แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 752

ว่านเหม่ยเถียนพูดถึงตรงนี้ ก็กอดมือของเว่ยเจ๋ออิงไว้ เงยหน้า พูดอย่างภูมิใจ “เจ้าฟังไว้นะ ข้า คือ คู่หมั้นของเขา เว่ยเจ๋ออิง”

ว่านเหม่ยเถียนในตอนนี้ ก็เสมือนกับประกาศอำนาจครอบครัวตัวเองอย่างนั้น

ความจริงก็เป็นเช่นนี้ นางมีพระราชโองการวิวาห์จากฮ่องเต้ ก็เป็นคู่หมั้นของเว่ยเจ๋ออิงอยู่แล้ว จุดนี้ไม่มีอะไรจะพูดจริง

จงหลิงซิ่วได้ยินก็ชะงัก จากนั้นสีหน้าก็ไม่ดีขึ้นมา มองดูว่านเหม่ยเถียนอย่างโมโห “เจ้า........เจ้าไร้ยังอาย!”

“ข้าไร้ยางอาย?” ว่านเหม่ยเถียนเดิมทีก็ไม่ใช่คนนิสัยให้คนอื่นรังแกอย่างตามใจอยู่แล้ว พอฟังจงหลิงซิ่วว่าตัวเองไร้ยางอาย ช่างน่าโมโหจนหัวเราะแล้ว “อย่างเจ้าที่เข้ามาก็พูดกับผู้ชายว่ายินดีแต่งงานกับเขา ก็รู้ยางอายแล้ว? เจ้ารู้หรือไม่ว่ายางอายสองคำนี้เขียนอย่างไร?”

ว่านเหม่ยเถียนนางไม่เคยเห็นคนแบบนี้มาก่อนเลย

ทั้งๆที่เป็นตัวเองที่ไม่รู้จักอายวิ่งมาทำให้คนรังเกียจ กลับพูดเหมือนคนอื่นที่ทำให้นางรังเกียจอย่างนั้น

ยังมีเหตุผลพูดเต็มปากเต็มคำขนาดนั้นอีก

นางสงสัย คนอย่างนางรู้จักคำว่า “ยางอาย” เขียนอย่างไรหรือไม่

หากเขียนไม่เป็น นางสามารถสอนได้

อย่างไรเสียถึงแม้ว่านางเรียนหนังสือได้ดีแค่ไหน แค่เรียนรู้หนังสือไม่กี่ตัวไม่มีปัญหาแน่นอน

จงหลิงซิ่วถูกพูดจนหน้าแดงจมูกแดง ทันใดนั้นก็ไม่รู้ว่าจะโต้ตอบว่านเหม่ยเถียนอย่างไร

“คุณชายสาม.......” จงหลิงซิ่วมองเว่ยเจ๋ออิงอย่างน้ำตาคลอ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความน่าสงสาร สายตานั้นยิ่งเหมือนรอเว่ยเจ๋ออิงช่วยนางระบายความโกรธ

เพียงแค่ เว่ยเจ๋ออิงไม่ให้นางแม้แต่สายตาเดียว

จงหลิงซิ่วกัดฟัน จึงต้องหันไปทางว่านเหม่ยเถียน

เว่ยเจ๋ออิงไม่ได้หมั้นหมาย นางรู้

มิเช่นนั้น ช่วงก่อนเว่ยเจ๋ออิงก็ไม่ไปนัดดูตัวแล้ว

มิหนำซ้ำ เรื่องหมั้นหมายใหญ่โตขนาดนี้ คนเมืองหลวงจะไม่รู้หรือ?

เป็นไปไม่ได้!

นานปีขนาดนี้มา เขายังไม่แต่งงาน น่าจะเป็นเพราะลืมตัวเองไม่ได้ มิเช่นนั้นก็ไม่ต้องรอถึงตอนนี้อายุยี่สิบสี่ยี่สิบห้ายังไม่แต่งงาน

ต้องรู้ว่า คนทั่วไปอายุเท่าเขา ลูกก็เต็มบ้านแล้ว

เช่นนั้น ตอนนี้เขาไม่ช่วยนาง เป็นเพราะว่ายังโกรธตัวเองใช่หรือไม่?

ก็เพราะว่าโกรธ เพราะฉะนั้นจึงไม่เข้าข้างตัวเอง?

ยิ่งคิดเช่นนี้ จงหลิงซิ่วก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นไปได้

เพียงแค่ ความน่าสงสารในสายตายิ่งเข้มข้นกว่าเดิม

ทำไมทั้งๆที่ชอบตัวเอง กลับต้องให้นางถูกคนอื่นรังแกถึงจะได้?

นางรู้ว่าผิดแล้ว ยินดีแต่งงานกับเขาแล้ว

ตอนที่จงหลิงซิ่วกำลังคิดเช่นนี้ ตัดสินใจช่วงชิงเพื่อตัวเองสักหน่อย

เพื่อความสุข ไม่ว่าอะไรนางก็ต้องช่วงชิง

คิดถึงจุดนี้ ในใจของจงหลิงซิ่วก็มีความมั่นใจขึ้นมาบ้าง

“อย่างน้อยในใจของคุณชายสามมีข้า คนที่เขาอยากแต่งคือข้า ส่วนเจ้า พูดปากเปล่าว่าเขาคือคู่หมั้นของเจ้า เจ้ารู้จักอายไหม?”

คำพูดของจงหลิงซิ่ว ทำให้ว่านเหมยเถียนตะลึงแล้ว

อะไร?

ในใจของพี่เจ๋ออิงมีนาง อยากแต่งกับนาง?

ว่านเหม่ยเถียนช่างไม่กล้าเชื่อหูของตัวเอง

ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้หากสามารถอายุน้อยกว่านี้อีกหน่อย บางทีนางอาจจะเชื่อได้

แต่ว่า ทั้งๆที่นางเป็นผู้หญิงแก่ที่อายุยี่สิบกว่าแล้ว

โดยสัญชาตญาณ ว่านเหม่ยเถียนมองไปที่เว่ยเจ๋ออิง กลับเห็นสีหน้าของเว่ยเจ๋ออิงไม่ดีอย่างมาก

ถึงแม้ว่าอยู่ด้วยกันไม่มาก แต่ว่าว่านเหม่ยเถียนรู้ พี่เจ๋ออิงจะโกรธแล้ว

ทนแล้วทนอีก ว่านเหม่ยเถียนก็ยังตัดสินใจถามคำถามที่ตัวเองอยากถามตั้งแต่แรก

“เพราะฉะนั้น เจ้าเป็นใคร?” ว่านเหม่ยเถียนมองดูจงหลิงซิ่ว

ช่างสงสัยเหลือเกิน ผู้หญิงแก่มาจากที่ไหนกัน หน้าด้านมาจากไหน

“เสด็จแม่ ป้าคนนั้นคือแต่งออกไปไม่ได้หรือ? ทำไมถึงพัวพันกับน้าสาม?”

ในตอนที่เหตุการณ์เงียบสงบ น้ำเสียงเด็กน้อยอันนุ่มนวลก็ดังขึ้น

ป้า?

ว่านเหม่ยเถียนอึ้ง จากนั้นก็หัวเราะเบิกบาน

ส่วนจงหลิงซิ่วเมื่อได้ยินเสียงนี้ ก็ตะลึงเล็กน้อย

ทันใดนั้น นางก็ตอบสนองไม่ทันว่าคนที่เด็กคนนั้นพูดคือตัวเอง

รู้สึกเพียงแค่ตัวเองถูกเด้กคนหนึ่งพูดตัดคำพูด อารมณ์เสียเล็กน้อย

“ลูกบ้านใคร ไม่รู้ที่ต่ำที่สูงเช่นนี้?” จงหลิงซิ่วต่อว่า

ตอนแรกซ่งฉงปิงไม่ได้คิดอยากยุ่งเกี่ยว แค่อยากดูละครดีๆเท่านั้น

แต่ว่า คำพูดของจงหลิงซิ่วกลับทำให้นางขมวดคิ้วขึ้นมา

ดังนั้น ซ่งฉงปิงจึงพาลูกทั้งสองเดินออกจากหลังต้นไม้โดยตรง จ้องจงหลิงซิ่วด้วยสีหน้าเย็นชา “ทำไม? นี่เจ้ากำลังแบ่งที่ต่ำที่สูงกับลูกของข้า?”

จงหลิงซิ่วคิดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อย ว่าซ่งฉงปิงจะปรากฏตัว

ถึงแม้ว่านางจะไม่มีประสบการณ์ชีวิตแค่ไหน ก็รู้จักซ่งฉงปิง

ส่วนคำพูดเมื่อครู่ของซ่งฉงปิง ยิ่งทำให้นางตกใจหวาดกลัว

“องค์.......องค์หญิงใหญ่ ข้า......ข้าน้อยไม่ได้หมายความอย่างนั้น ข้าน้อยไม่รู้ว่าเป็นจวิ้นจู่.......” จงหลิงซิ่วพูดอย่างติดๆขัดๆ

“เหอะ ข้ายังคิดว่าแม่.......นางจงท่านนี้ อยากจะข้ามลูกของข้าไป อย่างเป็นใหญ่เสียอีก” ซ่งฉงปิงพูดอย่างเย็นชา

ตอนที่พูดถึงคำว่า “แม่นาง” ยังจงใจพูดเสียงหนักเป็นพิเศษ

เสียง “ตุ๊บตั๊บ” จงหลิงซิ่วคุกเข่าลงพื้น

“ข้าน้อยไม่ได้ตั้งใจ หวังว่าองค์หญิงใหญ่ให้อภัยด้วย” พูดไป จงหลิงซิ่วกัดริมฝีปาก “และขอให้องค์หญิงใหญ่เห็นแก่หน้าคุณชายสาม ยกโทษให้ข้าสักครั้ง”

“ฮา——”