แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 742

ซ่งฉงปิงไม่ได้ไปพระราชวงศ์

เพราะเรื่องบางอย่างนางไม่สามารถให้เสด็จพ่อได้

สมมุติ ต้นกำเนิดของข่าว

หากบอกเสด็จพ่อว่ามาจากฝัน เสด็จพ่อจะได้นึกว่าตัวเองพูดเล่น

ก็ไม่ใช่เสด็จพ่อจะไม่เชื่อตัวเอง แต่เป็นเพราะว่า เสด็จพ่อเป็นฮ่องเต้ ต้องรับผิดชอบประชาชน ดังนั้นเลยมีความจริงจังเพิ่มเข้ามา

ดังนั้น เป้าหมายของซ่งฉงปิงคือฉีเทียนเห้า

เพราะซ่งฉงปิงรู้สึกว่า ฉีเทียนเห้าเป็นคนที่จะเชื่อและจะไม่ถามเยอะ

แต่ตอนนี้ฉีเทียนเห้าไม่อยู่ในเมืองหลวงเลย ได้ไปที่เมืองที่อยู่ไม่ไกลจากเมืองหลัง

พอดีว่าเมืองนั้นมีที่รวมตัวสายลับของเป่ยอันแห่งหนึ่งที่ซูเสี่ยวเสี่ยวบอกมา

ซ่งฉงปิงไม่ได้พาหลายคนไป พาแค่ไป๋เสาและองครักษ์คนหนึ่ง

ทั้งสามคนขี่ม้าและออกจากจวนอ๋องเซ่อเจิ้ง ในที่สุดได้ออกจากเมืองหลวง

ตอนนี้ฉีเทียนเห้าใส่หน้ากากนั่งอยู่ในโรงเตี้ยมแห่งหนึ่ง

"ลูกค้า ไม่ทราบว่าจะเปิดห้องพักหรือทานข้าวขอรับ"พนักงานร้านเดินมาด้วยรอยยิ้ม และถามอย่างเคารพ

ฉีเทียนเห้าเหลือบตามองพนักงานร้านทีหนึ่ง ทำให้พนักงานร้านกลัวจนรอยยิ้มหายไป

"รอคน"

ฉีเทียนเห้าพูดสั้นๆได้ใจความ

พนักงานร้านได้ยินเช่นนี้ก็ไม่ได้โกรธ ถามต่อว่า"แล้วลูกค้าต้องการให้ข้าน้อยเตรียมชาหรือเปล่าขอรับ?ในร้านมีชาเขียวหลงจิ่ง ชาปี้หลัวชุน ชาต้าหงเผา......"

"ชาเขียวหลงจิ่ง"

"ได้ขอรับ"พนักงานร้านตะโกนเสียงหนึ่ง จากนั้นก็เดินจากไปด้วยความกระสับกระส่าย

ฉีเทียนเห้ามองพนักงานร้านคนนั้นทีหนึ่ง

จากนั้นมองหน้าประตูต่อ นิ้วมือที่เรียวยาวได้เคาะบนโต๊ะอย่างต่อเนื่อง เหมือนครุ่นคิดอะไรอยู่

ไม่นานพนักงานร้านก็นำน้ำชาเสิร์ฟขึ้นมา แถมยังมีถั่วลิสงอีกจานหนึ่งด้วย

"ลูกค้าทานได้เลยขอรับ ถ้ามีอะไรต้องการหาข้าน้อยได้เลยนะขอรับ"

พูดเสร็จ พนักงานร้านก็ถอนตัวลงไป

ฉีเทียนเห้ามองน้ำชาบนโต๊ะ นานมากไม่ได้ดื่ม เหลือบตามองไปรอบๆ มุมปากที่อยู่ใต้หน้ากากนั้นได้ยิ้มขึ้นมา

สักพักหนึ่ง รอน้ำชาเย็นลง ฉีเทียนเห้าถึงยกน้ำชาขึ้นมาจิบอึกหนึ่ง

แต่เหมือนกับว่าไม่ชอบรวชาติของชา เลยไม่ได้ดื่มอีก

เวลาผ่านไปทีละนิดละหน่อย ฉีเทียนเห้ายังคงไม่ได้เจอคนที่รออยู่ ดังนั้นเลยลุกขึ้นคิดจะจากไป

แต่เพิ่งลุกขึ้นมา ร่างกายก็สั่น จากนั้นร่างกายสั่นไหวเล็กน้อย แล้วล้มลงไปกับพื้น

เวลานี้ พนักงานร้านที่สังเกตอยู่ที่มืดก็รีบเดินหน้าขึ้นไป ตะโกนว่า"ลูกค้า เจ้าเป็นไรหรือ?ไม่สบายหรือเปล่าเนี่ย?"

ตะโกนไปด้วย พร้อมไปประคองฉีเทียนเห้า

จากนั้น พนักงานร้านตะโกนเรียกเถ้าแก่"เถ้าแก่รีบมานี่หน่อยขอรับ มีลูกค้าท่านหนึ่งสลบขอรับ"

เถ้าแก่ได้ยินก็มาถึง จากนั้นก็ประคองฉีเทียนเห้าเข้าไปในห้องพักข้างหลัง ยังถูกหลายๆคนชื่นชมความดี

ที่แท้แล้ว โรงเตี้ยมนี้มีชื่อเสียงที่ดีในหมู่บ้านข้างเคียงและในปากของพ่อค้าที่ไปๆมาๆ

ไม่เพียงแต่บริการดี แถมยังชอบช่วยเหลือคนด้วย

ดังนั้น เมื่อเห็นพนักงานร้านและเถ้าแก่ร้านประคองคนที่สลบเข้าไปในห้องพักแต่ไม่ได้พาไปส่งที่สำนักแพทย์ เหล่าลูกค้าล้วนไม่ได้รู้สึกผิดปกติ กลับรู้สึกว่านี่เป็นคุณธรรมความดีของโรงเตี้ยมนี้อีกครั้งหนึ่ง

เถ้าแก่และพนักงานร้านวางฉีเทียนเห้าไว้บนเตียง สีหน้าของสองคนก็หายไป

พนักงานร้านถาม"คนนี้เป็นอ๋องเซ่อเจิ้งของต้าชิ่งจริงหรือ?"เห็นได้ชัดว่าในน้ำเสียงมีความไม่แน่นอน

"ใช่หรือเปล่าถอดหน้ากากออกก็รู้"

ระหว่างที่พูด มือข้างหนึ่งก็ยื่นไปที่หน้าของฉีเทียนเห้า......

"น่ากลัวเหลือเกิน"

ในเวลานี้ ข้างๆมีเสียงซุบซิบส่งมา

เดิมทีซ่งฉงปิงก็ไม่ได้ไปสังเกต แต่ได้ยินอีกคนหนึ่งพูดว่า"จริงด้วย เต็มไปด้วยเลือด"

เลือด?

ซ่งฉงปิงขมวดคิ้ว จากนั้นหยุดลง

มีเลือดก็หมายความว่าเกิดเหตุขึ้น นางหยุดลง ก็เป็นสัญชาตญาณ

แต่ซ่งฉงปิงยังไม่ได้ลืมเป้าหมายที่ตัวเองมาที่นี่ ดังนั้นเลยไม่เตรียมจะฟังอะไรมาก

แต่ในเวลานี้ กลับมีคำพูดหนึ่งเผลอเข้าหูของซ่งฉงปิงอย่างกะทันหัน"ผู้ชายที่ใส่หน้ากากก็เก่งหรือเกิน คนเดียวสามารถสู้กับคนมากมายขนาดนั้น แต่ฝ่ายตรงข้ามคนเยอะอยู่ ดูเหมือนว่าชายใส่หน้ากากคนนั้นก็สู้ไม่ได้หรอก"

ชายใส่หน้ากาก?

ซ่งฉงปิงนึกถึงฉีเทียนเห้าทันที ดังนั้นเลยไม่ได้เดินหน้าไปอีก

หาดเทียนเก้าถูกรุมโจมตี......

เมื่อนึกถึงที่นี่ สีหน้าของซ่งฉงปิงก็แข็งตัวขึ้น

แน่นอนว่าไป๋เสาที่อยู่ข้างๆก็ได้ยิน

ไป๋เสาในตอนนี้ก็นึกถึงฉีเทียนเห้าเหมือนกันกับซ่งฉงปิง

คนที่พวกเขาพูดนั้น เป็นอ๋องเซ่อเจิ้งหรือเปล่า?

ไป๋เสามองไปทางซ่งฉงปิง แต่กลับเห็นว่าซ่งฉงปิงหันตัวไป เดินไปที่หลายคนนั้น

เดิมทีหลายคนนั้นยังคุยสนุกอยู่ แต่กลับเห็นซ่งฉงปิงเดินมาทางพวกเขา เลยเงียบปากทันที

สายตาของแต่ละคนล้วนมองไปที่ใบหน้าของซ่งฉงปิง......ถึงแม้ตอนนี้ซ่งฉงปิงใส่ผ้าปิดหน้าอยู่ แต่เสน่ห์ในตัวของนาง ทำให้ผู้ชายเหล่านี้เหมือนได้เจอนางฟ้า

ซ่งฉงปิงหยิบเงินตำลึงออกมาจากอ้อมอก ยื่นให้ผู้ชายหลายคนนั้น

"ชายใส่หน้ากากที่พวกเจ้าพูดถึงนั้นมีลักษณะอย่างไร?"ซ่งฉงปิงถาม