แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 744

ซ่งฉงปิงมองออกว่า คนเหล่านี้เก่งมากๆ

ตอนนี้นางอยู่ทิศทางตรงข้ามกับลม ส่วนพวกเขาอยู่ทิศทางเดียวกับลม อยากจะวางยาพิษให้พวกเขาในเวลานี้ ให้พวกเขาสลบไปหมดนั้น เหมือนไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย

เรื่องเหมือนยากขึ้นเรื่อยๆ

ส่วนผู้ชายคนนั้นเห็นว่าซ่งฉงปิงไม่ได้คิดจะพูดเลย ก็ยิ้มมุมปากแล้วถามว่า"องค์หญิงใหญ่อยากจะดิ้นรนสักหน่อยหรือจะไปกับพวกเรา?"

คำพูดนี้เหมือนกับว่าพวกเขามาเชิญซ่งฉงปิงไปเป็นแขก แถมยังเคารพต่อความเห็นของแขกด้วย

แต่ตามจริงแล้ว เขาพูดแบบนี้ก็แสดงให้เห็นได้ว่าตอนนี้เขามั่นใจในตัวมาก เหมือนทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของพวกเขา

ซ่งฉงปิงยักไหล่"ไม่ดิ้นรนแล้ว ไปตามพวกเจ้าเถอะ"

ไม่ใช่โอกาสที่ดีในการวางยาพิษ ดิ้นรนก็สู้ไม่ไหว นางยังดิ้นรนอะไรอีกล่ะ?

เสียแรงเปล่าๆไม่ใช่หรือ?

ฝ่ายตรงข้ามก็เหมือนรู้มาก่อนว่าซ่งฉงปิงจะทำตัวเช่นนี้

เห็นว่าฝ่ายตรงข้ามไม่แปลกใจเลย แต่ก็ไม่ได้เดินหน้าทันที ยังคงพูดด้วยความระวัง"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ องค์หญิงใหญ่เอายาออกมาก่อน เพื่อหลีกเลี่ยงความยุ่งยากบางอย่าง"

เห็นได้ชัดว่า พวกเขารู้สึกว่าซ่งฉงปิงได้ซ่อนยาพิษอยู่บนร่างกาย

ซ่งฉงปิงหมุนลูกตา จากนั้นหยิบยาสองซองออกมาจากแขนเสื้อ

ยาเป็นยาพิษธรรมดา

เพราะถ้าเป็นยาพิษที่ดีจะมีราคา เอาให้คนเหล่านี้ก็ช่างเปล่าประโยชน์เหลือเกิน

แต่ซ่งฉงปิงเป็นเช่นนี้แล้วคนนั้นยังคงไม่ไว้ใจ ไม่ได้คิดจะเข้าใกล้เลย

"องค์หญิงใหญ่ ขออภัยด้วย"คนนั้นพูด

จากนั้น ตะโกนเรียกไปทางข้างหลัง"ชุนเหนียง"

พูดเสร็จ เห็นแต่หญิงธรรมดาผู้หนึ่ง......เป็นหญิงวัยกลางคนที่แต่งกายเป็นชาวบ้านธรรมดา เดินออกมาจากข้างหลังของชายกลุ่มนี้

ซ่งฉงปิงมองหญิงวัยกลางคนๆนี้ ก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดชาติก่อนถึงไม่มีคนพบเจอสายลับของเมืองหยุนหลิน จนทำให้ประชาชนถูกฆ่าหมด ไม่มีใครรอดพ้นได้

เป็นเพราะว่าคนเหล่านี้ล้วนธรรมดามาก

คนที่เก่งและธรรมดา ถึงเป็นคนที่จัดการยากที่สุด

ไม่ใช่เป็นเพราะว่าพวกเขาเก่งเกิน แต่เป็นเพราะว่าพวกเขาซ่อนตัวได้ดีเกิน

สมมุติคนนำหน้าคนนี้ เขาเหมือนเป็นพ่อค้าคนหนึ่ง เหมือนเป็นเจ้านาย ส่วนคนอื่นๆ ล้วนเป็นบ่าวทาส และทำให้คนหาจุดบกพร่องไม่ได้เลย

อยากจะค้นพบคนเหล่านี้จากกลุ่มคน ยากขนาดไหนล่ะ?

ใครจะคิดได้ถึงว่าคนที่ธรรมดาขนาดนี้ จะเป็นสายลับของประเทศศัตรูล่ะ?

ตอนที่ซ่งฉงปิงคิดเช่นนี้อยู่ คนที่ชื่อว่าชุนเหนียงก็ได้เข้าใกล้ซ่งฉงปิง

เห็นได้ชัดว่า นี่เป็นการค้นตัว

ซ่งฉงปิงไม่ได้ห้ามให้ชุนเหนียงค้นตัว เพราะนางรู้อย่างชัดเจน ชุนเหนียงค้นอะไรไม่ได้หรอก

ในเมื่อค้นไม่ได้ เหตุใดถึงต้องกลัวอีกล่ะ?

ชุนเหนียงค้นได้ละเอียดมาก แม้กระทั่งเล็บของซ่งฉงปิงยังได้ตรวจดูดีๆ

ซ่งฉงปิงถือว่าใจเย็นอยู่ แต่ไป๋เสาที่อยู่ข้างๆดูจนสีหน้าแย่มาก เกือบจะลงมือแล้ว

ไป๋เสาไม่ใช่คนที่ใจร้อน แต่นางรู้สึกว่าองค์หญิงใหญ่ถูกค้นตัวเช่นนี้ เป็นการไม่เคารพองค์หญิงใหญ่

ซ่งฉงปิงเลยใช้สายตาสะกิดให้ไป๋เสาใจเย็นๆ ห้ามทำอะไรเด็ดขาด

ชุนเหนียงค้นตัวของซ่งฉงปิงแต่ไม่เจออะไร เลยไปค้นตัวไป๋เสา

ไป๋เสาไม่มียาพิษซ่อนอยู่เช่นกัน แต่อาวุธคมที่ติดตัวถูกเอาไป

เห็นว่าซ่งฉงปิงไม่มียาพิษอยู่ในตัว คนที่นำหน้าถึงลงคำสั่ง พูดว่า"เชิญองค์หญิงใหญ่ไปเถอะ"

หากใจอ่อนปล่อยไป ก็เป็นคนที่โง่หรือเกิน

แถมคนเหล่านี้ก็ไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดา เป็นสายลับของประเทศศัตรู แถมในชาติก่อนคนเหล่านี้เป็นคนไปฆ่าคนทั้งเมืองนี้

ดังนั้น ไม่จำเป็นต้องใจอ่อนเลย

ต่อมาก็เป็นสถานการณ์ที่นองเลือด

หลังจากจัดการคนเหล่านี้แล้ว ซ่งฉงปิงถึงถามว่าเกิดอะไรขึ้น

ที่แท้แล้วคนของฉีเทียนเห้าตรวจสอบเบาะแสได้ เลยมาที่เมืองหยุนหลิน และเจตนาไปสถานที่ที่สงสัยมากที่สุด นั่นก็คือโรงเตี้ยมหยุนหลิน

และก่อนไปยังเจตนาเปิดเผยตัวตนของตัวเอง เพื่อจะให้ฝ่ายตรงข้ามมาลงมือต่อตัวเอง

อย่างที่คิด ฝ่ายตรงข้ามติดกับดักของเชา

หลังจากยืนยันว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นสายลับของประเทศศัตรู ฉีเทียนเห้าก็ได้ใช้ยาเม็ดพูดความจริงที่ซ่งฉงปิงให้มา

หลังจากรู้คำถามที่อยากรู้จากการใช้ยาเม็ดพูดความจริงแล้ว ฉีเทียนเห้าก็เริ่มวางแผนใหม่

เพียงเวลาครึ่งวัน โรงเตี้ยมหยุนหลินก็ถูกถอนขึ้นมาทั้งราก ที่ตั้งของสายลับก็ถูกฉีเทียนเห้าค้นพบหมด

เวลานี้ องครักษ์มาหาฉีเทียนเห้า ฉีเทียนเห้าถึงรู้ว่าซ่งฉงปิงมา

มอบหมายให้ลูกน้องจัดการสถานที่ จากนั้นซ่งฉงปิงและฉีเทียนเห้าก็ออกจากฝูงชนก่อน

"เหตุใดเจ้าถึงมา?"ฉีเทียนเห้ามองซ่งฉงปิง ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ถึงแม้รู้ว่าปิงเอ๋อร์มีความลับของตัวเองสามารถปกป้องตัวเองได้ แต่สถานการณ์ครั้งที่แล้วที่หูหยานยี่ใช้ชีวิตของปิงเอ๋อร์มาขู่เขา ยังทำให้เขาลืมไม่ได้ ถึงแม้คิดขึ้นมาได้ก็ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะใจสั่น

หากปิงเอ๋อร์ถูกจับไปอีก เขาเชื่อว่าตัวเองตะไม่สามารถใจเย็นเหมือนครั้งที่แล้วได้

ซ่งฉงปิงมองออกความเป็นห่วงของฉีเทียนเห้า สังเกตถึงความตึงเครียดของฉีเทียนเห้า เลยพูดว่า"ข้าไม่เป็นไร"

เห็นฉีเทียนเห้าจะพูดอะไร สีหน้าของซ่งฉงปิงก็จริงจังขึ้นมา"ข้ามา เพราะมีเรื่องที่สำคัญจะหาเจ้า"