แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 747

"คุณชายสามเว่ย ข้าไม่ได้ตรงไหน?"ว่านเหม่ยเถียนไม่ได้ทำตัวดูเป็นสตรีผู้งามเหมือนเมื่อกี้นี้ ถามด้วยความไม่เต็มใจ

ถึงแม้ถูกปฏิเสธ ก็ต้องรู้เหตุผล ตายก็ต้องตายให้ชัดเจน

ถ้าตอนนี้ซ่งฉงปิงมีน้ำชาในปาก จะต้องพ่นออกมาแน่นอน

สิ่งสำคัญคือ ข้างหน้ากับข้างหลังต่างกันเยอะไปหน่อย

วินาทีก่อนหน้านี้ยังเป็นกระต่ายน้อยอยู่ วินาทีต่อไปก็กลายเป็นแมวป่า

ซ่งฉงปิงมองเว่ยเจ๋ออิงที่อยู่ข้างๆด้วยจิตสำนึก

ส่วนเว่ยเจ๋ออิง......เออ ตอนนี้ยังคงไร้สีหน้าใดๆ

ซ่งฉงปิง"......"ในเวลานี้แล้วยังสามารถไม่เปลี่ยนสีหน้า พี่สามเก่งจริงๆ

แต่ตอนนี้ซ่งฉงปิงสามารถยืนยันได้แล้วว่าว่านเหม่ยเถียนก็คือว่านเหม่ยเถียนก่อนหน้านี้

ว่านเหม่ยเถียนเห็นว่าในม่านม้วนไม่มีเสียงส่งมา อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

หากเมื่อกี้ข้างในนี้ไม่มีเสียงส่งมา นางยังนึกว่าข้างในม่านไม่มีคนเลย

แต่......

ว่านเหม่ยเถียนขมวดคิ้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ"หากคุณชายสามเว่ยไม่พอใจข้า ก็บอกตรงๆเลย ไม่พูดไม่จามันเกินไปหรือเปล่า?"

ตอนที่ว่านเหม่ยเถียนพูดเช่นนี้ สายตาจับจ้องไปที่ม่านม้วนนั้น

แต่ข้างในไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

ว่านเหม่ยเถียนไม่สบายใจ เตรียมจะขึ้นไปเปิดม่าน

"ไม่ได้ไม่พอใจ"เว่นเจ๋ออิงอ้าปาก

ส่วนมือของว่านเหม่ยเถียน ทะลุผ่านม่านม้วนพอดี ขอแต่นางยื่นเข้ามาในม่านม้วนแล้วเปิดผ้าสีขาวออก ก็จะสามารถมองเห็นหน้าตาของคนข้างใน

แต่ในเมื่อคนอ้าปากแล้ว นางก็ไม่ต้องไปเปิดผ้าม่านนั้น

ว่านเหม่ยเถียนยืนอยู่ตรงนั้น รอคนข้างในพูดต่อ

แต่ไม่รู้ว่า คนข้างในสามารถมองเห็นทุกรายละเอียดบนใบหน้าของนางได้ผ่านม่านม้วน รวมไปถึงไฝเล็กๆบนใบหน้าของนางด้วย

"ข้ามีรอยแผลบนใบหน้า กลัวแม่นางว่านจะตกใจ"เว่ยเจ๋ออิงมองว่านเหม่ยเถียนที่อยู่ข้างๆ ตั้งใจพูดโกหกนาง

ซ่งฉงปิงหันกลับไปมองใบหน้าที่เรียบๆของพี่สาม สามารถกล่าวได้ว่า นอกจากตากแดดจนผิวดำหน่อยนึงแล้ว ไม่มีจุดบกพร่องใดๆ

คิดไม่ถึงว่า คนอย่างพี่สาม ยังสามารถพูดหลอกคนแบบนี้อีก

ว่านเหม่ยเถียนที่อยู่นอกม่านม้วนได้ยินเช่นนี้ ก็เก็บมือกลับไป

เห็นท่าทางของว่านเหม่ยเถียน ความสนใจที่เว่ยเจ๋ออิงปรากฏขึ้นในเมื่อกี้นี้ ก็หายไปส่วนหนึ่ง และก็เก็บสายตากลับ ไม่คิดจะพูดอะไรอีก

"ขอโทษเจ้าค่ะ"

ในเวลานี้ คำว่าขอโทษส่งมา

เว่ยเจ๋ออิง"......"

ซ่งฉงปิงก็ไม่ได้ที่จะมองไปนอกม่านม้วน

แต่กลับเห็นว่าว่านเหม่ยเถียนเป็นสีหน้าที่เห็นใจและรู้สึกผิด จากนั้นเหมือนระงับความประหลาดใจไม่ได้ จึงถามว่า"คุณชายสามเว่ย บาดแผลบนใบหน้าของเจ้าเกิดจากการสู้รบหรือเจ้าคะ?"

เว่ยเจ๋ออิง"......"

ว่านเหม่ยเถียน"คุณชายสามเว่ยเจ้าคะ!"

เว่ยเจ๋ออิง"......ใช่"

"แล้ว......คุณชายสามเว่ยไม่สนใจข้าเลย ก็เป็นเพราะว่าใบหน้ามีบาดแผลหรือเจ้าคะ?"ว่านเหม่ยเถียนลองสอบถาม

เว่ยเจ๋ออิง"......ใช่"

ว่านเหม่ยเถียนโล่งใจลง"ในสงครามใช้อาวุธมีคมทั้งนั้น ใบหน้ามีบาดแผลก็ไม่ใช่เรื่องที่แปลกประหลาด คุณชายสามเว่ยไม่ต้องรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ"

ว่านเหม่ยเถียนเป็นการปลอบใจล้วนๆ

และตอนนี้ สีหน้าของเว่ยเจ๋ออิงก็ยิ่งแข็งตัวขึ้นเรื่อยๆ

ซ่งฉงปิงเห็นลักษณะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเว่ยเจ๋ออิง เกือบจะขำออกมา

โกหกครั้งหนึ่งต้องใช้คำโกหกอีกมากมายไปช่วย คำพูดนี้กล่าวถูกต้องจริงๆ

แต่ไม่รู้ว่าพี่สามกับแม่นางว่านคนนี้จะเกิดอะไรกันหรือเปล่า

ซ่งฉงปิงมองอยู่เงียบๆ พยายามไม่ขำออกมา

"สรุปคือ แม่นางว่านไม่ซีเรียสหรือ?"เว่ยเจ๋ออิงถาม

"ยังไงข้าก็ไม่รู้หน้าตาแต่เดิมของคุณชายสามเว่ย จะซีเรียสไปทำไมล่ะ?"ว่านเหม่ยเถียนถามกลับ"คุณชายสามเว่ยก็ไม่ได้อยากจะมีหน้าตาขี้เหร่สักหน่อย"

แล้วนางก็รู้สึกว่าแม่นางว่านคนนั้นยังใช้ได้อยู่

แน่นอนว่าซ่งฉงปิงจะไม่พูดแบบนี้หรอก

เพราะเรื่องความรัก อยู่ที่แต่ละคน บังคับไม่ได้ เพราะคนที่แต่งงานไม่ใช่ตัวเอง

เว่ยเจ๋ออิง"ไม่มี"

แต่ตอนนี้พูดคำพูดนี้ สมองของเว่ยเจ๋ออิงมีดวงตาคู่หนึ่งที่เต็มไปด้วยความเห็นใจพาดผ่าน

ซ่งฉงปิงไม่ได้พูดอะไรมาก

แต่เว่ยเจ๋ออิงกลับพูดในเวลานี้"แม่นางว่านคนนั้น เจ้ารู้จักหรือ?"

"เคยเจอครั้งหนึ่ง"ซ่งฉงปิงไม่ได้พูดอะไรมาก แต่ในเมื่อเว่ยเจ๋ออิงถามถึงว่านเหม่ยเถียน นางก็สามารถถามความคิดของเขา"พี่สามรู้สึกว่าแม่นางว่านเป็นอย่างไรบ้าง?"

เว่ยเจ๋ออิงเงียบขรึม

ถึงแม้เขารู้สึกว่าแตกต่างกับคนอื่นอยู่ แต่คำพูดของนาง เขาก็ไม่ได้เชื่อหมด

บอกว่าไม่ซีเรียส เพราะตัวเองก็ไม่เคยเจอกับนาง เหตุใดนางถึงไม่ซีเรียสล่ะ?เป็นเพราะว่าเขาเป็นคนของตระกูลเว่ยไม่ใช่หรือ

ไม่อย่างงั้น ผู้หญิงคนไหนสามารถยอมรับผู้ชายที่เสียโฉมได้?

ซ่งฉงปิงเห็นว่าสีหน้าของเว่ยเจ๋ออิงไม่ค่อยเหมือนกัน อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้ว

เหมือนก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้นะ

เห็นว่าซ่งฉงปิงรอคำตอบของตัวเอง คิดอยู่ว่าซ่งฉงปิงเป็นน้องสาวของตัวเอง ก็ไม่มีอะไรพูดไม่ได้ ดังนั้นเว่ยเจ๋ออิงก็เลยพูดความคิดในใจออกมา

ซ่งฉงปิงได้ยินเช่นนี้ คิดแล้วพูดว่า"หากพี่สามเป็นเพราะเหตุนี้ งั้นข้ามีวิธีแยกแยะความจริงเท็จของแม่นางว่าน"

พูดจบ ซ่งฉงปิงจ้องเว่ยเจ๋ออิง"อยู่ที่พี่สามจะเสียเวลานี้หรือเปล่า"

เว่ยเจ๋ออิงมองซ่งฉงปิง ตอนนี้ซ่งฉงปิงมีแสงสว่างอยู่ในสายตา

นึกว่าสายตาที่คาดหวังของท่านย่าและแม่ก่อนออกจากบ้าน เว่ยเจ๋ออิงก็เงียบขรึมอีกครั้งหนึ่ง

เขารู้ว่า คนพวกท่านย่าเป็นห่วงตัวเองจริงๆ

แต่จริงๆแล้วก็ไม่ได้อย่างที่พวกเขาคิด แค่รู้สึกว่าการแต่งงานจะเป็นแบบนั้นไม่ได้

เว่ยเจ๋ออิงถอนหายใจ แล้วถึงถามซ่งฉงปิงว่า"วิธีอะไร?"