แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 738

"ไม่ได้คิดจะทำอะไร ข้าเพียงอยากจะคุยกับเจ้า เจ้าไม่ต้องคิดมาก ไม่ต้องกังวลอะไรมาก"

ซ่งฉงปิงปลอบใจอารมณ์ที่ตึงเครียดของหูหยานเฉียน ดูเหมือนไร้เดียงสามาก

แต่หูหยานเฉียนจะไปเชื่อความไร้เดียงสาของซ่งฉงปิงได้อย่างไร?

ใครไร้เดียงสาล้วนเป็นไปได้ ยกเว้นซ่งฉงปิงเป็นไปไม่ได้

ดังนั้น สายตาที่หูหยานเฉียนมองซ่งฉงปิง มีความระแวงระวังมาก

เห็นเช่นนี้ ซ่งฉงปิงก็ยักไหล่เล็กน้อย ไม่ได้คิดจะบังคับอะไร"แน่นอนแล้ว หากหูหยานจวิ้นจู่ไม่อยากคุย ก็ไม่เป็นไร"

หลังจากพูดเสร็จ ซ่งฉงปิงมองไปบนท้องฟ้า น้ำเสียงใจเย็นมาก"คืนนี้อากาศใช้ได้ เราแยกกันเถอะ"

ระหว่างที่พูด ก็พูดกับฉีเทียนเห้าว่า"เราไปกันเถอะ"

แต่ลักษณะที่ยิ้มให้ฉีเทียนเห้านั้น คล้ายสุนัขจิ้งจอกมาก

สุนัขจิ้งจอกน้อยสุดเจ้าเสน่ห์

ฉีเทียนเห้ามองซ่งฉงปิง สายตามีความจนปัญญาพาดผ่าน แต่ก็จับมือซ่งฉงปิง แล้วหันไปโดยตรง

เงาหลังของทั้งสองคนไม่มีการลังเลแม้แต่นิด ทำให้คนมองไม่ออกว่าตกลงพวกเขาจะไปจริงหรือเปล่า

"รอก่อน!"

เห็นซ่งฉงปิงจะไปจริงๆ หูหยานเฉียนก็ใจร้อนขึ้น

แต่ซ่งฉงปิงไม่สนใจ

หูหยานเฉียนเห็นเช่นนี้ รีบพูดว่า"ข้าอยากให้เขามีชีวิตอยู่ อยากให้เขามีชีวิตอยู่"

เป็นลักษณะที่รีบร้อนมาก

ได้ยินเช่นนี้ ซ่งฉงปิงถึงหันหน้าไป มองหูหยานเฉียนโดยอยู่เหนือกว่า

หูหยานเฉียนในตอนนี้ ฐานะต่ำต้อยมากจริงๆ

ในสายตาของเขา เต็มไปด้วยความรีบร้อน

เห็นได้ว่านางใส่ใจหูหยานฉีเป็นพิเศษเลย

แม้กระทั่งหูหยานฉีที่ถูกเสด็จพ่อที่ตัวเองให้เกียรตินั้นทอดทิ้ง ตอนที่ได้ยินคำพูดนี้ของหูหยานเฉียน ก็เงยหน้ามองไปทางหูหยานเฉียนด้วยความมึนงง

เหมือนมีอะไรกะพริบในสายตา

คำตอบบางอย่างปรากฏในสมองของเขา เพียงรอคนมาพิสูจน์ให้เขา

ส่วนหูหยานเฉียนไม่ได้สังเกตว่าหูหยานฉีกำลังมองตัวเองอยู่ เพียงมองไปที่ซ่งฉงปิงด้วยความกังวล"ต้องทำอย่างไรเจ้าถึงยอมปล่อยฉีเอ๋อร์?"

ในร่างกายของหูหยานเฉียนได้เห็นถึงความห่วงใยอย่างชัดเจน

ตอนนี้หูหยานเฉียนนังอดไม่ได้ที่จะเรียกหูหยานฉีว่า'ฉีเอ๋อร์'เลย

หูหยานฉีสังเกตถึงจุดนี้ สายตาที่มองหูหยานเฉียนก็ยิ่งซับซ้อนมากขึ้น

ส่วนซ่งฉงปิง ในวินาทีนี้ เกือบจะสามารถยืนยันความสัมพันธ์ระหว่างหูหยานเฉียนและหูหยานฉีแล้ว

อย่าบอกนะว่า หูหยานฉีเป็นลูกหูหยานเฉียนต่างหาก

อายุของหูหยานฉีประมาณยี่สิบกว่า น่าจะถูกแล้วแหละ

ถ้าหูหยานฉีเป็นลูกของหูหยานเฉียน แล้วซ่งจินจือล่ะ?

สองคนเป็นฝาแฝดหรือว่าซ่งจินจือเป็นเด็กที่อุ้มมาเลี้ยงต่างหาก?

ถึงแม้มีความประหลาดใจ แต่ยังไงซ่งจินจือก็ตายไปแล้ว ดังนั้นซ่งฉงปิงก็ไม่ได้ไปซีเรียสปัญหานี้มากนัก

เพียงมองไปที่หูหยานเฉียนอย่างเย็นชา"สิ่งนี้ง่ายมาก ขอให้เจ้าบอกสิ่งที่เจ้ารู้มา ช้าก็จะปล่อยเขา"

ได้ยินเช่นนี้หูหยานเฉียนก็อึ้งไปเลย

สิ่งที่นางรู้......

หูหยานเฉียนกะพริบตา และค่อยๆย้ายสายตาออกไป"ข้า ข้าจะรู้อะไรได้?"

ตอนนี้หัวใจของหูหยานเฉียนเต้นเร็วมาก ไม่กล้าสบตากับซ่งฉงปิงเลย

นี่เป็นการแสดงออกของการร้อนตัว

ซ่งฉงปิงเห็นเช่นนี้ ยิ้มมุมปาก"ก็ได้ เจ้าไม่รู้อะไรทั้งสิ้น"

ทำตัวเหมือนไม่อยากบังคับ ไม่ซีเรียสกับคำตอบของหูหยานเฉียนเลย

แต่ท่าทีแบบนี้ของซ่งฉงปิง ทำให้หูหยานเฉียนยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่

หูหยานเฉียนเงยหน้าอย่างรีบร้อน แต่กลับเผชิญกับสายตาที่แปลกๆของซ่งฉงปิง

ทันใดนั้น สีหน้าของหูหยานเฉียนก็ตึงเครียดขึ้นมาหน่อย

จากนั้นหูหยานเฉียนมองไปทางหูหยานฉี แสดงให้เห็นถึงความรักแบบเต็มๆ

หูหยานเฉียนหลับตา ระงับความอยากร้องไห้ลง แล้วไม่มองหูหยานฉีอีก พร้อมทำเป็นใจร้ายไม่ไปสนใจความอยากสอบถามของหูหยานฉี มองไปทางซ่งฉงปิง

"สิ่งที่เจ้าอยากรู้ทั้งหมด ข้าล้วนจะบอกเจ้า แต่เจ้าต้องรับปากกับข้าว่า หลังจากจบเหตุการณ์นี้ เจ้าต้องปล่อยฉีเอ๋อร์ของข้า"

ครั้งนี้ หูหยานเฉียนได้พูดว่า'ฉีเอ๋อร์ของข้า

ดังนั้น ถึงแม้เป็นคนที่โง่ขนาดไหน ก็มองออกว่าหูหยานเฉียนกับหูหยานฉีเป็นความสัมพันธ์อะไรกัน

ใจของหูหยานฉีหวั่นไหว

จากนั้นก็ยิ้มออกมา

ถึงแม้อยู่ในสถานการณ์แบบนี้......แต่ ก็อย่างไรล่ะ?

อย่างน้อย ต่อจากนี้ไป เขาไม่ใช่คนที่ไม่มีแม่แล้ว

หลังจากถูกเสด็จพ่อทอดทิ้งแล้ว เขาก็ไม่ใช่ว่าถูกคนทั้งหมดทอดทิ้ง

แบบนี้ยังดีอยู่

ขอบตาของหูหยานฉีแดงไปเลย ขนตาของหูหยานเฉียนสั่นเล็กน้อย ไม่กล้ามองไปทางหูหยานฉี

นับบัดนี้ นางรู้อย่างชัดเจนว่าสิ่งที่ซ่งฉงปิงต้องการรู้คืออะไร

สิ่งที่นางอยากรู้ ไม่เว้นจากสิ่งที่หูหยานยี่วางแผนในต้าชิ่งหลายปีนี้มีอะไรบ้าง และความทะเยอทะยานของหูหยานยี่

และนางยิ่งรู้อย่างชัดเจนว่า บางสิ่งบางอย่าง ถ้านางพูดออกมา ก็ยิ่งไม่มีโอกาสรอดแล้ว

หูหยานยี่ ไม่ให้อภัยคนที่ทรยศเลย

เขาเป็นคนที่โหดร้ายมาโดยตลอด

ซ่งฉงปิงมองหูหยานเฉียนด้วยสายตาที่ราบเรียบ"ขอแต่สิ่งที่เจ้าพูดนั้นเป็นความจริง ข้าก็จะปล่อยเขาไป"

สำหรับผู้ชายอ่อนแอที่มีแต่ความมึนงงในสายตานั้น จะฆ่าหรือปล่อยนั้น นางไม่มีความคิดเห็นอะไรหรอก

หูหยานเฉียนได้ยินคำสัญญาของซ่งฉงปิง สบายใจลงเยอะเลย หายใจเข้าลึกๆแล้วหลับตาลง

ตอนที่ลืมตาอีกครั้งหนึ่ง ดวงตาของหูหยานเฉียนมีความแน่วแน่อยู่ด้วย

"ตั้งแต่ยี่สิบกว่าปีก่อน หูหยานยี่ก็เริ่มวางแผน เขา......อ๊ะ......"

หูหยานเฉียนยังพูดไม่จบ ก็มีธนูลูกหนึ่งยิงทะลุผ่านร่างกายของนาง......