แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 760

ป้าจางรองเข่าอ่อนแล้ว คุกเข่าลงบนพื้นอย่างฉับพลันไม่ทันตั้งตัว

เวลานี้พอดี ไป๋ซู่พูด “ไม่ใช่แก้วไม่ทน ความหมายขององค์หญิงใหญ่เราคือ ขอเพียงคนที่ร่วมมือหรือทำงานให้องค์หญิงใหญ่ จำเป็นต้องซื่อสัตย์ ห้ามหักหลัง มิเช่นนั้นก็เหมือนแตกสลายเหมือนดั่งแก้วใบนี้”

เมื่อไป๋ซู่พูดคำว่า “แตกสลาย” ออกมา สีหน้าป้าจางรองก็ยิ่งซีดขึ้น

ช่วยองค์หญิงใหญ่ทำงาน อันตรายถึงเพียงนี้ ยังอยู่ดีๆก็แตกสลายย่อยยับ?

ส่วนจางเฉินซื่อ หลังจากฟังคำพูดของไป๋ซู่แล้ว กลับรู้สึกโล่งอก

จนกระทั่งวินาทีนี้ นางถึงได้รู้ เสี่ยวปิงเรียกพวกเขามาดูเรื่องนี้เพราะอะไรแล้ว

คิดว่าเสี่ยวปิงสามารถจัดการเรื่องในวันนี้ได้ จางเฉินซื่อก็วางใจมาขึ้นหน่อย

แต่ว่า คิดไปสักครู่ ในสายตาของว่านฉวนก็หนักแน่นแล้วคุกเข่าคำนับไปทางซ่งฉงปิง “ข้าน้อยยินดีฟังการจัดการขององค์หญิงใหญ่”

สำหรับการเลือกของว่านฉวน ซ่งฉงปิงไม่ได้แปลกใจ

เมื่อรู้แล้ว ก็เขียนหนังสือสัญญากับว่านฉวน ว่านฉวนก็ขอถอนตัวไป

เมื่อว่านฉวนจากไปแล้ว พวกป้าจางรองถึงเข้าไปในห้อง

มีว่านฉวนอยู่ข้างหน้าแล้ว พวกเขาทั้งหลายเข้าห้องแล้ว ก็คำนับไปทางซ่งฉงปิง

“ป้าจางรองไม่จำเป็นต้องพิธีมาก” ซ่งฉงปิงพูดไปทางจางเฉินซื่อ ในสายตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนเป็นกันเอง ไม่มีท่าทางความเป็นองค์หญิงใหญ่

ในใจจางเฉินซื่อซาบซึ้ง บนหน้าก็ทำเพียงไม่มีเรื่องนี้ ลุกขึ้นถอยไปด้านข้างอย่างเงียบๆ

จางซานหลางก็คุกเข่าอยู่บนพื้นอย่างดี ส่วนป้าจางรองกลับนึกว่า “ไม่ต้องพิธีมาก” นี้รวมนางอยู่ด้วย เพราะฉะนั้นจะลุกขึ้น

“สามเหา”

ซ่งฉงปิงไม่ได้พูด ไป๋ซู่ตวาดเสียงเคร่งขรึม “องค์หญิงใหญ่ของเราให้เจ้าลุกขึ้นแล้วหรือ?”

ก่อนหน้านี้ก็ได้รับความตกใจแล้ว ป้าจางรองตอนนี้ก็คือนกที่กลัวธนู

คำตวาดของไป๋ซู่เพิ่งออกจากปาก ป้าจางรองก็ตกใจจนใจหาย คุกเข่าลงไปบนพื้นโดยตรง

คุกเข่าลงไปอย่างกะทันหันแบบนี้ บวกกับเป็นพื้นหิน ก็มีเสียง “ตุบ” ดังขึ้น ทำให้ป้าจางรองเจ็บคนแสยะอย่างเจ็บปวด

“ไป๋ซู่” ซ่งฉงปิงพูดอย่างเรียบเฉย ถือว่าห้ามปรามไป๋ซู่พูดต่อ

ส่วนไป๋ซู่ ก็ถอนตัวไปด้านหลังซ่งฉงปิงอย่างเชื่อฟัง

ในที่สุดป้าจางรองถึงได้โล่งอก

ถึงจะโง่แค่ไหน ตอนนี้นางก็รู้แล้ว ถ้าหากไม่รักษาระเบียบ ก็ต้องได้รับการชดใช้

เพียงแค่ แผ่นหลังของป้าจางรองถูกเหงื่อทำให้เปียกไปหมดแล้ว

“ลุกขึ้นเถิด” ซ่งฉงปิงพูดเสียงเรียบ ไม่ได้เกรงใจเหมือนดั่งปฏิบัติต่อจางเฉินซื่อ แต่ฟังอารมณ์ความรู้สึกไม่ออก

ได้รับคำพูดจากซ่งฉงปิง จางซานหลางถึงลุกขึ้น

เห็นสภาพแม่ตัวเองเจ็บจนลุกไม่ขึ้น ลังเลอยู่สักพัก ก็พยุงแม่ตัวเองด้วยความไม่สบายใจ แต่เมื่อยืนขึ้นแล้ว แม้แต่ความกล้าที่จะมองซ่งฉงปิงก็ไม่มี

แต่ว่า จางซานหลางเห็นซ่งฉงปิงนานมากก็ไม่ได้โมโห สุดท้ายก็โล่งใจแล้ว

สถานการณ์ตอนนี้ จางซานหลางถึงจะโง่แค่ไหนก็รู้อย่างชัดเจน ทัศนคติที่องค์หญิงใหญ่มีต่อครอบครัวลุงใหญ่กับทัศนคติของพวกเขาไม่เหมือนกัน พวกเขาไม่มีทุนที่จะถูกหยิ่งผยอง

อย่างไรเสีย พวกเขาปฏิบัติต่อองค์หญิงใหญ่ไม่เหมือนกับครอบครัวลุงใหญ่มีบุญคุณ ปฏิบัติต่อองค์หญิงใหญ่เช่นนั้น

จางซานหลางอยากห้ามปรามแม่ตัวเองมากว่าเดี๋ยวอย่าพูดเลย

แต่ว่า เหตุการณ์นี้ไม่เหมาะสม

มิหนำซ้ำ ก่อนมา เขาก็เคยห้ามแล้ว

แม่เขา ไม่ฟัง

ในใจของจางซานหลางไม่สบายใจอย่างมาก

“ป้ารองตระกูลจาง เจ้าหาข้ามีเรื่องอะไร?” ซ่งฉงปิงพูดอย่างเรียบเฉย

ถึงแม้ว่าน้ำเสียงเรียบเฉย แต่ว่าความกดดันนั้นเต็มที่

ส่วนก่อนหน้านี้ป้าจางรองก็อธิบายเหตุผลที่มาอย่างชัดเจนแล้ว ก็คือจะช่วยจางซานหลางหางาน

แต่ว่า ในเวลานี้ ซ่งฉงปิงกลับทำเป็นไม่รู้ ถามขึ้นใหม่

ก็คุกเข่าตามแม่ตัวเองลงไป กำลังจะเปิดปากพูด ก็ได้ยินซ่งฉงปิงพูดเตือนเสียงเรียบ “พูดตามตรง ไม่จำเป็นต้องปิดบังข้า”

จางซานหลางคิดไปคิดมา ถึงพูดอย่างซื่อตรง “ข้า........ข้าน้อย อยากทำงานให้องค์หญิงใหญ่จริง”​

เรื่องที่ทำงานให้องค์หญิงใหญ่แบบนี้ มีเพียงคนโง่ที่ไม่อยากทำ

เพียงแค่ เขารู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควร

เพราะฉะนั้น ตอนแรกคิดอยากจะพูดไม่จริง

แต่ว่าองค์หญิงใหญ่ให้เขาพูดความจริง เขาก็พูดแล้ว

ได้ยินแล้ว ซ่งฉงปิงมองจางซานหลางแล้วถาม “ทำงานให้กับข้า เกียรติยศและอันตรายอยู่ร่วมกัน เข้าคิดดีหรือยัง?”

สำหรับจางซานหลางคนนี้ ภาพพจน์ในใจของนางดีกว่าที่มีต่อป้ารองจาง

คำสนทนาก่อนหน้านี้ของจางซานหลางและป้ารองจางนางได้ยินแล้ว

หากไม่ใช่เช่นนี้ ก็ไม่มีเรื่องว่านฉวนนี้

แน่นอน ว่านฉวนคนนี้ ก่อนหน้านี้นางก็รู้ สักวันก็ต้องมีภาพของวันนี้

เพียงแค่ ได้ยินจางซานหลางไม่ได้ถูกนำพาผิดลู่ทาง ถือว่าเป็นคนบริสุทธิ์ซื่อตรงแล้ว ซ่งฉงปิงจึงยืมใช้เรื่องว่านฉวน โจมตีพวกป้าจางรอง และถือว่าให้โอกาสจางซานหลางสักครั้ง

แน่นอน เพียงแค่บริสุทธิ์ซื่อตรงยังไม่พอ

ทำงานให้กับนาง คุณสมบัติที่สำคัญที่สุดคือซื่อสัตย์

เหมือนดั่งว่านฉวนเช่นนั้น หากจางซานหลางมีการหักหลัง นางก็เป็นไปไม่ได้ที่จะให้อภัยเพราะเขาเป็นคนหมู่บ้านต้าซิ่ง

จางซานหลางได้ยิน คิดถึงคำว่า “แตกสลายย่อยยับ” ทันใดนั้นก็ลังเลเล็กน้อย

แน่นอนว่าป้ารองจางก็คิดถึง “แตกสลายย่อยยับ” ดังนั้นก็หนาวสั่นสะท้าน

แค่คิดถึงว่าลูกชายตัวเองอาจจะแตกสลายย่อยยับ และเพียงแค่ช่วยองค์หญิงใหญ่ทำงานก็ต้องแตกสลายย่อยยับ สีหน้าของป้าจางรองก็ไม่ดีอย่างยิ่ง

เลือกลูกชาย หรือว่าความเจริญรุ่งเรือง สำหรับป้าจางรองแล้ว เป็นการเลือกที่ยากลำบากอย่างมาก