แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 745

ซ่งฉงปิงนำสิ่งที่ซูเสี่ยวเสี่ยวบอกนางนั้นพูดออกมารอบหนึ่ง

แน่นอนว่า ซ่งฉงปิงไม่ได้เปิดเผยว่าซูเสี่ยวเสี่ยวเป็นคนพูด

ถึงแม้ฉีเทียนเห้าสงสัย แต่ก็ไม่ได้สืบหาต้นเหตุ

ปิงเอ๋อร์ไม่ยอมพูด ก็หมายความว่าพูดไม่ได้ งั้นต้นเหตุของข่าวสารก็ไม่สำคัญแล้ว

คำพูดของปิงเอ๋อร์ เขาเชื่อตลอด

"เรื่องนี้มอบหมายให้ข้ามาทำก็พอ"ฉีเทียนเห้าพูด สายตาเต็มไปด้วยความแน่วแน่

ซ่งฉงปิงพยักหน้า โล่งใจลง

เพราะนางรู้ว่าขอให้ฉีเทียนเห้ารู้ งั้นก็จะไม่เกิดเรื่องอะไร

ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในชาติก่อน ก็ล้วนจะไม่เกิดขึ้น

เมืองหยุนหลิน เต็มไปด้วยกลิ่นนองเลือด

คนในเมืองล้วนกังวลมาก

เดิมทีฉีเทียนเห้าไม่คิดจะอธิบายให้เหล่าชาวบ้าน แต่ภายใต้การบังคับของซ่งฉงปิง เรื่องบางอย่างก็ถูกเปิดเผย

หากกล่าวว่าการที่โรงเตี้ยมหยุนหลินเต็มไปด้วยกลิ่นเลือด และคนใจบุญสุนทานในเมืองก็ถูกฆ่าด้วย เป็นเหตุที่ทำให้เหล่าชาวบ้านเกิดความไม่พอใจ

งั้นการอธิบายความเป็นมาของเรื่องก็เป็นสิ่งสำคัญมาก

แต่สายลับเป่ยอันเหล่านี้แสดงได้เก่งเหลือเกิน คุณธรรมความดีที่ทำไว้เจาะลึกในใจของคน

หากบอกว่าพวกเขามาจากเป่ยอัน เป็นสายลับที่เป่ยอันวางไว้ในต้าชิ่ง คงยากที่จะทำให้พวกเขาเชื่อถือ

เพราะการทำความดีไม่แบ่งชนชาติ คงเป็นไปไม่ได้ที่ห้ามคนอื่นทำความดี แถมยังฆ่าคนเพียงเพราะคนนั้นไม่ใช่คนของต้าชิ่งหรอก?

เพราะถึงแม้บางสิ่งบางอย่างเป็นเพียงการแสดง เป็นแค่ภายนอกเท่านั้น แต่ความดีบางอย่างก็ได้ทำจริงๆ

ดังนั้นถ้าจะทำให้เหล่าชาวบ้านหายโกรธ ก็ต้องมีหลักฐานยืนยันว่าพวกเขาเป็นสายลับจริงๆ

ไม่ว่าเป็นสมัยไหน ทุกคนล้วนมีใจรักชาติ ดังนั้นทุกคนล้วนไม่สามารถทนสายลับได้

ดีที่คนเหล่านี้ซ่อนอยู่ในต้าชิ่งมาหลายปี สิ่งที่เคยทำก็ไม่น้อย

ก่อนหน้านี้ฉีเทียนเห้าก็ได้เบาะแสบางอย่างจากการสอบสวน เลยสามารถเปิดเผยหลักฐานออกมาได้ง่ายเลย

หลังจากทำให้ชาวบ้านหายโกรธแล้ว ซ่งฉงปิงก็กลับเมืองหลวงภายใต้การปกป้องของคนของฉีเทียนเห้า

ส่วนฉีเทียนเห้า ก็เริ่มแอบไปทำลายจุดตั้งของเป่ยอันที่อยู่ในต้าชิ่ง

ในขณะเดียวกัน ฝั่งของเป่ยอันก็ไม่สันติสุข

ทีแรก เป่ยอันและต้าชิ่งทำสงครามกัน

เนื่องจากต้าชิ่งก็ไม่ได้อ่อน ดังนั้นทั้งสองฝ่ายก็ยืนกรานอยู่อย่างนั้น

แต่พอดีในเวลานี้ มีข่าวลือส่งออกมาจากเมืองหลวงของเป่ยอัน

ได้ข่าวว่า องค์ชายเจ็ดเป็นลูกของยี่ชินอ๋อง

ได้ข่าวว่า ยี่ชินอ๋องที่ทำงานหนักเพื่อฮ่องเต้เป่ยอันมาหลายปีนั้น จริงๆแล้วมีความโลภต่อราชบังลังก์มานานแล้ว

ข่าวลือสองข้อนี้ ทำให้เกิดความวุ่นวายในกะทันหัน

สาเหตุที่ฮ่องเต้ของเป่นอันเชื่อถือหูหยานยี่ เป็นเพราะว่าหูหยานยี่เป็นน้องชายแท้ๆของเขา แถมในจวนอ๋องนอกจากมีเพียงซื่อจื่อที่ป่วยหนัก ก็ไม่มีลูกคนอื่นแล้ว

คนที่ไม่มีลูกหลานที่สุขภาพดี ถึงแม้มีอำนาจในมือก็อย่างไรล่ะ?

ดังนั้นหลายปีนี้ ฮ่องเต้ของเป่ยอันเชื่อถือหูหยานยี่มาก มอบสิทธิมากมายให้เขา แถมยังจะเชื่อฟังความเห็นของเขา ในการตัดสินใจที่สำคัญ

แต่ตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน ไม่มีฮ่องเต้คนไหนที่ไม่เกิดความสงสัย ที่ไม่กลัวมีคนโลภต่อราชบังลังก์หรอก

ดังนั้นตั้งแต่แรกฮ่องเต้เป่นอันก็ได้วางแผนเอาไว้

ตั้งแต่ที่เรื่องนี้ถูกเปิดเผย ฮ่องเต้เป่นอันก็สั่งให้ไปตรวจเรื่องนี้ องค์ชายเจ็ดและแม่ขององค์ชายเจ็ดก็ล้วนถูกขัง

แม้กระทั่งสงครามของชายแดน ฮ่องเต้เป่ยอันก็สั่งให้หยุดชั่วคราว

หลังจากหูหยานยี่หนีกลับไปในเป่ยอัน กำลังนั่งอยู่ในกองทัพ

สำหรับเรื่องนี้ เหล่าประชาชนล้วนไม่เข้าใจ

จะก่อกบฏจะก่อหรือ แต่ลืมไปแล้วว่าสองประเทศยังทำสงครามอยู่?นี่คือรอให้คนอื่นไปจับผิดหรือ?

ต้าชิ่งก็ไม่ได้โง่ โดยเฉพาะฉีเทียนเห้าได้ใช้วิธีบางอย่างจัดการสายลับของเป่ยอัน แล้วไปสู้รบ

ดังนั้น ประชาชนในเมืองหลวงก็ได้รับข่าวสารทุกวันว่าเมืองของเป่ยอันถูกครอบครอง

บังเอิญว่าใกล้จะปีใหม่แล้ว

รวมถึงข่าวที่ทำสงครามชนะ ทำให้บรรยากาศปีใหม่ในเมืองหลวง ดูสนุกกว่าปีก่อนๆ

อยู่มาวันนี้ ซ่งฉงปิงได้รักษาร่างกายให้หูหยานฉีที่อยู่ในจวนองค์หญิงใหญ่ ได้บอกข่าวพวกนี้ให้หูหยานฉี

สำหรับหูหยานฉี ซ่งฉงปิงมีความระมัดระวังอยู่แล้ว เพราะเขาเป็นคนเป๋ยอัน พ่อแม่ของเขาก็คือหูหยานยี่และหูหยานเฉียนด้วย

แต่ได้ยินซ่งฉงปิงพูดถึงสิ่งเหล่านั้น หูหยานฉีกลับฝืนยิ้ม

"องค์หญิงใหญ่ไม่ต้องมาทดสอบข้าเลย"สายตาของหูหยานฉีเต็มไปด้วยความเศร้าโศก"ข้าไม่ใช่คนที่แยกแยะถูกผิดไม่เป็น ในเมื่อองค์หญิงใหญ่ได้ช่วยชีวิตข้าไว้ ต่อจากนี้ไปชีวิตของข้าก็เป็นขององค์หญิงใหญ่"

ซ่งฉงปิงได้ยินเช่นนี้ก็อึ้งไปเลย เม้มปากเล็กน้อย จากนั้นถึงพูดว่า"ในเมื่อได้ช่วยเจ้า ก็ถือว่าเป็นบุญกุศลของเจ้า ไม่ต้องรู้สึกว่าชีวิตของเจ้าเป็นของข้า ขอแค่อนาคตเจ้าไม่ทำเรื่องที่ไม่ดีต่อต้าชิ่ง เจ้าก็จะไปคนใช้ชีวิตของตัวเอง"

คำพูดของซ่งฉงปิงทำให้หูหยานฉีอึ้งเล็กน้อย

สายตาที่เศร้าโศกเผชิญกับสายตาที่ใจเย็นของซ่งฉงปิง ทันใดนั้นก็อึ้งเล็กน้อย

แต่ไม่นาน หูหยานฉีก็ย้ายสายตาออกไป

"ขอบคุณองค์หญิงใหญ่"ระหว่างที่หูหยานฉีพูด ก็พูดเหมือนเป็นการสัญญา"ชีวิตต่อจากนี้ไป หากข้าได้ทำเรื่อฃที่ไม่ดีต่อต้าชิ่ง ข้าจะไม่ได้ดีแน่นอน"

อย่างอื่นก็ไม่ได้พูดอีก

แต่ว่ามือของหูหยานฉีกลับกำเป็นหมัด......

ซ่งฉงปิงออกจากจวนองค์หญิงใหญ่ ไปทางจวนอ๋องเซ่อเจิ้ง

แต่เพิ่งถึงหน้าประตูจวนอ๋องเซ่อเจิ้ง กลับเห็นหน้าประตูมีรถม้าคันหนึ่งจอดอยู่