แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 748

สงครามของเป่ยอันและต้าชิ่งยังไม่หยุด ปีใหม่ก็มาถึง

หลังจากวันนั้นที่เว่ยเจ๋ออิงนัดบอดแล้ว ซ่งฉงปิงก็ไม่ได้พานัดบอดกับเว่ยเจ๋ออิงอีก

แน่นอนว่า ต่อจากนี้ไปตระกูลเว่ยก็ไม่ได้จัดนัดบอดให้เว่ยเจ๋ออิง

ส่วนสาเหตุ จริงๆแล้วซ่งฉงปิงก็รู้อยู่

ภายใต้การช่วยเหลือของซ่งฉงปิง เว่ยเจ๋ออิงก็ปลอมตัวขี้เหร่อย่างสำเร็จ

เหมือนกับฉีเทียนเห้าในตอนนั้น ทุกครั้งที่เว่ยเจ๋ออิงออกจากบ้าน บนใบหน้าก็มีรอยแผลที่น่ากลัว

จากนั้น เว่ยเจ๋ออิงได้เจอกับว่านเหม่ยเถียนด้วยรอยแผลนี้

ว่านเหม่ยเถียนในตอนนี้ยังไม่รู้ตัวตนของเว่ยเจ๋ออิง นึกว่าเว่ยเจ๋ออิงเป็นแค่คนธรรมดา แถมยังเคยไปสู้รบ

ว่านเหม่ยเถียนที่เติบโตในชายแดน มีความใกล้ชิดกับทหารที่เคยไปสู้รบโดยธรรมชาติ

ดังนั้น เว่ยเจ๋ออิงใช้ชื่ออิงเจ๋อกลายเป็นเพื่อนของว่านเหม่ยเถียน

ซ่งฉงปิงไม่รู้ว่าทั้งสองคนพัฒนายังไงต่อ เพราะนางต้องช่วยเสด็จแม่จัดการเรื่องงานเลี้ยงพระราชวัง

ตอนนี้วังหลังว่างเปล่า มีเพียงเว่ยหยุนซีที่เป็นฮองเฮาคนเดียว ไม่มีพระสนมองค์อื่นๆ

และปีนี้เป็นปีแรกที่ซ่งหยุนดาขึ้นครองราชย์ ก็ต้องจัดงานเลี้ยงพระราชวังแบบยิ่งใหญ่

ถึงแม้บางอย่างในงานเลี้ยงคนใช้เป็นคนทำ แต่บางสิ่งบางอย่างที่มีความสำคัญ ยังต้องให้เจ้านายมาดู

งานเลี้ยงพระราชวังที่มีข้าราชการมาร่วมงานมากมายนั้น เพียงแค่ผ่านตารอบหนึ่ง ก็ยุ่งยากมาก เพียงแค่เว่ยหยุนซีฮองเฮาคนเดียวไม่ไหวหรอก ดังนั้นซ่งฉงปิงเลยเข้าพระราชวังมาช่วย

แต่ใครๆก็คิดไม่ถึงว่า วันที่สามในการจัดงานเลี้ยงพระราชวัง เว่ยหยุนซีก็สลบไป

ดีที่ตอนนั้นซ่งฉงปิงอยู่ข้างๆ รับเว่ยหยุนซีที่เกือบจะล้มเอาไว้

จากนั้น หลังจากที่จับชีพจร กลับพบว่าเว่ยหยุนซีท้อง

พอข่าวนี้ออกไป ทุกคนก็ล้วนตกใจหมด

ซ่งหยุนดาที่เดิมยังยุ่งกับการจัดการราชกิจอยู่ในห้องหนังสือ พอได้ยินว่าเว่ยหยุนซีท้อง ก็รีบไปที่ตำหนักของฮองเฮา

แต่พอดีว่าหลายวันนี้หิมะตก ทางเดินค่อนข้างลื่น ซ่งหยุนดาเกือบจะหกล้ม

ตอนที่ใกล้ถึง ซ่งหยุนดาก็มองเว่ยหยุนซีที่อยู่บนเตียงทีหนึ่ง จากนั้นก็รีบมองไปทางซ่งฉงปิง"ปิงเอ๋อร์ เจ้าว่า......อายุของเสด็จแม่เจ้ายังท้องอีกจะเกิดอะไรหรือเปล่า?"

ในสายตาของซ่งหยุนดา ถึงแม้ซ่งฉงปิงสำคัญมาก แต่ไม่เคยข้ามเว่ยหยุนซีไปห่วงใยซ่งฉงปิงก่อน เว่ยหยุนซีสำคัญลำดับหนึ่ง

หลังจากเข้าไปในตำหนัก ซ่งหยุนดาไม่ได้มองเว่ยหยุนซีอีก แต่ก็เพื่อร่างกายของเว่ยหยุนซี

นับบัดนี้ หลังจากที่ซ่งหยุนดารู้ว่าเว่ยหยุนซีท้อง ก็ไม่ได้ดีใจแม้แต่นิด มีแต่ความตกใจและหวาดกลัว

ถึงแม้เว่ยหยุนซีในตอนนี้ดูแลตัวเองได้ดี อายุเหมือนยี่สิบต้นๆ แต่อายุที่แท้จริงก็จะสี่สิบแล้ว ถือว่าเป็นการตั้งครรภ์ในอายุมาก

ซ่งหยุนดาเป็นห่วงเว่ยหยุนซี ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผล

"ไม่งั้น เจ้าออกยาให้เสด็จแม่ของเจ้า?"ยังไม่ทันรอให้ซ่งฉงปิงพูด ซ่งหยุนดาก็ลองถามดู

หลังจากถามเสร็จ ซ่งหยุนดาก็ยิ่งรู้สึกว่าวิธีนี้ใช้ได้

เมื่อเทียบกับเด็กแล้ว ซีเอ๋อร์ปลอดภัยสำคัญกว่า

แต่ยังไม่ทันรอซ่งฉงปิงพูด เว่ยหยุนซีที่ยังมึนงงอยู่กับการตั้งครรภ์นั้นก็โกรธขึ้นมา"ซ่งหยุนดา หากเจ้ากล้าทำให้ลูกในครรภ์ของข้าแท้ง ข้าจะเอาเรื่องเจ้าแน่ๆ!"

เว่ยหยุนซีโมโห

เว่ยหยุนซีชอบเด็กๆอยู่ตลอด

แต่ตอนนั้นที่ซ่งหยุนซีหายตัวไป ส่งผลกระทบต่อร่างกายของเว่ยหยุนซี

เนื่องจากเหตุนี้ ผ่านไปสิบปีถึงได้คลอดซ่งเฮง

ตอนที่ซ่งเฮงคลอดออกมา เว่ยหยุนซีเกือบจะสามสิบแล้ว ทรมานมาเยอะ ส่งผลกระทบไปยังร่างกายด้วย ตามหลักแล้วจะไม่ท้องอีกหรอก

แต่หลังจากซ่งฉงปิงกลับมา ได้ตั้งใจจะอาหารเสริมต่างๆให้เว่ยหยุนซีกิน หรือสั่งให้คนใช้ทำอาหารเสริมให้เว่ยหยุนซี พอเป็นเช่นนี้ ร่างกายของเว่ยหยุนซีเลยดีขึ้น จึงตั้งครรภ์โดยธรรมชาติ

ภายใต้การบังคับของเว่ยเจ๋ออิง ซ่งฉงปิงยังได้เชิญว่านเหม่ยเถียนด้วย

ส่วนการเชิญว่านเหม่ยเถียนมา ซ่งฉงปิงก็รู้ว่า เรื่องของพี่สามและว่านเหม่ยเถียนน่าจะใกล้แล้ว

เนื่องจากเป็นงานเลี้ยงครอบครัว ดังนั้นซ่งฉงปิงลงครัวเอง

ซ่งฉงปิงไม่ได้ใช้ห้องครัวราชสำนัก แต่ใช้ห้องครัวเล็กๆ

ในพระราชวัง องค์หญิงใหญ่หรือฮองเฮาลงครัวทำกับข้าวเองล้วนไม่ใช่เรื่องแปลก

ตอนแรกเหล่าคนใช้รู้สึกยากที่จะเข้าใจ แต่ก็ค่อยๆชินกับแบบนี้

แถมเหล่าคนใช้ยังรู้สึกว่า ราชวงศ์รุ่นนี้ดูมีน้ำใจกว่า

ตอนที่ซ่งฉงปิงยุ่งอยู่ในห้องครัว พวกพี่ชายพี่สะใภ้ล้วนจะมาช่วย การเตรียมอาหารให้คนทั้งครอบครัวนั้นซ่งฉงปิงก็ไม่ได้รู้สึกเหนื่อย

แต่จับโอกาสได้ ซ่งฉงปิงก็ถามเว่ยเจ๋ออิง"พี่สามเตรียมจะพูดความจริงหรือ?"

เว่ยเจ๋ออิงยิ้มมุมปาก มีความอ่อนโยนที่หายากปรากฏในดวงตา"หลังปีใหม่ตระกูลเว่ยจะไปขอแต่งที่ตระกูลว่าน"

ซ่งฉงปิงเลิกคิ้ว"แล้วพี่สามไม่กลัวว่าแม่นางว่านจะโกรธเจ้าเมื่อได้เจอหน้าตาที่แท้จริงของเจ้าหรือ?"

เว่ยเจ๋ออิง"......"

เว่ยเจ๋ออิงที่เดิมทียังมีความใฝ่ฝันอยู่ วินาทีนี้กลับกระวนกระวายใจขึ้นมาเพราะการเตือนของซ่งฉงปิง

แถมยังไม่รู้จะประพฤติตัวอย่างไรดี"งั้น......แปะบาดแผลขึ้นไปอีกดีไหม?"

"องค์หญิงใหญ่เพคะ ที่นี่ต้องการให้ช่วยหรือเปล่าเพคะ?"

ในขณะที่เว่ยเจ๋ออิงพูดจบ ก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นหน้าประตู

ร่างกายของเว่ยเจ๋ออิงแข็งตัวเล็กน้อย ส่วนซ่งฉงปิงกลับมองเว่ยเจ๋ออิงทีหนึ่ง แล้วยิ้มมุมปาก

"ต้องการนะ"