แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 753

“หน้าของพี่สามของข้า เกี่ยวอะไรกับเข้า?” ซ่งฉงปิงสีหน้าเย็นชา

เล่อเล่อที่อยู่ด้านข้างเดินมาถึงตรงหน้าเว่ยเจ๋ออิง ยื่นมือ “น้าสาม อุ้ม”

เว่ยเจ๋ออิงยื่นมือ อุ้มเล่อเล่อไว้ในอ้อมกอด

เช่นนี้ เล่อเล่อกับจงหลิงซิ่วก็อยู่ระดับเท่ากันแล้ว

เล่อเล่อมองดูจงหลิงซิ่ว พูดอย่างจริงใจ “ป้า เจ้าตายใจเถิด เจ้าไม่คู่ควรกับน้าของข้า”

คำพูดนี้ ยังมีความหมายที่เต็มไปด้วยความจริงจังอยู่บ้าง

แต่กลับพูดออกมาจากปากของเด็กคนหนึ่ง

ส่วนจงหลิงซิ่ว ก่อนหน้านี้ยังตอบสนองไม่ทัน ตอนนี้ฟังแล้ว ก็รู้แล้วว่าเล่อเล่อเรียกนางว่า “ป้า”

ป้า!

นางแก่ขนาดนี้หรือ?

จงหลิงซิ่วโมโหจนอยากตะโกน มองเล่อเล่ออย่างดุดัน

“เจ้าจ้องข้า?” เล่อเล่อขมวดคิ้ว

จากนั้น ก็มองไปที่ซ่งฉงปิง “เสด็จแม่ ป้าที่ทั้งขี้เหล่ทั้งแก่คนนี้ นางจ้องข้า”

ซ่งฉงปิงมองไปที่จงหลิงซิ่วอย่างเย็นชา

ตอนที่จงหลิงซิ่วได้ยินคำว่าทั้งขี้เหล่ทั้งแก่พวกนี้ ก็โมโหจนเลอะเลือนแล้ว

แต่ว่า เมื่อสบตากับสายตาอันเย็นชาที่มองมาของซ่งฉงปิง ร่างกายก็อดที่จะหดตัวไม่ได้ จากนั้นก็รีบขอโทษ “องค์หญิงใหญ่ ข้าน้อยไม่.......”

“ป้าคิดว่าข้าตาบอดแล้วหรือ?” เล่อเล่อขมวดคิ้ว เลียนแบบถามอย่างผู้ใหญ่

ช่างเกลียดป้าคนนี้นัก ยังกล้ามาพัวพันกับน้าสามอีก

ป้าสมัยนี้ ไม่ต้องส่องกระจกแล้วหรือ?

จงหลิงซิ่วกัดฟัน หมอบคลานตัว “ข้าน้อยไม่กล้าอีกแล้ว”

“เฮ้อ——”

เล่อเล่อทำเสียงเฮ้อไปทีหนึ่ง ชัดเจนมาก สำหรับจงหลิงซิ่ว นางยังคงไม่พอใจ

จงหลิงซิ่วหมอบคลานร่างกาย ในใจร้อนรน

สมควรตาย รอนางกลายเป็นน้าสะใภ้สามของนาง ดูนางจะสั่งสอนนางอย่างไร

ผู้ใหญ่สั่งสอนรุ่นหลัง น่าจะไม่มีใครพูดอะไรกระมัง?

จงหลิงซิ่วคิดอยู่ในใจ เสมือนเห็นภาพที่ตัวเองสั่งสอนเล่อเล่อในฐานะของผู้ใหญ่แล้ว

“จวิ้นจู่น้อยช่างมีสายตา” ตอนนี้ ว่านเหม่ยเถียนพูดอย่างดีใจ “นางไม่คู่ควรกับน้าสามของจวิ้นจู่จริง”

เล่อเล่อถูกคนพูดคล้อยตาม ดีใจมาก “ใช่ไหม พี่สาวคนสวยก็รู้สึกว่าเล่อเล่อพูดถูกใช่ไหม”

เว่ยเจ๋ออิง “.......” นี่เถียนเอ๋อร์คือพี่สาว เช่นนั้นเขาไม่ต้องลดตัวไปหนึ่งรุ่นหรือ?

จงหลิงซิ่วกำมือไว้แน่น

ทำไมนางถึงเป็นป้า ผู้หญิงคนนั้นเป็นพี่สาวคนสวย?

ถ้าหากเล่อเล่อได้ยินสิ่งที่จงหลิงซิ่วคิดในใจ ต้องตอบอย่างแน่นอนว่า เพราะว่าเจ้าหน้าตาขี้เหร่!

แต่เสียดาย เล่อเล่อไม่รู้วิชาอ่านใจคน

“ใช่แล้ว!” ว่านเหม่ยเถียนจับหัวของเล่อเล่อ

รู้สึกจริงๆว่า ขนนุ่มๆ น่าจับมาก

เมื่อก่อนไม่กล้า แต่ว่าตอนนี้ เหอะเหอะ อาศัยบารมีของพี่เจ๋ออิงจริงๆแล้ว

คิดเช่นนี้อยู่ ว่านเหม่ยเถียนก็สีหน้าภูมิใจ “เพราะว่า น้าสะใภ้ของจวิ้นจู่น้อยเป็นได้เพียงข้าเท่านั้น เพราะฉะนั้นแน่นอนว่าคู่ควรกับข้าเท่านั้น”

ว่านเหม่ยเถียนภูมิใจ อย่างไม่น่ารังเกียจเลยแม้แต่น้อย

ตรงกันข้าม สภาพการณ์ประกาศอำนาจครอบครองแบบนี้ ช่างทำให้ใจคนพอใจอย่างยิ่ง

แต่ว่าจงหลิงซิ่วไม่ยอมอย่างยิ่ง

“เจ้ามีสิทธิ์อะไรบอกว่าคุณชายสามเป็นของเจ้า?” นางถึงจะเป็นน้าสะใภ้ในอนาคตของจวิ้นจู่น้อย

“มีสิทธิ์อะไร?” ว่านเหม่ยเถียนมองไปที่จงหลิงซิ่ว ยิ้มแหยๆ

จากนั้น เหนือการคาดหมายของทุกคนคือ ว่านเหมยเถียนตบไปที่หน้าของจงหลิงซิ่วไปทีหนึ่ง

“เพี้ยะ” เสียงดัง.......กึกก้องอย่างมาก

“ถ้าหากเจ้ายังไม่ตื่น ข้าสามารถช่วยเจ้าได้นะ” ว่านเหม่ยเถียนยิ้มแย้ม แต่ยิ้มแค่หน้าไม่ถึงสายตา

แต่ว่า ทำอะไรไม่ได้เลย นางจะยอมได้อย่างไร?

ดังนั้น จงหลิงซิ่วโน้มหัวคำนับต่อซ่งฉงปิง พูดว่า “องค์หญิงใหญ่ เมื่อครู่ท่านก็เห็นแล้ว แม่นางคนนี้เหยียดหยามข้าอย่างไร้เหตุ ขอให้องค์หญิงใหญ่ตัดสินให้ข้าน้อยด้วย”

จงหลิงซิ่วสีหน้าที่เคารพเลื่อมใส

นางรู้สึกว่า ว่านเหม่ยเถียนลงมือกับตัวเองต่อหน้าองค์หญิงใหญ่ องค์หญิงใหญ่คงไม่ได้ไม่สนใจหรอกนะ?

แต่ว่า สิ่งที่ทำให้จงหลิงซิ่วคิดไม่ถึงคือ นางไม่เพียงไม่ได้ “ตัดสิน” ให้นาง แต่กลับได้ยินองค์หญิงใหญ่ถามกลับมา “เจ้าถูกเหยียดยามตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมข้ามองไม่เห็น?”

พูดจบ ซ่งฉงปิงมองไปที่อานอานและเล่อเล่อ “พวกเจ้าสองคนเห็นหรือไม่?”

แน่นอนว่าอานอานเล่อเล่อส่ายหน้า

เกียรติของเสด็จแม่และน้าสะใภ้ในอนาคต พวกเขาก็ยังต้องให้

มิหนำซ้ำ ผู้หญิงแก่ตรงหน้า ช่างน่ารังเกียจจริงๆ

เหมือนมองสีหน้าคนอื่นไม่เข้าใจจริงๆ

สำหรับเว่ยเจ๋ออิง พูดโดยตรง “มองไม่เห็น”​

น้ำเสียง เกือบจะเย็นชาแล้ว

จงหลิงซิ่วมองเว่ยเจ๋ออิงด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ

นางคิดไม่ถึง เขากลับสามารถเย็นชาได้ถึงเพียงนี้

แล้วก็องค์หญิงใหญ่ ทำไมนางถึงได้ลืมตาพูดเหลวไหล?

ดังนั้นซ่งฉงปิงพอใจมากที่เห็นจงหลิงซิ่วสีหน้าเปลี่ยน ดังนั้นถึงพูดว่า “กลับเป็นข้าหากจำไม่ผิด แม่นางจงเมื่อหลายปีก่อนถอนหมั้นกับพี่สามของข้า ก็แต่งงานแล้ว.......ทำไม? แม่นางจง นี่อยากจะหญิงหนึ่งปรนนิบัติสองผัว?”

ได้ยินแล้ว จงหลิงซิ่วสีหน้าเปลี่ยน ไม่สนแล้วว่าทำไมซ่งฉงปิงถึงรู้ว่าตัวเองเคยแต่งงาน พูดโดยตรง “ไม่ใช่ ข้า......สามีข้าน้อยตายแล้ว”

ชื่อเสียงหญิงหนึ่งปรนนิบัติสองผัว นางจะมีไม่ได้เด็ดขาด

มิเช่นนั้น ต่อไปนางจะมีชีวิตอยู่ยังไง?

เพราะฉะนั้น ถึงแม้จะโง่แค่ไหน นางก็รู้ว่าตอนนี้ต้องอธิบาย

“ออ เป็นแม่หม้าย——” ซ่งฉงปิงลากเสียงยาว

จากนั้นสีหน้าเคร่งขรึม พูดอย่างโมโห “จงหลิงซิ่วใจกล้า เจ้าเห็นพี่ชายข้าเป็นอะไร? กลับอยากใช้ฐานะแม่หม้ายแต่งงานรอบสองกับพี่ชายของข้า เจ้าช่างใจกล้าเหลือเกิน”