิงค่อยๆลืมตา รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ไม่นานก็เข้าใจแล้ว

หากเขาพาคนมา มันก็เป็นไปได้

แต่เขาพาคนมา เพื่ออะไรกันแน่?

มองไม่เป็น คิดไม่ออก ซ่งฉงปิงก็เลยไม่ได้คิดต่อ แต่สายตากลับมองไปที่หูหยานเฉียนอีกครั้งหนึ่ง

"หูหยานจวิ้นจู่ เจ้าอยากให้เขามีชีวิตอยู่ไหม?"ซ่งฉงปิงอ้าปาก ชี้ไปที่หูหยานฉีที่ถูกจับไว้

หูหยานฉีในตอนนี้ มีความมึนงงอยู่ในตัว

เพราะจนถึงตอนนี้เขายังคิดไม่ออกว่า เหตุใดเสด็จพ่อที่โปรดปรานตัวเองนั้น ถึงใจร้ายทิ้งเขาไว้

ส่วนซ่งฉงปิง หลังจากถามเสร็จ สายตาก็อยู่ที่หูหยานเฉียนตลอด

นางอยากลองดูว่า หูหยานเฉียนใส่ใจหูหยานฉีถึงระดับไหน

หูหยานเฉียนได้ยินเช่นนี้ก็อึ้งไปเลย จากนั้นเงยหน้าจ้องไปทางซ่งฉงปิง

นางเกลียดซ่งฉงปิง

แถมยังเป็นการเกลียดชังสุดๆ

ถ้าไม่มีนาง เรื่องหลายอย่างอาจจะไม่กลายเป็นแบบนี้

นางยังคงเป็นพระราชารองของจวนอ๋องอวี้ ถึงแม้ไม่ได้รับการโปรดปรานจากอ๋องอวี้ แต่ชีวิตของนางก็อยู่ดีมีสุข เป็นชีวิตที่หลายๆคนล้วนอิจฉาและใฝ่ฝัน

จะไม่เหมือนตอนนี้......

"เจ้าคิดจะทำอะไร?"หูหยานเฉียนมองซ่งฉงปิง ถามอย่างไม่เป็นมิตร ในน้ำเสียงมีความระแวดระวังอยู่