แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 761

ป้ารองจางตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ในที่สุดก็กัดฟัน ป้ารองจางได้เลือกแล้ว “ข้า...... ”

ทันทีที่ป้ารองจางเอ่ยปาก สายตาของทุกคนก็มองไปที่นาง รวมทั้งจางซานหลางด้วย

ในเวลานี้ป้ารองจางรับรู้ได้ถึงความตึงเครียดและความกดดันอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

แต่ถึงอย่างนั้น ป้ารองจางก็ยังคงกล่าวว่า “ซานหลางได้ทำหน้าที่รับใช้องค์หญิงใหญ่ นับว่าเป็นความโชคดีของเขา”

นี่เป็นทางเลือกของป้ารองจาง

นางยังคงเลือกที่จะให้จางซานหลางทำหน้าที่รับใช้อยู่ข้างกายซ่งฉงปิง

ในเวลานี้ป้ารองจางไม่ได้คิดที่จะถามความคิดเห็นของจางซานหลาง

จางซานหลางมองไปยังท่านแม่ที่เลือกทางเดินให้เขาด้วยความรู้สึกซับซ้อนในใจ

ซ่งฉงปิงเหลือบมองจางซานหลาง มุมปากยกขึ้นจนโค้งงอเล็กน้อย เพียงแต่ในดวงตาไม่มีรอยยิ้ม “ป้ารองตระกูลจาง หรือว่าท่านไม่กลัวจางซานหลางจะเป็นเช่นเดียวกับถ้วยใบนั้น? ”

ทันทีที่ซ่งฉงปิงกล่าวเช่นนี้ ป้ารองจางก็มองไปที่จางซานหลางโดยไม่รู้ตัว

แต่เห็นว่าในขณะนี้จางซานหลางกำลังมองตนเองอยู่

ป้ารองจางเผชิญกับสายตาของจางซานหลาง นางละสายตาโดยไม่รู้ตัว และแววตาเปล่งประกาย

“ข้า......ซานหลางนิสัยดี ไม่มีวันทรยศอย่างเด็ดขาด” ป้ารองจางตอบ

แต่จากแววตาที่เปล่งประกายของนาง สามารถเห็นได้ว่าสิ่งที่นางกล่าว ดูเหมือนว่ากำลังเกลี้ยกล่อมตัวเอง

อย่างไรก็ตาม ถือว่านางได้ตอบคำถามแล้ว แต่ไม่ได้ตอบคำถามของซ่งฉงปิงโดยตรง

สิ่งที่ซ่งฉงปิงถามคือนางกลัวหรือไม่

ซ่งฉงปิงยังคงถามต่อว่า “แล้วหากจางซานหลางไม่สามารถทนต่อการล่อลวงของผู้อื่นได้ และเลือกที่จะทรยศข้าเล่า?”

“ไม่มีทาง” คราวนี้ป้ารองจางตอบอย่างรวดเร็ว โดยยังคงหลบเลี่ยงคำถาม

จางซานหลางมองอยู่ตรงนี้ ยังมีอะไรไม่เข้าใจอีก

ไม่ใช่ว่าท่านแม่ของเขาไม่รู้ว่าอาจจะเป็นไปได้ แต่ก็ยังเลือกที่จะให้ตนเองทำหน้าที่รับใช้องค์หญิงใหญ่ โดยไม่ถามตนเองเลย นี่ไม่มีอะไรมากไปกว่าความมั่งคั่งตรงหน้า ท่านแม่ของเขาเลือกความมั่งคั่ง

หากบอกว่าไม่ผิดหวังก็คงโกหก

อย่างไรก็ตามแต่ก่อน แม้ว่าท่านแม่จะทำเรื่องที่ทำให้รู้สึกอับอาย เช่นทะเลาะกับป้าสะใภ้ใหญ่ แต่ท่านแม่ก็ห่วงใยพวกเขามาก

แต่ความจริงไม่ใช่เช่นนั้น

แท้จริงแล้วความมั่งคั่งที่อยู่ตรงหน้า บุตรชายเช่นตนเอง......

จางซานหลางก้มหน้าลงด้วยความผิดหวัง

ซ่งฉงปิงมองดูท่าทางของจางซานหลาง และรู้ว่าพอสมควรแล้ว จึงถามจางซานหลางว่า “จางซานหลาง เจ้าเล่า? คิดดีแล้วหรือไม่?”

จางซานหลางสูดหายใจเข้าลึกๆ หลังจากนั้นเงยหน้าขึ้นและกล่าวด้วยแววตาที่แน่วแน่ว่า “ข้าน้อยคิดดีแล้วขอรับ ข้าน้อยเต็มใจ”

ซ่งฉงปิงพยักหน้าและไม่พูดอะไรมากนัก เพียงแค่ให้ไป๋ซู่ช่วยเขียนหนังสือสัญญา

ไป๋ซู่อยู่ข้างกายซ่งฉงปิงมาเป็นเวลานานแล้ว และรู้ว่าซ่งฉงปิงต้องการหนังสือสัญญาแบบใด ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่จะช่วยเขียนหนังสือสัญญา

จางซานหลางอ่านเนื้อหาในหนังสือสัญญา และลงนามในชื่อของตนเอง

ในตอนนั้น หลังจากที่จางต้าฉวนสอนต้าหลางและเอ้อหลางให้อ่านหนังสือ ซานหลางก็เรียนอยู่ข้างๆ ด้วย และซานหลางก็รู้ตัวหนังสือง่ายๆ

เพียงแต่ลายมือนั้น เมื่อเทียบกับสาวใช้เช่นไป๋ซู่แล้ว แย่กว่าเล็กน้อย

หลังจากลงนามในหนังสือสัญญาแล้ว ซ่งฉงปิงก็กล่าวว่า “ข้าต้องการให้เจ้าไปช่วยไปทำอะไรบางอย่างที่ดินแดนทางเหนือ เจ้าเต็มใจหรือไม่?”

หลังจากพูดจบ ซ่งฉงปิงก็กล่าวต่อ โดยไม่รอให้จางซานหลางตอบ “หากไม่เต็มใจ ข้าจะให้เจ้าอยู่จัดการที่เมืองหลวง...... ”

“ข้าเต็มใจ” จางซานหลางไม่ได้เลือกตัวเลือกที่สอง

แต่ทว่าป้ารองจางไม่พอใจ “ซานหลาง!”

“ท่านแม่ ข้าจะไปดินแดนทางเหนือ” จางซานหลางมองไปที่ป้ารองจางด้วยสายตาแน่วแน่

เมื่อป้ารองจางเห็นสายตานั้นของจางซานหลาง นางก็ตื่นตระหนกอย่างอธิบายไม่ถูก

แต่ซานหลางไปดินแดนทางเหนือไม่ได้เด็ดขาด

“ดินแดนทางเหนือหนาวจัด เจ้าไปดินแดนทางเหนือ แล้วพวกเราจะทำอย่างไร?” ดินแดนทางหนาวขนาดนั้น นางไม่อยากไป

อีกอย่างดินแดนทางเหนือ ในตอนนี้ยังคงสู้รบกับเป่ยอันอยู่ไม่ใช่หรือ?

ให้ซานหลางทำงานข้างกายองค์หญิงใหญ่ เพื่อที่ครอบครัวจะได้เสวยสุข ไม่ใช่เพื่อจะไปทุกข์ยาก

“พวกท่านกลับไปที่หมู่บ้านเถอะ” จางซานหลางละสายตา

ซ่งฉงปิงได้รับข่าว และจางซานหลางก็ออกเดินทางไปยังดินแดนทางเหนือ

หลังจากที่จางซานหลางจากไป ป้ารองจางก็เพิ่งตระหนักได้ว่าตนเองทำอะไรลงไป ร้องไห้ฟูมฟายด้วยความเสียใจอยู่ครู่หนึ่ง และอยากจะไปหาบุตรชายที่ดินแดนทางเหนือ

แต่ในที่สุดก็ถูกจางเอ้อฉวนเกลี้ยกล่อม

สิ่งที่ทำให้ผู้คนคิดไม่ถึงคือภรรยาของจางเอ้อฉวนทิ้งเด็กทารกไว้ข้างหลังในวันรุ่งขึ้น และตนเองก็ตามไปยังดินแดนทางเหนือ

แน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งที่จะไปยังดินแดนทางเหนือเพียงลำพัง และเหตุผลที่ภรรยาของจางซานหลางสามารถไปได้ ก็เพราะได้รับความช่วยเหลือจากจางเอ้อหลางอย่างลับๆ

ซ่งฉงปิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับการจากไปโดยไม่ร่ำลาของจางซานหลาง แต่ก็รู้สึกว่ามันสมเหตุสมผล

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าการเลือกของป้ารองจางจะไม่ผิด แต่ท่าทีของป้ารองจางก็ทำร้ายผู้อื่น

และเรื่องเหล่านี้ ซ่งฉงปิงก็พอจะได้ยินพานหยิงหยิงพูดมาบ้าง

พานหยิงหยิงมาที่จวนอ๋องเซ่อเจิ้งเพื่อกล่าวลา

ก่อนหน้านี้ตอนที่จางเฉินซื่อสองสามีภรรยามาที่เมืองหลวง พานหยิงหยิงไม่ได้มา และปีใหม่ก็ไม่ได้มาเช่นกัน

แต่หลังจากปี จางต้าหลางและพานหยิงหยิงก็พาจางเสี่ยวเหม่ยมา ถึงอย่างไรจางเอ้อหลางก็จะแต่งงาน ในฐานะพี่ชายและพี่สะใภ้จะไม่มาก็ไม่ได้

ในตอนนี้ต้องการจากไป ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด พานหยิงหยิงก็ต้องการกล่าวลากับซ่งฉงปิง

แต่การกล่าวลาครั้งนี้ ซ่งฉงปิงเห็นว่าสีหน้าของพานหยิงหยิงดูผิดปกติ จึงตรวจชีพจรให้พานหยิงหยิง

ไม่ตรวจชีพจรก็ไม่เป็นไร แต่พอตรวจชีพจรก็รู้ว่าพานหยิงหยิงตั้งครรภ์

พานหยิงหยิงร้องไห้ด้วยความดีใจ

ในเวลานี้ซ่งฉงปิงก็เพิ่งรู้ว่าจางเสี่ยวเหม่ยปล่อยวาง และยอมให้พานหยิงหยิงมีบุตรให้ท่านพ่อของนางแล้ว

หัวใจของคนเราล้วนเป็นก้อนเนื้อ เกรงว่าความดีของพานหยิงหยิง จางเสี่ยวเหม่ยจะเห็นได้อย่างชัดเจน และยอมรับพานหยิงหยิงเป็นแม่แล้วจริงๆ

ในชั่วพริบตาเดียว เวลาก็ผ่านไปหนึ่งเดือนแล้ว

เป่ยอันพ่ายแพ้แล้ว

เป่ยอันยอมจำนน และยี่ชินอ๋องของเป่ยอันก็ถูกสังหาร ด้วยเหตุนี้ต้าชิ่งจึงมีคูเมืองอีกสามเมือง และใช้สามคูเมืองแลกเปลี่ยนเป็นเหมืองแร่เหล็ก

ในตอนนั้นซ่งฉงปิงอยู่ในห้องหนังสือของซ่งหยุนดา นางเห็นแร่เหล็กที่เป่ยอันมอบให้ แต่ซ่งฉงปิงมีการค้นพบครั้งสำคัญ